Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

 

 ''พี่ไปก่อนนะ....พรุ่งนี้เจอกันค่ะ" จีโฮส่งยิ้มโบกมือให้แฟนตัวเองที่ยืนอยู่หน้าบ้านของเพื่อนสนิท 

"แล้วเจอกันนะ...บ้ายบายค่ะ"อลิซโบกมือให้คนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนตัวเอง 

 

หลังจากร่ำรากันเสร็จอลิซก็ยืนถอนหายใจพรืดออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป 

 

 'แม่ไม่อยู่น่าจะเดือนนะ แม่ไปหาพ่อที่แคนนาดานะค่ะ ไม่ต้องห่วงนะลูก ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน อยู่กันดีๆนะจ้ะ อย่าทะเลาะกันล่ะ แม่รักลูกนะ อลิซกับเมเบลด้วยนะ โซวอน'

อลิซขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเดินเข้ามาในบ้านที่เงียบผิดปกติ แต่ก็ต้องหายสงสัยเมื้อเจอโพสอิทแปะอยู่ตู้เย็น ลงลายมือชื่อคุณโซวอน โอเครกระจ่าง  ดีมากจริงๆ ที่เมื่อวานคุณยายเเม่บ้านพึ่งลากลับบ้าน โอเคร เท่ากับทั้งบ้านเหลืออยู่สี่คน กับลุงคนสวน อืมม นับดีมั้ยนะ 

 

"อะแฮ่ม.."เสียงกระแอมไอเย็นดังมาจากข้างหลัง อลิซสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันไปมองก็เจอโฮวอนยืนทำหน้าทะหมึนทึงกอดอกพิงประตูห้องครัวอยู่

อลิซถอนหายใจก่อนจะเอ่ยตอบพอเป็นพิธี

"เอ่อ...โพสอิทน่ะ ของแม่นาย"อลิซหยิบโพสอิทของคุณป้ามาจากตู้เย็นแล้วยื่นให้โฮวอนก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินไป 

"ร้าย!..."ราวกับพูดกับลมกับไฟแต่โฮวอนจงใจพูดเหน็บอลิซ อลิซนืนกำสายกระเป๋าแน่นด้วยความอึดอัด แต่เลือกที่จะไม่โต้เถียงจึงเดินขึ้นห้องไป 

 

หลังจากอลซขึ้นห้องไป โฮวอนก็ต้องจีดการต่อสายโทรหาแม่ก่อน 

 

 'ว่าไงครับ คุณลูกชาย' เสียงอารมณ์ดีของคุณนายโซวอนส่งให้ลูกชายคนเล็ก 

 'ทำไมแม่ ไม่บอกผมก่อนอ่ะว่าจะไป'โฮวอนพูดเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย

 'มันฉุกระหุกน่ะจ้ะ ไม่เอาสิ อย่างอแง หรือเราจะมาล้ะ เรียนซัมเมอร์ด้วยมั้ย'

 'ไม่ฮะ แล้วนี่แม่บินไปหาพ่อมีอะไรรึเปล่าฮะ'

 'อ๋อ มันมีปัญหาอะไรนิดหน่อน แม่เลยขึ้นไปช่วยพ่อลูกแก้ปัญหาเกี่ยวกับคาสิโนนิดหน่อยจ้ะ'

 'อ๋อๆ โอเครฮะ งั้นผมไม่รบกวนเเล้ว'

 'เดี๋ยวลูก โฮวอน ลูก แม่ไม่อยู่ก็ทำอะไรให้ดีๆนะ แม่จะรอกลับไปฟังข่าวดีนะ' 

เมื่อพูดจบสายก็ถูกตัดไปทันที โฮวอนขมวดคิ้วกับประโยคของแม่ตัวเอง'อะไรดีๆ คืออะไร' โห้ะ! งงว่ะ 

 

เหอะ!!! พี่ผมตอนนี้ก็มีความรัก สวีทวิ้ดวิ้วไปแล้ว 

ชิ!!!  ลืมน้องลืมนุ้ง จะงอนใส่ 

นี่ผมไม่ได้อิจฉาเลยนะ จริงจริ้งงงง....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"ไปเสร็จแล้ว...กลับบ้านกันดีกว่า"ฮันบยอลหลังจากเล่นบาสเสร็จก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ 

ทุกการกระทำทั้งคู่ตกอยู่ในสายตาของยงฮวาทุกอย่าง

คันปากไม่ไหวล่ะ ถามแม่งเลยดีกว่า 

 

"เห้ย!! นี่สองคนนี้ คืออะไรเนี่ย" ยงฮวาโพล่งออกไปขณะที่คู่รักเดินจับมือกันไปจนจะถึงประตูอยู่แล้ว 

นี่เหมือนธาตุอากศชั้นดีเลย กูเนี่ย อีหอกกูยังไม่ตายนะไม่ใช่วญญาณ ทำไมไม่เห็นกูเลย อีฮันบยอลตอนแรกนี่พูดน้อยเย็นชาไหง๋ตอนนี้มามุ้งมิ้งกับน้องเมเบลว่ะ กูพลาดขนาดนี้เลยดิ ไม่ได้ล่ะ กูพลาดไม่ได้ 

 

"อะไร.." แหม๋ ทีกูนี่พูดโทนทุ้มต่ำเชียวนะ 

"ก็ คือ เอ่อ...กูอยากรู้เรื่องมึงกะน้องเมเบลไง ว่ายังไงกัน" ยงฮวาเอ่ยพลางเกาท้ายทอยแก้เก้อ นี่กูเสือกไปมั้ยว่ะ 

"...ไม่มีไรกูรักเบล แล้วเบลก็รักกู เราเลยเป็นแฟนกันไง" ฮันบยอลว่าหน้าตาเฉย  โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยว่ายืนเขินหน้าแดงไปแล้ว 

"ห้ะ!!!! ทำไมเร็วจังว่ะ เอ่อ...ตอนเเรกทะเลาะกันหนิ"

ยงฮวาเอ่ยตาโต เมื่อเพื่อนตัวเองมาพูดโต้งๆว่ารักกับเมเบล ทั้งๆที่ก่อนหน้านี่เย็นชาอย่างกับอะไรดี แถมยังไม่เคยเปิดใจให้ใครอีก ตั้งแต่ครั้งนั้นแต่ตอนนี้กับเป็นเมเบลที่ได้สิทธินั่น

"มึงไม่ต้องรู้หรอก.."ฮันบยอลว่าพลางหันหลังแล้วเดินจูงมือเมเบลกลับบ้าน 

.

.

.

.

.

"เมเบล! " น้ำเสียงอันนี้ อย่าบอกนะว่า..

ทั้งเมเบลและฮันบยอลหันไปมองตามเสียงข้างหลัง ฮันบยอลยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยที่ต่างกับเมเบลที่ตอนนี้เริ่มกลัวว่าเหมือนจะมีบางอย่างเกิดขึ้นแต่มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ 

 

จองเบสาวเท้าเดินเข้ามาด้วยใบหน้าบึ้งตึงสายตาโกรธกริ้ว แต่โชคดีที่วันนี้มาคนเดียวไม่มีลูกสมุนมาด้วย 

วันนี้ทั้งวันที่เมเบลไม่เจอจองเบ ก็เพราะว่า จองเบเอาเเต่ไปตามสืบว่าใครเป็นคนที่ทำร้ายสาวน้อยของเค้าที่โรงยิม นั่นทำให้จองเบรู้เรื่องทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เมเบลไปปารองเท้าใส่กลุ่มของคังฮี เรื่องนี้มันทำให้จองเบยิ่งหลงชอบในความถือกล้าไม่เกรงกลัวแม้ว่าฝั่งนั้นจะมีคนมากกว่าก็ตาม ตามมาด้วยอีกเรื่องคือที่รู้ว่าคนที่ปาบาสใส่เมเบล คือ ฮันบยอล คนที่ตนไม่ชอบหน้าไม่รู้เพราะอะไร คงเป็นเพราะความที่หยิ่งและเย็นชาล่ะมั้ง 

 

 

พลั่ว!!!!!!

 

หมัดลุ่นๆของจองเบอัดเข้าที่หน้าฮันบยอลแบบไม่ทันตั้งตัว เมเบลที่ตาโตตกใจกับเหตุการณ์นี้ ไม่คิดว่าจองเบจะกล้าลงมือกับฮันบยอลต่อหน้าตน

 

"มึงไม่ต้องถาม ว่ากูทำมึงทำไม รู้แค่ว่าถ้ามึงทำเมเบลกูก็จะทำให้มึงเจ็บกว่า "จองเบชี้หน้าฮันบยอลแล้วประกาศกร้าวด้วยอารมณ์โมโห 

"มึงมีสิทธิ์หรอว่ะ..."ฮันบยอลถามเสียงเย็นพลางเช็ดเลือดที่มุมปากพลางจับมือเมเบลแล้วดันให้ไปอยู่ข้างหลัง 

"แล้วมึงมีหรอไง!!!.." จองเบโต้ตวาดกลับไปทันที จนลืมมองมือของคนสองคนที่ประสานกันอยู่ 

"มี.."โฮวอนที่มีท่าทีสุขุม พูดตอบกลับเสียงนิ่งเย็น แม้ในใจจะร้อนลุ่มแค่ไหน กลับเรื่องของคนรักกลับคนตรงหน้า คงต้องเคลียกันหน่อยนะครับเมเบล 

"เหอะ! มึงจะบอกว่ามึงเป็นคนรักเมเบลสินะ.....เป็นได้ก็เลิกได้! มึงเฝ้าไว้ดีๆนะ เดี๋ยวจะมาเป็นของกูแบบไม่รู้ตัว"จองเบพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันพลางยกนิ้มมุมปากแบบร้ายสุดขั้ว 

 

จองเบที่พอจะเข้าใจอะไรหลายอย่าง แต่กลับทำเป็นไม่ใส่ใจทั้งที่ในใจมันรู้สึกเจ็บก็ตามที่คนที่ถูกใจตั้งแต่แรกเห็นตกไปเป็นของไอคนที่ไม่ชอบขี้หน้าคนนี้ 

 

"หึ! สาวน้อยของชั้น แล้วเจอกันนะ ตัวร้ายอย่างชั้น จะทำทุกอย่างให้ได้นางเอกอย่างเธอมาครองเลยล่ะ!"

จองเบหันไปพูดกับเมเบลที่ยืนอยู่ข้างหลังที่หน้าเสียไปแล้วด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกก่อนจะเดินจากไป 

จองเบรู้สึกไม่ชอบสีหน้าท่าทางที่เหมือนแสดงออกว่ากลัวตน ตนไม่ชอบแต่ทำไงได้ต่อหน้าไอ้บยอล นิไว้อยู่กันสองคนก่อนเถอะ 

 

"นายไม่ต้อง มายุ่งกับชั้นแล้ว แล้วก็ฮันบยอลด้วย เข้าใจมั้ย!! ชั้นบอกนายไปหลายรอบแล้วนะเว้ย!! "

เมเบลที่หน้าเสียตอนแรก แต่ตอนนี้สติเริ่มกลีบมาก็ตะโกนว่าจองเบลั่น จองเบทำเพียงยกมือขึ้นโบกไปมาอย่างไม่สนใจในคำพูดของเมเบล 

 

เมื่อตะโกนใส่ไอตัวการเสร็จเมดบลก็เดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าฮันบยอลที่ตอนนี้แสดงสีหน้าเรียบเฉยไป มันทำให้เมเบลอดกลัวไม่ได้ 

 

"ฮันบยอล..."เมเบลจับมือฮันบยอบแล้วเอ่ยเรียกเสียงเบา

"มีไรจะเล่ารึเปล่า..." ฮันบยอลว่าเสียงนิ่ง 

ตอนนี้ฮันบยอลเริ่มกลัวแล้วล่ะกลัวว่าจะเสียเมเบลเหมือนตอนเด็กอีกครั้ง ไม่ได้เค้าจะยอมให้เกิดขึ้น คำพูดจองเบไหลวนอยู่ในหัวของตนตลอด ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจเมเบลแต่ไม่เชื่อใจไอจองเบต่างหากล่ะ 

"อื้อออ..มี"เมเบลว่าพลางก้มหน้า 

แล้วก็เดินจับมือฮันบยอลไปหาที่นั่งเพื่อที่จะได้คุยกัน

งื้อออออ ฮันบยอลโกรธแน่เลยยย

ไอจองเบนะ....เดี๋ยวรู้แน่!!!!!

 

ทั้งสองมานั่งกันที่สวนสาธารณะแถวๆร.ร

หลังจากนั่งลงเมเบลก็เล่าเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับจองเบให้ฮันบยอลฟังอย่างไม่ปิดบัง

เพราะยังไงๆ เมเบลก็รักแค่ ฮันบยอลอยู่แล้วไอจะให้ไปรักใครคนอื่นอีกคงไม่ได้ เพราะตัวเมเบลเองก็เป็นคนจริงจังกับความรักพอสมควร 

 

เมื่อเล่าจบแล้ว เมเบลมองปฏิกริยาของฮันบยอลแต่ก็ไม่มีอะไร ตั้งแต่มา เอาแต่นั่งเอาพลาดขาแล้วประสานกันมองไปข้างหน้าโดยไม่หันมามองตนเลย ได้ฟังรึเปล่าก็ไม่รู้เนี่ย...

 

"ฮันบยอล...ได้ฟังที่เราพูดมั้ย" เมเบลเอ่ยเสียงอ่อนพลางสะกิดแขนอีกคน

"อืม...ฟังสิพี่ฟังที่เราพูดหมดแล้ว" ฮันบยอลตอบขณะมองไปข้างหน้า 

"แล้ว..ฮันบยอลโกรธเราหรอ เราเล่าไปหมดแล้วนะ ไม่มีเรื่องอะไรปิดบังเลย" เมเบลว่าเสียงเบาพลางกระพริบตาปริบๆ ที่อีกคนไม่หันมาสนใจเลย 

"เมเบลครับ....อย่าไปยุ่งกับเค้านะ"ฮันบยอลพูดเสียงเบาแล้วหันหน้าไปประคองสองข้างแก้มเมเบลไว้

"อื้ออ....ไม่ยุ่งหรอก เรารักฮันบยอลคนเดียวนะ ไม่เชื่อใจหรอไง" เมเบลว่าพลางส่ายหน้าแล้วเอามือทับลงบนมือฮันบยอลอีกที 

"เชื่อใจสิครับ....บยอลเชื่อใจเมเบลนะแต่บยอลแค่ไม่เชื่อใจมัน"ฮันบยอลว่าพลางเอาหน้าผากแนบลงหน้าผากมนของเมเบล 

"ดีแล้วล่ะ....แต่อย่าให้ใครมาทำให้เราต้องเลิกรักกันนะ"เมเบลว่าเบะปากทำเสียงอ้อนๆเหมือนเด็กๆ 

"ไม่มีใครทำให้บยอลเลิกรักเมเบลได้หรอก...ไม่ต้องกลัว" ฮันบยอลว่าส่งยิ้มละมุนให้ 

 

เมเบลเริ่มรู้สึกว่าหัวใจเต้นหนักหน่วงเหลือเกินใบหน้านี้ร้อนผ่าวๆราวกับแก้มจะระเบิดงั้นอ่ะแหละ......โอ้ยสายตาละลายใจ

 

ไม่รู้อะไรดึงดูดให้ฮันบยอลเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานมากขึ้นจนลมหายใจรินลดกัน เมเบลกรอกตาไปมาอย่างเขินอาย ริมฝีปากหนาที่กำลังจะประทับลงบนกลีบปากสวยก็ต้องหยุดค้างแค่นั้นเมื่อเด็กน้อยหันหน้าหนีทำทีเป็นเปลี่ยนเรื่อง...

 

"จ...เจ็บมากรึเปล่า" เมเบลรีบหาเรื่องคุนก่อนหลบสาตาคมของฮันบยอล ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารัก ฮันบยอลล่ะชอบตอนเขินจริงๆ ขอเรื่องแกล้งหน่อยแล้วกัน

 

"อื้มม....เจ็บมาก เป่าหน่อยสิ"ฮันบยอลส่งเสียงอ้อนเมเบล 

อ๋อยยย ฮันบยอลมุมควีโยมิ 

 

"ป..เป่าหรอ " เมเบลถามเสียงอึกอัก ฮันบยอลพยัหน้าเป็นคำตอบก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาในระยะที่พอดี 

 

ฟู~~~~ 

เมเบลหดคอหนีแล้วปล่อยลมออกไป 

 

"ไม่เห็นหายเลย มาใกล้ๆหน่อยสิ" คนเย็นชากลายเป็นคนขี้อ้อนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

 

เมเบลสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆยื่นหน้าเข้าไป

 

ฟูววว~~~ 

 

ลมเป่าบางๆ กระทบลงข้างริมฝีปากหนาทำให้ ฮันบยอลค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เจอใบหน้าหวานอยู่ห่างกันนิดเดียว ทำให้อดไม่ได้ที่จะแกล้งให้อีกคนเขินเล่น

 

"เพี้ยง.. หายแล้ว...จุ้บ" เมเบลพูดไม่ทันจบประโยค.ฮันบยอลก็กดจูบเบาลงกลีบปากสวยแล้วผละออก เรียกให้ใบหน้าน่ารักขึ้นสีระเรื่อได้ง่ายๆ 

 

"งื้อออออ....เล่นงี้ได้ไง" เมเบลพูดเสียงงุ้งงิ้งแล้วฟาดมือลงไปบนไหล่กว้าง 

เมเบลยกมือขึ้นปิดใบหน้าอย่างเขินอาย 

 

"ไม่ได้เล่นซะหน่อยจริงจังนะ.."ฮันบยอลยิ้มขำกับคนรักที่เขินเเล้วงุ้งงิ้งเหมือนเด็กไม่มีผิด 

 

Rrrrr...

 

กาอนจะได้คุยอะไรไปมากกว่านี้ ก็มีสายโทรเข้าจากเครื่องฮันบยอล มือหนาล้วงหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดรับทันทีว่าเป็นเบอร์ใคร 

 

 

 'ว่าไงครับ....ครับๆได้ ผมจะดูแลน้องเอง ไม่ต้องห่วงครับ แม่อยู่กับพ่อไปเถอะไม่ต้องกังวลอะไร ครับ แค่นี้นะครับ" 

ฮันบยอลพูดคุยเสร็จก็วางสายเเล้วเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง 

 

"แม่ไม่อยู่บ้าน คุณป้าก็ไม่อยู่บ้าน บ้างคงเงียบเลยนะ" ฮันบยอลพูดขึ้น

 "แม่พี่ไปไหน.."เมเบลรีบหันมาถามทันที 

"แคนนาดาครับ แต่ตอนนี้พี่ว่าเรากลับบ้านกันดีกว่ามั้ย ไปเขินต่อที่บ้านเนาะ"

"งื้อออ...ไอบ้า"เมเบลเหวใส่แล้วปล่อยหมัดลงแขนฮันบยอล...

 

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

TALK: มาต่อให้ล้าววววว

คู่บยอลเบล นี่หวานจังว่ะ....

ไม่ได้ๆ โฮวอน วิ่งดิ วิ่งงง...