ปีศาจ เลือด ความทรงจำ

จากนั้นยูมะและทุกคนได้แยกย้ายกันไปตามหาเบอะแสและสิ่งที่จะช่วยให้ทุกคนหนีออกจากที่แห่งนี้ได้  ยูมะได้แต่เดินไเรื่อยๆ จนกระทั้งเห็นประตูบานหนึ่ง ยูมะจึงไปเรียกทุกคนมเพื่อตรวจสอบว่ามีอะไรอยู่ พอทุกคนเปิดไปดูก็พบว่า ข้างในนั้นคือห้องสมุดขนาดใหญ่
"ข้างในนี้อาจจะมีข้อมูลที่ทำให้เราออกไปจากที่นี้ได้"ชินอิจิพูดอย่างมีความหวัง แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปหาสิ่งที่น่จะพอช่วยได้ ยูมะออกตามหาไปเรื่อยๆจนเจอกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีรายชื่อคนหายตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนถูกเขียนไว้ รายชื่อนันมีประมาณ100กว่าคนเห็นจะได้
"ทุกคนฉันเจอคอมพิวเตอร์ด้วยล่ะ"เมย์ตะโกนขึ้นทุกคนจึงรีบไปดูคอมพิวเตอร์ที่เมย์เจอ
"ดีใจจังหากเราเชื่อมต่อกับโลกออนไลได้ล่ะก็...อาจจะมีคนมาช่วยเราก็ได้"เอนะพูดอย่างดีใจ
ส่วนเมย์ก็พยายามต่ออินเตอร์เน็ตกับคอมอย่างสุดความสามารถ
"อะไรกันไม่มีสัญญาณงั้นเหรอ?"เมย์พูดอย่างหงุดงิด
"พี่ค่ะดูเหมือนว่ายังมีข้อความค้างอยู่ในเครื่องด้วยนะคะ"เอโกะพูดพรางชี้ไปที่เครื่องคอมพิวเตอร์
"จริงด้วย แต่ว่าข้อความนี้อาจจะมีไวรัสอยู่ก็ได้ แต่ยังไงมันก็คุ้มค่าที่จะลองนะ"เมย์พูดพร้อมกับคลิกไปที่ข้อความนั้น ข้อความนั้นถูกเปิดขึ้นโดยมีเนื้อความว่า"ดีใจจังที่มีคนมาเห็นข้อความนี้ด้วยฉันนึกอยู่แล้วว่าอาจจะมีคนอื่นนอกจากพวกฉันที่จะต้องมาติดอยู่ที่นี้เหมือนกัน เพรางั้นหวังว่าข้อความนี้จะเป็นประโยชน์กับเธอนะ วิธีเดียวที่จะออกไปได้คือฆ่าสองคนนั้นสะซึ่งวิธีฆ่า คือ...error   Error.  Error..........error"
"กะแล้วเชียวว่าต้องมีไวรัส"เมย์พูดอย่าเศร้าๆ
"แต่ยังไงสะเราก็ได้วิธีการที่จะออกไปจากที่นี้ได้แล้วนิคะ"เรย์พูดอย่างมีความหวัง
"แต่พวกนั้นแข็งแกรงจะตายพวกเราไม่ไหวหรอก"เอโกะพูดออกมา
"แล้วไงล่ะแต่มันมีแค่สองคนไม่ใช่เหรอพวกเรามีตั้ง9คนนะ"
"จริงด้วยถ้าพวกเราร่วมมือกันอาจมีหวังก็ได้"ชินอิจิพูดขึ้น
"ตอนนี้ก็ดึกแล้ว พวกเรากลับไปในห้องกันก่อนเถอะ"เอเนะพูดขึ้น แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไป
ส่วนยูมะก็กลับเข้ามาในห้องตัวเอง
ก๊อกๆๆๆ(เสียเคอะปะตู)
"ขอโทษนะขอเข้าไปหน่อยได้ไหม"ริวจิพูดพร้อมค่อยๆเดินเข้ามา
"อะ...คะ คุณคือคุณริวจิใช่ไหม"ยูมะพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ใช่ ไม่ต้องกลัวหรอกอย่างที่พวกนั้นพูดนั้นแหละพวกเราไม่มีวันฆ่ากันเองหรอก และก็ที่มาเนียก็แค่อยากคุยด้วยเท่านั้น แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยกล้าคุยเท่าไรเลยเฮะ"ริวจิพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
"คะ ขอโทษนะคะฉันอาจจะระแวงมากไปหน่ิยจนทุกคนไม่สบายใจ ต้องขอโทษด้วยนะคะ"ยูมะพูดพร้อมกับจับแขนของริวจิไว้
"ไม่เป็นไรหรอกถ้าฉันเป็นเธอฉันก็คงกลัวเหมือนกัน ตอนนี้ดึกแล้าเข้านอนเถอะฝันดีนะ"ริวจิพูดกับยูมะก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"ฉันไม่ไว้ใจหมอนั้นเลย"เสียงปริศณาดังขึ้น
"ใครน่ะ"ยูมะพูดด้วยความตกใจ
"ฉันเอง"เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้มาพร้อกับร่างของปีศาจสีฟ้าแดง
"เธอเองเหรอ ทำไมถึงไม่ไว้ใจคุณริวจิล่ะ"ยูมะถามปีศาจนั้นอีกครั้ง
"ไม่รู้สิ ถ้าฉันอธิบายไปเธอคงไม่เข้าใจหรอก เอาเป็นว่าพยายามอยู่ห่างจากเจ้านั้นไว้จะดีกว่านะ"ปีศาจนั้นพูดขึ้น
"แล้วก็จำไว้อย่างหนึ่งฉันจะคอยจับตาดูเธออยู่เสมอ หากหนึ่งในพวกของเธอคิดจะฆ่าเธอล่ะก็....  ฉันฆ่ามันแน่"ปีศาจนั้นพูดขึ้นอีกครังก่ินจะค่อยเดินห่างจากยูมะไป
"เดี่ยวสิ!"ยูมะตะโกนขึ้น
"หืม"ปีศาจนั้นหันกลับมาทันที
"เธอน่ะชื่ออะไรเหรอ?"
"ไม่รู้สิ เรียกฉันว่าเรย์เซย์ล่ะกัน"เรย์เซย์พูดพร้อมกับหายตัวไปอีกครั้ง