รักที่ไม่มีวันสิ้นสุด ตอนจบจะจบแบบไหนกันนะ?

ฉันชื่ออุซางิก่อนที่จะไปอ่านเรื่องรักๆน้ำเน่าของฉัน ฉันจะขอเล่าความหลังของฉันเมื่อ9ปีที่แล้วให้ฟัง
เรื่องมีอยู่ว่า...
บันทึกของปี2548 อายุ:4ขวบ
ณ บ้านของเพื่อน
"อุซางิวันนี้เล่นอะไรดี"
เสียงของเพื่อนข้างบ้านของฉันตะโกนถามพร้อมกลับวิ่งเข้ามาหาอย่างดีใจ
"มะ...ไม่รู้สิ"
ฉันที่ขี้อายตอบเพื่อนไปแบบนั้นทั้งๆที่ใจจริงอยากชวนไปเล่นซ่อนแอบมากกว่าแต่ด้วยความขี้อายไม่กล้าพูดจึงทำให้ฉันไม่สามารถที่จะแย้งการตัดสินใจของเพื่อนคนนี้ได้
"งั้นเล่นบาร์บี้กันนะ"
เพื่อนคนนี้พูดขึ้นพร้อมกับจับมือฉันเดินเข้าไปในบ้านเพื่อเล่นบาร์บี้(อีกแล้ว?)
"อ่ะอุซางิเอาตัวนี้ไปเราจะเอาตัวนี้เอง"
เพื่อนคนนี้พูดพร้อมกับยื่นตุ๊กตาบาร์บี้ขี้เหร่ตัวนึงมาให้ฉัน
"เออ...โอเคตัวนี้ก็ได้"
ฉันพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้และพยายามคิดว่ารูปร่างหน้าตาบาร์บี้ไม่สำคัญหรอกอยู่ที่ว่าจะได้เล่นบทอะไรต่างหาก-__-;
"อุซางิๆนี่บาร์บี้ผู้ชายของเราเองอุซางิไม่มีตัวผู้ชายก็ไม่มีพระเอก555"
เพื่อนคนนี้พูดแทงใจดำฉันมากฉันก็ไม่กล้าว่าอะไรตอบจึงได้แต่ยิ้มและสุดท้ายก็ได้เล่นเป็นแค่เพื่อนนางเอก...
บันทึกของปี2555 อายุ:11ปี
'อยุ่ป.5แล้วแต่กลับไม่มีเพื่อนสนิทเลยทำไงดีไม่กล้าคุยกับเพื่อนข้างๆเลยToT'
ฉันคิดในใจแบบนั้นพร้อมกับมือที่กำลังวาดรูปการ์ตูนไปด้วย ฉันเพิ่งจะเริ่มวาดการ์ตูนก็เมื่อป.5นี้เอง เพราะฉันอ่านการ์ตูนเรื่องนึงที่ฉันรู้สึกว่าทำไมเรื่องมันไม่เป็นแบบนี้ๆล่ะจึงเริ่มคิดว่า 'งั้นแต่งลงสมุดเองซะเลยดีกว่า' ทำให้หยุดแต่งไม่ได้เลยเพราะแต่งไปก็สนุกไป
"วาดรูปอะไรอยู่หรออุซางิ?"
เพื่อนที่นั่งข้างๆฉันถามขึ้น..ฉันที่ตกใจเพราะมีคนดูรูปที่ฉันวาด..อายมากเลยทำไงดีแต่ก็ต้องตอบเขาไป..
"ตะ..แต่งการ์ตูนอยู่น่ะ.."
พอฉันพูดไปแบบนั้นเพื่อนที่นั่งข้างๆฉันก็ทำหน้าดีใจและพูดขึ้นว่า
"เหมือนเราเลยเราก็ชอบวาดรูปแต่เราขี้เกียจแต่งน่ะ..เออแต่งเก่งดีนี่อุซางิ"
เพื่อนชมฉันว่าแต่งการ์ตูนเก่ง...O///O..เขินจังงง
"ไม่หรอกฉันว่ามันยังแปลกๆอยู่..ล่ะมั้ง?"
"เราว่าก็โอเคแล้วนะ^^"
"แต้งกิ้วจ้า^^"
บันทึกของปี2556 อายุ:12ปี
หลังจากนั้นฉันก็มีเพื่อนสนิทคนนี้จนขึ้นป.6 จนกระทั่งมีนักเรียนคนใหม่ย้ายห้องมา
คนนั้น..คือ...!!!
"มิยูกิ!!!"