When You Say Nothing At All (ํYaoi)

เขียนโดย vulpecula

วันที่ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.55 น.

1 chapter

0 วิจารณ์

2,652 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 22.02 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) When You Say Nothing At All (I)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

ถ้ามีโอกาสได้สบตา...
สัญญาว่า “ จะไม่หลบ ”

“ ทำไมมาช้าจังวะ”   เลม่อนทักเด็กหนุ่มหน้าตี๋ที่เพิ่งวิ่งมาถึงอัศจรรย์ข้างสนาม
ฟุตบอลกลางแจ้งขนาดใหญ่ในอ้อมแขนของเด็กหนุ่มหอบของพะรุงพะรังเต็มไปหมด เลม่อนแอบ
เห็นว่าบนกองของที่มิโนหอบหิ้วมานั้นมีขวดน้ำอยู่ด้วย
            “ นั่นนายเอาขวดน้ำมาทำไมเนี่ย +__+ ” เลม่อนหยิบขวดน้ำขึ้นมาเมื่อเพื่อนตัวเล็ก
วางของทั้งหมดลงบนเก้าอี้ เห็นมันส่งสายตาเคืองๆมาให้ก่อนจะคว้าขวดน้ำคืนจากเขา
“ ไม่น่าถามเลย มิโนมันก็เอามาให้พี่ชุนน่ะสิ ฮ่าๆๆๆ ” ฮอร์นเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
เลม่อนพูดขึ้นก่อนที่จะหันไปมองในสนามฟุตบอล
“ น่าสงสารว่ะ เตรียมขวดน้ำมาให้ทุกรอบแต่ไม่เคยจะกล้าให้พี่เขา ” เลม่อนพูดจบก็
ส่ายหน้าช้าๆเพราะเพื่อนตัวเล็กของเขาไม่สมหวังในความรักเหมือนคนอื่นๆซักที
           “ กลับกันมั้ย พรุ่งนี้มีสอบ T^T ” มิโนพูดขึ้นหลังจากที่หายเหนื่อยแล้วและก็กำลังกำ
หนังสืคณิตศาสตร์เล่มหนาในมือเอาไว้แน่นเนื่องด้วยพรุ่งนี้เขากับเพื่อนๆมีสอบ แต่เย็นวันนี้กลับมี
การแข่งขันฟุตบอลรอบชิงชนะเลิศ(ที่จัดกันเอง)ระหว่างห้อง A กับ ห้อง F และเขาจะไม่มานั่งอยู่
ตรงนี้เลยหากว่าหนึ่งในนักฟุตบอลห้อง A ที่จะทำการแข่งขันในวันนี้นั้นไม่ได้เป็นคนที่เขาหลงรัก =O=
“ อ้าวเฮ้ย ไม่ได้ๆ วันนี้พี่ชุนของนายชิงชนะเลิศ อย่าคิดมากน่า พวกเราเก่งๆกันอยู่แล้ว
สอบแค่นี้ชิวๆว่ะเพื่อน” เลม่อนตบบ่ามิโนหนักๆเพื่อให้เพื่อนตัวเล็กของเขาเลิกกังวล ก็แหม มันมา
นั่งดูการแข่งขันของพี่ชิชุนทุกวัน พอเป็นวันชิงชนะเลิศแบบนี้ดันจะกลับบ้านไม่ยอมอยู่ดูแล้วมันจะ
ได้ยังไงละนั่น
“ มองพี่ชุนใหญ่เลยนะมิโน ” เลม่อนแซวเพื่อนเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเล็กของเขาเลิก
กังวลกับการสอบในวันพรุ่งนี้แล้วพวกเขาทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ประถมหนึ่ง พอขึ้น
มัธยมศึกษาก็เลือกเรียนโรงเรียนเดียวกันทำให้พวกเขาทั้งสามสนิทกันมาก
“ อื้อ อย่างแกล้งดิ ” มิโนตีแขนเพื่อนอย่างเขินๆ ดูมันเดะ ฮ่าๆๆ ขนาดแค่พูดถึงชื่อพี่เขามันยังเขินขนาดนี้
เป็นเอามากจริงๆ =_______=\
โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนมัธยมชายล้วนแต่ละชั้นปีแบ่งออกเป็น 6 ห้อง จากห้อง A B
C D E ไปจนถึงห้อง F พวกเขาทั้งสามอยู่ชั้นมอห้า ส่วนรุ่นพี่ที่เจ้ามิโนมันแอบชอบนั้นอยู่มอ
หกแล้ว
ปีนี้พี่เขาก็จะจบการศึกษา....
แต่...เพื่อนผมมันยังไม่เริ่มจีบพี่เขาเลยแบบนี้ไม่เรียกว่าแห้วแล้วครับ
...ต้องเรียกว่ามีกิจการสวนแห้วเป็นของตัวเองจึงจะเหมาะ
“ เลม่อนๆนั่นๆ พี่ไมล์เปล่า   เฮ้ยๆโน่นพี่ชุนลงสนามแล้ว” ฮอร์นตะโกนขัดความคิด
ฟุ้งซ่านของผม
“ เห็นแล้วน่า ” มิโนอุบอิบบอกพวกผม
“ มากไปไหมคุณเพื่อน ” คราวนี้ฮอร์นมันแซะบ้างแล้วครับ ^____^
“ ก็ไม่ถึงขั้นนั้นนนนน พี่เขาแค่หล่อ จริงจริ๊งงงงง...” แล้วประโยคสุดท้ายผมจะเสียง
สูงทำไม >///< ก็เพราะมันมากกว่าขั้นนั้นไงเล่า นอกจากจะหล่อแล้วพี่เขาก็ยังหล่อ หล่อ
หล่อ อะแฮ่ม ไม่ใช่แล้ว เอาใหม่ๆ นอกจากจะหล่อแล้ว พี่เขาก็ยัง เรียนดี กีฬาเด่น ดนตรียอด สูง
ขาว แถมใจดี >o<
เวลายิ้มทีนี่ งื้อออ โลกเป็นสีชมพู O///O
แต่น่าเสียดาย เคยคุยด้วยแค่ครั้งเดียว....
แต่มีข้อมูลของพี่เขาเยอะยิ่งกว่าหนังสือเตรียมสอบ O-NET ซะอีก
อยู่ห้องไหน เลขที่อะไร บ้านอยู่ที่ไหน อาหารที่ชอบ น้ำที่ชอบ โต๊ะที่นั่งประจำกับกลุ่ม
เพื่อนๆ เพื่อนที่สนิทคือใคร เบอร์โทรศัพท์ ไอดีไลน์ ....
และข้อมูลสุดท้ายที่รู้คือ.....พี่เขามีแฟนแล้ว TOT
มิโน เลม่อน และฮอร์นนั่งดูฟุตบอลทั้งสองทีมเตะกันอยู่นานก่อนที่ทีมสีน้ำเงินห้องA จะ
ยิงนำขึ้นไปก่อนโดยพี่ชุน
“ ดูมิโนมัน ” ฮอร์นสะกิดเลม่อนให้มองไปยังเพื่อนตัวเล็กที่กำลังนั่งมองคนในสนาม
แข่งด้วยดวงตา เป็นประกายคงไม่ต้องบอกละมั้งว่าคนนั่งเชียร์จะดีใจขนาดไหน ดูหน้ามันสิ มี
ความสุขกว่าตอนได้คะแนนฟิสิกส์เต็มหนึ่งร้อยซะอีก
“ เฮ้ยมิโนไม่คิดจะจีบพี่เขาจริงๆเหรอวะ ” ฮอร์นถามขึ้นซึ่งเพื่อนตัวเล็กก็ส่ายหน้า พลาง
จ้องมองไปยังรุ่นพี่หนุ่มที่วิ่งไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งรออยู่ข้างสนาม ....แฟนพี่เขาไง =___=
เบลล์เด็กสาวจากโรงเรียนหญิงล้วนที่ใช้กำแพงเดียวกันกับโรงเรียนชายล้วนที่เขาเรียน
อยู่กำลังนั่งโบกไม้โบกมือให้รุ่นพี่ชุนที่กำลังวิ่งเข้าไปหา ผมเบือนหน้าหนีจากภาพบาดตาบาดใจ
ตรงหน้า
เสียดายเนอะ...คนที่พี่ชุนวิ่งไปหาไม่ใช่ผม TOT
“ มิโนๆ ดูโน่นดิ๊” เลม่อนสะกิดผมแล้วพยักพเยิดให้ดูภาพบาดตาบาดใจที่ผมอุตส่าห์ละ
สายตามาเมื่อกี้ก่อนสิ่งที่ปรากฏเข้ามาในสายตาครั้งใหม่จะทำให้ผมงง ภาพของรุ่นพี่ชุนที่ยืนนิ่งอยู่
ข้างๆเบลล์และ เดี๋ยวนะ นั่นมันผู้หญิงตัดผมสั้นจากโรงเรียนหญิงล้วนที่เป็นนักวอลเล่ย์บอลมาขอ
ใช้สนามของโรงเรียนผมนี่ ยัยผู้หญิงผมสั้นนั่นกำลังจ้องหน้าของเบลล์และพี่ชุนสลับกันไปมา ก่อน
ที่ทั้งพี่ชุน(ของผม)และยัย ผู้หญิงผมสั้นจะจ้องไปยังขวดน้ำในมือของเบลล์ วินาทีระทึก เบลล์ก็
ยื่นขวดน้ำให้ผู้หญิงผมสั้น ส่วนพี่ชุนก็ เอ๋อรับประทานไปแล้ว >[]<   และตอนนี้ยัยผู้หญิงผม
สั้น(เลม่อนมันสะกิดบอกผมว่ายัยนั่นเป็นทอม)ก็ลากเบลล์ไปยังสนามวอลเล่ย์บอลแล้ว
มะ...หมายความว่า พี่ชุนโดนแย่งแฟนเหรอเนี่ย O_O
“ พะ...พี่ชุนโดนแย่งแฟนโว้ยยย มิโนวววว พี่ชิชุนนายโสดแล้วโว้ยย ” ฮอร์นกับเลม่อน
ตะโกนขึ้นรวมถึงกองเชียร์ฟุตบอลทั้งสนามที่ตอนนี้กำลังโห่ดีใจกันอย่างเนืองแน่นที่พี่ชุนกำลัง
โสด =_____=
“ งื้ออออ แล้วพี่เขาจะเสียใจแมะ ” มิโนพูดจบก็ทำหน้าเศร้า เลม่อนกับฮอร์นเห็นดังนั้นก็
ถอนหายใจเฮือก
มิโนเอ๊ยนั่นเป็นโอกาสทำคะแนนของแกนะเว้ย จะกลัวพี่เขาเสียใจเพื่อ - ____ -
พี่ชุนโสด...
พี่ชุนโสดแล้วจริงๆ....
แล้วผมจะดีใจทำไมเนี่ย... T^T
“ เอ้า เอาไปให้พี่เขาสิ ” ฮอร์นยัดขวดน้ำใส่มือของมิโน มันทำปากพะงาบๆ ก่อนจะงุ้ม
ปากลงแล้วยัดขวดน้ำกลับมาให้ฮอร์น
“ นายเอาไปให้พี่เขาทีดิ นะ ^___^ ” พูดจบก็ทำตาบ๊องแบ๊วใส่ฮอร์น
“ ได้ไงวะ ทำไมต้องเป็นฉัน ”
“ ก็นายเป็นน้องรหัสพี่เขานี่ น้าาาา ” ทำหน้าเป็นลูกแมวใส่ฮอร์นมันเพื่อให้มันสงสาร
5555
“ ยุ่งจริงโว้ย ” สบถออกมาก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดไปหารุ่นพี่(ของมิโน) ซึ่งหนุ่มรุ่นพี่
ก็รับขวดน้ำไปดื่มอย่างไม่คิดอะไรเพราะเขาเป็นน้องรหัส ฮอร์นพยายามที่จะบอกว่าน้ำขวดนี้เพื่อน
ของตนเป็นคนให้ตนเอามาให้แต่ก็ช้าไปเพราะกรรมการเรียกนักกีฬาลงสนามแข่งครึ่งหลังแล้ว
“ ถ้าเป็นฉัน” มิโนมองตามสายตาของพี่ชุนก็เห็นว่ากำลังมองไปทางสนามวอลเล่ย์บอล
อยู่...
“ ฉันจะเป็นฝ่ายมองหาพี่เขาและไม่มีวันให้พี่เขาต้องเป็นฝ่ายมองหาก่อนเด็ดขาด...”
....................................................................................................................

            “ ชมรมนายเลิกแล้วเหรอ งั้นกลับบ้านกัน ” เลม่อนและฮอร์นชวนผมให้กลับบ้านพร้อม
กัน ผมยืนอ้ำอึ้งอยู่หลายวินาที
            “ วันนี้มีชมรมอ่ะ ” ผมตอบเลม่อนเสียงแผ่วๆ ก็วันนี้เป็นวันศุกร์ และทุกๆวันศุกร์ในช่วง
บ่ายสองโมงเย็นจะเป็นเวลาของชมรม
            ซึ่งพี่ชุนกับเพื่อนๆเปิดชมรมดนตรี...จึงต้องสอนน้องๆในชมรมจนถึงเย็นแต่ชมรมผม
ปล่อยให้สมาชิกในชมรมกลับบ้านกันได้แล้วซึ่งผมกับเลม่อนอยู่คนละชมรมกันครับ เลม่อนกับฮอร์
นมันอยู่ชมรมเดียวกัน ส่วนผมอยู่อีกชมรมหนึ่ง
“ งั้นฉันอยู่เป็นเพื่อน ”
“ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวพี่เขาก็เลิกชมรมแล้ว”
.
.
.
แต่ว่า
พี่เขาคงเลิกชมรมหกโมงเย็นโน่นแหละ +_+
ระหว่างรอพี่ชิชุนทำกิจกรรมในชมรมผมก็นั่งกินนั่นนี่โน่นเพลินๆ อ่านหนังสือเคมีที่กำลัง
จะสอบพรุ่งนี้ไปด้วยT^T แล้วเสียงเพลงในห้องซ้อมแม่งก็ดังไม่เกรงอกเกรงใจคนอ่านหนังสือ
สอบอย่างผมเลย ฮ่าๆๆๆ หยุด!! อย่าเพิ่งว่าผมสิ ก็คนมันทำเพื่อความรักอ่ะ
พูดแล้วก็เขิน > / / / / < อ่านหนังสือต่อดีกว่า
จนอ่านจบไปหนึ่งรอบ เงยหน้าแล้วเพ่งมองไปยังห้องซ้อมดนตรี
            O_O
            ชิบหาย....
            .
            .
            .
ทำไมไม่เหลือใครเลยวะ T^T
เฮ้ยยยยย อะไรมันจะโจ่งแจ้งไปมั้ยวะครับ คือแค่ใกล้ๆห้าโมงเองนะ ทำไมพี่เขาเลิก
ชมรมไวขนาดเน้ แล้วพวกเด็กๆในชมรมมันหายไปไหนโหมดดดแล้วให้ผมนั่งอยู่คนเดียวเนี่ยนะ
ผมรีบกลับบ้านดีกว่าก่อนที่พี่ๆในชมรมดนตรีจะมาเจอในจังหวะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นเก็บของ เสียง
ตะโกนดังมาจากในห้องซ้อม
O_O
“ อ้าวน้องเพิ่งมาเหรอ ชมรมเลิกไปแล้วนะ ”
“ ไม่ใช่ครับพี่ ผมแค่มาหาที่นั่งอ่านหนังสือ ไม่ได้อยู่ชมรมนี้ครับ ” เชี่ยยย พี่เขาจะหาว่า
ผมตอแหลไหม มานั่งอ่านหนังสือข้างๆห้องซ้อมดนตรีเนี่ยนะ
ขอลาตาย +_+ ไม่ได้ๆ รีบตายไม่ได้ เดี๋ยวไม่ได้พี่ชุนเป็นแฟน
“ งั้นน้องรอพี่เก็บของแปบนะ เดี๋ยวเดินออกไปหน้าประตูโรงเรียนพร้อมกัน ”
“....”
ก็แย่ละครับ >_< ประโยคเมื่อกี้ที่พี่เขาพูดกับผมนั่น
งื้อออออออผมอยากบันทึกเสียงงงงงงงงง *O*
ในเมื่อพี่เขาอุตส่าห์พูดขนาดนั้นผมยอมนั่งรอก็ได้ ไม่ได้อะไรเลยนะ ไม่ได้อะไรเลยจริง
จริ๊งงง ผมเปิดหนังสือออกมาอ่านอีกครั้ง ทั้งๆที่ก็อ่านไม่รู้เรื่องหรอก ได้ยินเสียงพี่เขาเก็บกีต้าร์
แล้วรูดซิบกระเป๋าจนเสร็จเรียบร้อย
            ในจังหวะที่เงยหน้าขึ้น พี่ชุนส่งยิ้มมาให้ผมราวกับขอบคุณที่ผมยอมนั่งรอเป็นเพื่อน
            ดูพี่ชุนแดะ งื้อ น่ารักกกกกกกก > / / / / / / <
นั่นๆ ยิ้มมาให้ผมอีก
โอ๊ยยย อย่าอ่อยกันเสะ =_____=
ในที่สุดพี่เขาก็ปิดประตูห้องชมรมครับ เดี๋ยวๆๆ ผมอุตส่าห์มานั่งรอพี่เขาตั้งหลาย
ชั่วโมงเพียงเพื่อจะได้เดินไปที่หน้าประตูโรงเรียนพร้อมกันเนี่ยนะ
            โคตรลงทุนเลยว่ะ
กุกกัก กุกกัก เสียงกุกๆกักๆเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นจากที่กำลังนั่งบ่นกับหน้าหนังสือเคมี
“ ขอบใจที่รอนะ ” เสียงทุ้มๆของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังของ กีต้าร์ถูกวางลง
บนโต๊ะข้างๆหนังสือเคมีของผม
O_O
พี่ชุน....
จู่ๆก็มานั่งกับผม
จะทำอะไรก็ควรปรึกษาหัวใจผมก่อนมั้ย T / / / / / T
“ ค...ครับ ผมก็กำลังจะกลับแล้วละครับ ^_^ ” พี่เขาจะได้ยินเสียงหัวใจของผมมั้ย
ยย คนที่ผมชอบมาหกปีมานั่งอยู่ตรงหน้าผมเนี่ย
งื้ออออ
ก็ชอบพี่เขามาตั้งแต่ประถมหกละ พยายามอ่านหนังสือสอบเต็มที่เพื่อจะได้เข้า
โรงเรียนมัธยมที่เดียวกับพี่เขาตอนนี้ก็อยู่มอห้าแล้วยังคุยกับพี่เขาแค่ครั้งเดียวอยู่เลย
ครับยอมรับว่าแรดแต่เด็ก =___=
อย่าว่ากันเดะ >_<
“ งั้นก็กลับกันป่ะ ว่าแต่ชื่อไรอ่ะเรา ”
O_O อึ้งครับ
พี่เขาชวนกลับบ้าน…
พี่เขาถามชื่อด้วย…
พี่กำลังอ่อยผมใช่มั้ย งื้อออออ
“ คะ...ครับ มิโนครับ มอห้า ห้อง A ครับ ” เป็นไงล่ะ ได้โอกาสก็บอกชื่อบอก
ห้องเรียนให้พี่เขาครบเลย
“ พี่ชื่อชิชุนนะ เรียกพี่ชุนก็ได้ เฮ้ย พี่ก็ห้อง A เหมือนกัน ” เอ่อ ครับ แหม่ ไม่รู้ชื่อกับ
ห้องเรียนพี่นี่ผมก็โง่ละครับ
            “ แล้วกลับทางไหนละ ”
บ้านผมอยู่ทางลาดพร้าว ส่วนโรงเรียนผมอยู่แถวสยาม แล้วบ้านพี่เขาก็อยู่แถวอุดมสุข
ครับ...ผมก็อ่านจากใบระเบียนประวัติพี่เขามานั่นล่ะครับ แรดกว่านี้มีอีกมั้ย >_<
ระหว่างที่กำลังระลึกชาติ(?) พี่ชุนก็พูดขึ้น
            “ พี่อยู่แถวๆลาดพร้าวนะ อ้าว เงียบไปเลย ” พี่เขาบอกที่อยู่ของบ้านให้ผมรู้
ครับ แหม่ ไม่รู้ทางกลับบ้านพี่นี่ผมก็โง่ละครับ เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวนะๆ พี่เขาว่าไงนะ
ลาดพร้าวเหรอ?
            ข้อมูลใหม่...ใหม่มากกกกก O[]O
            พี่เขาย้ายบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่?
            แล้วทำไมผมไม่รู้...
ผมยืนนิ่งอยู่หลายนาที คิ้วขมวดเข้าหากันจนเป็นปม จนสัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่ยื่นเข้ามา
ใกล้หว่างคิ้วคลึงเบาๆ
            “ ฮ่าๆๆๆ ดูทำหน้าเข้า ทำไมทางกลับบ้านพี่อยู่ทางเดียวกับน้องเหรอ ”
            “ อ่า ครับ ” ผมตอบรับอย่างงงๆเล็กน้อยก่อนจะต้องรีบเด้งตัวขึ้นเมื่อหนังสือเคมีเล่ม
หน้าถูกกวาดเข้าไปอยู่ในมือหนาของรุ่นพี่
            “ ผมถือเองก็ได้พี่ เกรงใจอ่ะ แหะๆ ” ก็แหม รู้จักกันได้ไม่ถึงยี่สิบนาทีจะให้พี่เขามาถือ
หนังสือให้ผมแบบนี้ก็ออกจะเกรงใจหน่อยละครับ
            “ เฮ้ยไม่เป็นไร แค่นี้ไม่หนักหรอก ไม่เชื่อพี่ลองอุ้มน้องยังได้ ^___^ ”
            ก็แย่ละครับพี่ พูดอะไรอย่างน๊านนน หัวใจผมจะหลุดออกมากองอยู่บนพื้นแล้วคร้าบบบ
            “ พี่คุ้นๆหน้าน้องว่ะ เพื่อนฮอร์นที่มานั่งเชียร์บอลเมื่อวานหรือเปล่า ”
            อ่า พี่ครับ เลิกสนใจผมเถอะ กราบบบบ
            “ คะ...ครับ ”
            “ ศุกร์หน้าว่างไหม พอดีว่าวันศุกร์หน้าชมรมพี่จัดคอนเสิร์ตถ้าว่างก็มาฟังพี่เล่นกีต้าร์อีกนะ ”
“ *O* อ้อ ได้ครับ ถ้าผมว่างนะ ” ตอแหลครับ ถ้าเพื่อพี่ชุน มิโนคนนี้ว่างยันชาติหน้า
เลยทีเดียว
            พี่คร๊าบบบ พี่กำลังให้ความหวังผมอยู่รู้ตัวไหมครับพี่....
            แล้วไปๆมาๆผมกับพี่เขาก็กลับบ้านด้วยกันทุกเย็นเฉยเลย ใครเลิกเรียนก่อนก็จะมานั่งรอ
ที่โต๊ะเพื่อกลับพร้อมกัน แถมยังแลกเบอร์ แลกไลน์ โทรหากันก่อนนอนด้วย
            แปลกๆเนอะ
            หัวใจผมเนี่ยแหละ รู้สึกแปลกๆ >_____<

……………………………………………………………………………………………………………………………

            “ เฮ้ย มิโน วันนี้ขอนั่งฟังพี่เขาเล่นดนตรีด้วยดิ” เลม่อนกับฮอร์นตะโกนมาแต่ไกลก่อน
จะวิ่งมานั่งลงข้างๆ
            “ แล้วไม่รีบกลับบ้านกันเหรอ ” ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือฟิสิกส์
            “ ไม่อ่ะ พอดีว่าไอ้ฮอร์นมัน อื้อ อ่อย อ๊ะ(ปล่อยนะ) ” ก่อนที่เลม่อนมันจะพูดจบก็โดน
ฮอร์นปิดปากเสียก่อน ผมเหล่มองพวกมันอย่างสงสัย กำลังจะทำการคาดคั้นให้เลม่อนพูดแต่
เสียงนักร้องนำของวงพี่ชุนก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของพวกผมไว้ซะก่อน
            “ ดีคร้าบบบบบ ” พี่ที่เป็นนักร้องนำของวงเอ่ยทักคนฟัง....ซึ่ง วันนี้พี่เขาโชคดีที่ได้ขึ้น
เป็นวงแรกเลยมีนักเรียนชายล้วนมารอฟังกันพรึบ
“วันนี้มือกีต้าร์ของเราจะมาโชว์เหนือครับ พี่จึงขอสละตำแหน่งนักร้องนำชั่วคราวให้กับ
พี่ชุนเขา พวกน้องๆโชคดีมากเลยนะเว้ย ที่วันนี้พี่ชุนมันจะมาร้องเพลงให้ฟัง ไปฟังกันเลยคร้าบบบ
” พี่ริทนักร้องนำเปลี่ยนไปเล่นเบสแทนแล้ว ขอบอกว่าผมเองก็ไม่เคยฟังพี่ชุนร้องเพลงเลยแม้แต่
ครั้งเดียว
            แต่ครั้งนี้จะได้ฟังละนะ...
            เขิน >/ / / / /<
            “ มิโน พี่เขาจะร้องเพลงอะไรวะ ” ฮอร์นถาม
“ ไม่รู้ว่ะ ”
“ อ้าว นี่กลับกับพี่เขาทุกวัน พี่เขาไม่เคยบอกนายเลยเหรอ ? ” เลม่อนเริ่มซัก
“ ไม่ว่ะ ”
งื้อออ ไอ้พวกนี้มันกำลังจะทำให้ผมใจเสียละนะ
            ผมคิดว่าการที่พี่เขาไปกลับด้วยทุกวันในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานั้นพี่เขาอาจจะมีใจให้ผมบ้าง
            หรือตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา...ผมกำลังคิดไปเองฝ่ายเดียว T^T
            เจ็บเนอะ T_T
“ ดีครับน้องๆ วันนี้พี่ขอเปลี่ยนตำแหน่งกับพี่ริทนิดหน่อยนะ พี่อาจจะร้องไม่เพราะนะ
ครับ แต่มันก็มาจากใจ ฮ่าๆๆๆ มาฟังกันเลยนะครับกับเพลง.... ”
“....”
“ Beautiful  ”
설레임에 나도 모르게
한발두발 네게 다가가
너의 곁에 남아
너의 미소에 내 마음이 녹아내려
눈이 마주쳤을땐
두근거려

“ พี่เขาร้องให้นายหรือเปล่าวะ ฮ่าๆๆๆ ” ฮอร์นพูดครับ ดูมันนะ พวกมันชอบให้ความหวัง
ผม TOT
“ พี่เขามองนายด้วย ” คราวนี้เป็นเลม่อนมันครับ
“ เออ ” ผมไม่รู้จะตอบอะไรพวกมันดีครับตอนนี้ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่า จุดโฟกัสสายตา
ของผมอยู่ที่พี่เขาคนเดียว
            ส่วนพี่เขาก็มองผมแค่คนเดียวเหมือนกัน... >_<
            ถ้ามีโอกาสได้สบตา...สัญญาว่า “ จะไม่หลบ ”

  oh~ 너의 봄날에 내 노래를 들려줄게
하루에도 몇번씩 생각해줘
oh~ 이렇게 너를 생각해
you`re beautiful
คอนเสิร์ตเล่นจบแล้ว เพื่อนสนิททั้งสองก็กลับบ้านไปแล้วเหมือนกัน แต่ผมยังคงนั่ง
อยู่ที่โต๊ะตัวเดิม รอผู้ชายคนหนึ่งมาชวนกลับบ้าน คนที่ผมหลงรักหมดหัวใจ >/ / / / /<
            “ ป่ะมิโน กลับบ้าน ” ใบหน้าหล่อๆเดินเข้ามาใกล้และส่งยิ้มใจดีให้ผม ไม่อยากบอก
เลยว่าไอ้หน้ายิ้มๆนี่แหละที่ทำให้ผมหลงรัก
            “ ครับ ” ตอบรับเบาๆ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นมือยาวๆยื่นมาตรงหน้า “ ครับ? ”
            “ ส่งหนังสือมาพี่จะถือให้ ^_^ ”
            “ อ้อ....เอ่อ ” ผมก็ยังคงเกรงใจพี่เขาครับ ทำไงได้...ยิ่งพี่เขาใจดี ผมก็ยิ่งประหม่า
            “ เถอะน่า ” ในที่สุดพี่เขาก็ตื้อจนผมยอมส่งหนังสือไปให้พี่ท่านถือ เราสองคนเดินไป
ด้วยกันจนถึงสถานีรถไฟฟ้า และตอนนี้ผมกับพี่ชุนก็นั่งอยู่บนรถไฟฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
            “ เป็นไง เพลงเพราะไหม ” หือออ อยู่ดีๆพี่เขาก็ยิงคำถามที่ทำให้ผมเขินเวลาตอบมาให้
            งื้ออออ แล้วจะให้ผมตอบว่าไง๊ =____=
            “ เพราะครับ เพราะมากกกกก ^___^ ”
            นั่นล่ะ..คำตอบผม อันที่จริงอยากจะชมมากกว่านี้นะ แต่แบบ เดี๋ยวพี่เขาเขินไง แต่ตอน
นี้ผมเขินกว่าครับ >_<
            “ งั้นวันหลังพี่ร้องให้ฟังบ่อยๆนะ แหะๆ ” พูดจบก็เอามือมาเกาหัวจนผมยุ่ง ลักยิ้มข้าง
แก้มซ้ายบุ่มลงบ่งบอกว่าคนพูดคงกำลังเขินหรือไม่ก็กำลังมีความสุข
            แล้วคนฟังอย่างผมก็นิ่งแข็งอย่างกับถูกแช่ไว้ในตู้เย็นสักสามชาติ
            พี่พูดอะไร๊...แปลด้วยคร้าบบบบบบบบ TOT
            ร่างสูงขาวโน้มศีรษะเข้ามาใกล้ๆกับผม กระซิบเสียงเบาๆข้างๆหู ให้คนฟังอย่างผมแทบ
หยุดหายใจ...
            คำที่มีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยิน
            “ พี่ชอบเรานะ...มิโน”
            แล้วเสียงพูดคุยโหวกเหวกของคนที่กำลังลงจากรถเพื่อไปต่อสถานีอื่นก็กลบเสียงพี่เขา
จนหมด แต่คำพูดนั้นกลับดังก้องอยู่ในหัวใจ
>/ / / / / / / / <
...................................................................................................................
สวัสดีค่าาาา เป็นนัก(หัด)เขียนนิยายวายหน้าใหม่ค่ะ
ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ
โค้งงามๆ เก้าสิบองศา
ฝากติชม-ขว้างปา ก้อนหิน มาได้เลยนะคะ
ยินดีรับฟังทุกข้อคอมเม้นต์
.
.
.

ใครอยากให้มีตอนหน้า...ช่วยเม้นต์ให้กำลังใจคนแต่งได้รับรู้ว่ามีคนอยากอ่านด้วยนะคะ
ทำตาปิ้งๆ วิ้งๆ ฮ่าๆๆๆ
แล้วพบกันตอนหน้าค่าาา
ซารางเฮโยวววววววว

ตัวละคร

สารบัญ