Zodiac Fate I (ภาคเปิดตำนานสิบสองราศี)

ยามรัตติกาลในคืนพระจันทร์เต็มดวงท้องฟ้าส่องสว่างไปด้วยแสงดาวลอยอยู่เหนือสหราชอาณาจักรไทเทเนียอันรุ่งเรืองณ ปราสาทขาว ไทเทเนียบริเวณโดมลานกว้างท้องพระโรงภายในโดมที่ผู้ชมต่างหยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็งแม้แต่กลีบกุหลาบก็ผลันหยุกชะงักลอยแน่นิ่งอยู่กลางอากาศ
 
 
สิ่งที่เคลื่อนไหวได้ตามปกติเห็นจะมีเพียงอนาดามิน่าและออสวอทตุ๊กตาอันหล่อเหลาของเธอที่นั่งลงบนเส้นด้ายที่เกี่ยวไว้กับเสาทั้งสองที่สูงเกือบถึงหอคอยปราสาทหญิงสาวแกว่งขาไปมาด้วยท่าทีไม่สู้ดีนักมีเรื่องให้ครุ่นคิดมากมายหลัง จากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด เหลือบตาลงมองลงพื้นเบื้องล่างไม่กล้าจะสบตาสีฟ้าใส ของนางฟ้าผมทองที่ลอยอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงสองเมตรเธอกลืนน้ำลายรวบรวมความ กล้าเพื่อสนทนาต่อรองกับ...กาบริเอล"ข้า...ไม่อยากไปกับท่าน"อดามิน่าเอ่ยถึงเสียงแผ่วเบาแต่เป็นเพราะความเงียบของห้วงเวลาที่ถูกหยุดเสียงนั้นจึงฟังดูดังก้อง
"ที่ข้าเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ท่านฟังก็เพื่อให้ท่านออกเดินทางไปกับข้า ขออภัยแต่ท่านไม่สิทธิเลือก"
เสียงใสใสแต่แรงกดดันมหาศาล หญิงสาวสะดุ้งเฮือกกับประโยคที่ได้ยิน
"ข้า...ข้ามีคณะละครสัตว์ต้องดูแล ทุกคนคือพวกพ้องและเพื่อนของข้า...ข้าไม่อยากจากพวกเขาไป"
"จำต้องรอคอยความตายมาพลัดพรากพวกเขาไปจากท่านเช่นนั้นน่ะหรือ"ประโยคนั้นราวกับหนามแหลมทิ่มแทงหัวใจของหญิงสาวนางรู้สึกเจ็บแปลบเมื่อได้ยิน"ไม่ใช่นะ ออสวอท ยังคงอยู่กับข้า ขอเพียงมีเขาข้าก็ไม่ต้องการสิ่งใด!!"หญิงสาวตอบกลับเสียงเย็น หันหน้าประสานสายตากับนางฟ้า"ออสวอท? หุ่นเชิดตัวนั้น...มิใช่เป็นเพียงอาวุธของท่านหรอกหรือ""ไม่ใช่นะ!!ไม่ใช่!! เขาเป็นคนรักของข้า เป็นผู้ที่คอยปกป้องคุ้มครองข้าเสมอมา"หญิงสาวตะโกนขึ้น นัยต์ตาสีโรสควอสเต็มเปี่ยมด้วยความไม่พอใจ"มากับข้าเถิด อดามิน่าข้าจะพาท่านไปพบกับ..."
"ข้าไม่ไปปป!"อดามิน่า แผดเสียงกรี๊ดร้องขึ้นดังกึกก้องกลีบกุหลาบรอบข้างกระจายออกเป็นวงกว้างพลันขว้าเส้นดาย พร้อมโหนตัวเธอลงไปสู่พื้นเบื้องล่าง ระหว่างชั้นบรรยากาศท่ามกลางกลีบกุหลาบที่หยุดนิ่ง หญิงสาวกระชากเส้นดายโดยรอบที่ขว้างทาง หมายจะลงไปให้ถึงประตูทางออก กาบริเอลยืนนิ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆว่า"....เอรอส"สิ้นเสียงของนางฟ้าประกายเปลวเพลิงต่างพากันลุกไหม้เส้นดายทุกเส้นที่เกี่ยวไว้กับเสาทั้งสองทำให้เส้นดายที่ อดามิน่า โหนตัวอยู่นั้นขาดออกจากกันร่างของหญิงสาวร่วงหล่นลงไปกระแทกกับพื้นเวที"อะ...โอ๊ยยยย"อดามิน่าตะเกียดตะกายลุกขึ้นอย่างร้อนรนจุดหมายยังคงอยู่ที่ประตูทางออกแต่ก็ต้องพบว่าร่างของชายหนุ่มผมแดงตาสีอำพันนั้นยืนขว้างทางอยู่ "เจ้าอีกแล้วเหรอ!!""เสียใจนะคนสวย แต่ข้าให้เจ้าผ่านไปไม่ได้โอเคนะ"เอรอสพูดขึ้นด้วยท่าทางสบายๆหญิงสาวรู้สึกกระอักกระอวนมากกับท่าทางนั้น อดามิน่ากระโดดตีลังกาถอยหลังกางนิ้วมือเรียวเล็กขึ้นทั้งสิบนิ้วตั้งท่าโจมตี"ออสวอท!!"เธอขานชื่อคนรักออกมาร่างของตุ๊กตาหนุ่มก็ลอยลงมายืนด้านหน้าเธอในทันใดหมุนตัวเข้าซัดสะบัดใบมีดนับร้อย ที่อยู่ในชุดทักซิโด้ เข้าใส่เอรอสที่ยืนเท้าสะเอวแกว่งมีดสั้นไปมาเอรอสยกมีดสั้นทั้งสองขึ้นมาปัดใบมีดทั้งหมดกองลงไปกับพื้นด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อสิ้นเสียงใบมีดสุดท้ายตกลงสู่พื้นดิน เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่หญิงสาวจะกะพริบตาอดามิน่าต้องตกใจสุดขีดเมื่อใบหน้าของชายหนุ่มเข้ามาใกล้ในระยะประชิดพร้อมคำพูดที่เอื้อนเอ่ยมาอย่างแผ่วเบา"ข้าเป็นนักฆ่า ลอบสังหารกษัตริย์และแม่ทัพมากมายไม่เว้นแต่ละวันจึงต่างกับเจ้าที่เอาแต่แต่งหน้าทาปากยืนปั่นหน้าสวย"อดามิน่าในความโกรธเคืองต่อคำพูดที่จาบจ้วงศักดิ์ศรีตนนางสะบัดตัวออกมาจากการประชิดของชายหนุ่มส่งเสียงร้องตะโกนก้องอีกครั้ง"ออสวอท!!"แต่ไม่เป็นผลไม่มีสิ่งเกิดขึ้นในความนิ่งเงียบหญิงสาวแปลกประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ่นจนต้องพลิกมือตัวเองดูก็เพิ่งรู้สึกตัวได้ว่า เส้นดายทั้งสิบบนนิ้วนั้นถูกไฟไหม้ขาดสะบั้น"เป็นไรไป ไม่เรียกแฟนแระเหรอ"คำพูดถากถ่างที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง อดามิน่าหันหลังกลับไปมองที่มาของเสียงพบว่าร่างของคนรักอยู่ในเงื้อมมือของเอรอสเสียแล้ว"ข้าว่าเจ้าคงไม่อยากให้ใบหน้าหล่อเหล่าของแฟนไหม้ไฟหรอกนะ จริงไหม?"ชายหนุ่มพูดด้วยพร้อมยิ้มมุมปาก "ออสวอท!!??ไม่นะ!! อย่าาาาา!!"ดวงตาสีชมพูใสเปล่งประกายเปิดกว้างด้วยความโกรธแค้นหญิงสาวยกฝ่ามือทั้งสองขึ้น ไปที่ร่างเอรอสในทันใด "จงพันธนาการ!!"เสียงนั้นแผดอย่างอัดอั้นเพียงแค่หญิงสาวกระดิกนิ้วชี้ข้างซ้ายมือของเอรอสก็แบออกทิ้งมีดสั้นและ ออสวอท ลงไปยังพื้นด้วยร่างกายนั้นยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกแต่ก็ไม่อาจขยับกายได้ดั่งที่เคยเป็น"นี่มัน...บ้า ชัดๆเลย"ชายหนุ่มตกตะลึงไปกับการโจมตีของหญิงสาว ที่เข้าควบคุมร่างตนไปทั่วทั้งร่าง นอกจากคำพูด และสีหน้าแล้วเอ รอสก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย แม้เขาจะพยายามฝืนจนร่างกายสั้นเทาจำต้องกัดฟันทนดูร่างตัวเองค่อยๆก้มลงไป หยิบมีดสั้นของตนที่ทำหล่นเมื่อครู่ยกขึ้นมาแทงทะลุเข้าหน้าอกของตนเลือดสดๆทะลักออกมาจากปากแผล มือของเขายังคงกดใบมีดจมลงไปเรื่อยๆจนสุดคมดาบ"เจ็บใจนัก!!ชิ...ไม่น่าประมาทเลย"หญิงสาวพลิกข้อมือของเธอขึ้น กระดิกข้อนิ้วนางข้างซ้าย"ปลดปล่อย"สิ้นเสียงหวานๆที่มาดมั่นร่างของเอรอสก็ทรุดตัวลงกับพื้นนอนนิ่งหลังจากที่ อดามิน่า สำแดงโทสะใส่เอรอสจนหมดสิ้นแล้วก็รีบวิ่งไปหาออสวอทที่นอนอยู่ เธอรีบประคองร่างนั้นขึ้นมาอย่างทะนุถนอมทว่าหายใจยังไม่ทันทั่วท้องดี ก็ต้องสะดุ้งเฮือกขึ้นอีกครั้ง กับเสียงที่ดังขึ้นด้านหลัง"ท่านยังคงยืนกรานว่า หุ่นนั้นคือคนรักของท่านสินะ"กาบริเอลเอ่ยขึ้น ลอยตัวลงมายังพื้นเวที "ใช่!! เขาคือคนรักของข้า!!" หญิงสาวตะคอกใส่อย่างเกรียวกราด"Gemini เอ่ยไม่ว่าท่านจะเก่งกาจซักเพียงใด เมื่ออยู่ต่อหน้าแหวนนี้ทุกสิ่งจักไร้ผล"นางฟ้าสาวกล่าวจบก็ดีดนิ้วขึ้น อดามิน่า มองท่าทีของนางฟ้าอย่างสงสัย จนกระทั้งร่างที่เธอประคองอยู่นั้นปล่อยใบมีดจากแขนเสื้อ เฉียดไปที่แก้มเนียมใสของเธอ จนมีเลือดซึมออกมา"ออสวอท?"ใบมีดเรียวแหลม พุ่งออกมาจากแขนเสื้อ ฟาดฟันไปที่ ร่างบางของหญิงสาวอดามิน่ากระโดดถอยหลังยาวเพื่อหลบการโจมตีของคนรักได้อย่างฉิวเฉียด"รู้สึกอย่างไรบ้าง?คนรักของท่านหันมาอยู่ฝ่ายข้าแล้วนะและข้ายังคิดว่าเขายินดีจะสังหารท่านแทนข้าเสียด้วย"หญิงสาวผมเงินไม่อาจตอบคำพูดใดใดของนางฟ้าได้ เพราะต้องคอยหลบจากโจมตีของตุ๊กตาแฟนหนุ่มที่หันคมดาบใส่เธอ แทงปลายดาบระรัวอย่างหนักหน่วง"ทำไมถึงไม่ขอร้องให้เขาหยุดละ  รึจะ...ตะโกนเรียกสติของเขาก็ได้บ้างทีเขาอาจจะรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วเลิกโจมตีท่านนะ"คำพูดที่ถากถ่างนั้นสร้างความเจ็บปวดในหัวใจของหญิงสาว ที่เริ่มเสียสมาธิในการหลบหลีกปลายดาบยังคงพุ่งตรงรอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งยังถี่ขึ้นเรื่อยๆ"รึอันที่จริง...ตัวท่านเองก็รู้อยู่แล้วว่า...มันไร้ผล "ฉึก!!?เสียงคมดาบทะลุผ้าลูกไม้ตรงเข้ากลางอกอดามิน่าร้องเสียงหลง ใช้เท้าดีดตัวออกมาถอยห่างพลางคุกเข่าลงตรงขอบเวทีที่นั่งคนดูเลือดของเธอไหลออกมาเป็นทางเหงื่อซึมออกมาทั่วร่างหอบหายใจอ่อนล้า เพราะหลบโจมตีอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานพอควรออสวอท วิ่งพุ่งตรงเข้ามาหาหญิงสาว ยกคมดาบขึ้นสูงเหนือหัวหมายจะแยกร่างตนออกเป็นสองส่วน"จงพันธนาการ!!"ร่างนั้นหยุดชะงักนิ่ง  ใบหน้าไร้อารมณ์นั้นหยุดอยู่ในท่าง้างคมดาบหญิงสาวยกมือขึ้นก้างนิ้วออก ดวงตาฉายแววเศร้ามองเธอจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มที่สีหน้านิ่งไม่ไหวติง ก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างหาสาเหตุไม่ได้ น้ำตาไหลออกมาเป็นสายอาบแก้มเนียนทั้งสองข้าง "จง...แตกออก"เธอกล่าวประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเงาในดวงตาสีชมพูใสสะท้อนร่างคนรัก แตกกระจายชิ้นส่วนแยกออกจากกัน ไปคนละทิศคนละทางอดามิน่ายกมือขึ้นรับเอาส่วนหัวของชายหนุ่ม ที่แตกออกจากร่างมาโอบกอดทรุดตัวล้มลงไปกับพื้น "ออสวอท...ข้า..ขอโทษ"หญิงสาวสะอื้น ร่ำไห้ น้ำตาหยดลงบนใบหน้าตุ๊กตา ยกหัวของ ออสวอท ขึ้นแนบกับใบหน้าของตัวเอง"เราไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ทั้งที่บ้าน ที่โรงเรียน รึแม้แต่บนโต๊ะอาหารข้าจูงเจ้าไปทุกที่และข้าไม่เคยรู้สึกเบื่อหน่ายกับมือของเจ้าเลย ข้าคิดว่าเจ้าเองก็คงรู้สึกดี ที่มีข้าคอยพาไปที่ไหนๆด้วยกัน เจ้าไม่เคยละไปจากสายข้าของข้าอ้อมกอดของเจ้าริมฝีปากของเจ้าถึงจะเป็นอย่างนั้นแล้วก็ตามทำไม! ทำไม! ในใจข้ายังคงอ้างว้าง เต็มเปี่ยมไปด้วยความเดียวดาย ข้าเสียใจจริงๆแต่...เจ้าคงจะไม่ใช่....ไม่ใช่เสียงที่เรียกข้าในความฝันแล้วละ"หญิงสาวพูดจบก็ส่งเสียงร่ำไห้ออกมากึกก้องทั่วท้องพระโรง"เสียงที่ท่านได้ยินในความฝันนั้นคือเสียงของ Sagittarius เพลิงคันศรพิพากษา ผู้ปกครองหมู่ดาวคันธนู""Sagittarius?"เพียงแค่เธอขานชื่อออกมา ภาพบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็วทุกถ่อยคำที่ได้ยินในความฝัน
"แผ่นดินและผืนฟ้ากว้างไกลมันกลับไม่เหลือทางให้ข้าเดินเสียแล้วทอดทิ้งความรักที่เข้ามาข้างทาง  มองดูความหวังที่พังยับเยินGeminiอยากบอกกับใจให้หยุดฝัน...ขออธิษฐานในกาลนิรันดร์ ...อีกครึ่งหนึ่งของดวงวิญญาณ ข้ารออยู่เจ้าไปอยู่ไหน เราคงพลัดพรากกัน ข้าต้องการได้ยินเสียงของเจ้า.....เรียกชื่อของข้า....Gemini"
ความรู้สึกมากมายก่อตัวขึ้นปะปนกันจนเธอได้แต่นั่งนิ่งน้ำตานองหน้าภาพดวงตาใครบ้างคนมองเธออย่างอ่อนโยนและอาลัยอาวรเธอเสียเหลือเกินแม้ภาพที่ปรากฏนั้นจะพร่ามัวแต่ความรู้สึกนี้ไม่ใช่ความฝันแน่นอน...มันช่างเจ็บปวด"อีกครึ่งหนึ่งของดวงวิญญาณท่านไง อดามิน่า ข้าจะพาท่านไปพบผู้นั้นเอง"
สาวผมเงิน ค่อยๆเงยหน้าขึ้นหันไปมองนางฟ้า ที่โน้มตัวลงมานั่งข้างๆเธอ
 
"ข้าใช้มัก ออสวอท เป็นอาวุธสังหารในการต่อสู้กับโจรป่ายามเดินทางและข้าก็คิดเอาเองว่านั้นคือการปกป้องข้าเสมอมา....ทุกกิริยาบทของเขา...ไม่ว่าจะอ้อมกอด...รึจุมพิตที่แสนหวานเป็นสิ่งที่เรามีให้กันทุกวัน เวลาผ่านไปนาน นานเสียจนข้าคิดว่าร่างนี้ก็มีหัวใจ ที่รักข้าอย่างแท้จริง ข้าใช้การเชิ่ดหุ่นมาหลอกตัวเองทุกสิ่งที่ ออสวอท ทำให้ข้า คือทำสั่งคำของตัวข้าเองเพื่อที่จะตอบสนองความต้องการภายในจิตที่ว่างเปล่าของข้า โดยผ่านร่างของเขา"

 
"ความรู้สึกที่ข้ามีให้เขา คือความผูกผันกับสิ่งของไม่ต่างอะไรไปจากเด็กสาวที่ติดตุ๊กตา"
กาบริเอลรับฟังความเจ็บปวดของการมีชีวิตที่เป็นนิรันดิ์แล้วก็หลับตาลง รวบปีกทั้งหกเข้าโอบกอดร่างบางหญิงสาวที่ส่งเสียงสะอื้นเบาๆ
 
"เรามายุติความทรมาณนี้ด้วยกันเถอะ อดามิน่า"
เสียงของชายหนุ่มพูดขึ้นมาลอย ทำให้ สองสาวต้องหันมามองที่มาของเสียงเอรอส เดินเข้ามาอย่างช้าๆ มือกดลงปิด ปากแผลที่หน้าท้องพยายามตีสีหน้าปกติ ฝืนยิ้มให้หญิงสาว"เจ้า ....ได้ไง...ไม่เป็นอะไรเลยเหรอ"อดามิน่าพลันถามขึ้นน้ำเสียงสั่น"ข้าก็เป็นหนึ่งในสิบสองเทวะเช่นเจ้านั้นแหละ มีกายเนื้อเป็นอมตะแม้จะทรมาณ แสนสาหัสอย่างไร ก็ไม่มีวันตาย รึพูดให้ถูกคือ เจ็บนะแต่ไม่ตาย ฮะฮะ"เอรอสพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม แม้ท่าทีจะไม่สู้ดีนัก"ข้าต้องขอโทษเจ้าจริงๆ ข้า...""ไปกันเถอะ ถ้าไม่ไปข้าจะไม่รับคำขอโทษจากเจ้าหรอกนะ"เอรอสพูดตัดบทหญิงสาว หัวเราะแห้งๆ ยืนมือมาให้หญิงสาว"ชิ แม้เจ้าจะไม่เอ่ยปากชวน ข้าก็ต้องไปอยู่แล้ว"อดามิน่าเอื้อมไปจับมือชายหนุ่มพร้อมพยุงตัวลุกขึ้นยืน
"Sagittarius ข้ากำลังจะออกเดินทางเพื่อไปพบเจ้า"                                                                                   ทันทีที่กลีบดอกกุหลาบร่วงลงสู่พื้นเวทีผู้ชมทั่วทั้งโดมกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งเสียงปรบมือยังคงดังขึ้นต่างก็พากันประหลาดใจกับการหายตัวไปของอดามิน่าเจ้าของคณะละครสัตว์ ชื่อดังแห่งนี้เหลือไว้เพียงความเสียหายบนเวทีบางส่วนบริเวณท้องพระโรงกับจดหมายฉบับหนึ่งในห้องพักที่เขียนถึงครอบครัวของข้า...ชาวคณะละครสัตว์.....