ยัยผมแดงตัวร้าย กับ นายคลาสโนวาตัวแสบ

 
[ยัยผมแดงตัวร้ายกับนายคลาสโนวา]
  
ep : 1 เธอเป็นใครทำไมถึง... 
----คริส-----
  กริ๊ง ๆ ๆ ๆ
" ฮัลโหล หลิง ฉันขับรถอยู่มีอะไรว่ามา"
" เมื่อไหร่จะมาถึง ซักที คริส งานปาร์ตี้เริ่มแล้วนะ "
" เหอะ ๆ แกรีบนักหรือไงว่ะ ถ้างานปาร์ตี้ขาดฉันไป ก็ไม่สนุกล่ะซิ "
" ก็นะ ...นี้เป็นงานวันเกิดของพวกเราแท้ๆนะ "
" ก็ ที่ฉันมาช้าเพราะ ยัย แอมมี่ ล่ะซิ ไม่ยอมปล่อยให้ฉันมา แถมยังขู่ว่าจะฆ่าตัวตายอีก ฉันล่ะปวดหัวกับยัยนี้จริงๆ "
"เรื่อง ใหญ่นะ คริส  ถ้ายัยแอมมี่ทำจริงๆ "
" ไม่หรอก พนันกันคนละ 
ล้านเลย ยัยนั้น แค่เข็มถิ่มนิ้วมือยังร้องแหกปากโว้ยวายเลย "
" เอาเหอะ ยังไงก็มาไวๆหน่อยล่ะ "
" ได้ "
ทันทีวางสายโทรศัพท์ ผมเยียบขันเร่งสุดแรงขับเครื่องของรถ สปอท์เปิดประทุนขันงามสีแดงสด ความไวของรถแซงรถบนถนนคันแล้วคันเล่า โดยไม่สนอันตรายที่อาจจะขึ้น กับตัวเองและคนอื่น ผมไม่สนอะไรนอกจากงานปาร์ตี้ฉลองวันครบอายุยี่สิบสามปีของผมและเพื่อนๆในกลุ่มอีกสามคน โดยมี คินโซ
ริว หลิง ที่เกิดวันเดือนปีเดียวกัน แต่นิสัยพวกเราต่างอย่างสิ้นเชิง โดย คินโซ ผู้ชายผมสั้นสีดำเงางาม หน้าตาคมคาย และมีรอยยิ้มติดที่มุมปากอยู่ตลอดเวลา คินโซคือผู้ชาย สายเลือดญี่ปุ่นแต่เติบโตที่แคนนาดา นิสัยเป็นพวกรักสันโดด 
ชอบธรรมชาติรักดนตรีคลาสสิก อยู่ในกฎระเบียบแต่งกายเรียบหรูเหมือนๆกับไฮโซชั้นสูงทั่วไป แต่ภายใต้หลังฉาก ครอบครัวของคินโซเป็นแก๊งยากูซ่าที่เก่าแก่ที่สุดในญี่ปุ่น ซึ่งรุ่นต่อไปที่ต้องสืบต่อหัวหน้าแก๊งคือ คินโซแน่นอน
หนุ่มหน้าหวาน นัยน์ตาสีฟ้า ผมบลอน  คือ ริว ลูกคลึ่งญี่ปุ่น-รัสเซีย นิสัยของริว ไม่ชอบถูกบังคับ รักอิสสละจนบางที ริวจะทะเลาะกับพ่อแม่จนมานอนค้างบ้านผมอยู่บ่อยๆ ซึ่งนิสัยของเรียวก็จะคลายๆผม ผมเองบางทีทะเลาะกับแม่ก็มักจะไปนอนบ้านริวอยู่เช่นกัน ริวจึงกลายเป็นเพื่อนที่ผมสนิดที่สุดในกลุ่ม
อีกคนหลิง หนุ่มชาวจีน นัยน์ตาสีน้ำตาล เป็นคนขี้กลัว ขี้ตกใจ แววตาของหมอนี้เศร้าอยู่ตลอดเวลา ผมเลยไม่ค่อยจะเข้าใกล้ซะเท่าไหร่เวลาที่ผมมีความสุขกับสาวๆ แต่เวลารู้สึกไม่ดีหรือมีปัญหาต่างๆ หลิงจะคอยแก้ใขปัญหาให้อยู่เสมอ โดยที่ไม่สนว่าจะเกิดอะไรไม่ดีกับตัวเองบ้าง ซึงส่วนใหญ่หลิงจะค่อยเป็นหูเป็นตาให้เพื่อนๆเวลาควงสาวๆ เพื่อ
ไม่ให้รถไฟมาชนกัน เพราะแบบนี้พวกเราเลยรักหลิงที่สุด จนแต่งตั้งเป็นแม่บ้านของพวกเราไปโดย ไปรยาย
และคนสุดท้ายคือผมเอง คริส เป็นคนไทย สัญชาติไทยโดยกำเนิด แต่เติบโตในประเทศอังกฤษ ถูกเลี้ยงดูมาแบบตามใจสุดๆ ผมมีชีวิตที่หรูหราเกิดกว่าใครจิตนาการถึง นิสัยของผมคือ รักอิสละ ชอบแข่งรถ เล่นดนตรี และชอบที่สุดคือกลุกคลีกันสาวๆ ซึ่งนั้นก็เป็นข้อเสียของผมคือผมไม่เคยจริงจังกับใครไม่ว่าเธอคนนั้นจะสวยเซ็กซี่แค่ไหนก็ตาม และเมื่อผมได้ในสิ่งที่ต้องการจนพอใจแล้ว นั้นแปลว่าพวกเธอไร้ค่าสำหรับผมทันที 
คงเพราะแบบนี้ บรรดานักข่าวถึงชอบผมเป็นพิเศษ เพราะมีรูปภาพฉาวให้ได้ลงหน้าหนึ่งสือพิมพ์เกือบทุกอาทิตย์ ผมจะได้รับฉายาที่แสนจะภาพภูมิใจคือ อสรพิษสีดำ
ถึงความหมายมันจะไม่ค่อยดีนัก สำหรับผมแล้วมันเรื่องเล็กมาก แต่วันนี้มีอะไรที่ใหญ่กว่าเรื่องฉายาและข่าวฉาวนั้นคือ งานวันเกิดของพวกเรา ถึงหน้าโรงแรมห้าดาวของคุณแม่ผมเอง
ผมจอดรถแล้วขึ้นลิฟล์ไปชั้นยังสามสิบสามซึ่งเป็นชั้นสูงสุดของโรงแรม ทันทีที่ประตูลิฟล์เปิดขึ้นความสนุกก็มาถึง บรรดาสาวๆรายล้อมลอบ พร้อมกลับมอบจูบที่แสนเร้าร้อนให้แก่ผมอย่างเต็มใจ แขนทั้งสองข้างซ้ายขวา โอบกอดร่างอันบอบบางของสาวๆ โดยมีเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มแสงไฟประดับหลากสีที่กระพิบตามจังหวะเพลงที่เร้าใจ ทำให้บรรกาศสนุกสนาน ผู้คนมากมายที่โยกย้ายเรือนร่างตามเพลง 
ผมเดินควงสาวสวยทั้งสองคนขึ้นบรรไดไปยังหน้าประตู ชั้นสองซึ่งเป็น VIP สำหรับพวกเรา 4 คนเท่านั้น พวกเธอทำหน้าระรื่น เยิยบรรดาหญิงสาวที่มองดูด้วยสายตาอิจฉา พวกเธอคงคิดว่าผมจะให้เธอเข้าไปด้วยล่ะมั่ง แต่ ไม่.... พอถึงหน้าห้องผมพลักพวกเธอสองคนเบาๆ พร้อมกลับโบกมือให้ ชาติหน้าบ่ายๆเถอะ เธอถึงจะได้เข้ายัยพวกนี้ หึหึๆ เสียงหัวเราะเบาๆจากชั้นล่างทำให้พวกเธอหัวเสีย และเดินลงบรรไดไปด้วยอารมณ์โกรษเกรียว
ผมเปิดประตู พบกับเพื่อนทั้งสีคน นั่งบนโซฟาอยากสบายอารมณ์พร้อมกับกำลังแกะของขวัญมากมายที่แต่และคนได้มา 
"ทำไร ว่ะเนี้ย"
" มาช้าไม่พอ แถมยังถามอะไรปัญญาอ่อนอีกแกะของขวัญซิว่ะ" ริวทำหน้า งุดงิดพร้อมกับชีไ้ปที่กองของขวัญของผมที่มีคนส่งมาให้
"เหอะ ไม่เอาหรอก หลิง เอาไปทิ้งแทนที"
"เป็นงั้นไป น่าเสียดายออก"
"ถ้าเสียดายก็ เอาไว้เองซิ"
"บริจาก....."
เสียงที่แสนเย็นชาจนหน้าขนลุก
คือคินโซ
"ไอ เดียดีนะ ได้บุญด้วย"
"หลิง เอาไปบริจากให้ฉันด้วยนะ"
"ฉัน! ด้วย"
"ฉัน...ด้วย"
"เฮ้อ ก็ได้"
เราสามคนกำลังตลกกับใบหน้าของหลิง จู่ๆก็...
กริ๊งๆ ๆ ๆ ๆ แอมมี่โทรมา ผมไม่รอช้าตัดสายแล้วปิดเครื่องทันที
" เธอแพ้แล้ว 555"
"คริสพูดแบบนี้ นั้นหมายถึง..."
"ช่าย แอมมี่หมดความหมายสำหรับฉันแล้ว"
"สาธุ ขอให้ไอ้บ้าคริส โดนผู้หญิงทิ้งซักครั้งนึงเถิด เพี๊ยง!!!"
ทุกคนหัวเราะยกใหญ่ทันทีที่ริวพูดจบ 
"แกก็รู้ว่าไม่มีทาง "
ผมรินวิสกี้ลงแก้ว ด้วยอารมณ์งุดงิด แต่พวกเพื่อนๆคงซะใจที่กวนประสาทผมได้เลยหัวเราะ คลิคักเบาๆ
พอผมหันไปมองด้วยสีหน้าโกรษเคือง พวกมันก็หยุดหัวเราะแถมทำหน้าไม่รู้ชี้อีก กวนประสาทไอ้พวกบ้า ผมเลยเมินสายตายไปมองกระจกใสที่เห็นบริเวรจัดงาน ผู้คนโยกส่ายตามเพลง สายตากวาดมองอะไรไปเลื่อยเปลื่อยจนกระทั้งเจออะไรบางอย่างที่แตะตาเข้า 
ผมสีแดงราวกับไวน์ ไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เขาคนนั้นมีสีผมคลายกับสีของไวน์แดง รูปร่างอ้อนแอ้น ผิวขาวราวกับหิมะ ไส่เสื้อหนัง มีกำไลข้อมือสีดำมีหนามสีเงินประดับรอบ กางเกงยีนย์สีดำและรองเท้าดำ แต่งตัวเหมือนพวกพังค์ร็อค เขานั่งหันหลังคุยกับผู้หญิงใบหน้าสวยคนนึ่งที่บาร์ สายตาผมมองอย่างไม่ยอมลดล่ะ เหมือนมีแม่เหล็กดึงดูดสายตาผมไว้ไม่ให้ไปไหน ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
"คริส!"
"คริส!!"
"ไอ้ คริส!!!"
"เห้ย ! อะไรว่ะตกใจหมด"
"แม่แกโทรมาบอกว่าให้เข้าบริษัย์แทนพรุ่งนี้"
"เอ่อ"
ทันทีที่ผมพูดจบ ผมก็เปิดประตูและวิ่งลงมาชั้นล่างทันที คนคนนั้นนั่งอยู่เพียงคนเดียวอยู่ที่บาร์ สายตาของเขามองไวน์ที่โชว์อยู่หน้าเคราเตอร์  ผมสั้นสไวน์แดงเงางาม ดวงตากลมโตสีน้ำตาล ขอบตาบนและล้างถูกวาดด้วยดินสอสีดำ ตัดกับผิวหน้าและแก้มที่ขาวเนียน จมูกที่เรียวยาวถูกจัดวางที่กึ่งกลางใบหน้า ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน ผิวพรรณของเขาขาวผุดผ่อง จนเห็นเส้นเลือดบริเวรหน้าผาก  นิ้วมือยาวเรียว เล็บแต่งแต้มด้วยสีทาเล็บสีดำ แหวนสีดำและสีแดงประดับอยู่ที่นิ้วทั้งสองข้าง มือซ้ายถือแก้วคอกเทลที่เหลืออยู่อย่างสบายอารมณ์ ทุกอย่างเป็นใจให้ ราวกับทุกอย่างบนโลกใบนี้มาอยู่กับเขาคนนี้เมื่อไหร่ก็ดูดีไปหมด
เขาคนนั้น หันมามองหาใครซักคนแล้ว แววตาสีน้ำตาลจับจ้องมาที่ผมแต่เพียงผู้เดียว ด้วยสายตาที่แสนเย็นชาจนหน้างุดงิดอย่างมาก และเขาก็เบินหน้ากลับไปมองตู้โชว์ไวน์เหมือนเดิม
  เหอะๆ เขามีดีอะไรถึงต้องมองผมแบบนั้น เย็นชาเกินไปแล้ว ที่ฉันลงมาเพราะสุดตาสีผมของเขาแค่นั้ยเอง 
ผมนั่งลงข้างๆเขาเว้นระยะห่างประมาณหนึ่งฟุต และมองเขาคนนั้นอย่างพินิจพิจรณา เขาคงไม่ใช้คนธรรมดา  คนที่มาในงานทุกคนรู้จักผม แต่เค้าทำเหมือนไม่รู้จัก ไม่สิ เขาไม่สนใจผมเลยต่างหาก เหมือนผมไม่มีตัวตนในโลก ผมไม่เคยเจอใครที่เยิ่อหยิ่งและเย็นชาแบบนี้มาก่อน 
"เฮ้ ! เบล"
" ฮ่ะ"
"ไง ค่ะ"
ฮ่ะ !!! หน่า ผู้หญิงหรอ แล้ว แล้ว ทำไมถึง....
" นี้จ๊ ของที่เธอทำหล่นไว้"
........
ผู้หญิงคนนั้นพูดจบเธอหันมาที่ผม พร้อมกับส่งรอยยิ้มที่เขินอายมาให้ ผมยิ้มตอบอย่างไม่รอช้า
"ขอบคุณนะค่ะ..."
เธอพูดสั้นๆ ก่อนจะลุกออกไปจากโต๊ะ ผมจึงรีบจับมือเธอไว้อย่างแน่น เธอหันมามองผมด้วยสายที่ทำให้ผมรู้สึกกลัว ผมสงสัยว่าเธอคนนี้ไม่มีที่ท่าที่เขินอาบแบบผู้หญิงทั่วไปที่จ้องมองผม แต่เธอกับส่งสายตาที่แสนเย็นชามาตรงๆ แถมพูดในน้ำเสียงที่เรียบเฉยว่า
"มีอะไรหรือ ค่ะ?"
"เอ่อ ...ก็มีล่ะ"
ผมต้องการเวลา เพื่อให้อยู่กับเธอให้นานที่สุดเท่าที่จะยังไงดีผมต้องการเวลา เวลา เวลา
"จะปล่อยมือ ดิฉันได้หรือยังค่ะ"
ผมมองหน้าเธอแล้วจับมือแน่นกว่าเดิม ผมจะใช้กลเม็ดจีบสาวไม้ตายของผม โดยการที่จับมือเธอไว้ที่หน้าอกข้างซ้าย พร้อมกับเอามืออีกข้างลูบที่แก้มอันขาวเนียนของเธอและโน้มตัวเพื่อจะจูบเธออย่างแผ่วเบา ผมได้ยินเสียงบรรดาสาวๆในงานและผู้หญิงที่ชื่อทับทิม กริ๊ดกราดเบาๆ ในขณะที่ริมฝีปากของเราทั้งสองจะบรรจบกัน ก็มือมีหนาตบเข้าที่แก้มซ้ายอย่างแรง จนทำให้ผมล้มทรุดไปที่พื้น 
โครม !!!!!
"โอ๊ย ! ธะ เธอ ทำบ้าอะไรเนี้ย"
"...."
"นี้ เธอกล้าดียังไง"
"...."
"เธอ"
"....."
"เห้ย นี้เธอ ยัยผมแดง"
"...."
ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไปอย่างไม่แยแส ไม่หันกลับมามองผมเลยแม้แต่น้อย ผมมองเธอเดินจากไปจนสุดสายตา ในใจโกรษแค้นเธอคนนั้นอย่างมาก ทำไมกล้าทำกับผมแบบนี้ครอบครับผมยังไม่เคยทำแบบนี้กับผมเลย แล้ว...เธอเป็นใคร
" 5555555555#@%"
เสียงหัวเราะดังจากไอ้พวกเพื่อนบ้า คงซะใจมากซินะที่เห็นผมเป็นแบบนี้ ผมเดินออกจากงานอย่างไม่พอใจนัก และเจ็บที่แก้มซ้ายอย่างรุนแรงแค่ขยับปากนิดหน่อยยังรู้สึกเจ็บมาก เธอชื่อเบลใช่ไหม เบลฉันจะทำให้เธอแพ้ให้ได้ ฉันจะให้เธอเจ็บกว่าฉันหลายเท่า ยังไงเธอก็ต้องแพ้ แพ้ และก็แพ้ 
ทันทีที่ถึงบ้าน ผมเรียกเลขาส่วนตัวของคุณแม่ บอกสิ่งที่ต้องการจะรู้ ไม่ถึงชั่วโมง สิ่งที่ผมคลาดหวังก็ไม่เป็นตามดั่งใจ
"ฮ่ะ! อะไรนะ ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร"
"ขอ อภัยจริงๆ ค่ะ แขกที่เชิญมาในงานวันเกิด ดิฉันเช็คดูแล้วไม่มีใครชื่อ เบล เลยแม้แต่คนเดียวค่ะ"
"บ้า จริง"
" ดิฉันจะรองไปเช็ครายชื่อแขกที่ คุณ คินโซ คุณริว คุณหลิง ดูเผื่อว่าจะมีใครชื่อนี้บ้าง"
"ทับทิม"
"ค่ะ?"
"รองเช็คชื่อนี้ด้วย"
"ได้ค่ะ"
เบลฉันจะทำให้เธอเจ็บปวดมากกว่าที่เธอ ทำกับฉันคอยดู
            ............................