[Festival] รื้อฟื้นรักทรงจำ พิชิตใจยัยขี้ลืม

ตอนบ่ายของวันนี้ ผู้หญิงคนนั้นก็พาฉันออกจากโรงพยาบาลซึ่งได้รับอนุญาตจากหมอแล้ว และมาทราบชื่อของเธอในภายหลังว่าเธอชื่อ'กระทง'อืม...เป็นชื่อที่แปลกดีเหมือนกัน
กระทงนำทางฉันไปที่รถยนต์ส่วนตัวของเธอ และบอกฉันว่า เธอจะพาฉันไปส่งที่'บ้านของฉัน' ไม่ยักรู้แฮะ ว่าฉันก็มีบ้านด้วย และระหว่างทาง เธอก็เล่าเรื่องราวที่เกี่ยวกับตัวฉันให้ฉันฟัง
เธอบอกว่า ฉันมีเพื่อนสนิทสองคน คือกระทง และสงกรานต์ ฉันอยู่บ้านคนเดียวแต่บ้านของฉันก็รวยมาก เป็นบ้านขนาดกลาง สำหรับอยู่คนเดียวแต่สไตล์การตกแต่งและวัสดุอุปกรณ์ที่ใช้ทำบ้านนำเข้าจากต่างประเทศ ทำให้บ้านหลังนี้ของฉันมีราคาค่อนข้างแพง และพ่อกับแม่ของฉันก็ตายไปแล้ว เหลือทิ้งไว้แต่มรดกและอสังหาริมทรัพย์ทั้งหลาย 
กระทงเล่าให้ฟังอีกว่า ฉัน กระทง และสงกรานต์ เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม มหาลัย จนกระทั่งเรียนจบ สงกรานต์เป็นเจ้าของบริษัทผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้า กระทงเป็นเจ้าของร้านอาหารและร้านขนม ส่วนฉัน...ไม่มีงานทำ
ฉันอยู่แต่บ้านและไม่เคยจ้างคนใช้มาทำงาน อ้อ ยกเว้นอยู่ครั้งนึง ที่ฉันเคยจ้างพ่อบ้านมาทำความสะอาดและให้มาเฝ้าบ้านตอนที่ฉันไม่อยู่ด้วย กระทงว่างั้น... ฉันเองก็แอบคิดในใจเหมือนกันว่า ทำไมฉันถึงไม่จ้างแม่บ้าน นี่ฉันเคยไว้ใจผู้ชายมากขนาดนี้มาก่อนเหรอ แต่ก็ไม่ได้ถามออก
"ถามหน่อยเหอะ ที่ฉันเล่าไปทั้งหมดแกจำอะไรได้บ้างมั้ย"
กระทงหันหน้ามาถามในขณะที่รถของเธอจอดอยู่หน้าประตูรั้วบ้านสีฟ้า
ฉันส่ายหน้าเบาๆแทนคำตอบ...
"แต่...ฉันจะลองเก็บมานึกๆดูบ้างละกัน"
"เฮอะๆ หมอบอกว่าแกจะจำส่วนที่ไม่อยากจำไม่ได้เองนะ แต่นี่แกเล่นจำข้อมูลทุกอย่างของตัวเองไม่ได้เกือบหมด นี่แกไม่อยากจำเรื่องราวดีๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแกเลยรึไง" กระทงถอนหายใจ ฉันเองก็ก้มหน้าเงียบและคิดตามที่เธอพูด
"เอาหละแม่คุณ ลงมาได้แล้ว ที่นี่แหละบ้านของเธอ" กระทงเดินอ้อมมาเปิดประตูรถยนต์ให้ฉันแล้วดึงมือฉันออกมาจากรถ ฉันหันไปมองข้างหลังตัวเอง ก่อนจะเบิกตากว้างเล็กน้อย
นี่น่ะเหรอ...บ้านของฉัน
บ้านสีครีม สองชั้น มีโต๊ะหินอ่อนล็กๆที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ปลูกต้นไม้ไว้เต็มหมด ทั้งไม้ดอก ไม้ยืนต้น ดูแล้วให้ความร่มรื่นชะมัด เป็นสีเขียวเหมือนที่ฉันชอบเลย...
เอ๊ะ...หรือฉันจะจำได้แล้วว่า...ฉันชอบสีเขียว
คงงั้นมั้ง...ถือว่าเป็นผลลัพธ์ที่น่ายินดี
"กระทง...ฉันเริ่มจำได้แล้วหละว่า...ฉันชอบสีเขียว" ฉันหันไปบอกกระทงอย่างแอบตื่นเต้นในใจ
"อ้อ นั่นสินะ ใช่แล้วหละ เธอชอบสีเขียว เก่งมากเลยเพื่อนรัก~" แล้วเธอก็โผเข้ากอดฉัน นี่เป็นการแสดงความดีใจที่ดูแล้วโอเวอร์แอ็คติ้งไปหน่อยรึปล่าวนะ
"จำได้บ้างแล้วก็ดี แต่เธอจำได้บ้างมั้ย ว่าห้องนอนเธออยู่ตรงไหน ห้องน้ำอยู่ตรงไหน และห้องนอนของเธอเป็นสีอะไร" พอโดนคำถามรัวเข้าแบบนี้ ฉันเองก็ถึงกับเงิบ แต่ก็ยังพยายามนึก
"เอ่อ...ฉันคิดว่าถ้าเข้าไปดูในบ้านคงจะจำได้"
"มันก็ใช่น่ะสิ=_= ว่าแล้วเชียวว่าเธอต้องจำอะไรไม่ได้ ฉันก็เลยจ้างพ่อบ้านคนเดิมที่ลาออกไปแล้วให้มาทำงานที่บ้านเธออีกครั้ง"
"อ้าว เค้าเป็นฝ่ายลาออกเหรอ"
"อืม แต่ไม่ต้องห่วง เพราะคราวนี้เค้าก็กลับมาทำงานให้เธออย่างเต็มใจ แต่คราวนี้เค้าจะมาทำงานบ้านให้เธอทุกวันแล้วนะ ไม่มาเฉพาะวันหยุดแล้ว"
พอกระทงพูดเอาแบบนี้ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงต่อ
"งั้นก็เข้าบ้านเลยดีกว่า พ่อบ้านของเธอรออยู่ในบ้านละ"
แล้วกระทงก็จูงมือของฉันเดินเข้าไปในบ้าน 
ก๊อกๆๆ
เธอเคาะประตูไม้สีน้ำตาลสามครั้ง เหมือนจะเรียกให้คนที่อยู่ในบ้านเดินมาเปิดประตูให้ และฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเดินตรงมาที่ประตู
แอ๊ด...
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ คุณหนู..."
ประตูเปิดออกแล้ว...
และอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรงก็เข้าจู่โจมฉันทันที
ผู้ชายคนนี้...ทำไมกันนะ...??!!