หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

          รู้สึกเจ็บไปทั้งตัวเลยฉันพยายามยกเปลือกตาที่หนักขึ้นสิ่งแรกที่เห็นก็คือเพดานสีขาวพอมองตามร่างกายแล้วมีผ้าผันแผนที่แขนข้างสายกับสายน้ำเกลือเสื้อถูกเปลี่ยนเป็นชุดโรงพยาบาลความทรงจำครั้งสุดท้ายก่อนที่จะหมดสติไปฉันไปช่วยป๊อบคอนจากนักเลงที่จับตัวป๊อบคอนไปและเรียกฉันออกไปหาฉันต่อสู้กับพวกมันผลคือฉันแพ้ถ้าชนะก็ยอดหญิงแล้วล่ะสู้กับผู้ชายแถมยังมีกันตั้งหลายคนตอนที่หมดสติอยู่รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเขาคนนั้นแต่คงจะเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันปรับสายตาแล้วมองไปที่หน้าตาเช้านี้อากาศดีชะมัดรู้สึกอบอุ่นเหมือนมีคนกุมมืออยู่เลยพอคิดได้อย่างนั้นฉันก็หันกลับไปดูคนที่หลับฟุบหน้าอยู่ข้างเตียงพร้อมกับกุมมือฉันแล้วเหมือนเขาจะเริ่มรู้สึกตัวฉันจึงแกล้งหลับ
“พี่ขอโทษนะ”  เสียงกระซิบข้างหูพร้อมกับความรู้สึกอุ่นๆตรงหน้าผากฉัน
“.......”
“ตื่นเถอะคนดี”เขาพูดแล้วยกมือฉันขึ้นไปสัมผัสแก้มของเขา
“.......”ฉันค่อยๆลืมตามองไปที่เขาคนนั้นดวงตาของเขามีน้ำใสๆไหลออกมาพร้อมรอยยิ้มบางๆ
     น้ำตาที่ไหลออกจากดวงตาคู่นั้นทำให้ฉันเจ็บปวดจังจนลืมเรื่องร้ายๆที่เขาทำไว้กับฉันเพียงแค่ฉันเห็นน้ำตาของเขา
“ฟื้นสักทีพี่ดีใจมากเลยนะพี่นึกว่าจะไม่ได้เจอหน้าเมลอีกเมลเจ็บตรงไหนรึป่าวเดี๋ยวพี่ตามหมอให้”เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นครือ
“........”ฉันไม่ตอบอะไรแต่เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่แก้มเขาอย่างแผ่วเบา
“เมล...”
“พี่เลโก้คนที่เมลรู้จักเขาไม่ขี้แยแบบนี้หรอกนะ”ฉันพูดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้
“พี่ไม่ได้ขี้แยนะ ฝุ่นมันเข้าตานะ”
“จำมุกมาจากละครหรือไง แต่ก็ช่างเถอะหยิบน้ำให้หน่อยสิคอแห้ง”
“ได้ๆ รอแปปหนึ่งนะ”พี่เลโก้ลุกไปรินน้ำใส่แก้วแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิมฉันเอื้อมมือไปรับแก้วน้ำแต่พี่เลโก้กลับยกแก้วขึ้น
“จะทำอะไร”ฉันมองหน้าพี่เลโก้ งงๆ
“คนป่วยนอนเฉยๆ เดี๋ยวพี่ป้อน”พี่เลโก้หยิบหลอดใส่แก้วน้ำแล้วจ่อตรงปากของฉัน
“ขอบใจ”
“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจทำให้เมลทุกอย่าง แม้เมลจะเกลียดพี่อยู่ก็ตาม”ประโยคสุดท้ายเสียงพี่เลโก้แผ่วลงพร้อมกับแววตาที่เศร้าหมอง
“แล้วป๊อบคอนล่ะ”ฉันทำเป็นไม่สนใจแววตาคู่นั้นเธออย่าใจอ่อนเชียวนะคาราเมลฉันคิดเตือนตัวเองอยู่ในใจ
“กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านะ สักพักคงกลับมา”
“แล้ว....พ่อกับแม่”
“ท่านทั้งสองยังไม่รู้เรื่องนี้สบายใจได้”
“อืม”
“พี่ขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”
“ตอนนี้นายมีสิทธินั่นด้วยหรอ.?.”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแล้วมองไปนอกหน้าต่าง
“นั่นสินะ ขอโทษล่ะกัน”แววตาของพี่เลโก้เศร้าหมองลงพร้อมกับเสียงตัดพ้อ
“เฮ้อ! พูดมาสิ”
“เมลอย่าทำแบบนั้นอีกนะพี่ไม่อยากเห็นเมลโดนทำร้ายอีกแล้ว”เขามองแผลตามตัวฉันด้วยแววตาสั่นไหว
“ฉันชินแล้วล่ะเจ็บกว่านี้ก็เจอมาแล้ว”ฉันหันกลับมาจ้องมองไปที่แววตาของเขาด้วยใบหน้าที่เฉยชา
“เมล..”
“เอาเป็นว่าฉันจะไม่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บตัวแบบครั้งนี้อีกแล้วก็จะไม่ทำอะไรบุมบ่ามอีก”
“ขอบคุณนะเมล”
“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันทำเพื่อตัวฉันเองอยู่แล้ว”
“เมล คือว่าเรื่องระหว่างเรา”
“มันจบไปแล้วล่ะ.”
“พี่ต้องทำยังไงเมลถึงจะหายโกรธ.”
“……..”ฉันเงียบได้แต่ก้มหน้าเก็บน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากตา
“ให้โอกาสผู้ชายเลวๆคนนี้ได้แก้ตัวอีกสักครั้งได้ไหมเมล”พี่เลโก้เอื้อมมือจับปลายคางของฉันแล้วยกหน้าขึ้นมาสบตากับดวงตาที่เศร้าหมองคู่นั้น
“เมลไม่อยาก...เจ็บแบบวันนั้นอีกแล้ว”น้ำเสียงฉันสั่นเครือ
“เมลพี่ขอโทษให้พี่ทำอะไรก็ยอม”
“เมล...”
“ได้โปรดที่รัก ได้โปรดกลับมา”
“ เมลขอเชื่อหัวใจตัวเอง เมลจะให้โอกาสพี่อีกครั้ง”น้ำตาฉันที่พยายามเก็บไหลออกมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างของพี่เลโก้
“ขอบคุณนะเมล ขอบคุณจริงๆ”แล้วพี่เลโก้ก็ดึงฉันเข้าไปกอด อ้อมกอดที่ฉันคิดถึงและเฝ้ารอคอยทุกวันวันนี้ฉันได้กลับมาอีกครั้งอ้อมกอดที่อบอุ่น
“ตาบ้า! อย่ากอดแน่นนักสิ เจ็บแผล”ฉันตีลงที่ไหล่เขาเบาๆ
“ขอโทษนะ ก็คนมันดีใจนี่น่า”
“ปล่อยได้แล้ว”
“ขออีกสักพักได้ไหมคิดถึงอ่ะ ไม่ได้กอดตั้งหลายวัน”
“ตามใจ”
      ฉันปล่อยให้พี่เลโก้กอดสักพักจากนั้นก็มีเสียงค๊อกประตูพี่เลโก้จึงผละออกจากฉันแล้วเดินไปเปิดประตูพยาบาลนำอาหารมาให้พร้อมกับเปลี่ยนน้ำเกลือ
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ”พยาบาลก็ยิ้มให้แล้วเดินออกไปหลังจากที่เปลี่ยนน้ำเกลือเสร็จ
     พี่เลโก้เดินมาปรับเตียงขึ้นและจัดท่านั่งให้ฉันจากนั้นก็เลื่อนโต๊ะอาหารมาด้านหน้า ฉันที่กำลังจะจับช้อนเพื่อกินอาหารแต่พี่เลโก้กลับดึงช้อนออกจากมือ
“จะทำอะไร? เมลจะกินข้าวเอาช้อนมา”
“เดี๋ยวพี่ป้อน”
“ไม่เป็นไร เมลกินเองได้”
“แต่พี่อยากป้อนนี่น่า ไม่ได้หรอ”พี่เลโก้ส่งสายอ้อนๆมาให้ฉันมันทำให้ฉันหัวใจเต้นแรง
“กะ..ก็ตามใจสิ”ฉันตอบน้ำเสยงติดๆขัดๆพลางหลบสายตาคู่นั้น
“งั้นเดี๋ยวเป่าให้นะ “
“อ่ะ อั้ม”
“กินเหมือนเด็กๆไปได้”พี่เลโก้เอื้อมมือเช็ดโจ๊กที่เปื้อนมุมปากฉันอย่างแผ่วเบา
“......”หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนจะทะลุออกมาจากอก ใบหน้าฉันเริ่มร้อนเหมือนจะเป็นไข้
“แต่ก็น่ารัก”พี่เลโก้ส่งยิ้มหวานละลายมาให้ฉันและเอามือทั้งสองข้างจับแก้มฉันไว้
“จะทำอะไร”ฉันมองหน้าพี่เลโก้ด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆก็เอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากฉัน
“ขอจูบได้ป่ะ”
“บะ..บ้า”
“นะๆๆ คนสวย”
“อย่ามาอ้อน..”
“แล้วรักป่ะล่ะ”
“ไม่รัก!”
“ทำไมอ่า แต่เขารักตัวเองนะ”ฉันเขินแทบตัวจะแตกแล้ว
“ไม่รัก แล้วจะให้ไปรักใคร”ฉันพูดพร้อมกับยิ้มแก้มแดงด้วยความเขินอาย
“น่ารัก.จังแฟนผมเนี่ยต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว”
“อย่าน๊า...”
“แฟนน่ารักขนาดนี้ใครจะอดใจไว้ จุ๊บ!”พี่เลโก้จูบลงที่หน้าผากฉันหลับตารับสัมผัสนั้นด้วยหัวใจที่พองโต
     ฉันจะลองเชื่อใจคนที่ฉันรักอีกครั้งคงไม่เป็นไรใช่ไหมจะลองเปิดรับความรู้สึกคนๆนี้อีกที่ของทำตามเสียงหัวใจที่มันเรียกหา.. อยากหยุดเวลาที่มีเราสองคนอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดกาลได้ไหมสัมผัสของเธอมันทำให้หัวใจฉันเต้นเป็นจังหวะรักทำนองของเราสองคน.