[Fic FNAF] Five Night At Freddy's

ตอนที่ : 8 คืนที่หกมาเล่นซ่อนแอบกันเถอะ 2
ความเดิมตอนที่แล้ว ทุกคนได้เล่นซ่อนแอบกันโดยมีบอนนี่กระต่ายหนุ่มผมม่วงเป็นคนหา
เฟรดดี้กับไมค์ที่ซ่อนอยู่ด้วยกันถูกหาเจอเป็นกลุ่มแรก รอบที่สองบอนนี่เลือกให้เฟรดดี้เป็นคนหา
 
“นี่ๆ...คุณไมค์” บอนนี่จูงมือไมค์ไป “ผมมีที่ซ่อนเจ๋งๆอยู่ ไปด้วยกันนะครับ” เขายิ้ม
‘ทำไม...ถึงรู้สึกแปลกๆ...’ เด็กหนุ่มมองมือที่จูงไว้ บอนนี่ที่เดินนำหน้านั้นกำลังแสยะยิ้มอยู่
 
เวลาผ่านไป...
 
ในห้องDining Areaหรือที่เรียกว่าห้องจัดเลี้ยงที่เงียบเชียบและมืดจนแทบมองอะไรไม่เห็น
ใต้โต๊ะที่คลุมด้วยผ้าสีขาวนั้นมีเสียงคนโวยวายออกมา
“จะทำอะไรน่ะ!? บอนนี่”ไมค์พยายามดันตัวอีกฝ่ายออกในสภาพที่โดนคร่อม
แรกๆก็บอกให้มาซ่อนใต้นี้ แล้วไหงถึงเป็นแบบนี้ฟะเนี่ย
“ขอโทษครับ...พอดีที่มันแคบเลยขยับลำบาก” กระต่ายหนุ่มยิ้มขณะที่ไมค์ขัดขืน
“ไม่เชื่อ!! เมื่อกี้นายตั้งใจจะกดชั้นแน่ๆ...ยังไม่หยุดอีก!!!” ไมค์เริ่มกลัว
“นายเป็นอะไรไป!? นายไม่เหมือนเดิมเลยนะ...บอนนี่...”
 “ก็เปล่านี่ครับ...ผมก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้วครับ”
ที่เขากลัวก็เพราะรอยยิ้มบนใบหน้าของบอนนี่......ยิ้มและดวงตาที่จ้องมองเขาอย่างกระหาย ไมค์เหงื่อแตกพลั่ก
“ถ้าคุณกำลังคิดว่า‘บอนนี่คงแกล้งเราแน่ๆ’ผมขอบอกไว้เลยนะว่า‘ผมเอาจริง’”
บอนนี่ไม่พูดเปล่า เขาจับหน้าไมค์ไว้แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่รุนแรงเหมือนเฟรดดี้หรอก...”
 
เสียงที่ไมค์ตะโกนไปตอนนั้นทำให้คนหารู้ว่าพวกเขาอยู่ไหนกัน และเฟรดดี้ก็เป็นคนหาซะด้วย
“เฮ้ย...คนที่อยู่ใต้โต๊ะน่ะ...” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลสวมหมวกทรงสูงสีดำใบเล็กเริ่มโกรธหนัก “ออกมาได้แล้ว!!”
โครม! เฟรดดี้ใช้มือข้างเดียวปัดโต๊ะออกสุดแรงทำให้เห็นทั้งสองคนนั้น
“ชิ...เฟรดดี้...” บอนนี่หันควับมามองแบบฉุนๆ ไมค์ได้แต่ตะลึงอยู่อย่างนั้น
“...”แค่มองแวบเดียวก็เข้าใจเลยว่าโมโหมากแค่ไหน เฟรดดี้กระชักเสื้อบอนนี่ขึ้นมา “เฮ้ย!!”
“ฉันเตือนนายแล้วใช่ไหม!? ว่าอย่าทำอะไรไมค์” เขาตะคอก
 “แล้วนายจะทำอะไรได้ ปากก็บอกว่าจะฉีกหน้าชั้น แล้วทำอะไรได้บ้างล่ะ...”
บอนนี่ฉีกยิ้มพลางพูดด้วยเสียงที่ดูถูก
“อย่ามัวแต่คำรามเป็นหมีโง่หน่อยเลย.....ในปี1987นายมันก็แค่หมีถือไมค์ไม่สู้คนเท่านั้นแหละ” บอนนี่ยังคงไม่หยุดพูด
“ไม่กล้าแม้แต่จะเจอยาม‘คนเก่า’เลย แล้วอย่างนี้...”
“บอนนี่!แก..!!” เฟรดดี้กำหมัดจะต่อยหน้าบอนนี่แบบสุดแรง
ปึก!!
ทว่าไมค์กลับชกหน้าทั้งสองพร้อมกันแบบเลือดออกปาก ทั้งคู่ล้มแอ็กติดพื้น
อะไรกันหนักหนาสองคนนี้ สุดจะทนแล้วนะเฟ้ย “เลิกไร้สาระกันสักที...”
ไมค์ระเบิดความโกรธออกมา
“ชั้นจะบอกอะไรให้!!” ไมค์ชูนิ้วกลางใส่แล้วตะคอกเสียงดังกว่าเดิม
“ชั้นคือชั้น...ชั้นไม่ใช่สิ่งของที่พวกนายจะแย่งกันง่ายๆ พวกนายคิดว่าตัวเองเป็นใคร?
พระเจ้างั้นหรอ?! ถึงมาสั่งชั้นได้...จำไว้ชั้นไม่ใช่ของใครทั้งนั้น!!!”
ทุกคำที่ไมค์พูดมาทำให้บอนนี่ลู่หูกระต่ายลง เฟรดดี้ก็นิ่งเงียบ “...”
มันจริงที่มาแย่งไมค์เป็นสิ่งของเหมือนเด็กน้อยสองคนแย่งตุ๊กตากัน ทั้งทีเจ้าตัวก็ไม่ได้อยากมีส่วนด้วยเลย
“แต่สิ่งที่ชั้นเป็นให้พวกนายได้” เขาพูด “ก็คือคำว่า ‘เพื่อน’ ไงล่ะ!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นหูของบอนนี่ก็กลับมากระดิกดังเดิม  ทั้งคู่ก้มหน้าพักหนึ่งก่อนจะยิ้มและเงยหน้า
“ก็ยังดีกว่าถูกเกลียดนะครับ...” บอนนี่พูด
“นั้นสินะ...” เฟรดดี้เกาหัวเบาๆเพื่อแก้อาการเขินในใจ
“ก็ดี...” ไมค์ยิ้ม “เท่านี้ก็เป็นเหมือนเดิมเนอะ...”
เฟรดดี้พูดขอ “แต่ก่อนอื่นชั้นขอคุยกับบอนนี่สองคนก่อนนะ ส่วนนายก็ช่วยไปตามคนอื่นให้หน่อยนะ...”
“ก็ได้อยู่...แต่พวกนายห้ามทะเลาะกันอีกนะ ถ้าชั้นรู้ล่ะก็...จบไม่สวยแน่...” ไมค์เตือนก่อนเดินไป
“ครับ...”
 
“แล้วนายมีอะไรจะคุยกับชั้นเหรอ?‘เพื่อน’” บอนนี่พูดเน้นตรงคำสุดท้าย
“ช่าย...มีเรื่องคุยอีกเพียบเลย...‘เพื่อน’!!” เฟรดดีประชดกลับแล้วเริ่มประเด็น
“เข้าเรื่องเถอะ...ชั้นสงสัยอยู่ว่าคนที่ตอนแรกเป็นคนเสนอแผนมาช่วยชั้นกับไมค์
ทำไมถึงจู่ๆก็จะมาแย่งกันดื้อๆอย่างนี้...ช่วยอธิบายมาสิ...บอนนี่...”
 “ก็ได้...เดี๋ยวจะบอกให้ทั้งหมด...” เฟรดดี้สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินบอนนี่พูดกลับมา “!”
 
“เรื่องของผมน่ะ”
ผมน่ะ...เกิดมาแล้วถูกเลี้ยงดูแบบไข่ในหิน
ทุกคนมักมองผมว่า”อ่อนแอ”และ”ใสซื่อ” ซึ่งผมไม่เคยเป็นแบบนั้นเลย...
ผมเกลียดทุกสิ่งที่ได้มาง่ายๆ...ไมว่าจะเป็นสิ่งของหรือความรัก ทุกสิ่งที่ผมได้มาง่ายๆ
“ผมไม่ต้องการ”
ผมชอบทุกอย่างที่ขัดใจผม...ผมเลยมักจะหาเรื่องคนอื่นและอยู่คนเดียวบ่อยๆ
 
“และเรื่องที่ชั้นเล่ามา...ชั้นก็พึ่งจะจำได้หลังคืนวันที่ห้า ซึ่งชั้นดันช่วยนายกับไมค์ไปแล้ว...”
ที่บอนนี่พูดมาก็คือความทรงจำในวัยเด็กที่ตัวเองเคยเป็นมาก่อน หนุ่มผมม่วงหันไปถามอีกฝ่าย
“นายจำเรื่องที่ตอนที่นายหลงทางได้ใช่ไหมล่ะเฟรดดี้...”
“กะ...ก็พอจำได้...” หนุ่มผมน้ำตาลสะดุ้ง บอนนี่เล่าต่อ
 
ในตอนนั้นนายดันหายไปในกลุ่มตอนทัศนศึกษา ทุกคนก็ช่วยกันตามหานาย...
และไม่อีกไม่กี่นาทีต่อมา นายก็กลับมาพร้อมกับพี่ชายแปลกหน้าคนนึง...
ในตอนนั้นชั้นโมโหมาก...เลยว่านายไปยกใหญ่ แต่พี่ชายคนนั้นก็มาห้ามไว้
 
ซึ่งพี่ชายคนนั้นคือ“ไมค์”...
ชั้นซึ่งไม่เคยมีใครว่ามาก่อน...เลยรู้สึกสนใจไมค์เป็นพิเศษ...
แต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่ความสนใจนั้นมันดันเปลี่ยนเป็น...
ความต้องการที่อยากครอบครอง...ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะเป็นจริง...คนที่ผมตามหามานาน
แต่ความรู้สึกนั้นก็จบลง...เมื่อ...
ผม “ตาย” ลง
 
“นายจะคิดว่าชั้นน่ารังเกียจก็ได้นะ แต่ตอนชั้นเจอไมค์ครั้งแรกชั้นคิดแบบนั้นจริงๆ”
เฟรดดี้ตั้งใจฟังและมุ่ยหน้านิดๆ “เออ..นายนี้มันน่ารังเกียจจริงๆบอนนี่...”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ รีบกลับไปหาไมค์กันเถอะ...” เฟรดดี้เดินนำ “ป่านนี้น่าจหาคนอื่นครบแล้วล่ะ...”
บอนนี่มองมือตัวเองแบบตกใจโครตๆ “...”
เฟรดดี้จับข้อมือบอนนี่อยู่นี่หว่า......WTF
“สตั้นแปป หมีแต๊ะอั๋งต่าย”
“โอโล้เหอะ”
หลังจากนั้นเราไปหาไมค์กันแต่ว่า...
“มาแล้วคร้าบคุณไมค์” บอนนี่โบกมือทักทาย เฟรดดี้ยิ้ม
“ช้ากันจังเลยนะ” ฟ๊อกซี่ยืนมองโดยข้างๆก็มีโกลเด้นยืนอยู่ด้วย ชิกก้าก็กอดไมค์แน่นเชียว
พรึ่บ!! ดันไฟดับแล้วเช้าพอดี...
 
ใกล้จะต้องจากกันแล้วสินะไมค์...