Crows Honey รักนี้ต้องจับกด YAOI

แฮ่ก แฮ่ก...ไอ้เวรโครวในร่างปีศาจขั้นสุดยอดกำลังถือเลื่อยไฟฟ้าวิ่งไล่ล่าผม
ว้ากก!มันใกล้เข้ามาแล้ว ตายห่า
"ว้ากกก!!"แฮ่ก..แฮ่ก..ฝันไปหรอวะนึกว่าจะตายแล้วซะอีก
"อืมมม..โวยวายอะไรแต่เช้า"
"เหี้ย!!"
ด้วยความตกใจไม่หายผมเลยต่อยหมัดตรงเข้าไปที่หน้าของไอ้เวรโครวจนมันโอครวญ
ให้ตายสิฝันห่าอะไรสมจริงชะมัด...
"โอ้ย!เป็นห่าอะไรของมึงเนี่ย"
"ฝันว่ามึงจะฆ่ากูนะ น่ากลัวสัสๆ"
"ฆ่าหรอ.."โครวทำหน้าครุ่นคิด"เมื่อตอนมึงเด็กๆมึงก็เคยเล่าว่าฝันว่ากูฆ่ามึง"
"หืม?ตอนเด็กๆกูกับมึงเคยเจอกันด้วยหรอ"
"มึงจำไม่ได้หรอ?"
"ไม่อะ"
"แล้วเรื่องที่มึงเคยต่อยกูเพราะกูไปแย่งขนมมึงละ?"
"จำไม่ได้เลยสักนิด"
"ไอ้หมาสมองเสื่อมเอ้ยยย!!"
และไอ้ห่านี่ก็เล่าให้ฟังว่าสมัยเด็กเราเล่นด้วยกันบ่อยๆตอนประมาณสี่ขวบ แถมยังบอกอีกว่าผมติดมันมาก อืม...น่าแปลกที่ผมจำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้เลย
"ลูกพี่เป็นอะไรไปหรอ?"โทระเอียงคอมองผม
"นั่นสิ ปกตินายออกจะร่าเริง"เลย์จ้องผมแล้วถอนหายใจ
"ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ"ลิลิธเอามือมาวางบนหน้าผากผม
"อืม..ก็ไอ้โครวมันบอกว่าเคยเป็นเพื่อนเล่นกับฉันตอนเด็กๆแต่ฉันกลับจำไม่ได้เลย"
"จะว่าไปฉันยืมหนังสือเห็ดแปลกๆมาจากห้องสมุดด้วยนะคะ อาจจะช่วยได้นะ"
ผมหยิบหนังสือมาจากลิลิธเเล้วเปิดอ่าน...เห็ดย้อนความทรงจำงั้นหรอ?
"เห็ดย้อนความทรงจำจะมีลายทางสีแดงดำ พบหายากคะ เห็ดชนิดนี้จะมีลักษณะคล้ายเห็ดย้อนอายุที่มีลายทางสีแดงขาว อย่าจำสลับกันนะคะ"
หลังจากที่ลิลิธบอกผมก็เดินเล่นฆ่าเวลาคนเดียวที่ป่าหลังมหาลัย..เห็ดนั่นจะหาได้ง่ายๆหรอวะ
"...."
ขอถอนคำพูด...ทำไมเห็ดนั่นถึงมาขึ้นที่ใต้ต้นไม้ใหญ่นี่ละ เชดเข้!!
"สี่ขวบ สี่ขวบ สี่ขวบ"ผมกินเห็ดลายทางสีขาวแดงเข้าไป
----1ชม.ผ่านไป----
''ปอง ได้เวลาเข้าเรียนแล้วนะ''
"..."
"ปอง เป็นอะไรไป''
"...ฮึก แม่หายไปไหน ทุกคนหายไปไหนหมด"
พ่อกับแม่หายไปไหนกันนะ แล้วนี่ผมอยู่ไหน...แล้วเจ้าแมวนี่เป็นใคร
"หรือว่านายกินเห็ดนั่นเข้าไป แย่ละ ต้องบอกโครว''
"อย่าไปนะ...''ผมสะอึกสะอื้นแล้วเอามือจับชายเสื้อเจ้าแมว
''ทั้งสองคนได้เวลาเรียนแล้วนะคะ อ้าว..ปองกินเห็ดย้อนอายุไปนี่นา''
----------------------------------------------------------------------------------
(บันทึกพิเศษ โครว)
พอผมคุยเรื่องงานที่ห้องสภานิสิตเสร็จก็รีบมาเรียนคาบแรกทันที...มาสายไปห้านาที ทำไมที่ห้องเรียนเสียงดังจังมีอะไรกัน?
''พี่สาวตักนิมจัง''
"ว้าย ปากหวานจังเลย"
"กินขนมมั้ยจ้ะปอง"
อ่า...ก็ไม่แปลกหรอกนะที่ไอ้บ้านั่นหม้อสาวแต่ว่าทำไมผู้หญิงพวกนั้นถึงเรียกไอ้บ้านั่นว่าน้องละ แถมมันยังทำตัวแปลกๆเหมือนเด็กเลยวะ
"ปองกินเห็ดย้อนอายุเช้าไปนะคะ"
"เห็ดนั่นนะหรอ...วุ่นวายแน่ๆ"
ผมเคยอ่านหนังสือที่เกี่ยวกับเห็ดแปลกๆนั่น เห็ดย้อนอายุจะย้อนกลับไปตอนสี่ขวบ แต่ร่างกายยังเป็นผู้ใหญ่อยู่ 
"ปีศาจ!''
ไอ้เวรนั่นชี้นิ้วมาที่ผมแล้วทำหน้ากลัวเหมือนเจอผีงั้นแหละ
"ห้ะ!แกว่าใครเป็นปีศาจห้ะ?"
"ฮึก!...ฮือออ น่ากลัว แม่จ๋าแม่อยู่ไหนนน!!''
"คุณโครวใจร้าย!"
"อย่าดุเด็กสิคะ!''
กลายเป็นว่าผมโดนคนทั้งห้องด่าซะงั้น พอผมหันไปมองไอ้เวรนั่นไอ้เวรนั่นก็แสยะยิ้มให้ผม...เลว
"แงงงง!"
"ชิ!ฝากลาอาจารย์ให้ด้วย ฉันจะกลับไปดูแลไอ้เด็กนี่''
ผมบอกทุกคนก่อนจะอุ้มไอ้เด็ก(เปรต)นี่พาดบ่าแล้วบินทะยานขึ้นฟ้า
"สูงจัง ชอบๆ"
"แกไม่กลัวความสูงหรอไง?"
"ไม่...ก็มีพี่ชายอยู่ด้วยนี่นา"
"ชิ!พิลึกคน"แล้วผมจะเขินทำไมวะเนี่ย
"ฉี่...ปวดฉี่"
"เห้ย!อย่าพึ่งราดนะเว้ย อดทนไว้ก่อน!!"
เฮ้อ...ทำไมเลี้ยงเด็กมันลำบากจังเลยวะ ลำบากจนไม่คิดอยากจะมีลูกเลย กว่าไอ้เด็กเวรนี่จะสงบก็ปาไปตอนเย็นแล้ว
"อ้าว อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ"
"...พ่อกับแม่หายไปไหน...พวกเขาไม่ต้องการผมแล้วหรอ"
"อ่า...แกยังมีฉันนะเว้ย''ผมถอนหายใจแล้วดึงไอ้เวรนี่มากอดหลวมๆ"อย่าร้องไห้น่า"
"พี่จะไม่ทิ้งผมไปใช่มั้ย"
"ไม่ทิ้งหรอก ฉันสัญญา"ผมยิ้มแล้วเอามือลูบหัวไอ้เวรนี่เบาๆ
"พี่รักผมมั้ย?''
อึก!ถามตรงๆแบบนี้เลยหรอ...รักงั้นหรอ
"อ่า...จะว่ายังไงดีละ"ผมเอามือกุมหัว
"พระจันทร์!"
ผมมองปองที่มองพระจันทร์นอกหน้าต่างแล้วกลายร่างเป็นหมาป่าสีขาวแสนสวย...
"พระจันทร์มันทำให้ผมเศร้า...แต่ถ้ามีพี่อยู่ด้วยก็ไม่เป็นไรหรอก...ผมชอบพี่นะ''
"ชอบ...งั้นหรอ''
นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ได้ยินก่อนหมอนี่จะกลายร่างเป็นคนแล้วหลับไป..แค่คำพูดเพียงแค่นั้นกลับทำให้หัวใจผมเต้นแรงขนาดนี้เลยหรอ