Super star หัวใจมึงกูขอนะ

Part 11

(บันทึกพิเศษภัทร)

ผมชอบเด็กคนนั้นมาตั้งแต่สมัยม.ต้น แต่มันก็คือการแอบรักข้างเดียว เพราะอะไรน่ะเหรอ....เพราะเด็กคนนั้นเป็นแฟนเพื่อนผมอยู่น่ะ เป็นแฟนของเพื่อนรักของผม ผมถึงทำอะไรไม่ได้มาก เด็กผู้ชายที่มีผมสีบลอนด์สว่างไสว ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางสีแดงอย่างกับลูกเชอร์รี่ ยามเด็กนั่นยิ้ม...เหมือนกับโลกของผมมันสว่างจ้าเลย ใช่...เด็กคนนั้นคือมิริน มิรินคงจำผมไม่ได้ อาจจะเพราะเวลาหรือมิรินในสมัยนั้นอาจจะไม่ได้สนใจอะไรผม ที่เป็นแค่เพื่อนของแฟน แต่พอผมกับแฟนมิรินเรียนจบม.3 พอมันขึ้นมาม.4 มันก็มีคนอื่น แถมยังบอกเลิกมิรินอย่างไม่ไยดี ผมสงสารน้องเขามาก ยิ่งพอผมรู้ว่ามิรินเข้าโรงพยาบาลเพราะกินสารโซดาไฟเข้าไปเพราะผิดหวังกับความรัก ที่เพื่อนผมเป็นคนทำให้มันร้าวฉานหลังจากเกิดเรื่องครั้งนั้น ผมก็ตัดเพื่อนมันไป...จนผมได้มาเจอมิรินอีกครั้งด้วยความตั้งใจ..ใช่ ผมตั้งใจ มิรินเริ่มเป็นดาราวัยรุ่นตอนม.3 ผมก็ติดตามผลงานมิรินมาโดยตลอด และตอนที่ได้เจอมิรินครั้งแรกนั่นก็เป็นความตั้งใจของผม เพราะผมแอบมองมิรินจากกล้องวงจรปิดในร้านตั้งแต่มิรินเข้ามาในไนท์คลับที่ผมเป็นเจ้าของ ดูเหมือนมิรินจะเปลี่ยนไปมาก เป็นผู้ชายที่แรดร่านได้ใจผมมาก ทุกครั้งที่ผมเจอมิรินเป็นความตั้งใจทั้งหมดยกเว้นตอนถ่ายแบบ อันนั้นบังเอิญ และตอนนี้ก็แบบมีพวกมือดีมาถ่ายรูปมิรินตอนพาผมเข้าบ้าน ทั้งที่ความจริงเป็นผมทั้งนั้น =_= ผมจัดการถล่มไปแล้ว แต่ก็ไม่วายมีพวกนักข่าวที่ต้องการฉุดมิรินยังคงสร้างกระแสข่าวที่ไม่เป็นความจริง ตอนนี้ผมให้คนของหน่วยไอทีในบ้านผมจัดการให้อยู่ ปล่อยไวรัสลงแมร่งให้หมด!!!!

ผมนั่งจิบน้ำช้าอยู่ข้างนอก มองน้ำทะเลซัดเข้าฝั่งอย่างเพลินตา ที่นี่เป็นบ้านพักของผม ซึ่งเป็นสถานที่ที่ผมลักพาตัวมิรินมาที่นี่ ผมอยากให้รอข่าวมันเงียบๆก่อน แล้วค่อยให้มิรินกลับกรุงเทพ

" นายน้อยครับ นายท่านโทรมาครับ "

" อืม " ผมรับโทรศัพท์มาจากลูกน้อย ก่อนจะยกหูฟังเสียงพ่อตัวเอง จะใช้ให้ทำงานอะไรอีกเนี่ย

( อยู่ที่พัทยาใช่ไหม )

" อือ "

( ไปดูงานที่โรงแรมให้หน่อย )

" อือ ส่งแผนที่มาด้วย "

( อือ เดี๋ยวส่งไปให้ )

ผมบอกแล้ว...ที่พ่อโทรมาแบบนี้ มีงานให้ทำชัวร์ =_= ผมยังคงนั่งจิบชาอย่างใจเย็น จนเมื่อผมได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมานั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับผม ใบหน้าที่ดูง่วงๆเหมือนยังตื่นไม่เต็มที่ หัวยุ่งเหยิง ตาปรือๆ เห็นแบบนี้แล้วโครตน่ารักชะมัด ดีเหมือนกัน จับตัวมันมาแบบนี้จะได้ไม่ต้องไปแรดใส่ใครให้ผมเจ็บใจเล่น

" หิว หาข้าวให้กูแดกดิ๊ " มิรินบอกเสียงเนือยๆ สั่งกูเนี่ยนะ =_=

" มึงก็สั่งแม่บ้านดิ "

" นั่นมันคนของมึง เร็วๆ กูหิว "

เอาแต่ใจชิบหาย ชอบลงได้ไงวะเนี่ย ผมกวักมือเรียกพี่มีร่าที่ยืนอยู่อีกฝั่งให้เข้ามาหา ก่อนจะสั่งให้ทำอาหารเช้าให้มิรินกิน ผมรอบมองมิริน ที่ตอนนี้ยังคงเช็คข่าวในโทรศัพท์ เรียวคิ้วสวยขมวดเข้าหากันแทบจะเป็นปม ริมฝีปากบางสีแดงนั่นเม้มเข้าหากัน ใบหน้าเครียดตึงเห็นได้ชัด คงจะเครียดนั่นแหละ ผมมองคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา จนดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนช้อนขึ้นมามองผม

" มองเชี่ยไร "

" ทำไม กูมองมึงได้ไง ^^ " ผมว่าพลางส่งยิ้มบางไปให้ ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะเสตามองไปทางอื่น

" อาหารเช้ามาแล้วค่ะ (' ') " พี่มีร่าวางข้าวต้มลงตรงหน้ามิรินก่อนจะเดินหายเข้าไปในบ้าน วันนี้ต้องไปดูงานที่โรงแรมให้พ่อสินะ แต่นี่ยังเช้าอยู่เลย เอาไว้ตอนเย็นค่อยไปแล้วกัน

(จบบันทึกพิเศษภัทร)

ผมเคยบอกใช่ไหม...ว่าผมไม่ค่อยปลื้มทะเลเท่าไร ครับ...ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนเก้าอี้ชายหาด โดยมีร่มอันใหญ่ปักอยู่ข้างๆผม เขตตรงนี้เป็นเขตส่วนตัว ส่วนอีกส่วนหนึ่งเป็นของโรงแรมครับ ใช่...และโรงแรมของพ่อไอ้ภัทรอีตามเคย สรุปว่าส่วนแทบนี้เป็นของเครือกฤติเดชทั้งแทบ แค่ตรงนี้เป็นส่วนของบ้านพักของภัทรเท่านั้น ผมหยิบน้ำพันซ์ขึ้นมาจิบเบาๆ พลางมองคลื่นเบาๆของน้ำทะเล อยากเล่นนะ แต่...มันร้อน เดี๋ยวดำ =_= ผิวคือส่วนที่ผมหวงมากที่สุด เป็นแผลทีนี่ผมแทบร้องไห้อ่ะ เพราะผิวคือออร่าในตัวผม อิอิ

นั่นๆ หนุ่มฝรั่ง โอ้โห้ ซิกแพคน่ากินเหลือเกิน *O* มุมนี้มันดีจริงๆ ดูช่วงท่าที่บิดขี้เกียจสิ กล้ามหน้าท้องกับกล้ามหน้าอกเปร่งออร่ามากอ่ะ ดีจริง ที่มาเที่ยวทะเลแบบนี้ (ได้ข่าวว่า...โดนลักพาตัวมาไม่ใช่เหรอ -_- )

ฟุบ!!

ผ้าขนหนูสีขาวถูกโยนลอยมาแปะอยู่บนหัวของผม ทำเอาภาพหนุ่มฝรั่งหุ่นเฟริมของผมหายวาบ มีเพียงแค่ภาพมืดๆ ใคร...ใครบังอาจมาทำแบบนี้เนี่ย =[]=^!!!! ผมหยิบผ้าขนหนูออกจากหัวตัวเอง พลางมองไปยังคนที่บังอาจมาทำภาพหนุ่มฝรั่งของผมหายไปชั่วขณะ ภัทรในสภาพเปลือยท่อนบน ซิกแพคอีกแล้ว -,- ยืนมองมาที่ผมด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ อะไรของมึงอีกครับ -_-

" ห้ามมองผู้ชายคนอื่นนอกจากกู "

" แล้วถ้ากูมองผู้หญิง " ผมว่าพลางมองไปที่ผู้หญิงที่นอนอาบแดดอยู่ อี๋~ ซิลิโคน ถุ้ย! นมก็ทำมา ผมเบนสายตากลับมามองภัทรเหมือนเดิม ยังไงดูห่นผู้ชายก็ยังดีกว่าดูนมปลอมๆของผู้หญิงอ่ะนะ

" หึ! คนที่ไม่ชอบผู้หญิงอย่างมึง จะดูได้นานแค่ไหนกันเชียว "

ชิ!! เกลียดคนรู้ทัน =_= ผมหันหน้าหนีภัทร ก่อนจะหยิบแก้วน้ำพันซ์ขึ้นมาจิบอีกครั้ง ผมแอบเหลือบตามองไปยังภัทร ไอ้หมอนั่นเดินไปที่ทะเล เฮ้ย!! จะฆ่าตัวตายเหรออออ!!! ผมไม่อยากเป็นสาเหตุให้ใครฆ่าตัวตายนะโว้ย ผมเดินตามภัทรไป ก่อนจะคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของคนตัวสูง

" มึงอย่าคิดสั้นนะโว้ย!! "

" หึ คิดสั้น งั้นเหรอ : ) " ภัทรหันมาอมยิ้มให้กับผม หมายความว่าไง ไอ้หน้าตาแบบนั้นอ่ะ =_=

ในขณะที่ผมกำลังยืนมึนๆ ภัทรสะบัดข้อมือออกจากมือผม ก่อนจะจับผมอุ้มพาดบ่า เฮ้ย!!! มึงจะทำอะไรของมึงเนี่ย!!

" ทำอะไรวะ ปล่อยนะโว้ย!! "

" หึ ปล่อยก็ได้ "

ตู้ม!!~

แค่กๆๆ!!! >O< น้ำทะเลเข้าปาก เค็มชิบ!!! ผมมองค้อนวงเบ้อเร่อไปที่คนตัวสูง ที่ยืนยิ้มตายี่ ทะ ทำไม...หัวใจผมถึงเต้นแรงอีกแล้ว ทำเอาภาพเมื่อวานย้อนกลับมาหาผมอีกครั้ง ผมที่เป็นคนเริ่มจูบนั้น เป็นคนที่เริ่มหวั่นไหว เป็นคนที่เริ่มใจเต้น ไม่ๆ!!!! ความรักทำให้เราเจ็บปวด เราก็เคยสัมผัสมาแล้วนิ ความรักแบบนี้...มันไม่มีทางยั่งยืน ผมหลบสายตาจากภัทรก่อนจะกวักน้ำใส่หน้าไอ้ห่านี่กลบเกลื่อนเสียงหัวใจของผม...ที่ตอนนี้มันเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

กว่าจะเลิกเล่นน้ำทะเล ก็ปาไปแล้วเกือบเย็น ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม พร้อมกับตอนนี้ท้องผมร้องแล้วด้วย ไอ้ภัทรแมร่งพาผมเล่นน้ำทั้งวัน ผิวผมเกือบเสีย ดีนะไม่ดำ ยังคงความขาวโอโมเอาไว้ ผมถอดเสื้อผ้าที่เปียกชื้นโยนใส่ตะกร้า ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ เห็นไอ้ภัทรบอกว่าจะพาผมไปกินข้าวที่โรงแรมในเครือของพ่อมัน อย่างงี้ก็ต้องปลอมตัวอ่ะดิ ยิ่งนึกถึงตอนที่ยัยเมดหน้ามึนนั่นปลอมตัวให้ผม ยังเคืองไม่หายเลยนะเนี่ย -_-

พออาบน้ำเสร็จ ผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว และสิ่งที่ทำให้ผมผงะคือ...ยัยเมดหน้ามึนนั่น!!

" (' ') "

" =[]=!!! "

ทำไมยัยนี่ถึงเข้ามานั่งหน้ามึนในห้องโผมมมมมม!!!~~~

" นายน้อยให้มาเปลี่ยนเสื้อให้คุณมิรินค่ะ (' ') "

" มะ ไม่ต้อง เดี๋ยวผมเปลี่ยนเอง "

" ขออนุญาตนะค่ะ (' ') "

" ม่ายยยยยย TTOTT!!!~~~~~~ "

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป....

ผมมองตัวเองในกระจกที่ไม่ต่างอะไรจากเมื่อวาน ผมยาวสีดำตรง...วิกอีกแล้ว เปลี่ยนทรงผมอีกต่างหาก ใบหน้าของผมถูกแต่งเติมเหมือนเมื่อวานเป๊ะ จะเปลี่ยนก็แค่...สีปาก สีปากผมเป็นสีชมอ่อน ชุดเดรสยาวแขนกุดสีฟ้า ดีหน่อยที่รองเท้าไม่ใช่ส้นสูง แต่เป็นส้นเตี้ย เดินถนัดขึ้นมาหน่อย ผมเดินตามคุณเมดหน้ามึนลงมาข้างล่าง ซึ่งมีภัทรรออยู่

" ยังแต่งหญิงอยู่เหมือนเดิม มึงติดใจรึไง "

" พ่อง!! คนของมึงแต่งให้กูโว้ย " ผมบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด โดนยัยนี่จับแต่งตัวทีไร เป็นงี้ทุกที

@ Love bright hotel

เป็นโรงแรมที่....หรูชิบหายเลย พนักงานต้อนรับเดินนำผมกับภัทรไปที่ห้องอาหารของโรงแรมแห่งนี้ ห้องอาหารหรูจริงๆ ไม่แปลกเลยที่ช่วงนี้พ่อของภัทรจะเป็นนักธุรกิจไฟแรง พนักงานเดินมาหยุดอยู่ตรงโต๊ะที่อยู่ทางด้านซ้ายของห้องอาหาร ก่อนจะมีบริกรเดินมาวางเมนูไว้ที่โต๊ะ บริกรหนุ่มแอบส่งยิ้มหวานๆมาให้ผม ส่วนผมน่ะเหรอ..ยิ้มกลับสิครับ ^^ แต่ก็ไม่วายแอบโดนคนตรงข้ามใช้เท้าเหยียบตีนผมเต็มๆ ผมนี่ชักเท้ากลับแทบไม่ทันเลย ชิ!! มองนิดมองหน่อยก็ไม่ได้

" ฉันขออกไก่อบเชดดาร์ชีสแล้วก็แชมเปญค่ะ " กระดากปากชิบ T^T

" ผมขอสเต๊กปลาดอรี่ซอสกระเทียมพริกไทยครับ "

" กรุณารอสักครู่นะครับ " แล้วบริกรก็เดินออกไป

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข่าวอีกแล้ว รู้สึกตอนนี้ข่าวจะเงียบลงไปบ้าง มีแต่แฟนคลับมาให้กำลังใจ รู้สึกดีจริงๆ

" มึง...จะกลับกรุงเทพไหม "

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองภัทรที่ยังคงทำสีหน้าราบเรียบเหมือนเดิม

" อื้อ พรุ่งนี้มีเรียน "

" อืม พรุ่งนี้กลับกรุงเทพ "

แล้วทำไมมึงต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้นด้วยวะ