This Love หนุ่มน้อยป่วนหัวใจรุ่นพี่สุดหล่อ

                                                                        บทที่10
 
 
 
"อุ้ย ลูกหมาน่ารักจังเลย ไปเอามาจากไหนเนี่ยลูก"เสียงแม่ถามขึ้นพลางลูบหัวเจ้าป็อปอายน้องหมาตัวใหม่ของ
ผมเ
บาๆ 
 
 
"ซื้อมาครับแม่"ผมตอบยิ้มๆให้กับแม่ แม่มองก่อนจะส่ายหัวไปมา
 
 
"ไปซื้อมาทำไมให้เปลืองเงิน"
 
 
"ก็มันน่ารักนี่ครับ หรือว่าแม่ไม่ชอบมัน"
 
 
"ชอบๆแม่ชอบมากเลย"
 
 
"อีกอย่างซีลไม่ได้ซื้อเอง พี่คิวซื้อให้^3^"แม่เหลือบไปมองพี่คิวก่อนจะส่งสายตาตำหนิใส่
 
 
"คิวไม่น่าตามใจน้องเลยนะลูก อีกหน่อยจะได้ใจแล้วจะนิสัยไม่ดี"แม่ตำ หนิ พี่ คิว ของ ผมมมมมมมม
 
 
"แม่อ่ะ แค่หมาตัวเดียวเอง"ผมโต้แย้ง
 
 
"ค่ะ คุณลูกสุดที่รัก แม่ขอโทษค่ะฮ่าๆๆๆๆ"พี่พูดพลางหัวเราะร่า
 
 
"งั้นหวานก็ต้องทำความสะอาดห้องซีลเพิ่มขึ้นนะจ๊ะ แต่ซีลต้องจัดการเรื่อง การขับถ่ายของมันเอง ต้องสอนมัน
ให้รู้
จักที่ ตามนี้นะ"แม่หันไปสั่งพี่หวานก่อนจะหันมาสั่งผมต่อ 
 
 
"ครับแม่งั้นซีลขอพามันขึ้นห้องก่อนนะครับ พี่กันเถอะครับพี่คิว"ผมอุ้มป็อปอายขึ้นก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยัง
ห้องนอน
 
 
 
ผมนั่งอยู่บนที่นอนแล้วมองป็อปอายที่ตอนนี้กำลังเดินสำรวจห้องของผมทุกซอกทุกมุมเลยทีเดียว โดยมีพี่คิว
นอนหนุ
นตักอยู่ อยากทรายว่าหมอนก็มีไม่หนุนมาหนุนแต่ดันมาหนุนตักผมแทน 
 
 
 
"พี่คิว ถ้าเกิดวันนึงเราเลิกกันไปพี่จะ..."
 
 
"เราจะไม่เลิกกัน ไม่ว่าเหตุผมใด"พี่คิวไม่รอให้ผมพูดจบก็พูดแทรกด้วยใบหน้าจริงจัง ผมก็ภาวนาให้มันเป็น
อย่างที่
พี่พูดทีเถอะ หล่อๆรวยๆแบบนี้หากินง่ายที่ไหนกัน ฮุๆๆๆๆ 
 
 
"ครับๆเราจะไม่เลิกกัน"
 
 
"ว่าไงจ๊ะป็อปอาย"ผมพูดกับป็อปอายที่พยายามจะปืนขึ้นมาบนที่นอนอย่างไม่ลดละ ผมก็เลยอุ้มมันขึ้นมาวางลง
บนที่
นอนใกล้ๆตัวพี่คิว น่ารักทั้งหมาทั้งคน ชอบอ่ะ(น้อยๆหน่อยเป็นผู้ชายนะ-_-) 
 
 
"อะไรของแกป็อปอาย"พี่คิวทำหน้างงๆเมื่อเห็นว่าป็อปอายนอนลงข้างๆตนเอง อย่างเรียบร้อย ซึ่งผิดกับบุคลิกจริงๆของมันที่แสนจะซน สงสัยเหนี่อยแล้วมั้ง
 
 
"สงสัยมันอยากนอนกับพ่อมันมั้งฮ่าๆๆๆๆๆ"ผมพูดแซวพี่คิดแล้วหัวเราะเสียงดัง ทำเอาพี่เค้าหน้าหวอไปเลย
 
"ขำๆถ้าพี่เป็นพ่อหมาซีลก็เป็นแม่หมาโอเคนะ"ดูดิสุดท้ายก็หมาเหมือนกัน พ่อหมาแม่หมา โอ้พระเจ้า!!!
 
 
~~เธอทำให้ฉันรู้ว่ารักจริงๆมันคืออะไร~~
 
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพี่คิวเอื้อมมือไปหยิบมาดูเบอร์ก่อนจะส่งให้ผม
 
 
"ใครอ่ะพี่คิว"
 
 
"แม่พี่อ่ะ แต่ซีลรับเถอะ"
 
 
"ฮัลโหล ครับคุณแม่"ผมรับโทรศัพท์มาจากพี่คิวก่อนจะกดรับแล้วทักทายด้วยวาจาสุภาพ
 
 
(ซีลเหรอลูก พี่คิวล่ะ)คุณแม่พี่คิวถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
 
 
"อ๋อ พี่คิวนั่งอยู่ข้างๆซีลเนี่ยแหละครับ"
 
 
(งั้นแม่ขอคุยกับพี่คิวหน่อยนะลูก)
 
 
"อ๋อได้ครับ"พูดเสร็จผมก็ส่งโทรศัพท์ให้พี่คิวไป พี่คิวรับไปพลางทำสีหน้างงๆ
 
 
"ฮัลโหลครับคุณแม่"
 
 
"ได้ครับๆงั้นผมจะรีบไปนะครับ สวัสดีครับ"พูดจบพี่คิวก็ยื่นธทรศัพท์มาให้ผมก่อนจะรีบจ้ำอ้าวออกจากห้องผมไป
 
 
"พี่คิวจะไปไหนน่ะ"ผมตะโกนถามแล้วอุ้มเจ้าป็อปอายขึ้นก่อนจะวิ่งตามพี่คิวไป
 
 
"พี่จะไปบ้าน"พี่คิวพูดก่อนจะเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งในรถทีนที
 
 
"ซีลไปด้วยนะ"ไม่รอให้พี่คิวพูดต่อผมรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งที่เบาะข้างคนขับทันทีโดยมีเจ้าป็อปอายนั่งอยู่
บนตัก
 
 
"ทำไมพี่ต้องรีบกลับบ้านด้วย ซีลไม่เข้าใจ"
 
 
"ไม่มีอะไรหรอก"พี่คิวตอบปัดๆโดยไม่สนใจว่าผมจะทำหน้ายังไง ใจร้ายกับซีลได้ลง
 
 
 
 
นั่งรถมาไม่นานฟอร์จูนเนอร์สีขาวคันงามก็มาจอด ณ โรงจอดรถที่บ้านพี่คิว ผมมองดูพี่คิวที่เปิดประตูรถแล้วเดิน
ลง
ไปโดยไม่สนใจผมเลย มันยังไงกันแน่ 
 
 
"ป้าครับทำไมพี่คิวดูท่าทางแปลกๆ"ผมหันไปถามป้าอุ่นที่เดินเข้ามาหา
 
 
"อ๋อคงไม่มีอะไรหรอกค่ะ ป้าว่าคุณซีลไปรอคุณคิวบนห้องดีกว่านะคะ"
 
 
"อ๋อครับ งั้นซีลขอตัวก่อนนะครับ"ผมอุ้มป็อปอายแน่นแล้วหันไปมองป้าอุ่นที่เดินเข้าครัวไป ผมวางป็อปอายลงที่
พื้น
ก่อนจะเดินหาพี่คิวบริเวณรอบบ้าน หายไปไหนนะถามก็ไม่ยอมบอก อย่าให้เจอนะ 
 
 
"อย่าให้เจอนะจะ..."ไม่ทันที่ผมได้พูดจบสายตาผมก็ไปกระทบกับคู่หญิงชายที่กอดกันแน่นโดยผู้ชายก็คือพี่คิว
ส่วนผู้
หญิงคนนั้นใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีชมพูอ่อน ใบหน้าเธอเปื้อนน้ำตาที่ใหลลงมาเป็นสาย แสดงให้
 
 
 
 
 
 
เห็นถึงความเสียใจ 
 
 
"ยังไงคิวก็ยังรักวาเสมอนะ"เสียงพี่คิวพูดกับพี่โยวา รักเสมองั้นเหรอแล้วผมล่ะ
 
 
"คนใจร้าย"ผมพูดเสียงเบาก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ใหลลงมาก่อนที่ผมจะรีบวื่งออกจากที่ตรงนั้นมา ผมกึ่งเดินกึ่ง
วิ่งออ
กมาจากบ้านหลังนั้น บ้านของคนที่หลอกลวงผม ทำร้ายจิตใจผม เค้ายังรักกันเสมอแต่ทำไมต้อง
 
 
มาหลอกผม ผมท
ำอะไรผิดทั้งที่ผมพยายามจะทำให้พี่เค้ามีความสุข เพื่อที่พี่เค้าจะได้อยู่กับผมไปนานๆทั้งๆที่
 
 
เราเพิ่งพูดกันเมื่อกี้ว่าเรา 
จะไม่เลิกกันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ภาพที่ผมเห็นมันก็ชัดเจนพอที่จะเป็นเหตุผมของ 'การแยกทาง' 
 
 
 
 
 
ผมเดินมาตามถนนเรื่อยๆไม่รู้ว่าจะกลับบ้านยังไงติงอนนี้ผมนึกอะไรไม่ออกทั้งนั้นหัวใจมันสับสนบวกกับน้ำตา
ที่ใหลล
งมาอย่างไม่ยอมลดละ 'ยังไงคิวก็รักวาเสมอนะ'คำพูดนี้แล่นไปมาอยู่ในหัวของผม ผมทำอะไร
 
 
ผิดทำไมพี่คิวต้องหลอกผมด้วย 
 
 
"อ้าวซีล จะไปไหนหรอ เอะ!ซีลหรอกไห้ทำไม"ผมหันไปมองรถฟอร์จูนเนอร์สีดำที่มาหยุดจอดข้างๆที่ผมยืนก่อนที่
 
คนขับพูดก่อนจะเปิดประตูรถออกมา ผมสีบลอนทองของเขากระทบกับแสงอาทิยต์ยายเย็นแล้วดูมันช่างเปล่ง
ประกายจริงๆ
 
 
"พี่ไทหึก..เกอร์ ฮือๆๆ"ผมรีบโผเข้ากอดคนตรงหน้าด้วยความตื้นตัน ขอบคุณพี่มากที่มาได้จังหวะพอดี
 
 
"ซีลเป็นอะไรครับ"พี่ไทเกอร์ถามพลางกอดผมกลับแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
 
 
"พาซีลไปหึก..ส่งที่บ้านหน่อยหึก..ได้มั้ยครับฮือๆ"
 
 
"ได้สิครับ"พี่ไทเกอร์เปิดประตูให้ก่อนที่ผมจะดันตัวเองเข้าไปนั่งในรถพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
ผมมองพี่ไทเกอร์ที่ตอนนี้ขับรถออกมาช้าๆด้วยสีหน้ากังวล พี่เค้าเป็นอะไรไป
 
 
 
"อ่ะพี่ไทเกอร์หึก..จะทำอะไรครับฮือๆๆ"ผมร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆพี่ไทเกอร์ก็อุ้มผมลงจากรถหลังจากที่ขับ
มาหยุดอยู่หน้าบ้านผม
 
 
"ซีลไม่ต้องร้องนะครับพี่จะพาเข้าไปในบ้านผมไม่ทันได้พูดอะไรต่อพี่ไทเกอร์ก็อุ้มผมเข้ามาในบ้าน แล้ววางผม
ลงบนโซฟาเบาๆ
 
 
"ซีล เป็นอะไรลูก"แม่รีบเดินเข้ามาหาหลังจากเห็นว่าพี่ไทเกอร์วางผมลงบนโซฟาโดยที่บนหน้าของผมเต็มไปด้
วยคราบน้ำตา
 
 
"แม่ครับหึก..พี่คิวหลอกซีลหึก..พี่คิวไม่ได้รักซีลจริงฮือๆๆ"ผมกอดแม่แลัวปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาอาบแก้มอีก
ครั้ง
 
 
"ไม่เป็นไรนะลูก ยังไงก็ยังมีแม่ มีพ่อและมีพี่ซีนะ แล้วนี่ไงจ๊ะพี่ไทเกอร์ด้วย"ผมพูดปลอบๆแล้วหันไปยิ้มให้พี่ไท
เกอร์
 
 
"ขอบใจไทมากนะลูกที่ช่วยพาน้องมาส่ง"
 
 
"ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"ผมมองพี่ไทเกอร์ที่เดินออดจากบ้านไป ช่วงนี้พี่เค้าดูเครียดๆเป็น
อะไรหรือเปล่านะ(จะห่วงคนอื่นห่วงตัวเองดีกว่ามั้ย -_-)
 
 
"ซีลขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะลูกไม่ต้องคิดมาก"
 
 
"ครับแม่"ผมเสร็จผมก็เดินขึ้นห้องมา ผมนั่งลงบนเตียงแล้วคิดถึงเรื่องที่เกิดในวันนี้ ผมต้องเสียน้ำตาเพราะ
ผู้ชายที่ผมไว้ใจที่สุด ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ พี่กับผม ความสัมพันธุ์ระหว่างเรามันยังไงกันแน่ 'พี่คิว'
 
 
 
 
 
 
 
มาต่อแล้วนะครับ ขอโทษจริงๆ อย่าลืมเม้นกันเยอะๆเนอะครับ