ขโมยหัวใจคุณกรรมการคุมกฎ

ตอนนี้ฉันอยู่ในฐานทัพของพวกศัตรูแล้ว...สัญญาณป้องกันภัยมีทั่วไปหมดค้องอาศัยช่องแอร์กว่าจะเข้ามาได้
??"เธอเข้ามาได้ยังไงและเธอเป็นใคร"
เสียงอันคุ้นเคยที่ได้ยินในอดีตทำให้ฉันรีบหันไปตามต้นเสียง
ยูกิ"พีท! ฉันนึกว่านายตายแล้ว"
ฉันดีใจจนจะร้องไห้ออกมา..
พีท"ย..ยูกิหรอ"
ฉันกำลังจะวิ่งเข้าไปสวมกอดพีทแต่ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมากอดแขนพีทอย่างเป็นเจ้าของ
??"ยัยนี่แอบลอบเข้ามาใช่มั้ยค่ะ"
พีท"เค้าเป็นเพื่อนผมเองน่ะ"
ยูกิ"เพื่อน?"
แนน"งั้นสวัสดีนะ..ฉันแนนเป็นคู่หมั้นพีทน่ะ"
ตอนนั้นน้ำตาฉันแทบจะล่วงแต่ต้องเก็บอาการไว้
ยูกิ"ฉันไม่ใช่เพื่อนนาย แต่ฉันเป็นศตรูนาย"
ฉันชักดาบออกมาจ่อที่คอของพีทและแนน
พีท"เธอเป็นพวกของวองโกเล่สินะ"
ยูกิ"ไม่เกี่ยวกับนาย..ฉันรับหน้าที่มาถล่มที่นี่"
พีท"ใช่สิ...หน้าที่สำคัญต่อเรื่องส่วนตัว"
ยูกิ"นายไม่รู้อะไร หุบปากไปซะ"
หน่วย1"คุณยูกินั่นคุณพีณยูกิทนะคับ เราฆ่าไม่ได้"
หน่วย1รีบมาห้ามฉัน
หน่วย1"คุณพีทกับคุณแนนไม่ใช่ศัตรูเรา...เค้ามาจากทีมธรณีเพื่อมาช่วยเรา"
ยูกิ"งั้นที่ผ่านมา..."
หน่วย1"พวกเราขอโทษคับ"
ฉันไม่ฟังอะไรใครทั้งนั้นได้แต่เดินต่อไปข้างในดดยไม่พูดอะไร
หน่วย1"คุณยูกิคับมันอันตรายนะคับ"
พีท"ฟังกันบ้างก็ดีนะ..."
ฉันกลั่นน้ำตาไม่ไหวแล้วจึงปล่อยออกมาแบบหนักๆ
หน่วย1และพีท แนน รีบตามฉันมาจนถึงกลุ่มทีมของเรา
เคียวยะ"ยูกิ...เธอโอเครมั้ย"
เคียวมองฉักิ"นสลับกับพีทและแนน
ฉันเดินต่อไปไม่สนคำพูดใครทั้งนั้น
ยูกิ"ไม่ต้องตามฉันมา...อย่ามายุ่งกับฉัน"
พูดจบฉันก็กระซิบให้โคลมปล่อยสายหมอกออกมาจากนั้นฉันก็หายไปจากกลุ่ม
ไม่นานสัญญาณเตือนภัยในฐานทัพก็ดังขึ้น
ระบบคอมพิวเตอร์"มีการโจมตีจากชั้น2 มีการโจมตีจากชั้น3"
สึนะ"พี่..เอิ่มยูกิเริ่มแล้วสินะ..รีบตามไปเถอะตอนนี้ยูกิอาจใกล้ถึงตัวหัวหน้าใหญ่แล้วละ"
....................................................................................................................
ณ ห้องลับ
เซ็ทโร่"มาแล้วสินะ..เด็กน้อยในกองไฟ"
ยูกิ"แกรู้จักฉัน"
เซ็ทโร่"ชื่อเสียงของเธอดังจะตาย.....เจ้าแห่งเพลิงสีแดง"
ยูกิ"แกจะรู้จักฉันแค่วันนี้วันสุดท้ายเท่านั้นแหละ"
ฉันชักดาบออกมาแต่เกือบโดนเจ้าบ้านั่นยิงแล้วสิดีที่ใช้ดาบตวัดลูกกระสุนก่อน
เซ็ทโร่"ไม่มีสมาธิเลยนะ ไม่สมกับเป็นเธอจริงๆ"
ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้นก็เลยโจมตีหนักขึ้นแต่แปลกที่เจ้าบ้านั่นหลบได้ทุกการโจมตีจนฉันเริ่มเหนื่อย
เซ็ทโร่"มีสมาธิหน่อยสิ...เอาเป็นว่าคิดว่าผมเป็นพีทแล้วกันนะ"
ยูกิ"ฉันคิดไม่ออกหรอก"
เซ็ทโร่"ผมให้เลือกนะ...ระหว่างมาเป็นมือขวาของผมกับฆ่าผม"
ยูกิ"อย่ามาปั่นหัวฉันเล่น...แกก็รู้คำตอบดี"
ฉันรีบตั้งสมาธิและเล็งหาจุดอ่อนของหมอนั่น
เซ็ทโร่"อย่ามองหาจุดอ่อนผมเลยน่า"
ฉันปล่อยให้หมอนี่เข้ามาในความคิดได้ไงเนี่ยหรือว่า....ความทุกข์
ฉันหยิบมีดสั้นออกมาจากข้างหลังอย่างไม่ให้เจ้านั่นเห็น
ยูกิ"ในเมื่อแกอยู่ในตัวฉัน..ฉันก็จะทำลายตัวเองทื้งซะ"
ฉันพูดจบก็แทงหัวใจตัวเอง
เซ็ทโร่"ย...ยัยเด็กบ้า"
เซ็ทโร่ทรุดตัวลงกับพื้นและขาดใจตายในที่สุด
ฉันเริ่มทรุดและนอนลงกับพื้นเลือดของฉันไหลเป็นสายยาวไม่หยุด
กลุ่มวองโกเล่ที่เพิ่งมาถึงก็รีบมาดูอาการฉัน
พีทพยุงตัวฉันขึ้นมา
พีท"ผมขอโทษ.."
ยูกิ"อ..อืม ม..ไม่เป็นไร"
เคียวยะ"เธอนี่มัน...จริงๆเลย"
ยูกิ"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะเคียว.."
หน่วย1"คุณยูกิทำใจดีๆไว้นะคับ"
แนน"เดี๋ยวฉันช่วยนะ..ถึงจะแค่บรรเทาก็เถอะจะทำให้ดีที่สุด"
แนนวางมือเหนือมีดสั้นที่ตรงหัวใจฉันและปล่อยพลังบางอย่างทำให้มีดหลุดออกมาโดยที่ไม่เจ็บปวดและทำให้แผลของฉันดีขึ้นมานิดหน่อยคือเลือดหยุดไหล..แต่ก็คงต้องรักษาอีกนานกว่าจะหายดี
5เดือนหลังจากนั้น
ฉันนอนอยู่ในฐานทัพวองโกเล่อยู่นานหลายสัปดามีหมอเฝ้าดูอาการไม่ห่าง
หมอผ่าตัดเอาหัวใจฉันออกและเอาหัวใจเทียมมาใส่ชั่วคราว2เดือน9ตอนนี้ฉันใช้หัวใจใหม่ที่ไม่ใช่หัวใจเทียมเป็นหัวใจที่สร้างมาเองโดยใช้หัวใจเดิมของฉันแต่แค่ใช้หลักวิทยาศาสต์ทำให้มันดีกว่าเดิมและแปลกกว่าหัวใจทั่วไป....ซึ่งหัวใจของฉันมีบางอย่างผสมอยู่คืออาวุธชีวภาพที่ร้ายเเรงที่สามารถควบคุมทุกอย่างได้โดยต้องการ
ยูกิ"ที่นี่ที่ไหน...แล้วฉันเป็นอะไรไป"
ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบสิ่งแปกปรพหลาดมากมายที่อยู่รอบตัว ฉันดึงสายน้ำเกลือออกจากตัวและหยิบเสื้อผ้าจากตู้มาใส่ ขณะที่ฉันเผลอมองกระจกฉันตกใจกับสีตาของฉัน..มันเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนกับถูกเชื้อไวรัสบางอย่างเข้าไป...