Zodiac Fate I (ภาคเปิดตำนานสิบสองราศี)

 
ข้าเกิดมาจากสิ่งใด...ข้าอยู่มานานเท่าใด...และต้องอยู่อีกนานเท่าใด...ข้าต้องสูญเสียอีกเท่าใด...ดินแดนของข้า...บ้านเกิดของข้า...
 
 
พวกพ้องของข้า...คนรักของข้า...เมื่อไหร่ถึงจะสิ้นสุดเสียที...สื่งใดก็ตาม...ที่มันไม่คงอยู่กับข้า...ก็ขอให้มันมอดไหม้ไปซะเถอะ
 

..

 
 
... ยามรัตติกาลในค่ำคืนเดือนมืดที่ท้องฟ้าไร้ซึ้งดวงจันทร์และเมฆหมอกยามนี้มิใช่แสงของดวงดาวที่ส่องสว่างให้แก่ ที่ราบสูง เมอต้าแต่กลับเป็นแสงจากคบเพลิงจากค่ายกองทัพอสูรกาย กองกำพลที่8 ของลิวาธาน หนึ่งในหกขุนพลของลูซิเฟอร์ที่ทอดยาวตลอดแนวที่ราบ
เสียงคำรามของอสูรกาย ดังขึ้นพร้อมกับเสียงอาวุธปะทะกันบนลานประลองซ้อมรบพื้นดินบริเวณรอบๆก็ต่างแห้งผาก สายลมพัดพาเอาฟุ้น และกลิ่นเนื้อเน่าจากซากสัตว์ฟุ้งตลบอบอวนไปทั่ว ไม่มีสิ่งได้งอกงามได้ ณ ที่ราบสูงแห่งนี้มุ่งตรงไปที่ทิศตะวันออกของค่าย ลอยสูงขึ้นไปเกือบเหนือเมฆบนป้อมพลธนูปรากฏร่างสูงใหญ่ ของยักษ์ตาเดียว สวมชุดเกราะสีแดง แบกขวานยักษ์ ยืนอย่างองอาจเขาคือ เซอเบีย สมุนเอกของลิวาธาน ยืนถือลูกแก้วรูนเพื่อติดต่อรายงานข้อมูลการทำสงครามครั้งนี้
"หลังจากที่ข้าให้นักรบเงาไปสำรวจพื้นที่ป่าคามาย ของชาวไวท์เอลฟ์พบว่าดินแดนนี้เต็มไปด้วยพืชและธัญญาหารหากได้พิ้นที่นี้ไว้เป็นที่ครอบครองคงได้เสบียงศึกของหลายกองกำลังพลดังนั้นเมื่อฟ้าสาง ข้าเซอเบียจะเคลื่อนกำลังพลไปเพื่อบุกโจมตีป่า คามายทำสงครามกับชาวไวท์เอลฟ์ หลังจากชนะศึกแล้วจะส่งเสบียงไปยังกองกำลังต่างๆ ขอให้ท่านอวยชัยให้ข้าด้วย"  
เมื่อกล่าวจบ เซอเบีย ได้ใช้เล็บจากนิ้วหัวแม่มือเขียนชื่อลิวาธาน ลงบนลูกแก้วรูนเพื่อส่งสารจากนั้นเดินลงจากป้อมปราการ   เดินทางกลับไปยังเต้นท์ของตนเพื่อผักผ่อนแต่สำหรับเซอเบียแล้วคงไม่อาจหลับตานอนได้ หากยังไม่ได้ตรวจดูเอกสารแผนการรบของวันรุ่งขึ้นหลังจากเข้ามาในที่พักเรียบร้อยแล้ว ก็กวาดสายตาไปยังโต๊ะของเขา กลับไม่พบสิ่งใดนอกจากแผนที่หนังสัตว์และเข็มทิศยังไม่ทันหันหลังกลับไปมองม่านประตูเต้นท์ก็ได้ปิดลงอย่างรวดเร็วปรากฏ ร่างของชายหนุ่มผมแดงสีเลือดนก นัยตาสีเหลืองอำพันราวกับเปลวเพลิงที่ลุกไหม้รูปร่างสันทัด ในชุดหนังสีดำ จ้องมองมาที่ตน ยิ้มมุมปากในลักษณะเชิงท้าทาย พร้อมกับชูเอกสารในมือแกว่งไปมา
"เอรอส?!! ทหา.."
เสียง ยังไม่ทันจบประโยคดี เพียงชั่วขณะที่กระพริบตาพบว่าใบมีดสังหารได้ล่ำข้ามาอยู่ในปากของตนไปแล้ว เกือบครึ่งจึงไม่สามารถ เอ่ยสื่งใดได้ แม้แต่ขยับริมฝีปากก็ช่างยากเย็นเต็มที
 
"ราเทล ราชาไวท์เอลฟ์ผู้ปกครองป่า คามาย ได้จ้างวานข้าให้คอยจับตาดูทุกกองทัพที่เคลื่อนพลเข้าใกล้ป่า คามาย และสังหารแม่ทัพที่คิดจะบุกเข้าโจมตี"
 
ม่านตายักษ์เปิดกว้างมือเท้าเย็นจัด เมื่อรู้ว่าความตายรอคอยอยู่เบื้องหน้าถึงอย่างนั้นก็ยังพยายามกัดฟันขยับปาก จนใบมีดเชือนเนื้อจากริมฝีปากด้านข้าง"เอรอสข้าจะให้ค่าจ้างเป็นสิบเท่าของ ราเทล หากเจ้าไว้ชีวิตข้า"เซอเบียยื้นข้อเสนอให้ เพื่อต่อรองชีวิตเอรอสได้ยินกระนั้นแล้วก็ยักคิ้วขึ้นด้วยท่าทางประหลาดใจ"ว้าว...ช่างน่าประทับใจที่เจ้ายังพูดได้ชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้...มันก็น่าสนใจอยู่นะแต่เหตุที่ข้าบอกเจ้าเรื่องราเทลจ้างวานข้ามิใช่เพื่อให้เจ้ามาต่อรองกับข้าแต่เพื่อให้เจ้าตายตาหลับก่อนเดินทางไปยมโลกต่างหากเล่า"ชายหนุ่มพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่แรงกดดันมหาศาสพร้อมพลิกใบมีดขึ้นจ่อติดเพดานปากของเซอเบียยักษ์ในตาเดียวได้ยินดังนั้นแล้วก็ถอนใจอย่างแผ่วเบาก่อนลืมตาขึ้นมามองเอรอสอย่างเคียดแค้น
"เอรอส...ข้ารึแปลกใจที่ผู้มีความสามารถเช่นเจ้ากลับกระดิกหางเลียเท้าให้กับพวกชาวไวท์เอลฟ์"
 
หลังจากกล่าวจบ เพียงแค่พริบตาเดียวเซอเบียพบว่าเอรอสได้ย้ายไปยืนอยู่ด้านหลังแต่ที่น่าตกใจไปกว่านั้น คือพื้นห้องนั้นเต็มไปด้วยเลือด
ที่พุ่งออกมาจากปากของตนร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่เป็นภาษา
ร่างยักษ์ล้มลงไปดิ้นทุรนทุรายอยู่กลางพื้นห้อง ในความทรมาณนั้นเอง เซอเบียเหลือบขึ้นไปมองด้านบน ภาพชายหนุ่มที่ยืนนิ่งสะบัดเลือดออกจากใบมีด สาดไปที่ม่านประตู ในมือข้างหนึ่งถือก้อนเนื้อที่ชุ่มไปด้วยเลือด มันคือ 'ลิ้น' ของเขานั้นเอง
 
"เฮ้อ ข้าละเชื่อเจ้าเลย จะตายอยู่แล้วก็น่าจะพูดดีๆกับข้าหน่อยไม่ได้รึไงเห็นแบบนี้ข้าน่ะ...อ่อนไหวง่ายนะรู้ไหม"ชายหนุ่มกล่าวในเชิงหยอกล้อพลางทิ้งก้อนเนื้อลงพื้น
เซ่อเบียกัดฟันแน่น แม้ปากยังคงเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาเป็นสายก็ยังคว้าขวานขึ้นมาจากด้านหลัง พุ้งเข้ามาพร้อมโจมตี
"ไม่เอาน่าไม่เห็นต้องโกรธขนาดนั้นเลย เผ่ายักษ์ยังไงก็อายุไขก็สั้นอยู่แล้วตายก่อนซักสองสามร้อยจะเป็นไรไป"เซ อเบียพุ่งเข้าใส่เอรอส ง้างขวานฟาดฟันโจมตีอย่างบ้าคลั่งเอรอสยังคงยืนนิ่งมอง ขวานที่ลอยขึ้นสูงเหนือหัว โดยไม่ขยับกายไปไหน เพียงเสี้ยววินาทีก่อนขวานลง ศรีษะของยักษ์ตาเดียวถูกแยกออกจากร่างที่ยังคงเหวี่ยงขวานไปมา เซ่อเบียมองอันร่างไร้วิญาณของตัวเองที่ยังคงกวัดแกว่งขวานต่อไปอย่างไร้จุดหมาย ในตาของเข้าเริ่มพร่ามั่ว...และทุกอย่างค่อยๆมืดลงเอรอส มองดูศรีษะที่ตกลงมากระทบพื้น ด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย
 
 
 
"อย่างเจ้าจะไปรู้อะไร...นอกจากชาวเอลฟ์แล้วคงไม่มีเผ่าพันธุ์ไหนที่มีอายุไขยืนยาวอีกแล้วคง...ไม่มีเผ่าพันธุ์ไหนที่จะอยู่กับข้าได้ยาวนานไปกว่านี้อีกแล้วอายุไขแม้จะยืนยาวเท่าไหร่ แต่ถึงกระนั้นก็ยังมี 'ความตาย'ช่างน่าสมเพชเหลือเกิน...ชีวิตที่ไร้ซึ่งความตาย"
 
ชายหนุ่มก้มตัวลงไป เก็บศรีษะของเซอเบียใส่ลงในถุงหนังสัตว์ เพื่อไปยืนยันภารกิจที่ตนทำสำเร็จและหายตัวไปจากห้องนั้นเหลือเพียงแต่ร่างอันไร้วิญญาณของเซอเบียไว้ในเต้นท์ที่เปื้อนไปด้วย...เลือด
......
พระอาทิตย์ยามเที่ยงวัน สายลม แม่น้ำ ท้องฟ้าที่สดใสไร้เมฆลงมองดูด้านล่างมีต้นไม้ใหญ่รวมกันอยู่หนาแน่นจนแทบจะไม่มีแสงแดดส่องไปถึงพื้นดินเบื้องล่างเสียงสายน้ำไหล เสียงของสัตว์น้อยใหญ่ และกระซิบของภูตพรายแว่วผ่านมาเป็นระยะๆ เป็นสิ่งที่อยู่คู่กับป่าคามายมานาน ที่นี่ นับเป็นป่าแห่งหนึ่งที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยอาหารผู้คนเรียกป่าแห่งนี้ว่า คามาย รึ ป่าแห่งภูตที่ต้องเรียกเช่นนั้นเพราะป่าแห่งนี้ได้รับการปกป้องโดยภูตและชาวเอลฟ์ จึงทำให้ ปีศาจ เอวตาร อสูรกาย และมารร้ายไม่อาจเข้าไปได้อีกทั้งมักมีคนหายสาบสูญไปในป่ามากเกินจะนับไหวกล่าวกันว่าภูตไป 
ใน ส่วนทิศเหนือของป่าบริเวณ ทะเลสาบ คามาย เป็นแหล่งน้ำ พวกสัตว์ป่าและชาวเอฟล์มักจะมาร่วมกันอยู่ เสียงน้ำตก สายน้ำกระทบชั้นหินดังต่อเนื่องจากหลายทิศทางต่างก็ไหลมารวมกันอยู่ที่นี่ ณ บนต้นไม้สูงใหญ่ริมทะเลสาบพบชายหนุ่มผมแดงนอนเอกเขนก เอรอสนั้นเองเอรอสเหลือบสายตามองดูรอบๆสูดหายเอากลิ่นไอของธรรมชาติเอาไปเต็มปอดเหลือบ ตามองขึ้นไปยังด้านบน เงาของต้นไม้ที่มีแสงส่องลงมาลางๆ เสียงนกร้อง ใบไม้ไหวและ สายน้ำไหล เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างแท้จริง เอรอสหลับตาลงอย่างช้าๆและเริ่มเข้าสู่หวงนิทรา
........
 
Aries เจ้าเป็น เจตจำนงแห่งไฟ เต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังใจที่เข็มแข็งมีน้ำใจไมตรีต่อคนรอบข้างอีกทั้งยังเป็นผู้นำที่ดี มีความยุติธรรมและซื่อตรงกล้าสู้ปัญหายอมรับความกดดันได้ดีข้าปราถนาให้ดวงวิญญาณของมนุษย์ที่กำเนิดผ่านในหมู่ดาวแกะทองคำ เป็นเช่นเจ้า
น้ำเสียงหญิงสาวที่อ่อนโยนและนุ่มนวล ในความที่รู้สึกคุ้นเคยเสียเหลือเกิน
Aries ข้าอยากให้เจ้ารับฟังคนอื่นบ้างเพราะเจ้าน่ะเชื่อแต่ความคิดและมุมมองของตนเองคบผู้ใดต้องดูให้ดีดี แถมอ่านคนก็ไม่เก่ง แต่ชอบแข่งขันและยังชอบเอาชนะเจ้าต้องหัดใคร่ตรองให้ลึกซึ้ง ลดความก้าวร้าวในตัวไปเสียบ้าง
ทุกๆประโยคที่ได้ยิน ทุกๆประโยคที่บอกกล่าว ราวกับเคยผ่านหู มาแล้วหลายครั้ง
ข้า...ถูกสิ่งที่เรียกว่าความรักนั้น ทำร้ายจนเปราะบาง ความหวังที่เลือนลางลงทุกทีขออธิษฐาน...ในกาลนิรันดร์  อีกครึ่งหนึ่งของดวงวิญญาณ ข้ารออยู่ศรัทธาสักวันคงได้พบกัน...จำข้าได้ไหม? เราต้องพลัดพรากกัน
 
หากข้ากับเจ้าส่วนทางกันในวันนั้น ยามที่สายตาเราได้จ้องกันโปรดกอดข้าด้วยอ้อมแขนนั้น อีกครั้งด้วยเถิด ...Aries
 
!!
เอ รอสลืมตาตื่นขึ้นยามเสียงลึกลับเงียบหายไปในความฝัน เขาใช้มือซ้ายลูบไปยังใบหน้าตนหลับตาแน่นในความรู้สึกที่ผิดเพี้ยน ความเศร้าที่เกิดขึ้นอย่างหาสาเหตุไม่ได้ อึดอัดเจ็บแปลบที่หน้าอก ความฝันที่รู้สึกราวกับความจริงนี้ คืออะไร
"ฝันร้ายเหรอค่ะ ท่านเอรอส?"
ชาย หนุ่มหันหน้าไปยังที่มาของเสียงนั้น มาจากหญิงสาวชาวไวท์เอลฟ์ที่ยืนอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่เส้นผมและดวงตาของเธอ มีสีมรกตเขียวกลืนไปมวลไม้ สวมชุดขาวลากยาวชายกระโปรงประดับด้วยลูกไม้สีทองถือตะกร้าอาหารค่อยๆเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม"เนล หน้าเจ้าทำข้าตกใจยิ่งกว่าฝันร้ายเสียอีก"เอรอสพูดเมินหน้าใส่หญิงสาวพร้อมเกาหัวด้วยท่าทางสะลึมสะลือ"อะไรกัน ข้ารึอุสาห์ห่วงท่านทำอาหารมาให้ อีกทั้งยังนำมาส่งถึงที่ ขอบคุณซักคำรึก็ไม่มี"หญิง สาวนั่งลงข้างๆชายหนุ่ม คลี่ผ้าในตะกร้าออก กลิ่นขนมปังอบใหม่ พร้อมกลิ่นเนยและแฮมสด ฟุ้งออกมายั่วน้ำลายท้องที่ว่างเปล่าของเขายามบ่ายนี้"ขะ..ข้า ตกใจในความงามของเจ้าต่างหากเล่า นับวันเจ้ายิ่งงามนัก ฮะฮะ"เอ รอสรีบกล่าวตัดบทไปในเชิงแก้ตัว ชื่นชมหญิงสาวแต่ทว่าดวงตาของเขากลับส่งยิ้มหวานๆหยาดเยิ้มไปที่ตะกร้าอาหาร เนลเห็นดังนั้นแล้วจึงห่อผ้าเก็บตะกร้าไว้ด้านหลังตน จ้องไปที่ใบหน้าเอรอสท่าทีขึงขัง"อะไรอีกละเนี่ย เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร ข้าถึงจะได้กินอาหารฝีมือหญิงงามละ เนล"เอรอสเอียงคอเล็กน้อย ทำหน้าตาใสซื่อแอ๊บแบ๋วตาหวาน"คิดเอาเองสิค่ะ"หญิงสาวยังคงงอนเมินหน้าหนี ส่วนเอรอสยังคงไม่ละสายจากตะกร้าก่อนจะเหลือบตาขึ้นเหมือนคิดแผนการอะไรออกบางอย่าง"อืม...เข้าใจแล้ว..เจ้าคงอยากให้ข้า..จูบเจ้าเป็นรางวัลสินะ"เนลตกใจทันที ดวงตาเป็นประกายด้วยใบหน้าที่แดงฉาน"บ้า!! ท่านสิ้นสติไปแล้วหรือไร"คิ้วของเนลชนกันตาขวางในความโกรธเคือง ใบหน้าเธอยังคงมีสีแดงสด"ถ้าไม่ยื้นปากมาให้ข้าจูบก็ส่งตะกร้ามาซะ ยัยหนู"เอรอสลุกขึ้นนั้งด้วยท่าขัดสมาธิ ยิ้มมุมปากจ้องมองไปในตาหญิงสาวเนลยื้นมือส่งตะกร้าให้โดยดีทั้งที่ใบหน้ายังแดงระเรือ จำต้องให้อย่างเสียไม่ได้ทันทีที่ตะกร้าตกถึงมือ เอรอสคลีผ้าออกดวงตาเปล่งประกายแวววาวราวกับได้ทองก้มหน้าก้มตากินไม่พูดไม่จาผ่านไปไม่ถึงห้านาทีดี อาหารในตะกร้าก็หมดลงอย่างรวดเร็ว"เฮ้อออ สุดยอดเลย อาหารรสเลิศจริงๆ"เอรอสลากเสียงยาวเอนตัวลงนอนกลิ้งไปมา อิ่มเอมสุขไปด้วยรสสัมผัสก่อนจะสังเกตุสายของหญิงสาวที่จับจ้องมาที่ตนเนลที่นั่งพับเพียบตาขว้างด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ"เป็นอะไรไป มีอะไรรึเปล่าฮะ?ยัยหนู""คำก็ยัยหนู สองคำก็ยัยหนู ข้าอยู่มา 1265 ปีแล้วนะไม่ใช่เด็กๆแล้วนะท่าน"เนลพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น มั่นใจในความเป็นสาวของตนทำเอาเอรอส อดหัวเราะไม่ได้"วะฮะฮะฮะ พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย เจ้าตอนเด็กๆข้าก็เห็นมาหมดแล้วทั้งนั้น""แล้วยังไงละค่ะ ดูยังไงอายุท่านก็น่าจะพอๆกับข้าแท้ๆ""ฮะฮะ เจ้าช่างเหมือนฟอลเล่ ย่าของเจ้าตอนอายุพอๆกับเจ้านางก็พูดประโยคนี้กับข้า"คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ก้มหน้าลงยกมือซ้ายของเธอมาแตะที่หน้าอกเธอรู้ดีว่าย่าของเธอนั้นก็หลงรักเอรอส เช่นเดียวกับเธอในตอนนี้เอรอส ยิ้มแบบยิงฟันและลุกขึ้นมาเอื้อมมือไปขยุ้มหัวหญิงสาวเบาๆก่อนจะเดินไปนั่งแกว่งขาบนกิ่งไหม้ใหญ่ ท่ามกลางความเงียบมีเพียงเสียงสายลมที่พัดผ่านมาเป็นระรอกเนลมองไปที่แผ่นหลังของเอรอส ที่นั่งนิ่งเหม่อมองไปที่ทะเลสาบในใจของเนลเต็มเปี่ยมด้วยคำถามมากมายและคิดว่านี่อาจเป็นโอกาศดีที่จะพูดออกมา "ท่านเอรอส ท่านเคยคิดจะมีครอบครัวไหมค่ะ""อาจฟังดูแปลกแต่ต้องบอกว่า ไม่! ข้าไม่เคยคิด"เอรอสตอบรวดเร็วด้วยความมั่นใจท่านอยู่ตัวคนเดียวเรื่อยมาอย่างนั้นเหรอค่ะ ท่านไม่เคยจะปักใจรักผู้ใดมั้งเลยหรือไร""เคยสิ และข้าก็เลิกคิดเรื่องนี้ไปนานแล้ว""นานเท่าใด?"แม้จะผิดหวังในทุกคำตอบ แต่ก็ยังอยากรู้ความจริง"นานมากมาก...นานจนตัวข้าเองก็ลืมไปแล้ว""ชีวิตของเราชาวเอลฟ์เป็นหมื่นๆปียังไม่พออีกหรือไร"หญิงสาวถามด้วยในตาที่ขุ่นเคือง"กี่ร้อยพันหมื่นแสนล้านปีก็ไม่พอสำหรับข้า...ถ้ามันไม่ใช่ความเป็น...นิรันดิ์""แบบนี้ท่านจะมีความสุขเหรอค่ะ"คำถามนี้ทำเอาชายหนุ่มนั่งเงียบไปซักพักก่อนจะหันมาตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
"ไม่ต้องห่วงข้าหรอกเนล แป๊ปเดียวเดี๋ยวเจ้าก็กลายเป็นยัยแก่หนังเหี่ยวแล้วส่วนข้าก็ยังเป็นหนุ่มรุ่นเอ๊าะๆแบบนี้แหละ 555"
 
ปึด!!
เสียงเส้นอะไรบ้างอย่างขาดผึงในสติของเนลระหว่างที่เอรอสนั่งหัวเราะอยู่เพลินๆ ก็ถูกตะกร้าซัดไปเต็มๆที่ใบหน้ารุนแรงจนถึงขั้นรางของเขาร่วงลงมากระแทกพื้นดินเบื้องล่าง
"ทำอะไรของหล่อนน่ะหา! มันเจ็บนะยัยบ้า!!"
ประโยคแรกที่เอรอสพูดหลังจากตั้งสติได้"เอรอสคนบ้า ข้าเกลียดท่าน!!"พูด จบเนลก็สะบัดชายกระโปรงตนขึ้นมา จากนั้นร่างของเธอหายไปกับหมู่มวลไม้และสายลมที่พัดผ่านเอรอส ลุกขึ้นนั่งและใช้มือทั้งสองลูบที่ใบหน้าของตนที่ถูกตะกร้าชนอย่างจังจนขึ้น เป็นลายกวาดสายตามองตะกร้าที่ว่างเปล่าถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินไปยังริมทะเลสาบในความเงียบมีเพียงเสียงสายลมดวงตาสีเหลืองอำพัน ก้มลงมองเงาตนบนพื้นน้ำ
"มีใครบ้างที่อยากใช้ชีวิตอย่างโดดเดียวไปตลอดกาล..มีใครบ้างไม่อยากสร้างครอบครัว"
เอรอส มองดูเงาตัวเอง ที่สั้นไหวสะท้อนบนพื้นน้ำอย่างเงียบๆ
"...ข้ามีลูกไม่ได้"
 
"นั้นเพราะท่านเป็นเทพ มีกายเนื้อที่ไร้ซึ้งอายุไขและความตายการดำรงเผ่าพันธุ์จึงไม่จำเป็นสำหรับท่าน"
เสียงลึกลับที่พูดแทรกขึ้นดังก้องกังวานไปรอบๆบริเวณ ทำเอาสัตว์น้อยใหญ่ต่างพากันแตกตื่น สายลมพัดโหมกระหน่ำน้ำบริเวณทะเลสาบสั่นสะเทือนกระเพือมเป็นคลื่น
"จะเป็นใครก็ช่างรีบโผล่หัวออกมาซะทีเถอะ..ข้าพร้อมแล้ว!!"
เสียงตะโกนอันหนักแน่นของเอรอสดังขึ้น มือทั้งสองคว้ามีดสั้นจากเข็มขัดอย่างรวดเร็ว
ใจกลางทะเลสาบปรากฏกายของหญิงสาวในชุดสีขาวยาวนัยต์ตาเป็นประกายใสเช่นเดียวกับสีท้องฟ้าเรือนร่างและเส้นผมที่ส่องสว่างราวกับผลแอ๊ปเปิ้ลทองคำสยายปีกทั้งหกออกเป็นวงกว้างพร้อม ลอยอยู่เหนือน้ำ จ้องสายตามองมาที่ตน...เอรอสตื่นตลึงถึงขั้นก้าวขาไม่ออก"...นี่ข้ายังไม่ตื่นดีอีกเหรอเนี่ย"หญิงลึกลับก้มใบหน้าลงอย่างช้าๆก่อนจ้องมองไปที่เอรอสค่อยๆเดินจากใจกลางทะเลสาบมาทีละก้าว ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าชายหนุ่ม"จงฟัง ข้าคือกาบริเอล หนึ่งในเจ็ดเทพพิทักษ์บนสวรรค์...ข้าได้รับบัญชาจากพระเจ้าให้ปลดผนึกอาญาสวรรค์เทพทั้ง12ราศีออกเพื่อยุติกลียุค และแหวนจักรราศีได้บอกข้าว่า บัดนี้ เจตจำนงแห่งเพลิง Aries(ราศีเมษ)แห่งหมู่ดาวแกะทองคำ ได้ยืนอยู่เบื้องหน้าข้าแล้ว"ชายหนุ่มยังคงตื่นตะลึงกับเหตุที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วดวงตาสีอำพันจดจ้องนางฟ้าอย่างไม่ละสายตากลืนน้ำลายดังเฮือกก่อนจะเริ่มเอ่ย"หะ...ว่าไงนะ"