รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

Chapter 24
 
 
 
"สวัสดีคร้าบบบบ"พวกเพื่อนๆผมที่รู้จักพี่จินพากันยกมือไหว้ สาวๆรุ่นน้องก็พากันกรี๊ดกร๊าดไม่สนสวัสดิภาพพี่มึงเล้ย จะโดนแดกหัวแล้วเนี่ย
 
 
"ครับ ตกลงยังไงเมีย"พี่จินรับไหว้หันมาหาเรื่องผมต่อ"ถ้าพูดไม่ฟังแบบนี้พี่จะมานั่งเฝ้าแล้วนะ พี่บอกว่าให้ทำหน้านิ่งๆเข้าไว้อย่าไปยิ้มให้ใคร"
 
 
"มาเหนื่อยๆนั่งพักก่อนมั้ย"ผมดึงพี่จินมานั่งข้างตัวเอง รุ่นน้องมองผมแล้วอมยิ้มกันเว้นอยู่คนนึงอะนะที่หน้าบึ้งไม่พอใจ จะเป็นใครล่ะนอกจากตัวต้นเหตุ
 
 
"เมีย? พี่ซีนทำงี้กับนาวินได้ไงครับ"อ้าว เห้ยๆๆ มันพูดแบบนี้เหมือนผมไปทิ้งมันเลย
 
 
"พี่ว่าน้องวินสุดหล่อใจเย็นๆดีกว่านะครับ"เลเวลมันไกล่เกลี่ย
 
 
"ก็พี่ซีนบอกไม่มีแฟน อ้อ ไม่มีแฟนแต่มีสามีแล้วใช่มั้ย"นาวินพยักหน้าเข้าใจ ผมลอบถอนหายใจที่มันยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ
 
 
"แต่นาวินชอบพี่ซีนนี่ครับ ไม่ใช่สามีพี่ซีนสักหน่อย"นาวินพูดยิ้มเจ้าเล่ห์อ้ายยย อิเด็กนี่มันร้ายมาก กูจิร้อง LoL
 
 
โห่ววววววววว
 
 
ทั้งเพื่อนทั้งน้องพร้อมใจกันโห่ออกมา ผมว่ามีเลือดสาดกันบ้างล่ะงานนี้
 
 
"แสรดดดด อินี่ร้ายว่ะเพื่อน"เปเปอร์มีมันกระซิบบอกผม
 
 
"อือ ทำไงดีวะเปอร์"ผมหน้าเครียดกลัวพี่จินมันกระทืบน้องเขา
 
 
"กูว่าคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ก็เห็นผัวมึงนั่งนิ่งไม่โกรธสักนิด"เปอร์มันยื่นปากจู๋ให้มองหน้าพี่จิน มึงไม่รู้อะไร หน้านิ่งแบบนี้น่ากลัวกว่าโวยวายอีกสัส
 
 
พรึ่บ
 
 
"พี่จินไปไหน!!!"ผมตกใจคว้าแขนพี่จินล็อคเอาไว้ จู่ๆมันก็ลุกขึ้นหน้าอย่างโหด
 
 
"ไปเข้าห้องน้ำ"ผมไม่เชื่อไม่ยอมปล่อยมือออก พี่จินมันมองหน้าผม
 
 
"พี่เริ่มหงุดหงิดแล้วนะซีน จะไปเข้าห้องน้ำจริงๆ บอกไม่ให้พี่โวยวายพี่ก็ทำให้แล้วนี่ไง ต้องการอะไรอีก"ผมยอมปล่อย พี่จินมันเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
 
 
"กูไม่เชื่อหรอกว่าพี่จินจะยอมง่ายๆ กูว่ามีแผน"เปเปอร์มันพูด ผมพยักหน้าเห็นด้วยเลเวลมันดึงความสนใจกลับมาที่กิจกรรมเหมือนเดิม
 
 
"อย่ามั่วแต่สนใจเรื่องคนอื่นกัน ฟังๆ พรุ่งนี้พี่นัดสี่โมงเย็นที่นี่นะครับ ใครมาสายรู้นะว่าเพื่อนจะเป็นยังไง"ผมลูบแขนตัวเองเมื่อเห็นไอ้มาเฟียมันโหด อูย กลัวแทนน้อง
 
 
"พี่คะ คือพรุ่งนี้หนูมีนัดทำฟันกับคุณหมอค่ะ"น้องผู้หญิงยกมือขึ้นพูด
 
 
"แล้วกลับกี่โมงครับ"ไอ้พลับเพื่อนในห้องผมถาม
 
 
"ประมาณหกโมงเย็นค่ะ เอ่อ..."น้องเขาอ้ำอึ้ง ผมลุกขึ้นยืนเอ่ยถาม
 
 
"มีอะไรก็ให้พูดนะครับ ถ้าพรุ่งนี้ไม่ครบมีคนขาดไปมากกว่าที่ขอ พี่ลงโทษนะ"
 
 
"คือน้องมิ้นเพื่อนหนูมันมีธุระที่บ้านค่ะ"น้องโมบอกแทนเพื่อน ผมดูจากป้ายชื่อน่ะ
 
 
"มีใครจะขอไปไหนอีกมั้ยครับ"เลเวลถาม รุ่นน้องเงียบแสดงว่ามีแค่มิ้นกับโม
 
 
"เอาล่ะครับ น้องครับพี่ปล่อยแล้วครับ"แล้วเสียงทำความเคารพก็ดังขึ้น นาวินเดินมาหาผมพร้อมกับไอโฟนรุ่นล่าสุด พี่จินมันตกส้วมตายไงวะ
 
 
"วินขอเบอร์พี่ซีนได้มั้ยครับ"ผมกลืนน้ำลายลงคอชะเง้อมองไปทางห้องน้ำ
 
 
"คงไม่ได้หรอกครับน้องนาวินคนสวย เพราะพี่ซีนเขากิ๊กกับพี่อยู่"เสียงพี่วาวาดังมาทางด้านหลังผม โอ๊ย วันซวยไรวะกู
 
 
"ใครสวย! เก็บปากไว้เห่าอย่างเดียวก็พอมั้งครับ มาไงพี่ซีน...น้องแค่ขอเบอร์เองนะเผื่อมีอะไรไม่เข้าใจจะได้โทรถาม"ผมว่านาวินมันอ้างมากกว่า เพราะไอ้พลับมันให้เบอร์ตัวเองไปแล้ว มันเป็นเฮดอะครับ หรือหัวหน้าคนสันทนาการนั่นแหละ
 
 
"อ้างว่ะ"พี่วาวาบ่นยื่นขนมมาให้ผม"พี่จะกลับแล้วเลยแวะซื้อขนมมาฝากครับ"
 
 
"แหวะ ตัวเองก็อ้างเหมือนกันแหละ"นาวินแบะปาก ผมว่าท่าทางจะยาวนะ
 
 
"วินนนนน ตกลงจะกลับพร้อมเรามั้ยเนี่ย"เสียงนุ่มตะโกนถามเพื่อน นาวินเก็บไอโฟนใส่กระเป๋าทำหน้างอนผม
 
 
"วันนี้ผมให้พี่กลับไปคิดก่อนว่าจะเลือกผมหรือเลือกไอ้หมาบ้านี่ กลับก่อนนะครับ ฟอด~"เชี้ย! ผมยกมือลูบแก้มที่โดนหอมมาหมาดๆ นังเด็กแรด หาเรื่องให้กูอีกแล้ว
 
 
"ว่าใครห้ะไอ้เปี้ยก! พี่กลับก่อนนะน้องซีน แล้วเจอกันครับ"วาวาวิ่งตามนาวินไป ผมว่าพี่วาวากับน้องนาวินต้องได้กันเองแน่เลย ผมรู้สึกแบบนั้นนะ
 
 
 
[Jin]
 
 
 
ผมออกมาเดินเล่นที่หลังตึกนิเทศที่ด้านในมีกิจกรรมรับน้องกันอยู่ ผมนั่งลงกับโต๊ะม้าหินอ่อนท้าวคางมองไปเรื่อยเปื่อย
 
 
"มานั่งทำอะไรตรงนี้วะจิน" ผมหันหลังไปเจอไอ้คิสกับโซตัสที่หิ้วขนมมาเต็มสองมือสงสัยขับรถออกไปซื้อมาให้น้อง สาขาตัวเองล่ะไม่ไปดูนะ
 
 
"เบื่อว่ะ กูพยายามไม่งี่เง่าไม่โมโหแต่มันก็อดไม่ได้ว่ะ"ผมตอบไอ้คิสที่ถาม
 
 
"เรื่องซีนอะดิ ยังไงวะ มีเด็กมาจีบเมียมึงอีกแล้วเหรอ"มันสองตัวมานั่งข้างผม
 
 
"อืม คงไปอ่อยเขาไว้นั่นแหละ สั่งอะไรแม่งไม่เคยจำหรอก หึ"
 
 
"อืม แต่มึงหายมาแบบนี้ซีนไม่เป็นห่วงแย่เหรอวะ"โซตัสมันถาม
 
 
"ไม่รู้ว่ะ ป่านนี้รับน้องเสร็จแล้วมั้ง"ผมพูดส่งๆ
 
 
"ซะงั้น ถามจริง...มึงรักซีนจริงหรือแค่ผูกพันวะ"คิสมันมองหน้าผมรอคำตอบ
 
 
"กูไม่รู้ว่ะ แล้วมันต่างกันตรงไหนวะระหว่างรักกับผูกพัน?"
 
 
"กูยังตอบมึงไม่ได้ว่ะเพื่อน เมียกูรออยู่แล้วเจอกัน"ผมก็อืมอย่างเดียว อะไรมันสั่นๆ 0_0 160 Misscall ซีนโทรมาตอนไหนวะ
 
 
"พี่จิน!!!!! หายไปไหนมาวะพี่ ไอ้ซีนมันตามหาซะทั่วจนงอนกลับบ้านไปเมื่อกี้เอง"เปเปอร์โวยวาย
 
 
"เมื่อกี้ใช่มั้ย ขอบใจมากเปอร์"ผมวิ่งไปทางรถตัวเองรีบขับออกไป
 
 
 
 
รับสายพี่สิซีน ผมขับไปด้วยมือก็กดโทรไปด้วย รถของจินมาจอดอยู่หน้าบ้านซีนเขาลงไปกดออดแต่ไม่มีใครมาเปิดให้
 
 
"ฮัลโหล มึงลองดูใต้ตึกดิ้มีรถซีนมั้ย"ผมโทรหาไอ้คิสที่กลับถึงคอนโดแล้ว
 
 
[ไม่มีนะ เปอร์ลองดูดีๆมีมั้ย...อืม ไม่มีว่ะจิน] ผมร้อนใจเดินวนไปวนมาอยู่หน้าบ้าน
 
 
[เอ่อ...ผมว่าพี่จินใจเย็นๆนะ พี่ไม่ได้ทำอะไรมันสักหน่อยเดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ]เสียงเปเปอร์ดังลอดมา ผมหยุดเดินเข้าไปควานหากุญแจในรถ
 
 
"ขอบใจมากนะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ"ผมวางสายไปเดินไปเข้าทางหลังบ้านซีน ลืมไปเลยว่ามีประตูลับอยู่ตรงนี้
 
 
แกร๊ก
 
 
ผมเข้ามาได้ก็ตรงไปห้องนอนซีนเป็นอันดับแรก ไม่มี! ซีนไม่อยู่ในห้อง ผมมั่นใจว่าซีนอยู่ในบ้านนี้แหละ ก็ตอนเข้ามาเห็นรถจอดอยู่
 
 
Rrrrrrrrrrrrrrrr
ผมลองโทรหาซีนอีกครั้ง ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังมาจากในห้องรับแขกที่ล็อคอยู่ ฟู่ว์! คงอยู่ในห้องนี้สินะ ผมเลือกกุญแจอยู่สักพักก็ไขเข้าไป
 
 
"อ้าว ของอยู่นี่แล้วคนไปไหน"ผมกวาดมองทั่วห้องก็ไม่เจอ อย่าเล่นแบบนี้ได้มั้ย
 
 
"จิน มาทำอะไรในห้องนี้คะ"พี่แซนดร้าถามผม
 
 
"พี่แซนสวัสดีครับ ผมมาหาซีนครับ"
 
 
"หืม น้องพี่บอกจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับจินสักสองสามวันไง ยังไงกันน้องชายตัวดีเดี๋ยวพี่โทรไปถามพ่อแม่ให้นะ"แซนดร้าขมวดคิ้วงง ก่อนหน้าจินจะมาไม่นานน้องเธอเพิ่งเข้ามาเก็บเสื้อผ้าบอกจะไปเที่ยวกับจิน ทั้งยังเอารถเธอไปเพราะน้ำมันรถซีนหมดไม่ไหวๆ เดี๋ยวนี้หัดโกหกพี่สาว ผมทรุดตัวนั่งกับเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง เหนื่อยเหลือเกิน พี่เหนื่อยนะซีน
 
 
"พ่อแม่ปิดเครื่องสงสัยอยู่บนเครื่องบิน เห้อ เอาไงล่ะทีนี้"
 
 
"ผมขอตัวกลับไปดูที่คอนโดก่อนนะครับ สวัสดีครับ"ผมยกมือไหว้ บางทีซีนอาจจะรอผมอยู่ที่คอนโดก็ได้
 
 
[End Jin]
 
 
ผมโทรบอกไอ้เลเวลมาขอหยุดเรียนสักสองวัน มันพูดเพียงให้ผมดูแลตัวเองและมีอะไรให้โทรบอกมันเท่านั้น เลเวลมันรู้ดีว่าผมรู้สึกยังไง ถ้าเป็นเปเปอร์มันต้องโวยวายแล้วไม่ยอมให้ผมไปไหนแน่ๆ
 
 
"คุณซีนคิดดีแล้วเหรอครับที่ทำแบบนี้"พี่ปุนถามผม ผมแกว่งเท้านั่งเขี่ยพื้นดินไม่ตอบ
 
 
"เห้อ แม่ว่าเราปล่อยให้คุณเขาอยู่คนเดียวสักพักเถอะ"จ๋ายบอกกับสามีตน ทั้งคู่เดินกลับบ้านพักเพื่อปล่อยให้เด็กหนุ่มได้ตัดสินใจด้วยตัวเอง ผมนอนราบกับโต๊ะไม้ไผ่สายตาเหม่อมองฟ้าที่เริ่มมืด ขับรถมาไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงสวน
พี่จิน ผมคิดว่าที่นี่มันน่าจะช่วยให้ผมสบายใจขึ้นบ้าง
 
 
'พี่เริ่มหงุดหงิดแล้วนะซีน จะไปเข้าห้องน้ำจริงๆ บอกไม่ให้พี่โวยวายพี่ก็ทำให้แล้วนี่ไง ต้องการอะไรอีก' นั่นสิ...ผมต้องการอะไรอีก พี่จินเหนื่อยมั้ยที่ต้องทนอยู่กับผม ฮึก
 
 
'คงไปอ่อยเขาไว้นั่นแหละ สั่งอะไรแม่งไม่เคยจำหรอก หึ' ผมผิดอีกแล้วสินะ ผมผิด...ฮึก...ทุกอย่างจริงๆ
 
 
'อืม แต่มึงหายมาแบบนี้ซีนไม่เป็นห่วงแย่เหรอวะ'
 
 
' ไม่รู้ว่ะ ป่านนี้รับน้องเสร็จแล้วมั้ง' ไม่รู้...ผมเจ็บกับคำนี้แค่ไหนพี่รู้บ้างมั้ย เห็นความห่วงใยผมเป็นเรื่องไร้สาระมากสินะ
 
 
'ซะงั้น ถามจริง...มึงรักซีนจริงหรือแค่ผูกพันวะ'
 
 
'กูไม่รู้ว่ะ แล้วมันต่างกันตรงไหนวะระหว่างรักกับผูกพัน' ผมต้องเจ็บอีกนานแค่ไหนกันพี่จิน!!! ถ้าเป็นผมจะตอบทันทีเลยว่ารัก แต่ทำไม...ทำไมพี่ถึงบอกว่าไม่รู้
 
 
ผมนึกย้อนกลับไปตอนที่เรารักกันใหม่ๆแล้วพาลน้ำตาไหล พี่จินน่ารัก นิสัยก็ดีขี้อ้อน ชอบร้องไห้เหมือนเด็กๆ ผมรู้สึกอบอุ่นมากเวลาอยู่ด้วยกันแล้วตอนนี้ล่ะ ผมอาจจะผิดที่คิดบ้าๆแกล้งตายจนทำให้พี่จินมันเสียความรู้สึก
แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้จะรู้เหรอว่าพี่จินรักผมจริง บอกแล้วว่าผมต้องการความมั่นคงผมมันดูโลภมากเนอะ แต่ก็นะ ผมไม่อยากเจ็บปวดเพราะความรักนี่เนอะ
 
 
"เจอยังไอ้จิน กูไปหาทั่วทั้งม.แล้วไม่มีเลยว่ะ"โซตัสหอบแฮ่กวิ่งมาหาจิน
 
 
"บ้านผมกับเลเวลก็ไม่มีนะพี่จิน"เปเปอร์พูดขึ้น ตอนนี้เราอยู่กันที่หน้าบ้านซีนครับผมยกมือลูบหน้าตัวเองเดินเข้าบ้านซีน
 
 
"ผมเชื่อว่าซีนเป็นคนมีเหตุผล ในเมื่อหัวใจมันอยู่นี่เดี๋ยวมันก็กลับมา"ทุกคนมองเลเวล
 
 
"เลเวลรู้ใช่มั้ยว่าซีนไปไหน!! บอกพี่มาสิเลเวล!!!"ผมเขย่าตัวเลเวลคาดคั้น
 
 
"มึงอย่าเพิ่งเป็นหมาบ้าได้มั้ยวะจิน!!"โซตัสดึงเมียมากอดแนบอก
 
 
"เพราะอะไรซีนถึงหนีไปมึงไม่คิดบ้างไง กูว่ามึงลองอยู่กับตัวเองสักพักเหอะจิน"
 
 
"อืม กูเห็นด้วยกับไอ้โซนะ มึงทำให้น้องเขาเชื่อใจมึงได้แค่ไหนวะจิน ตั้งแต่แม่มึงตายมึงก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เพื่อนที่เคยแสนดีของกูอยู่ไหนวะ มึงรู้ตัวรึป่าวว่ามึงเย็นชาขึ้นขนาดไหน เค้กที่มันขมจนเกินไปก็ไม่มีใครอยากจะกินหรอกนะ"
 
 
"..."ผมกุมมือตัวเองคิดตามที่พวกมันพูด พี่แซนที่เพิ่งเดินลงมาเข้ามาตบบ่าผม
 
 
"พี่รู้ว่าซีนเล่นแรงเกินไปจนจินกลัวว่าน้องจะหายไปอีก แต่ซีนอายุน้อยกว่าเรานะจินความคิดเขาก็ยังเด็กๆ พี่ไม่อยากให้จินฝืนตัวเองแกล้งทำเป็นโหดเพื่อกักขังน้องพี่หรอกนะ"น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาเมื่อแซนดร้าพูดจบ ทุกคนค่อยๆทะยอยกันกลับบ้านเปเปอร์ขมวดคิ้วกำลังคิดอะไรบางอย่าง
 
 
"เพื่อนเวลครับ เพื่อนเปอร์กำลังสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นไอ้ซีนถึงหนีไป"
 
 
"ถ้าให้เดาก็คงเพราะมันคิดว่าพี่จินไม่รักนั่นแหละ คนเรานะเปอร์แค่คิดว่าไม่รักกันสมองมันก็จะคิดเรื่อยเปื่อยจนขั้นคิดมากนั่นแหละ มันคิดได้มันก็กลับมาเองแหละ"
 
 
 
"เมียใครหว่าฉลาดจัง ฟอดดดด~"โซตัสหอมแก้มเลเวลฟอดใหญ่ คิสไม่ยอมน้อยหน้าหอมแก้มเมียบ้าง
 
 
"แล้วเมียใครหว่า..."
 
 
"ฉลาดใช่มั้ยพี่คิส"เปเปอร์ยิ้มแป้นคิดว่าคนรักจะชมบ้าง
 
 
"เปล่า โง่ชิบหายเลย ไปๆกลับบ้านเรานะที่รัก"เปเปอร์หน้างอเดินดุ่มๆไปรอที่รถ
 
 
"เมียจ๋าาาาา รอผัวด้วย!!"คิสวิ่งตามไปติดๆ เลเวลกับโซตัสขำ
 
 
"คนเราต้องรู้จักรักแบบพอดีนะเข้าใจมั้ย พี่จินไปกดดันไปล้อมกรอบให้ซีนแบบนั้นมันก็ต้องอึดอัด ไอ้ซีนถ้ามันรักใครแล้วไม่ต้องไปล้อมกรอบให้มัน มันก็ไม่หนีไปไหนหรอก เพื่อนพี่อะคิดผิดนะ"เลเวลสอนสามี
 
 
"อูย เมียจ๋ามาแปลกนะวันนี้ แล้วที่พี่หึงหวงเมียนี่ใช่ล้อมกรอบมั้ย"
 
 
"เวลไม่ใช่ไอ้ซีนนะ ถ้าวันไหนเวลรู้สึกว่ามันมากไปเวลจะไม่หนีหรอก เวลจะระเบิดออกมาให้บ้านพังเลย หึหึ"โซตัสหน้าซีดเดินตามเมียไปที่รถผมสัญญาว่าจะรักแบบพอดี LoL โปรดดูเมียผมด้วยว่าโหดขนาดไหน
 
 
 
 TBC.