หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

เวลา 23.30
          ภายในห้องมืดสนิทแต่ฉันยังตาสว่างอยู่เลยมันเป็นความรู้สึกที่พอเราได้นอนเต็มอิ่มแล้วจะทำให้หลับอีกมันก็เป็นเรื่องยากอ่ะตอนนี้ฉันนอนไม่หลับตายังสว่างพยายามนับแกะก็แล้ว ก็ยังเหมือนเดิมฉันเหมอมองไปดูดาวที่นอกหน้าต่างคืนนี้ดาวสวยชะมัดอยู่ๆก็ทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อเช้าคิดแล้วก็ทำให้หุบยิ้มไม่ได้จริงๆ
“ทำอะไรอ่ะ”พี่เลโก้เดินมายืนที่ริมหน้าด้วยใบหน้าที่งัวเงียของคนนอนเพิ่งตื่น
“ดูดาวนะ”ฉันตอบโดยที่ไม่ละสายตาที่มองดาวอยู่
“ห่าวว นอนม่ายหลับหรอ”
“อือ พอร่างกายได้พักผ่อนเต็มที่แล้วมันทำให้นอนไม่หลับ พี่ไปนอนเถอะไม่ต้องห่วงเมลหรอกเดี๋ยวก็คงหลับเองแหละ”ฉันส่งยิ้มบางๆให้กับคนตรงหน้า
“แน่นอนใจนะ ว่าไม่ให้พี่อยู่เป็นเพื่อน”
“อือ ไปนอนเถอะเมลอยู่ได้”
     พี่เลโก้มองฉันสักพักก็เดินกลับไปที่โซฟาแล้วล้มตัวนอนเหมือนเดิมทั้งห้องกลับมาเงียบอีกครั้งทำให้รู้สึกเหงาและโดดเดี่ยวชะมัด ฉันลุกขึ้นนั่งมองดาวที่ส่งแสงระยิบระยับบนท้องฟ้าด้วยความรู้สึกที่เหงา
 
     ขณะที่ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ดีๆก็เหมือนมีคนโอบกอดฉันจากด้านหลังฉันหันกลับไปมองก็ต้องตกใจเพราะใบหน้าของพี่เลโก้อยู่ใกล้มากจนทำให้จมูกของเราสองคนชนกัน
“เอ่อ..คือ”
“....”พี่เลโก้มองฉันนิ่งโดยไม่พูดอะไร
     จากนั้นใบหน้าพี่เขาค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ฉันจนริมฝีของเราชนกันดวงตาของฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจพี่เลโก้เอามือมาประคองใบหน้าฉันไว้อย่างแผ่วเบาฉันจูบตอบพี่เขาด้วยหัวใจที่เต้นแรงมือข้างขวาของฉันวางลงบนอกข้างซ้ายของพี่เลโก้สัมผัสถึงการเต้นของหัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้กันมันเป็นจูบที่อ่อนโยนเหมือนต้องการจะสื่อความรู้สึกของเราสองคนออกมา..พี่เลโก้ถอนจูบแล้วมองสบตาฉันด้วยแววตาที่หวานเยิ้ม
”ต่อไปนี้พี่จะไม่ให้เมลอยู่คนเดียวอีกแล้ว พี่จะอยู่ข้างๆเมลตรงนี้ไม่ไปไหน” พี่เลโก้พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและแววตาที่อ่อนโยน
“พี่เล..โก้”น้ำตาฉันไหลอาบแก้มด้วยความรู้สึกดีใจ
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ คนดีของพี่”พี่เลโก้เอามือเช็ดน้ำตาให้ฉันแล้วดึงฉันเข้าไปกอด
“พี่สัญญากับเมลได้ไหมว่าพี่จะอยู่ข้างๆเมลแบบนี้ตลอดไป”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่สะอื้น
“พี่สัญญา”พี่เลโก้กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเพื่อเป็นการยืนยัน
     ฉันเอนหัวนอนพิงอกพี่เลโก้ที่นั่งกอดฉันจากข้างหลังแขนทั้งสองข้างโอบกอดฉันพร้อมกับเอาใบหน้าเกยตรงไหล่ เราทั้งสองนั่งคุยและดูดาวไปด้วยกันมีทั้งเสียงหัวเราะและยิ้มที่มอบให้กันทำให้ฉันคิดว่านานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้หัวเราะอย่างมีความสุขแบบนี้จนในที่สุดฉันก็เผลอหลับไปโดยที่ยังคงมีรอยยิ้มแห่งความสุขอยู่อย่างนั้น
 
 
เลโก้
          ผมนั่งกอดคนตัวเล็กที่นั่งมองดูดาวด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขผมชอบรอยยิ้มของคนตรงหน้ามากทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของเธอมันทำให้ผมมีความสุขลืมเรื่องร้ายๆไปได้เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเธอผมก้มลงมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้หลับไปแล้วเรียบร้อยแต่ใบหน้ายังคงยิ้มอยู่
“ยัยบ๊องเอ้ย กว่าจะหลับได้”ผมยิ้มให้กับร่างบางแล้วจัดท่านอนให้กับเธอ
“อือ...”คนตัวเล็กพลิกตัวไปอีกด้าน
     ผมเลยดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้กับร่างบางที่หลับตาเพริ้มด้วยรอยยิ้มบ่งบอกว่ากำลังฝันดีผมลูบผมเธออย่างแผ่วเบาแล้วมือร่างเล็กก็จับมือผมไว้แต่ตายังคงปิดเหมือนเดิมผมพยายามแกะมือเธอออก
“พี่เลโก้ช่วยเมลด้วย พวกมันน่ากลัว”เมลขมวดคิ้วพร้อมกับกำมือผมไว้แน่น
“พี่อยู่ตรงนี้แล้ว”ผมล้มตัวนอนข้างเมลแล้วดึงเธอเข้ามากอดไว้
“เมลกลัว”ร่างเล็กยังคงละเมอและกอดผมแน่นด้วยความกลัว
“ไม่มีใครทำอะไรเมลทั้งนั้น พี่จะปกป้องเมลเอง”ผมมองใบหน้าตัวเล็กพลางลูบผมปลอบสักพักเมลก็นิ่งปล่อยลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าได้เข้าสู่หวงนิทราอีกครั้ง
“ฝันดีนะอีกครั้งนะตัวเล็ก”ผมก้มลงจูบที่หน้าผากของคนในอ้อมกอดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นพี่สัญญาว่าพี่จะปกป้องเมลด้วยชีวิตของพี่และจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเมลได้อีกแล้วผมก็ปล่อยให้ตัวเองเข้าสู่หวงนิทราตามคนเล็กไป..
 
End เลโก้