When You Say Nothing At All (ํYaoi)

-

เขียนโดย vulpecula

วันที่ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.55 น.

  1 chapter
  0 วิจารณ์
  2,588 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 22.02 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) When You Say Nothing At All (I)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

ถ้ามีโอกาสได้สบตา...

สัญญาว่า “ จะไม่หลบ ”

       

             “ ทำไมมาช้าจังวะ”   เลม่อนทักเด็กหนุ่มหน้าตี๋ที่เพิ่งวิ่งมาถึงอัศจรรย์ข้างสนาม

ฟุตบอลกลางแจ้งขนาดใหญ่ในอ้อมแขนของเด็กหนุ่มหอบของพะรุงพะรังเต็มไปหมด  เลม่อนแอบ

เห็นว่าบนกองของที่มิโนหอบหิ้วมานั้นมีขวดน้ำอยู่ด้วย

            “ นั่นนายเอาขวดน้ำมาทำไมเนี่ย +__+ ” เลม่อนหยิบขวดน้ำขึ้นมาเมื่อเพื่อนตัวเล็ก

วางของทั้งหมดลงบนเก้าอี้ เห็นมันส่งสายตาเคืองๆมาให้ก่อนจะคว้าขวดน้ำคืนจากเขา

            “ ไม่น่าถามเลย มิโนมันก็เอามาให้พี่ชุนน่ะสิ ฮ่าๆๆๆ ”  ฮอร์นเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

เลม่อนพูดขึ้นก่อนที่จะหันไปมองในสนามฟุตบอล          

            “ น่าสงสารว่ะ  เตรียมขวดน้ำมาให้ทุกรอบแต่ไม่เคยจะกล้าให้พี่เขา ” เลม่อนพูดจบก็

ส่ายหน้าช้าๆเพราะเพื่อนตัวเล็กของเขาไม่สมหวังในความรักเหมือนคนอื่นๆซักที  

           “ กลับกันมั้ย พรุ่งนี้มีสอบ T^T ” มิโนพูดขึ้นหลังจากที่หายเหนื่อยแล้วและก็กำลังกำ

หนังสืคณิตศาสตร์เล่มหนาในมือเอาไว้แน่นเนื่องด้วยพรุ่งนี้เขากับเพื่อนๆมีสอบ แต่เย็นวันนี้กลับมี

การแข่งขันฟุตบอลรอบชิงชนะเลิศ(ที่จัดกันเอง)ระหว่างห้อง A กับ ห้อง F และเขาจะไม่มานั่งอยู่

ตรงนี้เลยหากว่าหนึ่งในนักฟุตบอลห้อง A ที่จะทำการแข่งขันในวันนี้นั้นไม่ได้เป็นคนที่เขาหลงรัก =O=        

           “ อ้าวเฮ้ย ไม่ได้ๆ วันนี้พี่ชุนของนายชิงชนะเลิศ อย่าคิดมากน่า พวกเราเก่งๆกันอยู่แล้ว

สอบแค่นี้ชิวๆว่ะเพื่อน” เลม่อนตบบ่ามิโนหนักๆเพื่อให้เพื่อนตัวเล็กของเขาเลิกกังวล ก็แหม มันมา

นั่งดูการแข่งขันของพี่ชิชุนทุกวัน พอเป็นวันชิงชนะเลิศแบบนี้ดันจะกลับบ้านไม่ยอมอยู่ดูแล้วมันจะ

ได้ยังไงละนั่น             

            “ มองพี่ชุนใหญ่เลยนะมิโน ” เลม่อนแซวเพื่อนเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเล็กของเขาเลิก

กังวลกับการสอบในวันพรุ่งนี้แล้วพวกเขาทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ประถมหนึ่ง พอขึ้น

มัธยมศึกษาก็เลือกเรียนโรงเรียนเดียวกันทำให้พวกเขาทั้งสามสนิทกันมาก

           “ อื้อ อย่างแกล้งดิ ” มิโนตีแขนเพื่อนอย่างเขินๆ ดูมันเดะ  ฮ่าๆๆ ขนาดแค่พูดถึงชื่อพี่เขามันยังเขินขนาดนี้

            เป็นเอามากจริงๆ  =_______=\

            โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนมัธยมชายล้วนแต่ละชั้นปีแบ่งออกเป็น 6 ห้อง จากห้อง A  B 

C  D  E  ไปจนถึงห้อง F พวกเขาทั้งสามอยู่ชั้นมอห้า ส่วนรุ่นพี่ที่เจ้ามิโนมันแอบชอบนั้นอยู่มอ

หกแล้ว          

             ปีนี้พี่เขาก็จะจบการศึกษา....            

             แต่...เพื่อนผมมันยังไม่เริ่มจีบพี่เขาเลยแบบนี้ไม่เรียกว่าแห้วแล้วครับ    

             ...ต้องเรียกว่ามีกิจการสวนแห้วเป็นของตัวเองจึงจะเหมาะ          

             “ เลม่อนๆนั่นๆ พี่ไมล์เปล่า   เฮ้ยๆโน่นพี่ชุนลงสนามแล้ว” ฮอร์นตะโกนขัดความคิด

ฟุ้งซ่านของผม            

             “ เห็นแล้วน่า ” มิโนอุบอิบบอกพวกผม          

             “ มากไปไหมคุณเพื่อน ”  คราวนี้ฮอร์นมันแซะบ้างแล้วครับ ^____^           

             “ ก็ไม่ถึงขั้นนั้นนนนน พี่เขาแค่หล่อ จริงจริ๊งงงงง...” แล้วประโยคสุดท้ายผมจะเสียง

สูงทำไม >///<    ก็เพราะมันมากกว่าขั้นนั้นไงเล่า นอกจากจะหล่อแล้วพี่เขาก็ยังหล่อ หล่อ

หล่อ อะแฮ่ม ไม่ใช่แล้ว เอาใหม่ๆ นอกจากจะหล่อแล้ว พี่เขาก็ยัง เรียนดี กีฬาเด่น ดนตรียอด สูง

ขาว แถมใจดี >o<          

              เวลายิ้มทีนี่ งื้อออ โลกเป็นสีชมพู O///O            

              แต่น่าเสียดาย เคยคุยด้วยแค่ครั้งเดียว....            

             แต่มีข้อมูลของพี่เขาเยอะยิ่งกว่าหนังสือเตรียมสอบ O-NET ซะอีก

             อยู่ห้องไหน เลขที่อะไร บ้านอยู่ที่ไหน อาหารที่ชอบ น้ำที่ชอบ โต๊ะที่นั่งประจำกับกลุ่ม

เพื่อนๆ เพื่อนที่สนิทคือใคร เบอร์โทรศัพท์ ไอดีไลน์ ....            

            และข้อมูลสุดท้ายที่รู้คือ.....พี่เขามีแฟนแล้ว TOT            

            มิโน เลม่อน และฮอร์นนั่งดูฟุตบอลทั้งสองทีมเตะกันอยู่นานก่อนที่ทีมสีน้ำเงินห้องA จะ

ยิงนำขึ้นไปก่อนโดยพี่ชุน           

            “ ดูมิโนมัน ” ฮอร์นสะกิดเลม่อนให้มองไปยังเพื่อนตัวเล็กที่กำลังนั่งมองคนในสนาม

แข่งด้วยดวงตา เป็นประกายคงไม่ต้องบอกละมั้งว่าคนนั่งเชียร์จะดีใจขนาดไหน  ดูหน้ามันสิ มี

ความสุขกว่าตอนได้คะแนนฟิสิกส์เต็มหนึ่งร้อยซะอีก             

           “ เฮ้ยมิโนไม่คิดจะจีบพี่เขาจริงๆเหรอวะ ” ฮอร์นถามขึ้นซึ่งเพื่อนตัวเล็กก็ส่ายหน้า พลาง

จ้องมองไปยังรุ่นพี่หนุ่มที่วิ่งไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งรออยู่ข้างสนาม ....แฟนพี่เขาไง =___= 

           เบลล์เด็กสาวจากโรงเรียนหญิงล้วนที่ใช้กำแพงเดียวกันกับโรงเรียนชายล้วนที่เขาเรียน

อยู่กำลังนั่งโบกไม้โบกมือให้รุ่นพี่ชุนที่กำลังวิ่งเข้าไปหา ผมเบือนหน้าหนีจากภาพบาดตาบาดใจ

ตรงหน้า            

           เสียดายเนอะ...คนที่พี่ชุนวิ่งไปหาไม่ใช่ผม TOT            

          “ มิโนๆ ดูโน่นดิ๊” เลม่อนสะกิดผมแล้วพยักพเยิดให้ดูภาพบาดตาบาดใจที่ผมอุตส่าห์ละ

สายตามาเมื่อกี้ก่อนสิ่งที่ปรากฏเข้ามาในสายตาครั้งใหม่จะทำให้ผมงง ภาพของรุ่นพี่ชุนที่ยืนนิ่งอยู่

ข้างๆเบลล์และ เดี๋ยวนะ นั่นมันผู้หญิงตัดผมสั้นจากโรงเรียนหญิงล้วนที่เป็นนักวอลเล่ย์บอลมาขอ

ใช้สนามของโรงเรียนผมนี่ ยัยผู้หญิงผมสั้นนั่นกำลังจ้องหน้าของเบลล์และพี่ชุนสลับกันไปมา ก่อน

ที่ทั้งพี่ชุน(ของผม)และยัย ผู้หญิงผมสั้นจะจ้องไปยังขวดน้ำในมือของเบลล์  วินาทีระทึก เบลล์ก็

ยื่นขวดน้ำให้ผู้หญิงผมสั้น ส่วนพี่ชุนก็ เอ๋อรับประทานไปแล้ว >[]<   และตอนนี้ยัยผู้หญิงผม

สั้น(เลม่อนมันสะกิดบอกผมว่ายัยนั่นเป็นทอม)ก็ลากเบลล์ไปยังสนามวอลเล่ย์บอลแล้ว

           มะ...หมายความว่า พี่ชุนโดนแย่งแฟนเหรอเนี่ย O_O       

           “ พะ...พี่ชุนโดนแย่งแฟนโว้ยยย มิโนวววว พี่ชิชุนนายโสดแล้วโว้ยย ” ฮอร์นกับเลม่อน

ตะโกนขึ้นรวมถึงกองเชียร์ฟุตบอลทั้งสนามที่ตอนนี้กำลังโห่ดีใจกันอย่างเนืองแน่นที่พี่ชุนกำลัง

โสด =_____=            

          “ งื้ออออ แล้วพี่เขาจะเสียใจแมะ ” มิโนพูดจบก็ทำหน้าเศร้า เลม่อนกับฮอร์นเห็นดังนั้นก็

ถอนหายใจเฮือก           

           มิโนเอ๊ยนั่นเป็นโอกาสทำคะแนนของแกนะเว้ย จะกลัวพี่เขาเสียใจเพื่อ  - ____ -      

           พี่ชุนโสด...          

           พี่ชุนโสดแล้วจริงๆ....         

          แล้วผมจะดีใจทำไมเนี่ย... T^T         

          “ เอ้า เอาไปให้พี่เขาสิ ” ฮอร์นยัดขวดน้ำใส่มือของมิโน มันทำปากพะงาบๆ ก่อนจะงุ้ม

ปากลงแล้วยัดขวดน้ำกลับมาให้ฮอร์น            

         “ นายเอาไปให้พี่เขาทีดิ นะ ^___^ ” พูดจบก็ทำตาบ๊องแบ๊วใส่ฮอร์น      

         “ ได้ไงวะ ทำไมต้องเป็นฉัน ”           

         “ ก็นายเป็นน้องรหัสพี่เขานี่ น้าาาา ”  ทำหน้าเป็นลูกแมวใส่ฮอร์นมันเพื่อให้มันสงสาร

5555       

         “ ยุ่งจริงโว้ย ” สบถออกมาก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดไปหารุ่นพี่(ของมิโน) ซึ่งหนุ่มรุ่นพี่

ก็รับขวดน้ำไปดื่มอย่างไม่คิดอะไรเพราะเขาเป็นน้องรหัส ฮอร์นพยายามที่จะบอกว่าน้ำขวดนี้เพื่อน

ของตนเป็นคนให้ตนเอามาให้แต่ก็ช้าไปเพราะกรรมการเรียกนักกีฬาลงสนามแข่งครึ่งหลังแล้ว

         “ ถ้าเป็นฉัน” มิโนมองตามสายตาของพี่ชุนก็เห็นว่ากำลังมองไปทางสนามวอลเล่ย์บอล

อยู่...      

         “ ฉันจะเป็นฝ่ายมองหาพี่เขาและไม่มีวันให้พี่เขาต้องเป็นฝ่ายมองหาก่อนเด็ดขาด...”

....................................................................................................................

 

            “ ชมรมนายเลิกแล้วเหรอ งั้นกลับบ้านกัน ” เลม่อนและฮอร์นชวนผมให้กลับบ้านพร้อม

กัน ผมยืนอ้ำอึ้งอยู่หลายวินาที

             “ วันนี้มีชมรมอ่ะ ” ผมตอบเลม่อนเสียงแผ่วๆ ก็วันนี้เป็นวันศุกร์ และทุกๆวันศุกร์ในช่วง

บ่ายสองโมงเย็นจะเป็นเวลาของชมรม

            ซึ่งพี่ชุนกับเพื่อนๆเปิดชมรมดนตรี...จึงต้องสอนน้องๆในชมรมจนถึงเย็นแต่ชมรมผม

ปล่อยให้สมาชิกในชมรมกลับบ้านกันได้แล้วซึ่งผมกับเลม่อนอยู่คนละชมรมกันครับ เลม่อนกับฮอร์

นมันอยู่ชมรมเดียวกัน ส่วนผมอยู่อีกชมรมหนึ่ง        

            “ งั้นฉันอยู่เป็นเพื่อน ”         

            “ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพี่เขาก็เลิกชมรมแล้ว”         

            .           

            .            

            .

           แต่ว่า

           พี่เขาคงเลิกชมรมหกโมงเย็นโน่นแหละ +_+

           ระหว่างรอพี่ชิชุนทำกิจกรรมในชมรมผมก็นั่งกินนั่นนี่โน่นเพลินๆ อ่านหนังสือเคมีที่กำลัง

จะสอบพรุ่งนี้ไปด้วยT^T แล้วเสียงเพลงในห้องซ้อมแม่งก็ดังไม่เกรงอกเกรงใจคนอ่านหนังสือ

สอบอย่างผมเลย ฮ่าๆๆๆ หยุด!!  อย่าเพิ่งว่าผมสิ ก็คนมันทำเพื่อความรักอ่ะ

           พูดแล้วก็เขิน > / / / / <  อ่านหนังสือต่อดีกว่า

           จนอ่านจบไปหนึ่งรอบ เงยหน้าแล้วเพ่งมองไปยังห้องซ้อมดนตรี

            O_O

            ชิบหาย....

            .

            .

            .

           ทำไมไม่เหลือใครเลยวะ T^T

           เฮ้ยยยยย อะไรมันจะโจ่งแจ้งไปมั้ยวะครับ คือแค่ใกล้ๆห้าโมงเองนะ ทำไมพี่เขาเลิก

ชมรมไวขนาดเน้ แล้วพวกเด็กๆในชมรมมันหายไปไหนโหมดดดแล้วให้ผมนั่งอยู่คนเดียวเนี่ยนะ 

ผมรีบกลับบ้านดีกว่าก่อนที่พี่ๆในชมรมดนตรีจะมาเจอในจังหวะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นเก็บของ เสียง

ตะโกนดังมาจากในห้องซ้อม

           O_O

          “ อ้าวน้องเพิ่งมาเหรอ ชมรมเลิกไปแล้วนะ  ”

          “ ไม่ใช่ครับพี่ ผมแค่มาหาที่นั่งอ่านหนังสือ ไม่ได้อยู่ชมรมนี้ครับ ”  เชี่ยยย พี่เขาจะหาว่า

ผมตอแหลไหม มานั่งอ่านหนังสือข้างๆห้องซ้อมดนตรีเนี่ยนะ

          ขอลาตาย +_+ ไม่ได้ๆ รีบตายไม่ได้ เดี๋ยวไม่ได้พี่ชุนเป็นแฟน

         “ งั้นน้องรอพี่เก็บของแปบนะ เดี๋ยวเดินออกไปหน้าประตูโรงเรียนพร้อมกัน ”

          “....”

          ก็แย่ละครับ >_< ประโยคเมื่อกี้ที่พี่เขาพูดกับผมนั่น

          งื้อออออออผมอยากบันทึกเสียงงงงงงงงง  *O*

           ในเมื่อพี่เขาอุตส่าห์พูดขนาดนั้นผมยอมนั่งรอก็ได้ ไม่ได้อะไรเลยนะ ไม่ได้อะไรเลยจริง

จริ๊งงง  ผมเปิดหนังสือออกมาอ่านอีกครั้ง ทั้งๆที่ก็อ่านไม่รู้เรื่องหรอก ได้ยินเสียงพี่เขาเก็บกีต้าร์

แล้วรูดซิบกระเป๋าจนเสร็จเรียบร้อย

            ในจังหวะที่เงยหน้าขึ้น พี่ชุนส่งยิ้มมาให้ผมราวกับขอบคุณที่ผมยอมนั่งรอเป็นเพื่อน

            ดูพี่ชุนแดะ  งื้อ  น่ารักกกกกกกก  > / / / / / / <

            นั่นๆ ยิ้มมาให้ผมอีก

            โอ๊ยยย  อย่าอ่อยกันเสะ =_____=

            ในที่สุดพี่เขาก็ปิดประตูห้องชมรมครับ  เดี๋ยวๆๆ  ผมอุตส่าห์มานั่งรอพี่เขาตั้งหลาย

ชั่วโมงเพียงเพื่อจะได้เดินไปที่หน้าประตูโรงเรียนพร้อมกันเนี่ยนะ

            โคตรลงทุนเลยว่ะ

             กุกกัก กุกกัก เสียงกุกๆกักๆเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นจากที่กำลังนั่งบ่นกับหน้าหนังสือเคมี

            “ ขอบใจที่รอนะ ” เสียงทุ้มๆของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังของ กีต้าร์ถูกวางลง

บนโต๊ะข้างๆหนังสือเคมีของผม

             O_O

             พี่ชุน....

             จู่ๆก็มานั่งกับผม

             จะทำอะไรก็ควรปรึกษาหัวใจผมก่อนมั้ย T / / / / / T

             “ ค...ครับ ผมก็กำลังจะกลับแล้วละครับ ^_^ ”  พี่เขาจะได้ยินเสียงหัวใจของผมมั้ย

ยย  คนที่ผมชอบมาหกปีมานั่งอยู่ตรงหน้าผมเนี่ย 

             งื้ออออ 

             ก็ชอบพี่เขามาตั้งแต่ประถมหกละ พยายามอ่านหนังสือสอบเต็มที่เพื่อจะได้เข้า

โรงเรียนมัธยมที่เดียวกับพี่เขาตอนนี้ก็อยู่มอห้าแล้วยังคุยกับพี่เขาแค่ครั้งเดียวอยู่เลย

             ครับยอมรับว่าแรดแต่เด็ก =___=

             อย่าว่ากันเดะ >_<

             “ งั้นก็กลับกันป่ะ ว่าแต่ชื่อไรอ่ะเรา ”

             O_O อึ้งครับ

             พี่เขาชวนกลับบ้าน…

             พี่เขาถามชื่อด้วย…

             พี่กำลังอ่อยผมใช่มั้ย งื้อออออ

             “ คะ...ครับ มิโนครับ มอห้า ห้อง  A ครับ  ” เป็นไงล่ะ ได้โอกาสก็บอกชื่อบอก

ห้องเรียนให้พี่เขาครบเลย 

              “ พี่ชื่อชิชุนนะ เรียกพี่ชุนก็ได้ เฮ้ย พี่ก็ห้อง A เหมือนกัน ” เอ่อ ครับ แหม่ ไม่รู้ชื่อกับ

ห้องเรียนพี่นี่ผมก็โง่ละครับ

            “ แล้วกลับทางไหนละ ”

             บ้านผมอยู่ทางลาดพร้าว ส่วนโรงเรียนผมอยู่แถวสยาม แล้วบ้านพี่เขาก็อยู่แถวอุดมสุข

             ครับ...ผมก็อ่านจากใบระเบียนประวัติพี่เขามานั่นล่ะครับ แรดกว่านี้มีอีกมั้ย >_< 

             ระหว่างที่กำลังระลึกชาติ(?) พี่ชุนก็พูดขึ้น

            “ พี่อยู่แถวๆลาดพร้าวนะ อ้าว เงียบไปเลย ”  พี่เขาบอกที่อยู่ของบ้านให้ผมรู้

             ครับ แหม่ ไม่รู้ทางกลับบ้านพี่นี่ผมก็โง่ละครับ เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวนะๆ พี่เขาว่าไงนะ

ลาดพร้าวเหรอ?

            ข้อมูลใหม่...ใหม่มากกกกก O[]O

            พี่เขาย้ายบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่?

            แล้วทำไมผมไม่รู้...

            ผมยืนนิ่งอยู่หลายนาที คิ้วขมวดเข้าหากันจนเป็นปม จนสัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่ยื่นเข้ามา

ใกล้หว่างคิ้วคลึงเบาๆ

            “ ฮ่าๆๆๆ ดูทำหน้าเข้า ทำไมทางกลับบ้านพี่อยู่ทางเดียวกับน้องเหรอ ”

            “ อ่า ครับ ” ผมตอบรับอย่างงงๆเล็กน้อยก่อนจะต้องรีบเด้งตัวขึ้นเมื่อหนังสือเคมีเล่ม

หน้าถูกกวาดเข้าไปอยู่ในมือหนาของรุ่นพี่

            “ ผมถือเองก็ได้พี่ เกรงใจอ่ะ แหะๆ ” ก็แหม รู้จักกันได้ไม่ถึงยี่สิบนาทีจะให้พี่เขามาถือ

หนังสือให้ผมแบบนี้ก็ออกจะเกรงใจหน่อยละครับ

            “ เฮ้ยไม่เป็นไร แค่นี้ไม่หนักหรอก ไม่เชื่อพี่ลองอุ้มน้องยังได้ ^___^ ”

            ก็แย่ละครับพี่ พูดอะไรอย่างน๊านนน หัวใจผมจะหลุดออกมากองอยู่บนพื้นแล้วคร้าบบบ

            “ พี่คุ้นๆหน้าน้องว่ะ เพื่อนฮอร์นที่มานั่งเชียร์บอลเมื่อวานหรือเปล่า ”

            อ่า พี่ครับ เลิกสนใจผมเถอะ กราบบบบ

            “ คะ...ครับ ”

            “  ศุกร์หน้าว่างไหม พอดีว่าวันศุกร์หน้าชมรมพี่จัดคอนเสิร์ตถ้าว่างก็มาฟังพี่เล่นกีต้าร์อีกนะ ”

            “ *O*  อ้อ ได้ครับ ถ้าผมว่างนะ ” ตอแหลครับ ถ้าเพื่อพี่ชุน มิโนคนนี้ว่างยันชาติหน้า

เลยทีเดียว

            พี่คร๊าบบบ พี่กำลังให้ความหวังผมอยู่รู้ตัวไหมครับพี่....

            แล้วไปๆมาๆผมกับพี่เขาก็กลับบ้านด้วยกันทุกเย็นเฉยเลย ใครเลิกเรียนก่อนก็จะมานั่งรอ

ที่โต๊ะเพื่อกลับพร้อมกัน แถมยังแลกเบอร์ แลกไลน์ โทรหากันก่อนนอนด้วย

            แปลกๆเนอะ

            หัวใจผมเนี่ยแหละ รู้สึกแปลกๆ >_____<

 

……………………………………………………………………………………………………………………………

 

            “ เฮ้ย มิโน วันนี้ขอนั่งฟังพี่เขาเล่นดนตรีด้วยดิ” เลม่อนกับฮอร์นตะโกนมาแต่ไกลก่อน

จะวิ่งมานั่งลงข้างๆ

            “ แล้วไม่รีบกลับบ้านกันเหรอ ” ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือฟิสิกส์

            “ ไม่อ่ะ พอดีว่าไอ้ฮอร์นมัน อื้อ อ่อย อ๊ะ(ปล่อยนะ) ” ก่อนที่เลม่อนมันจะพูดจบก็โดน

 ฮอร์นปิดปากเสียก่อน ผมเหล่มองพวกมันอย่างสงสัย กำลังจะทำการคาดคั้นให้เลม่อนพูดแต่

เสียงนักร้องนำของวงพี่ชุนก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของพวกผมไว้ซะก่อน

            “ ดีคร้าบบบบบ ” พี่ที่เป็นนักร้องนำของวงเอ่ยทักคนฟัง....ซึ่ง วันนี้พี่เขาโชคดีที่ได้ขึ้น

เป็นวงแรกเลยมีนักเรียนชายล้วนมารอฟังกันพรึบ

            “วันนี้มือกีต้าร์ของเราจะมาโชว์เหนือครับ พี่จึงขอสละตำแหน่งนักร้องนำชั่วคราวให้กับ

พี่ชุนเขา พวกน้องๆโชคดีมากเลยนะเว้ย ที่วันนี้พี่ชุนมันจะมาร้องเพลงให้ฟัง ไปฟังกันเลยคร้าบบบ

” พี่ริทนักร้องนำเปลี่ยนไปเล่นเบสแทนแล้ว ขอบอกว่าผมเองก็ไม่เคยฟังพี่ชุนร้องเพลงเลยแม้แต่

ครั้งเดียว

            แต่ครั้งนี้จะได้ฟังละนะ...

            เขิน >/ / / / /<

            “ มิโน พี่เขาจะร้องเพลงอะไรวะ ” ฮอร์นถาม

            “ ไม่รู้ว่ะ ”

            “ อ้าว นี่กลับกับพี่เขาทุกวัน พี่เขาไม่เคยบอกนายเลยเหรอ ? ” เลม่อนเริ่มซัก

            “ ไม่ว่ะ ”

            งื้อออ ไอ้พวกนี้มันกำลังจะทำให้ผมใจเสียละนะ

            ผมคิดว่าการที่พี่เขาไปกลับด้วยทุกวันในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานั้นพี่เขาอาจจะมีใจให้ผมบ้าง

            หรือตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา...ผมกำลังคิดไปเองฝ่ายเดียว T^T

            เจ็บเนอะ     T_T

            “ ดีครับน้องๆ วันนี้พี่ขอเปลี่ยนตำแหน่งกับพี่ริทนิดหน่อยนะ พี่อาจจะร้องไม่เพราะนะ

ครับ แต่มันก็มาจากใจ ฮ่าๆๆๆ  มาฟังกันเลยนะครับกับเพลง.... ”

             “....”     

               “ Beautiful  ”

 설레임에 나도 모르게 

한발두발 네게 다가가 

너의 곁에 남아

너의 미소에 내 마음이 녹아내려

눈이 마주쳤을땐 

두근거려

 

         “ พี่เขาร้องให้นายหรือเปล่าวะ ฮ่าๆๆๆ ” ฮอร์นพูดครับ ดูมันนะ พวกมันชอบให้ความหวัง

ผม TOT

          “ พี่เขามองนายด้วย ”  คราวนี้เป็นเลม่อนมันครับ

           “ เออ ”  ผมไม่รู้จะตอบอะไรพวกมันดีครับตอนนี้ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่า จุดโฟกัสสายตา

ของผมอยู่ที่พี่เขาคนเดียว

            ส่วนพี่เขาก็มองผมแค่คนเดียวเหมือนกัน...  >_<

            ถ้ามีโอกาสได้สบตา...สัญญาว่า “ จะไม่หลบ ”

 

  oh~ 너의 봄날에 내 노래를 들려줄게

하루에도 몇번씩 생각해줘

oh~ 이렇게 너를 생각해

you`re beautiful

              คอนเสิร์ตเล่นจบแล้ว เพื่อนสนิททั้งสองก็กลับบ้านไปแล้วเหมือนกัน แต่ผมยังคงนั่ง

อยู่ที่โต๊ะตัวเดิม รอผู้ชายคนหนึ่งมาชวนกลับบ้าน คนที่ผมหลงรักหมดหัวใจ >/ / / / /<

            “ ป่ะมิโน กลับบ้าน ”  ใบหน้าหล่อๆเดินเข้ามาใกล้และส่งยิ้มใจดีให้ผม ไม่อยากบอก

เลยว่าไอ้หน้ายิ้มๆนี่แหละที่ทำให้ผมหลงรัก

            “ ครับ ” ตอบรับเบาๆ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นมือยาวๆยื่นมาตรงหน้า “ ครับ? ”

            “ ส่งหนังสือมาพี่จะถือให้ ^_^ ”

            “ อ้อ....เอ่อ ”  ผมก็ยังคงเกรงใจพี่เขาครับ ทำไงได้...ยิ่งพี่เขาใจดี ผมก็ยิ่งประหม่า

            “ เถอะน่า ”  ในที่สุดพี่เขาก็ตื้อจนผมยอมส่งหนังสือไปให้พี่ท่านถือ เราสองคนเดินไป

ด้วยกันจนถึงสถานีรถไฟฟ้า และตอนนี้ผมกับพี่ชุนก็นั่งอยู่บนรถไฟฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

            “ เป็นไง เพลงเพราะไหม ”  หือออ อยู่ดีๆพี่เขาก็ยิงคำถามที่ทำให้ผมเขินเวลาตอบมาให้

            งื้ออออ แล้วจะให้ผมตอบว่าไง๊ =____=

            “ เพราะครับ เพราะมากกกกก  ^___^ ”

            นั่นล่ะ..คำตอบผม อันที่จริงอยากจะชมมากกว่านี้นะ แต่แบบ เดี๋ยวพี่เขาเขินไง แต่ตอน

นี้ผมเขินกว่าครับ >_<

            “ งั้นวันหลังพี่ร้องให้ฟังบ่อยๆนะ แหะๆ ” พูดจบก็เอามือมาเกาหัวจนผมยุ่ง ลักยิ้มข้าง

แก้มซ้ายบุ่มลงบ่งบอกว่าคนพูดคงกำลังเขินหรือไม่ก็กำลังมีความสุข

            แล้วคนฟังอย่างผมก็นิ่งแข็งอย่างกับถูกแช่ไว้ในตู้เย็นสักสามชาติ

            พี่พูดอะไร๊...แปลด้วยคร้าบบบบบบบบ TOT

            ร่างสูงขาวโน้มศีรษะเข้ามาใกล้ๆกับผม กระซิบเสียงเบาๆข้างๆหู ให้คนฟังอย่างผมแทบ

หยุดหายใจ...

            คำที่มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยิน

            “ พี่ชอบเรานะ...มิโน”

            แล้วเสียงพูดคุยโหวกเหวกของคนที่กำลังลงจากรถเพื่อไปต่อสถานีอื่นก็กลบเสียงพี่เขา

จนหมด แต่คำพูดนั้นกลับดังก้องอยู่ในหัวใจ

             >/ / / / / / / / <

...................................................................................................................

สวัสดีค่าาาา เป็นนัก(หัด)เขียนนิยายวายหน้าใหม่ค่ะ

ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ 

โค้งงามๆ เก้าสิบองศา

ฝากติชม-ขว้างปา ก้อนหิน มาได้เลยนะคะ 

ยินดีรับฟังทุกข้อคอมเม้นต์

.

.

.

 

ใครอยากให้มีตอนหน้า...ช่วยเม้นต์ให้กำลังใจคนแต่งได้รับรู้ว่ามีคนอยากอ่านด้วยนะคะ

ทำตาปิ้งๆ วิ้งๆ ฮ่าๆๆๆ

แล้วพบกันตอนหน้าค่าาา

ซารางเฮโยวววววววว


 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา