ปีศาจ เลือด ความทรงจำ

"เอาล่ะ พวกเธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าพวกเราเป็นใคร รู้แค่ว่า...พวกเธอน่ะไม่มีวันได้ออกจากที่นี่หรอก"เสียงโลกิพูดออกมา
"หมายความว่าไง"เมย์ถามด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด
"พวกเธอน่ะไม่สามารถออกจากที่นี่ได้ จนกว่าจะมีคนเดียวที่เหลือรอด"คุโรกาเนะพูดเสริม
"คนเดียวที่เหลือรอด"ชินอิจิกล่าวออกมาแบบลอยๆ
"กฎก็ง่ายๆเลยพวกเธอก็แค่ต้องฆ่ากันเองจนกว่าจะมีหนึ่งคนทีเหลือรอด แล้วคนๆนั้นก็จะสามารถขอพรได้1ขอ"โลกิเริ่มอธิบาย
"ไร้สาระพวกเราไม่มีวันฆ่ากันเองหรอก"ชินอิจิพูดพร้อมกับคว้างไม้แถวนั้นใสหน้าพวกโลกิแต่ไม้กลับถูกสะถ้อนกับมาโดนตัวชินอิจิจนกระเด็นไป
"คุณชินอิจิเป็นไรไหม"ยูมะถามพร้อมกันวิ่งไปหาชินอิจิ
"ไม่เป็นไรหรอกยังไม่ตายสะหน่อย"ชินอิจิพูดแล้วลูบหัวยูมะ
"นั้นน่ะแค่เตือนนะ แต่ถ้าพวกเธอยังคิดจะทำร้ายฉันอยู่พวกเธออาจจะไม่มีชีวิตรอดสักคนก็ได้"โลกิพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม
"โหดร้ายเกินไปแล้ว"เอโกะกล่าวพร้อมกับร้องไห้
"เอาล่ะหมดเวลาทำความรู้จักกันล้ว ฉันเตรียมห้องไว้ให้พวกเธอหมดแล้ว แล้วก็...ระวังตัวด้วยล่ะปีศาจอาจไม่ได้มีแค่พวกฉันสองคนก็ได้555+"โลกิพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา
แล้วทุกคนก็กลับเข้าไปในห้องของตนเอง
"ทุกคนจะฆ่าฉันไหมนะ ก็ฉันน่ะดันเด็กที่สุดในกลุ่มเลยนิ คงฆ่าได้ง่ายที่สุดแล้วล่ะ" ยูมะได้แต่คิดไปคิดมาอยู่ในห้องของตัวเอง จนกระทั้งโลกิได้เดินเข้ามาในห้อง
"หึๆๆคงคิดว่าตัวเองกำลังจะถูกฆ่าสินะ"โลกิพูดขึ้นพร้อมกับเดินมานั้นบนเตียงของยูมะ
"นายต้องการอะไรอีก"ยูมะพูดด้วยสีหน้าตกใจที่อยู่ดีๆก็มีสิ่งไม่คาดฝันเข้ามาในห้อง
"ฉันแค่มาเยียมน่ะ ก็เธอเด็กสุดในกลุ่มเลยนี่ จะถูกฆ่าคนแรกก็ไม่แปลกหรอก"โลกิพูดขึ้น
เพี้ยง!ยูมะตบห้าโลกิไป1ครั้งก่อนจะพูดบ้างอย่างออกมา
"พวกเราไม่มีวันฆ่าก็กันเองแต่นอน ทุกคนน่ะเป็นคนดี"
"หึ!ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นล่ะกัน"โลกิพูดแล้วหายไป
"ทุกคนจะฆ่าฉันจริงๆนะเหรอ?"ยูมะพูดขึ้นพร้อมกับร้องไห้ออกมา
"เธอนี่ไม่เหืินเมื่อก่อนเลยนะ"เสียงปริศนาดังขึ้นพรัอมกับปรากฎร่างปีศาจปีกสีฟ้าแดงออกมา
"เธอเป็นใครน่ะ"ยูมะพูดขึ้น
"ไมใช่พวกเดียวกับพวกนั้นหรอกอย่างกังวลเลย"ปีศาจนั้นพูดแล้วยิ้มให้ยูมะ
"สวนฉันเป็นใครเธออย่ารู้เลยจะดีกว่า"
"ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่า เข้มแข็งไวนะ เพราะถ้ามีใครคิดจะฆ่าเธอจริงๆล่ะก็...ฉันจะฆ่ามันเอง"ปีศาจนั้นพูดพร้อมกับหายไป
"ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกคุ้นๆจัง"ยูมะคิดอยู่ในใจ