Yesterday อาถรรพ์ วันวาน

บทส่งท้าย
อาถรรพ์  วันวาน
                ตะวันส่องฟ้าอีกครั้งเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงวันใหม่  ตี๋และแมกซ์เดินออกไปโดยที่เขาไม่รู้ว่าจะกลับอย่างไร  เขาจึงไปพักที่โรงแรมที่ตี๋ทำกิจการไว้  ทั้งสองคนเข้าไปอาบน้ำอาบท่าและนัดกันว่าจะไปทำบุญ ถวายสังฆทานเพื่อให้กับเพื่อนๆ  ที่ได้สูญเสียชีวิตไปเพราะความแค้นในวันวาน
                รถเก๋งที่ยืมมาจากพ่อของตี๋ขับเคลื่อนเข้าไปในวัด  ที่นี่ช่างเงียบสงบ  ราวกับว่าผู้ที่เข้ามาในที่แห่งนี้จะมีความสงบร่มเย็น  สมกับเป็นวัดจริงๆ
                ทั้งสองถวายสังฆทานและสวดมนต์เพื่ออุทิศบุญให้กับวิญญาณเพื่อนที่ล่วงลับไปแล้ว  ต่อไปนี้มันคงจะไม่มีอีกแล้วสิ้นสุดแล้วบ่วงกรรม  ภิกษุที่เสร็จจากการให้พรลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
                “ กรรมใดเคยก่อกันไว้  ให้อภัยกันเถอะโยม  อาตมาขอ ”
                “ ว่าไงนะครับหลวงพ่อ ”  แมกซ์ถาม  เขาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง  ทั้งๆ  ที่เขาทั้งสองเพิ่งผ่านเรื่องร้ายมา  ยังจะต้องมาเจออะไรอีกหรอ
               
                แมกซ์และตี๋  ออกมาจากวัด  ยังคงคลางแคลงใจสงสัยในสิ่งที่หลวงพ่อพูด  หรือบางทีความแค้นนั้นยังไม่จบ
                “ นายว่าที่หลวงพ่อพูดหมายความว่าไง ”  ตี๋ถาม  สายตายังคงจับจ้องมองไปที่ถนนอย่างมีสติ
                “ อืม...ไม่อยากคิดแล้ววะ  ปวดหัว ”  แมกซ์ตอบเขาไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น  อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไปเถอะ  ขอแค่ไมค์กี้ไปสบายเขาก็สุขใจ
                “ งั้นก็ดีแล้ว ”  ตี๋พูด  “ มึงก็คงตายตามไมค์กี้ไปคงไม่มีห่วงแล้วสินะ ” 
                พลันเสียงของตี๋เปลี่ยนไปเป็นเสียงแหบพร่าของเชน  ช่างน่าสยดสยองน่ากลัวเสียจริง  ไม่ใช่แค่เสียงที่เปลี่ยนไปใบหน้าของตี๋ก็เปลี่ยนไปด้วย
                “ มึงอย่าลืมสิ  มึงใส่พระ  แต่อีกไอตี๋มันไม่ได้ใส่ ”
                “ นายยังจะเอาอะไรอีกเชน  นายตายไปแล้วก็ไปที่ชอบที่ชอบสิ ”  แมกซ์พูดพลางใช้มือเกาะเข็มขัดนิรภัยอย่างแน่น
                “ ก็นี่แหละที่กูชอบ ”  เชนในร่างของตี๋พูด  พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะอย่างน่ากลัว  “ ไปอยู่กับกูนะ ”
                และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยิน  ก่อนที่จะเห็นรถบรรทุกเข้ามาตัดหน้า  เสียงบีบแตรนั้นช่างดังกังวานไปถึงหัวใจม
                 ‘ปรี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน’
                ...................................................................................................................................
                ครอบครัวของเชน  ประกอบด้วยกันสี่คน  คือ พ่อ  แม่  เชน  และชานม  ซึ่งเป็นน้องสาวคนสุดท้องที่กำลังอยู่ในวัยซน  แต่ตอนนี้ชานมกำลังป่วย   ผู้เป็นพี่อย่างเชนเลยอยากจะหากำลังใจเพื่อมาให้ชานมได้มีกำลังใจแล้วสู้ต่อไป  สิ่งที่ชานมอยากจะได้มากที่สุดคือหนูแฮมเตอร์
                หากว่านักเรียน ม. ปลายเป็นวันที่ขาดวุฒิภาวะแล้ว  นักเรียน  ม.ต้น  คงเป็นวัยที่คึกคะนองและขาดความยับยั้งชั่งใจและวุฒิภาวะยิ่งกว่า  และหนึ่งในแก็งซ่าก็คงเป็นแก็งเดิมที่เขาเป็นเพื่อนกันมาแต่เด็ก  บาส  เอ็ม  เจน  มิร่า  แต่สองคนที่ซี้ย่ำปึกคงหนีไม่ค้นคู่แฝดนรก แมกซ์และตี๋
                เป้าหมายของการกลั่นแกล้งของทุกวันคงหนีไม่พ้นเชน  ที่โดนแกล้งทุกวันอย่างไม่มีวันเบื่อ  ไม่รู้ว่าเขายังต้องโดนแกล้วให้สะใจถึงแค่ไหนถึงจะพอใจพวกระยำพวกนี้
                “ อ้าว  แว่นไปไหนหรอ ”  ตี๋แถวทันทีเมื่อเห็นเด็กหัวเกรียน  ใส่แว่นกำลังถือกรงหนูแฮมเตอร์อยู่
                “ พอดีว่าเราซื้อแฮมเตอร์ไปให้น้องเรา ”  เชนตอบอย่างใสซื่อ  พลางมองลงไปที่กรงแฮมเตอร์ของตนเอง  คราวนี้ชานมคงจะดีใจมากถ้าหากเห็นแฮมเตอร์ตัวนี้  และคงจะมีกำลังใจสู้ต่อไป
                แหม...อยู่ๆ  เราก็อยากเล่นกับมันจังเลยวะ ”  ตี๋ยิ้มกริ่มไป  มองไปที่หน้าของแมกซ์ซึ่งแมกซ์ก็ยิ้มออกมาอย่างรู้ใจ
                “ ไหน  ขอดูหน่อยได้ไหม? ”  ตี๋พูดแล้วหยิบกรงแฮมเตอร์จากมือของเชน
                “ เฮ้ย  อย่านะตี๋  เดี๋ยวมันเป็นอะไรขึ้นมา ”  เชนร้องบอก  แต่เหมือนไม่เป็นผล  เพราะตี๋โยนกรงแฮมเตอร์ไปให้แมกซ์  ดีที่แมกซ์รับไว้ทัน
                “ แมกซ์ขอเราเถอะนะ  ” เชนส่งสายตาอ้อนวอน
                “ แค่ขอดูนิดเดียวเอง   อย่าขี้งกนักเลยสิ ”  แมกซ์ล้อเลียน  โดยการยื่นมือของตนเองที่ถือกรงไปออกไปนอกชานศาลา
                “ เอาเลย  มันอยากเล่นน้ำฉันได้ยิน ”  ตี๋ยุอย่างเมามันส์  ยิ่งเห็นหน้าตาของตี๋ในตอนนี้เขายิ่งรู้สึกสนุกสนาน
                “ อย่าแมกซ์อย่า  เดี๋ยวมันตาย ”  เชนวิ่งเข้าไปจะคว้ากรง  แต่มือของเขาสั้นไปและมือยาวกำลังผลักหัวของเชนให้ออกห่างจากตัว
                “ อะไรนะอยากเล่นน้ำจริงๆ หรอ ”  แมกซ์เอียงหูไปที่กรง  ราวกับว่าสื่อสารกับสัตว์ได้
                “ ไปตรงนู้นดีกว่า  รับนะตี๋ ”  แมกซ์โยนกรงแฮมเตอร์ไปให้ตี๋  แต่เหมือนว่ากรงนั้นจะลอยสูงเกินไปจนมือของตี๋จะคว้ามาได้  กรงแฮมเตอร์หล่นจ๋อมลงไปในน้ำในที
                “ เฮ้ยยย ”  เชนร้องออกมาอย่างตกใจเสียงดังก่อนจะกระโดดลงน้ำตามไปทันที
                เชนตะเกียดตะกายไปที่กรงของสัตว์เลี้ยง  คว้ามันขึ้นมาได้ก่อนที่จะว่ายกลับเข้าไปที่ฝั่ง  แมกซ์และตี๋รีบวิ่งเข้าไปหาเชนทันที
                “ เป็นไรเปล่าเนี่ย  อย่าตายนะ  รอก่อน  รอไปหาชานมก่อนนะ ”  เชนร้องไห้โยเยเหมือนเด็กถูกแย่งของเล่น  แต่เมื่อเห็นหนูแฮมเตอร์ที่ตัวเองรักนิ่งไม่ไหวตึงก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก
                “ เฮ้ย  มันแค่หนูหน่าเชน  อย่าไปซีเรียสดิ ”  ตี๋ปลอบเพื่อน  แต่เหมือนว่าคำปลอบโยนของเขาจะรุนแรงไปสำหรับคนอ่อนโยนรักสัตว์อย่างเชน
                “ เอาหน่า  เดี๋ยวซื้อตัวใหม่ให้ ”แมกซ์รีบพูดเสริม
                เชนที่กำลังร้องไห้  เดินหยิบกรงแฮมเตอร์ออกจากโรงเรียนแล้วกลับบ้านทันที   แมกซ์และเชนเองก็มองตามแผ่นหลังของเชนไป  ตี๋นั้นไม่สนใจเดินไปซื้นน้ำกิน  แต่แมกซ์นั้นคิดว่าครั้งนี้เขาแกล้งเชนรุนแรงเกินไป  ความรู้สึกของคนไม่ใช่สิ่งที่ควรจะมาล้อเล่น  และเขาสัญญากับตัวเองอีกกว่าจะไม่รังแกเชนอีก
                แต่เหมือนกับคำสัญญากับตัวเองของแมกซ์ช้าไป  เชนรีบเอากรงหนูของตนเองไปที่โรงพยาบาลทันที  รอก่อนนะชานมพี่กำลังจะเอาแฮมเตอร์ที่เธออยากได้ไปให้แล้ว
                เชนอยู่เฝ้าอาการน้องทั้งคืนโดยไม่ยอมหลับยอมนอน  พร้อมกับกรงแฮมเตอร์ข้างๆ
                “ ชานมพี่เอาแฮมเตอร์มาให้เธอแล้วนะ  ดูสิ  มันน่ารักมากเลยนะ  ”  เชนสะอึกสะอื้นเมื่อเห็นน้องหลับราว  เหมือนว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดเลย
                “ พี่เชน ”  ชานมปรือตาขึ้นมาแล้วมองไปที่พี่ชายเบาๆ
                “ชานมตื่นแล้วหรอ  ดูนี่สิ  พี่เอาแฮมเตอร์มาให้แล้วนะ ”  เชนรีบบอกกับน้องสาว  ก่อนที่จะยกโยว์ตรงแฮมเตอร์ขึ้นมา  แต่ตอนนี้สัตว์เลี้ยงของเขานอนนิ่งไม่ไหวตึง หายใจรวยรินชานมเอื้อมมือไปหยิบกรงสัตว์เลี้ยงทั้งๆ ที่ยังนอนอยู่  เด็กน้อยยิ้มอย่างดีใจ  มันช่างเป็นรอยยิ้มที่สดใสและเศร้าไปด้วยกัน
                “พี่เชน  แฮมเตอร์ของชานมมันเป็นอะไร ”ชานมถามพร้อมกับเอานิ้วแหย่ไปที่สัตว์เลี้ยง  แต่เหมือนกับว่าแฮมเตอร์ไม่เล่นด้วย  นิ่งราวกับว่าไม่มีชีวิต
                “ มันตายใช่ไหมพี่เชน ”  เด็กสาวหันไปมองหน้าผู้เป็นพี่ชาย  บัดนี้เชนกลั้นน้ำตาไว้ให้มากที่สุด  ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้นเพราะหลบเสียงที่สั่นเครือ
                “ พี่ขอโทษนะที่พี่ดูแลมันไม่ดี  แต่ถ้าชานมฟื้นเมื่อไนพี่จะพาเราไปซื้ออีกตัวเลยนะ  เอาที่มันสีส้มๆ เหมือนชื่อของชานมไง ”  เชนลูบหัวน้องเบาๆ
                “ ไม่เป็นไรหรอกพี่เชน  แค่พี่เอามาให้หนูก็ดีใจแล้ว  หนูคงจะได้เล่นกับมันเร็วๆนี้แหละคะ ”  เด็กสาวยิ้มอย่างไร้เดียงสา  ก่อนที่จะหลับตาลงพร้อมกับรอยยอ้ม...รอยยิ้มที่มีความสุขเหลือเกิน
                “ ชานม ”  เชนสะกิดน้องเบาๆ  ในใจหวิวราวกับกลัวสิ่งที่มันกำจังจะเกิดขึ้น
                “ ชานม ”  เชนเรียกอีกครั้งดังกว่าเดิม   เมื่อเห็นน้องสาวนานนิ่ง   เชนรีบวิ่งออกไปข้างนอกที่พ่อกับแม่กำลังคุยกับพยาบาล  ตอนนี้เชนเห็นแม่ร้องไห้มีพ่อคอยปลอบอยู่ข้างๆ
                “ พ่อครับ  แม่ครับ  ชานมนอนนิ่งไปแล้ว ”  เชนเขย่าแขนผู้เป็นพ่อ  แม่เห็นอย่างนั้นก็รีบเข้ามาสวมกอดลูกทันทีพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูอย่างสะอื้นด้วยน้ำตา
                “ หมอบอกว่าชานมไปแล้วนะ  ชานมไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว  แต่เมื่อกี้น้องคงอยู่รอที่จะคุยกับเชนเป็นครั้งสุดท้าย ”  เชนเข่าอ่อนทันทีที่ได้ยินความจริง
                หากเขามาเร็วกว่านี้  หากเขามาในตอนที่น้องยังไม่หลับคงไม่ต้องรอให้น้องตื่นมาตอนเช้า  และหากเขามาเร็วกว่าที่จะโดนแกล้งชานมคงได้เล่นกับมันและคงมีกำลังใจที่จะอยู่ต่อไป
                แม่กอดเชนแน่นเหลือเกิน  แน่นมาก  กระซิบอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง  “ แม่รักเชนนะ ”
                “ คุณคะ  เดี๋ยวฉันขออยู่คนเดียว  ทำใจสักพักนะคะ  เดี๋ยวคุณดูแลเชนดีๆ นะถ้าชั้นไม่อยู่  ”  แม่ลุกขึ้นมาจากอ้อมกอดของเชนแล้วบอกกับพ่อ  แล้วเดินออกไป  โดยไม่มีใครเฉลียวใจเลยว่าเป็นคำสั่งเสีย  เธอเสียใจเหลือเกินกับการจากไปครั้งนี้  เธอทำใจไม่ได้  ทำใจที่จะเห็นลูกจากเธอไปไม่ได้จริงๆ  รอก่อนนะชานม  แม่จะไปดูแลลูกแล้วนะลูกรัก
 
                เชนและพ่อเก็บข้าวของในห้องพยาบาลพื่อเตรียมตัวจะกลับบ้าน  เป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่จริงๆ  ที่ไม่มีใครอาจจะทำใจได้ในเร็ววัน  และจะเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่อีกครั้งเมื่อได้ยินข่าวร้ายของใครสักคน
                “ คุณคะ  เป็นญาติของคุณชาริณี  ใช่ไหมคะ ”  พยาบาลสาววิ่งเข้ามาในห้องอย่างหน้าตาตื่น
                “ ใช่ครับๆ ”  ผู้เป็นพ่อรีบบอก
                “ ตอนนี้คุณชาริณี  กระโดดตึกจากชั้นสี่ลงมาคาดว่าจะเสียใจจากการจากใจของลูกสาวจรทำใจไม่ได้คะ ”  พยาบาลรีบละล่ำละลักบอกอย่างตกใจก่อนรีบวิ่งนำพ่อเขาออกไปด้วยความเร่งรีบ
                เหมือนมีอะไรบางอย่าง  บางอย่างที่ทำให้เขานิ่ง  เชนนิ่งราวกับโลกหยุดหมุน  หากว่าชานมไม่ตายแม่ของเขาคงไม่ตาย  หากว่าแฮมเตอร์ไม่ตายน้องสาวที่รักของเขาก็คงไม่ตาย  และหากเขาไม่โดนแกล้งแฮมเตอร์ของเขาก็คงไม่ตายเช่นกัน  ความแค้นผุดขึ้นมาในใจของเด็กหนุ่มพร้อมการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ของเขาไม่อาจทำใจได้  หากวันหนึ่ง  วันหนึ่งเขาจะต้องแก้แค้น  มันจะต้องตายเพื่อชดใช้ให้กับคนที่เขารักทั้งสองคน  เชนสัญญากับตนเองเช่นกัน
                                ...................................................................................................................................
                แมกซ์นอนหายใจรวยรินในห้องฉุกเฉิน  ข้างๆ  มีร่างของตี๋อีกคนที่นอนอยู่  มีสภาพไม่ต่างจากเขาสักเท่าไร  ในตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองนั้นเป็นอะไร  แต่ความรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วตัวมันเกิดขึ้นมาเมื่อเขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับนิมิตแค้นที่เขาลืมไปแล้ว  เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการเล่นสนุกชั่วครั้งชั่วคราวต้องทำให้ใครบางคนต้องสูญเสียชีวิตและสูญเสียคนอันเป็นที่รักตายไปถึงขนาดนี้
                  พลันสายตาของเขาเหลือบไปเห็นร่างของใครคนหนึ่ง...ที่คล้ายกับเชน
                ร่างนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  จนหน้าแทบแนบชิดติดกับในหน้าของแมกซ์  ซึ่งบัดนี้มันเต็มไปด้วยผ้าพันแผล  เหมือนกับตัวของเขา  ก่อนที่ปากของเชนจะค่อยๆ  อ้าออกจนได้กลิ่นเหม็นเน่าคลุ้งเข้าไปในจมูก
                “ รู้แล้วใช่ไหมว่าการนอนรอความตายมันเป็นยังไง  รู้แล้วใช่ไหมว่าการที่อยากจะมีชีวิตอยู่มันมีมากขนาดไหน  แล้วรู้ใช่ไหมว่าถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้อย่าทำให้ใครแค้น ”
                ตาของแมกซ์เบิกโพลงกรอกตาไปมาอย่างตกใจกลัว  ก่อนที่สายออกซิเจนจะค่อยๆ  เลื่อนออกจากจมูกเรื่อยๆ ข้างร่างของเชนนั้นเขาเห็นร่างของตี๋อยู่ข้างๆ ด้วย....ยินดีต้อนรับอีกครั้งนะเพื่อน!!!
                ความแค้นถูกส่งต่อแล้ว  ความแค้นทั้งหมดคงสิ้นสุดแต่เพียงเท่านี้ไม่ว่าคนเราจะเป็นใครแต่ทุกคนย่อมมีอดีตที่ทำให้อีกคนต้องปวดร้าวและขมขื่น  อดีตนั้นเป็นเรื่องที่คนทุกคนจะลืม   แต่บางสิ่งก็ทำให้คนเราไม่อาจลืมอดีตได้   อีกทั้งยังนำมาซึ่งเรื่องราวเลวร้ายมากมาย 
                ฉะนั้นทำวันนี้ให้ดีที่สุดเพราะวันนี้มันจะกลายไปเป็นอดีตของพรุ่งนี้หากวันนี้ดีที่สุดแล้วอดีตของวันพรุ่งนี้และวันต่อๆไปก็จะเป็นความทรงจำที่มีความสุข