Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

 
 
-14-
ถ้าชอบผู้ชายคนนี้...ต้องอดทน
 
            ฉันมาโรงเรียนตั้งแต่เช้าเพราะรู้สึกตัวตื่นตั้งแต่เช้ามืดจากนั้นก็ตาสว่างนอนไม่หลับอีกเลยก็เลยมาโรงเรียนดีกว่า สงสัยช่วงนี้ได้ตื่นเช้าติดๆ กันร่างกายก็เลยตื่นขึ้นมาเองโดยอันโนมัติน่ะสิ U_U
            ฉันมาหยุดอยู่ที่ล็อกเกอร์ของปาวเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ฉันลังเลว่าจะเอาดาวกระดาษใส่ไว้ในนี้ดีไหม ในเมื่อเขาบอกชัดเจนแล้วว่าไม่ให้ฉันยุ่งกับชีวิตเขาอีก ถ้าเกิดเขารู้ขึ้นมาว่าดาวนี่เป็นของฉันเขาจะมองฉันว่าเป็นผู้หญิงหน้าด้านรึเปล่า
            “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจออกมาแล้วมองดาวกระดาษในมือ เอาวะ! ยังไงเขาคงไม่รู้วันนี้พรุ่งนี้หรอกน่า ฉันตัดสินใจวางมันไว้ในล็อกเกอร์แล้วเดินขึ้นไปบนตึกแต่ถูกใครบางคนขวางทางไว้
            “มาเช้าเหมือนชาวบ้านเขาเป็นเหมือนกันหรอ...โบอิ้ง!”  แมทธ์กอดอกพิงราวบันไดเอาไว้เพื่อไม่ให้ฉันเดินผ่านขึ้นไปได้
            “ฉันไม่อยากโดนตัดคะแนนจิตพิสัยอีกน่ะ”  ฉันบอกแบบขอไปทีแล้วเดินเลี่ยงมาอีกฝั่งของบันได แต่ยัยแมทธ์ก็ยังตามมาอีก
            “เมื่อวานได้ข่าวว่าปาวไปหาเธอที่ห้อง พวกเธอคุยอะไรกัน” 
            “มันไม่เกี่ยวกับเธอ”  ฉันบอกแล้วเดินเลี่ยงมาอีกฝั่ง แต่ยัยแมทธ์ก็ยังตามมาขวางอยู่ดี
            “ปาวเป็นของฉัน!”  จู่ๆ แมทธ์ก็เดินลงมายืนบนบันไดขั้นเดียวกับฉันพร้อมกับขบกรามพูดอย่างเอาเรื่อง
            “งั้นหรอ ไม่เห็นปาวบอกอย่างนั้นเลย”  ฉันยิ้มมุมปากอย่างยียวนกวนฝ่ามือ =_=; อันที่จริงก็กลัวนะเพราะว่าเคยได้ยินชื่อเสียงของยัยแมทธ์มาเยอะแล้วว่าใครยุ่งกับปาวมักจะเกิดเรื่องกับคนๆ นั้น แต่มันอดหมั่นไส้ไม่ได้นี่นา แสดงความเป็นเจ้าของแบบนี้มันเกินไปแล้ว -_-!
            “ถ้าปาวยังไม่ได้บอก งั้นก็รู้ไว้ซะว่าปาวมีเจ้าของแล้ว!”  แมทธ์ยังคงพูดไปโดยไม่สะทกสะท้านกับรอยยิ้มของฉัน ยัยนั่นกลับยิ้มเยาะฉันมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
            “ฉันอยากขอเตือนเธอไว้...ถ้าไม่อยากเจ็บตัวหรือว่าไม่อยากตาย อยู่ห่างๆ ปาวเอาไว้ เขาไม่ใช่คนที่เธอจะวิ่งตามตื๊อได้เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ”  แมทธ์เข้ามากระซิบใกล้ๆ เสียงเย็นเยียบของแมทธ์ทำเอาฉันขุนลุกซู่ไปทั้งตัว
            “เธอกำลังหมายความว่า...จะใช้กำลังกับฉันงั้นหรอ”  ฉันถามไปแอบกลืนน้ำลายตัวเองไป หวั่นอยู่ในใจลึกๆ ว่าข่าวลือที่ยัยแมทธ์คอยเก็บกวาดผู้หญิงที่เฉียดใกล้ปาว จะเป็นเรื่องจริง =_=;; 
            “อาจจะไม่ใช่ฉันก็ได้ ฝีมือคนอื่นที่จ้องเล่นงานผู้หญิงของปาว มีอยู่เยอะแยะไปเพราะฉะนั้นเลิกยุ่งกับปาวซะ!!”  แมทธ์ส่งสายตาน่ากลัวมาให้ฉันก่อนจะเดินแยกไป
            “ยัยแมทธ์มาคุยอะไรกับแกโบ”  เหมยขมวดคิ้วมองตามแมทธ์ไป
            “เฮ้ย! มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” 
            “มาเมื่อกี๊นี้แหละ เห็นยัยแมทธ์กระซิบกระซาบอะไรกับแก ก็เลยสงสัย”
            “หมาหวงก้างอ่ะ =_=”
            “เรื่องปาวใช่ไหม”
            “ใช่”
            “ระวังยัยแมทธ์ไว้หน่อยก็ดีนะ รู้สึกว่าชีออกตัวแรงเรื่องปาวตั้งแต่ปาวย้ายมาเรียนแล้ว”
            “ฉันไม่ประมาทหรอกน่า” 
            “จ้ะ แม่คนรอบคอบ”  เหมยพูดอย่างประชดหน่อยๆ แล้วออกเดินไปด้วยกัน
            เข้าแถวเคารพธงชาติวันนี้ผ่านไปอย่างร้อนระอุและน่าเบื่อหน่ายอีกวัน แต่ที่ทำให้บรรยากาศดีขึ้นมาหน่อยก็ตรงที่ปาวยืนอยู่แถวตรงๆ กับฉัน ทำให้แอบมองได้แบบไม่ต้องเมื่อคอชะเง้อ คนอะไรก็ไม่รู้มองข้างหลังยังรู้ว่าหล่อ >///<
            “มองงงงงงงง เข้าไป”  อ๋องน้อยจงใจลากเสียงยาวๆ เพื่อประชดฉัน  “หนังกำพร้าเขาแทบจะหลุดติดตาแกออกมาแล้วน่ะ =_=”
            “ชิ! นี่แกอยู่ข้างใครกันแน่ ไหนว่าเชียร์ปาวไง”  ฉันหันไปทำหน้ามุ่ยใส่
            “ฉันเชียร์ก็จริง แต่ไม่อยากเห็นเพื่อนโรคจิตชอบแอบถ้ำมองคนอื่นแบบนี้นี่นา -*-”
            “โอเค...เข้าใจแล้วๆ”  ฉันเลิกล้มความตั้งใจที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองปาวอีก (เดี๋ยวโดนหาว่าโรคจิต U.U) แต่ระหว่างนั้นก็มีคนมาสะกิดที่ไหล่ฉันเบาๆ
            “อ้าว สวัสดีค่ะพี่ทิว ^^”
            “ได้ยินว่าวันนี้จะไปหาหลานรหัสคนใหม่หรอ”  พี่ทิวถาม ฉันขมวดคิ้วมองพี่ทิวเพราะสงสัยว่ารู้เรื่องนี้ได้ยังไง แต่พอเหลือบไปมองเหมยที่ยืนอยู่ถัดจากพี่ทิวถึงหายข้องใจ
            ยัยเหมยคาบข่าวไปบอกชัวร์ ฉันว่ายัยพวกนี้ออกตัวแรงเกิน พี่เขาจะจีบฉันจริงๆ รึเปล่าก็ไม่รู้ =_=;
            “เที่ยงตรง พี่ไปรับที่ห้องนะ”  พี่ทิวบอกแล้วเดินแยกไปเลยโดยไม่รอฟังคำคัดค้านจากฉัน ฉันพยายามจะตามไปแต่มันตรงกับช่วงที่ปล่อยนักเรียนเข้าเรียนพอดี ทำให้ฉันไม่สามารถวิ่งตามพี่ทิวไปได้
            “ยัยโบ ไม่ต้องทำเป็นนางเอกหน่อยเลย ดีใจล่ะสิที่พี่เขาจะไปเป็นเพื่อน”  เหมยเอาไหล่เข้ามากระแซะที่ไหล่ฉันเป็นเชิงแซวๆ
            “ไปเป็นเพื่อนก็ดีอยู่หรอก แต่พี่ทิวเขาก็มีสายรหัสอยู่แค่รับฉันไว้เป็นน้องรหัสก็มากพอแล้ว นี่ถ้าพี่เขามารวมน้องกับหลานรหัสฉันไปด้วย เวลาพี่เขาเลี้ยงสายรหัสก่อนเรียนจบพี่เขาจนแน่ ฉันเกรงใจพี่เขาอ่ะ Y_Y”
            “ไม่ต้องเกรงจงเกรงใจหรอกน่า พี่เขาเต็มใจนะฉันว่า ^^”  เหมยยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ฉัน
            “น่าน...ยิงเข้าประตูตัวเองซะงั้นนังเหมย =_=”  อ๋องน้อยแขวะเหมยอย่างหมั่นไส้
            “แน่นอน ฮ่าๆๆๆ”  เหมยหัวเราะร่วนแล้วเดินกลับตึก อ๋องถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะเดินตามไปบ้าง
            “นี่เธอ!”  จู่ๆ ก็มีมือของใครบางคนมาสะกิดที่ไหล่ฉัน พี่ทิวก็เดินหนีไปแล้วนี่นา กลับมาอีกงั้นหรอ -_-;
            “อ้าว...ปาว -///-”  พอฉันหันไปก็เจอปาวยืนหน้านิ่วอยู่ข้างหลัง  “มีอะไรกับฉัน จะว่าฉันไปยุ่งเรื่องอะไรของนายอีกล่ะ”
            “ฉันไม่ได้มาหาเรื่อง อย่าเพิ่งหาเรื่องกันได้ไหม =_=”
            “แล้วมีอะไร” 
            “โปรดโทรมาบอกให้เธอไปอยู่เป็นเพื่อน แม่บ้านที่ดูแลโปรดต้องกลับไปธุระต่างจังหวัด”
            “จะให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนโปรดหรอ โอเคเดี๋ยวฉันแวะไป แค่นี้ใช่ไหม?”  ฉันรับปากแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น ฉันไม่อยากทำตัวเหมือนอยากยุ่งกับเขามากเกินไปเดี๋ยวโดนรำคาญ (ทั้งที่จริงแล้วอยากยุ่งกับเขาจะตาย T^T) แต่ปาวกลับคว้าต้นแขนฉันไว้
            “เธอจะไปไหน”
            “ไปเรียนไง” 
            “ที่ฉันบอกให้ไปอยู่เป็นเพื่อนโปรดคือตอนนี้นะ”
            “ห๊ะ! จะบ้าหรอ! จะไม่ให้ฉันเรียนเลยรึไง”
            “อย่างกับเธอเป็นรักการเรียนมากขนาดนั้นแหละ =_=”
            “เฮ้อ...นายรู้ไหมฉันโดนฑัณบนจนแทบจะไม่มีสิทธ์สอบอยู่แล้ว นายยังจะให้ฉันหนีเรียนไปเฝ้าน้องนายอีกหรอ”
            “แค่วันนี้วันเดียวที่อยู่ทั้งวัน ส่วนวันอื่นๆ ไปแค่ช่วงเลิกเรียนก็ได้ จะได้ไม่รบกวนการเรียนของเธอ”
            “โปรดบอกนายอย่างนั้นหรอ”
            “อืม แล้วเรื่องหนีเรียนเธอไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ฉันไม่พาเธอหนีหรอกเราทำเรื่องลาอย่างถูกต้อง”
            “เรา?...นายจะลาเรียนไปกับฉันด้วยหรอ”
            “ก็ใช่น่ะสิ”
            “ก็ดี งั้นฉันไปเอาของก่อนแล้วกัน ฉันเอาไปไว้ในห้องชีวะ”
            “อืม ไปด้วยกันเลยฉันก็จะไปเอากระเป๋าที่ห้องเหมือนกัน”
            ฉันกับปาวเดินออกมาจากแถวพร้อมๆ กัน โดยมีพลังริษยาคอยส่งให้ฉันตลอดทางเดิน เอิ่ม...ฉันว่าเราแยกกันเดินแล้วค่อยไปเจอกันที่รถดีกว่าไหม เมื่อเช้าที่ยัยแมทธ์บอกฉันไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ แต่มาตอนนี้ฉันเริ่มจะเห็นเป็นรูปธรรมขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ U_U;;
            “ฉันว่าเรา...แยกกันเดินไหม”  ฉันหันไปบอกปาว ฉันเริ่มรู้สึกว่าการชอบปาวมันอันตรายก็ตอนที่ได้เดินด้วยกันนี่แหละ
            “จะแยกกันทำไม ห้องชีวะกับห้องฉันก็อยู่ใกล้ๆ กันเอง”
            “นายไม่เห็นหรอ สายตาผู้หญิงที่เดินผ่านแต่ละคนเหมือนจะฆ่าฉันให้ได้เลย”
            “จะกลัวอะไร มากับฉันทั้งคน รีบๆ เดินหน่อย ยัยโปรดไม่มีคนอยู่ด้วย”  ปาวพูดพร้อมกับจับข้อมือฉันแล้วลากให้เดินตามไปเร็วๆ เขาจะรู้รึเปล่าว่ายิ่งทำแบบนี้ฉันจะโดนฆ่าด้วยสายตาเร็วขึ้น แต่ก็ยอมโดนฆ่านะ...T////T
            โชคดีที่อาจารย์สอนชีววิทยายังไม่เข้าฉันเลยได้โอกาสเข้าไปเอากระเป๋าแล้วรีบออกมา เป้าหมายต่อไปของเราคือห้อง A และห้องปกครอง เราใช้เวลาไม่นานนักก็ทำเรื่องลาเรียนที่ฝ่ายปกครองเสร็จ (ถ้าเกิดฉันมาคนเดียวไม่เร็วขนาดนี้อ่ะฉันว่า =_=) เราเดินมาที่โรงรถของโรงเรียนซึ่งตอนนี้เงียบสงบแล้วเพราะนักเรียนคนอื่นกำลังเริ่มคาบเรียน
            กึก!
            พอเราเดินเข้าไปถึงโรงรถ จู่ๆ ปาวก็หยุดฝีเท้าลงแล้วค่อยๆ ผลักฉันให้ไปยืนอยู่ข้างหลังเขาเบาๆ
            “อะไร?”
            “ชู่~”  ปาวใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากเพื่อให้ฉันเงียบ ฉันก็เลยหยุดพูดทันที
            ปาวเอื้อมมือมาคว้ามือฉันไปบีบไว้แน่นจนฉันรู้สึกเจ็บนิดหน่อย แต่ฉันก็ไม่กล้าพูดอะไรเพราะเขาดูเหมือนกำลังซีเรียสมาก ปาวขบกรามแน่นจนเส้นเลือดที่ขมับปูดขึ้นมา ลางสังหรณ์แปลกๆ แบบนี้มันคืออะไรกัน!
            เสียงฝีเท้าของเรา 2 คนเบาราวกับไม่มีใครย่างกรายเข้ามาในโรงรถ แต่ทั้งที่เรา 2 คนพยายามเดินเข้าไปเบา ที่สุดแล้ว ผู้ชายชุดดำ 6 คนที่หลบอยู่ก็รู้อยู่ดีว่าเราเข้ามา
            ใคร?...คนของปาวหรอ?...ไม่น่าใช่นะ ถ้าคนของปาวฉันคุ้นหน้าเกือบทุกคนเพราะก่อนหน้านี้วิ่งไล่จับกันบ่อย =_=;...แล้วคนพวกนี้เป็นใคร!!
            “คุณชายโอเชี่ยนคอป. ได้ยินข่าวว่าหนังเหนียวมากหรอมึง!!”  ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาพร้อมกับคำทักทายที่ไม่เป็นมิตร พวกเขา 6 คนเดินเข้ามาหาพร้อมกับปืนคนละกระบอก ที่ปลายกระบอกปืนมีที่เก็บเสียงยาวๆ ยื่นออกมาราวกับว่าพวกมันเตรียมการมาอย่างดีแล้ว
            ...อย่าบอกนะว่าเป็นพวกเดียวกับที่ไล่ยิงปาววันนั้น O_O!
            “เฮ้ย! ไอ้ศร พูดกับคุณชายดีๆ หน่อยสิครับ เดี๋ยวท่านทายาทโอเชี่ยนจะโกรธเอา ฮ่าๆๆๆ”  ผู้ชายที่เดินมาคู่กันทำทีเป็นปรามเพื่อนก่อนจะพากันหัวเราะลั่น
            “ฉันไม่นึกว่าพวกแกจะกล้าบุกมาถึงโรงเรียนแบบนี้เลยนะ ถ้าคนอื่นโดนลูกหลงขึ้นมาไอ้ศุภชาจะมีปัญญาชดใช้รึเปล่า ที่นี่มีแต่ลูกท่านหลานเธอทั้งนั้น...ดีไม่ดีอาจจะยิงโดนลูกๆ หลานๆ ของเศรษฐีที่คอยหนุนหลังแก๊งพวกแกอยู่ก็ได้ ไม่มีสมองคิดกันเลยรึไง!”  ปาวพูดเหมือนรู้จักคนพวกนี้เป็นอย่างดีและดูท่าทางเหมือนเขาไม่กลัวปืนที่อยู่ในมือพวกนั้นเลย
            “ปากเก่งนักนะมึง!!!”  ผู้ชายที่ช่วยปรามเพื่อนเมื่อครู่ ยกปืนจ่อมาที่เราด้วยท่าทางโกรธจัด ปาวรีบขยับตัวมาบังฉันไว้พร้อมกับบีบมือฉันแน่นขึ้นไปอีกจนรู้สึกถึงความชื้นจากเหงื่อที่ผุดออกมาภายในอุ้งมือของเราสองคน
            ทำไมปาวถึงรู้จักคนน่ากลัวขนาดนี้...นี่ใช่ชีวิตนักเรียน ม.ปลายจริงๆ รึเปล่าเนี่ย!
            “เฮ้ยๆ ไอ้พี! ใจเย็นดิวะ ท่านศุภชาให้เก็บมันเงียบๆ นะเว้ย...หาที่เงียบๆ จัดการก่อนดีกว่าแล้วค่อยตัดหัวส่งไปให้พ่อมันดูทีหลัง”  นายศรปัดมือเพื่อนเบาๆ ทำให้คนที่เพิ่งถูกเรียกว่าพียอมลดปืนลงโดยดี แต่ไอ้ประโยคสุดท้ายเนี่ยทำเอาฉันเผลอบีบแขนปาวไว้แน่นทีเดียว ถ้าเกิดปาวโดนฆ่าไอ้ตัวฉันก็คงไม่เหลือคงโดนเก็บไปด้วยกัน T^T
 
 
 
**********************************************************
เฮ้ๆ พวกเธอออออ คิดถึงเราไหมเอ่ยยยย 
ไรท์หายไปตั้งนาน ไม่มีใครคิดถึงไรท์เลยหรอ น้อยใจนะเนี่ย 
แต่ถึงจะไม่มีใครคิดถึง แต่ไรท์คิดถึงรีดเดอร์นะจ้ะ 
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ฉากแอคชั่นกำลังเริ่มมาละ
::: ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ 
*********************************************************