ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

เช้าวันต่อมาพวกเราก็ตื่นขึ้น จากนั้นก็ได้เกินไปต่อเรื่อยๆ เดินไปเรื่อยๆ จนกระทั้งได้ยินเสียงของคุณคุรุมิตะโกนบอกว่า
"ทุกคนหยุดก่อน ถ่ำอยู่ตรงหน้าแล้ว"คุณคุรุมิใช้มือปัดกองใบไม้ที่อยู่ข้างหน้าจนเกิดเป็นโผล่ให้เข้าไปได้
"ที่เหลือก็แค่ส่งคนเข้าไปเอาออกมาก็แค่นั้น"คุณคุรุมิพูด
"เดี่ยวผมเข้าไปเอาเอง"คาโนะรับวิ่งเข้าไปในถ้ำไม่กี่นาทีก็ออกมาพร้อมกับหนะงสือเก่าๆเล่มหนึ่ง
"แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้ว แต่มันออกจะง่ายไปหน่อยแฮะ"คุณเบย์พูดออกมาด้วยความวิตกนิดๆ
"ดีแล้วละน่า.... รีบๆทำลายมันทิ้งสะ แล้วกลับโรงเรียนเถอะ"คุณยูโนะพูดด้วยท่าทางเร่งรีบ แต่ในขณะที่พวกเรากำลังจะเดินไปก็มีคนมาขัดขวางพวกเราไว้ คน คนนั้นมีผมสีดำยาวจนมองไม่เห็นดวงตาท่าทางน่ากลัว กำลังมองมาที่ฉันแล้วยิ้มออกมา
"ส่งเด็กคนนั้นคืนมาสะ"เขาพูดขึ้น นั้นทำให้ฉันงงพอสมควร แทนที่เขาจะอยากได้หนังสือที่ฉันกำลังจะเผาทิ้ง ไหงกับอยากได้ตัวฉันแทนละ....ทำไม
"ทำไมละเด็กคนนั้นไม่ใช่ของแกนะ"คุณยูโนะเข้ามากอดฉันไว้
"ให้ตายสิ ทั้งๆที่ฉันเล่งยามิจังไว้ก่อนพวกแกแท้ๆ ดันมาแย้งไม่สะได้แย่จังนะ แต่ไม่ต้องห่วง เพราะสุดท้าย.....ฉันจะแย้งเธอกลับมาเอง"เขาพูดอีกครั้ง
"ทำไม....ถึงรู้จักชื่อฉันละ"ฉันเริ่มงงหนักขึ้นเรื่อยๆ
"เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ เรื่องที่เธอฆ่าน้าของเธอกับคนพวกนั้นน่ะ เธอยังคิดว่ามันเป็นอุปติเหตุอีกเหรอ"เขายิ้มออกมา
"หมายความว่า...."ฉันเริ่มตกใจเล็กน้อย
"ใช่ จิตใจของเธอแล้วก็ตัวฉันบงกาให้เธอฆ่าคนพวกนั้นไงละ555"เขาหัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว
"นั้นคงจะเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมฉันถึงจำไม่ได้ว่าฆ่าไปตอนไหนสินะ ฉันฆ่าพวกเขาจริงๆสินะ"ฉันเริ่งปวดหัวจนทรุดลงกับพื้น
"เพราะงี้นี่เอง ฉันถึงเห็นนายไปป้วนเปี้ยนอยู่ที่นั้น ตอนที่ฉันกำลังจะไปช่วยยามิ นายน่ะเล็งยามิไวแต่แรกแล้วสินะ...."คุณคุรุมิดูตกใจเล็กน้อย
"ไม่จริง ฉันไม่ได้ฆ่า ไม่ใช่นะ!!!!!!!!"ฉันสลบไปสักพักก่อนจะฟื้นขึ้นมาด้วยนัยตาอันว่างเปล่า
"ฆ่ามัน ฆ่ามัน"ฉันพูดด้วยนัยตาอันว่างเปล่าแล้วมองไปที่พวกคุณคุรุมิที่ดูจะอึ้งกันอยู่
"ยามิ"เขาเรียกชื่อฉันออกมาฉันจึงหันหน้าไปหาเขาและคุกเข่าลง
"น้อมรับคำสั่งคะ เจ้านาย"ฉันก้มหัวลงแล้วเขาก็ลูบหัวฉันและแสยะยิ้มออกมา
"ไปเอาหนังสือนั้นมาสะยามิ"
"คะ...เจ้านาย...."