ข้าวเหนียวหมูปิ้ง...ทำไมไม่บอกรัก

                    นักเรียนทุกคน ผลัดกันยืนขึ้น แนะนำตัวทีละคนจนครบ                    “และนี่คือเพื่อนใหม่ของพวกเธอ...” ครูสุรีย์กล่าวแนะนำ                    ผมรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ...แต่ไม่นะ ! ไม่ได้ใจง่ายขนาดนั้น แค่ตื่นเต้นกับสมาชิกใหม่เท่านั้นเอง ก็คุณครูอยากเก็บเธอ เอาไว้แนะนำเป็นคนสุดท้ายนี่นะ                                 แป้ง...คือชื่อเล่นของเธอ เป็นธรรมดา ที่เด็กใหม่จะได้รับความสนใจจากเพื่อนๆ เป็นพิเศษ และคงไม่แปลก ที่ผมจะให้ความสนใจกับเด็กใหม่ เช่นเดียวกับเพื่อนๆ          เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว...กริ๊ง ! กริ๊ง ! กริ๊ง !...เสียงสัญญาณบอกเลิกเรียนดังขึ้น นักเรียนทุกคนคว้ากระเป๋า เตรียมตัวกลับบ้าน  ผมเดินไปที่ลานจอดรถ กระโดดขึ้นจักรยานคู่ใจ แล้วสายตาของผมก็ได้เหลือบไปเห็น          นั่น ! แป้งนั่นเอง เธอเดินมาที่จักรยานสีน้ำเงิน แล้วขึ้นขี่ออกจากลานจอดอย่างช้าๆ ผมรีบเข้าไปใกล้ๆ ชวนคุย และถือโอกาสขี่ตามเธอไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงบ้านของเธอ                       “บ้านอยู่แถวนี้เหรอ ?” แป้งถามด้วยความสงสัย                    “ใช่...อยู่ถัดไปห้าซอย” ผมตอบโดยไม่คิด          “อ๋อ ! ห้าซอยเอง ไม่ไกลเลยเนอะ ?” แป้งแสดงท่าทีเข้าใจ                    แต่เธอคงขำอยู่ในใจ เพราะห้าซอยที่ผมพูดถึง มันคือระยะทางเกือบ สองกิโลเมตรเลยทีเดียว                    “กลับบ้านก่อนนะ แล้วเจอกัน” ผมกล่าวร่ำลา          หลังเลิกเรียน ผมจะดักรอแป้ง แล้วขี่จักรยานตามไปส่งเธอแบบนี้ เป็นประจำทุกวัน มันคือ ความสุขเล็กๆ ที่ผมสัมผัสได้.....          พักเที่ยงของวันหนึ่ง ผมจับกลุ่มกับเพื่อนๆ วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน อยู่บริเวณใต้ถุนอาคารเรียน ซึ่งเป็นพื้นที่โล่งๆ ไร้สิ่งกีดขวาง          เด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งมาอย่างร้อนรน ผมมองเธอด้วยความสงสัย...ว่าอะไร ?ทำให้เธอต้องวิ่ง ด้วยความรีบร้อนขนาดนี้...          เธอคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ? คือ...แป้งนั่นเอง          สิ่งที่ไม่คาดฝัน ได้เกิดขึ้น แป้งสะดุดขาตัวเอง ล้มไถลกระแทกพื้นอย่างจังทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นเงียบกริบชั่วขณะ เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ ตอนที่แป้งล้มลง          เสียงจ้อกแจ้กจอแจ จากบรรดาไทยมุงรุ่นเล็กเริ่มขึ้น เมื่อแป้งเงยหน้าขึ้นมาเลือดสีแดงสดไหล จากปาก น้ำตาอาบสองแก้มนวลของเธอ