หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

 
“นี่ นายจะปล่อยได้รึยังร้อน!”
“ไม่อยากปล่อยเลยอ่า อยากอยู่ใกล้เมลแบบนี้นานๆ”
“แต่ฉันไม่ ปล่อยได้แล้ว”
“โอเคครับบ ป่ะเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“อืม”
        แล้วนายเลโก้ก็พาฉันเดินมาขึ้นรถเฟอร์รารี่รุ่นใหม่ล่าสุดคันสีแดงของเขาเป็นรถที่ฉันอ่านเจอในนิยายเป็นรถที่ฉันชอบมาก อ้อนแม่ซื้อให้ร้องไห้แทบเป็นแทบตายแม่ก็ไม่ซื้อให้แต่นายนี่กลับได้มาขับง่ายๆ อิจฉาง่ะ
“ทำไมทำหน้าบึ้งขนาดนั้น โกรธอะไรพี่หรอ”
“ป่าว แค่คิดว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมเอาสะเลย”
“อะไรของเมลเนี่ย พี่ฟังแล้ว งง”
“ช่างเหอะ กลับบ้านกัน”
    ตลอดทางการกลับบ้านนายเลโก้ชวนฉันคุยนั่นคุยนี่ตลอดทางแต่ฉันก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้างจนตอนนี้มาถีงหน้าบ้านฉันแล้วพอฉันก้าวลงจากรถปุ๊บนายเลโก้ก็เดินตามมาพร้อมกับดึงแขนฉันให้หยุดเดิน
“เมลเป็นอะไร พี่ทำอะไรให้เมลไม่พอใจหรอเรื่องเมื่อตอนหลังเลิกใช่ไหมพี่ขอโทษต่อไปพี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเมล เมลอย่าโกธรพี่เลยนะ” นายเลโก้พูดพร้อมกับทำสีหน้าสำนึกผิดทั้งๆที่ฉันไม่ได้โกรธอะไรเขาเลย
“นายไม่ต้องขอโทษหรอกฉันไม่ได้โกรธนาย”
“แล้วทำไมเมลถึงทำน่าไม่พอใจพี่ล่ะ”
“ก็คนมันอิจฉาอ่า รู้ไหมว่าเมลขอให้แม่ซื้อรถรุ่นนี้ให้ตั้งนานแม่ก็ไม่ยอมซื้อให้”
“ยัยบ๊อง ที่ทำน่าไม่พอใจมาตลอดทางเพราะอิจฉาพี่เนี่ยนะไอ่เราก็นึกว่าเรื่องอะไร”
“ทำไมอ่ะ ก็เค้าอยากได้ง่า”ฉันทำตาแบ๊วๆอ้อนเขาสุดๆ
“งั้นเอางี้เดี๋ยวพี่ช่วยพูดกับแม่อีกแรงเอาไหม”
“ไม่อ่ะ เปลี่ยนใจแหละ”ฉันพูดพร้อมกับมองไปที่รถลัมโบกินี่สีดำที่จอดอยู่บ้านตรงข้ามบ้านฉัน
“ไม่อยากได้แล้วหรอ”
“ไม่ล่ะ งั้นฉันเข้าบ้านก่อนนะ บาย”
“อ้าววเฮ้ย ทำไมเปลี่ยนใจง่ายจังว่ะ ยัยเพี้ยนเอ้ย!”
 
              หลังจากที่ฉันเข้าบ้านมาก็เจอแม่กำลังทำอาหารเย็นอยู่ในครัวส่วนพ่อคงยังไม่กลับจากที่ทำงานล่ะมั้งฉันวางกระเป๋านักเรียนที่โซฟาห้องรับแขกแล้วเดินเข้าไปหาแม่ในครัว
“แม่ขา~”ฉันพูดพร้อมกับกอดแม่จากด้านหลัง
“ว่าไง ทำเสียงอ้อนแบบนี้อยากได้อะไรจ๊ะ”
“หนูอยากได้รถอ่ะแม่”
“คันเก่าของหนูล่ะลูกมันก็ยังใช้ได้นิน่า”
“ก็หนูอยากได้แบบของบ้านตรงข้ามอ่ะแม่ นะๆๆๆๆ “
“เรานี่น่า อ่านนิยายอีกแล้วใช่ไหม”
“นิดหนึ่ง”
“ไว้แม่จะพิจารณาอีกที่นะลูก”
“ขอบคุณคะ รักแม่ที่สุดเลย ฟอด!”
“จ้าๆ ไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวลงมากินข้าวนะลูกอาหารเสร็จล่ะ”
“คะ ว่าแต่ไอ่แสบยังมากลับบ้านหรอคะ”
“ยังจ๊ะ คงไปเที่ยวกับเพื่อนเขาแหละ”
“งั้นหนูโทรหาน้องก่อนนะ กลัวไอ่แสบจะเป็นห่วง”
“จ๊ะ”
 พอคุยกับแม่เสร็จฉันก็เดินออกมาเอากระเป๋าแล้วก็เดินขึ้นห้อง
ตู๊ดด~
“ครับพี่เมล”
“อยู่ไหนป๊อบ พี่ถึงบ้านแล้วนะ”
“ป๊อบกำลังกลับบ้านแล้วพึ่งซ้อมบาสเสร็จ”
“โอเคๆ รีบกลับล่ะขับรถระวังๆด้วย”
“ครับผม”
    จากนั้นไอ่ตัวแสบก็วางสายไปส่วนฉันก็ไปอาบน้ำแต่งตัวและก็ลงไปกินข้าวพอดีกับไอ่แสบเดินเข้าบ้านมาพอดี
“กลับมาช้าจังไปไหนมาไอ่ตัวแสบ”
“พอดีไปส่งเพื่อนมา ว่าแต่พ่อกับแม่ล่ะ”
“อยู่โต๊ะทานข้าวล่ะมั้ง ป่ะไปกินข้าวกัน”
หลังจากที่กินข้าวเสร็จฉันก็ขึ้นห้องอ่านหนังสือนิยายแล้วก็เปิดเพลงฟังไม่นานฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
 
 
เช้าวันต่อมา....
ปี๊ดดดดดดดด!!!! เสียงรถใครมาแต่ช้าเนี่ยคนจะนอน
“เมลลูกแฟนลูกมารับไปโรงเรียน ตื่นได้แล้วลูก”เสียงแม่ตะโกนมาจากข้างล่าง
“คะแม่เดี๋ยวหนูลงไป”นึกว่าใครที่แท้ก็แฟนเรา ห่ะ!! แฟนพอคิดได้ดังนั้นฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วสูง ตายๆแน่ๆขออย่าให้เจอป๊อบคอนเลย
“มาแล้วคะ ป่ะไปโรงเรียนกันเถอะ”ฉันหันไปชวนนายเลโก้
“ไม่กินข้าวก่อนหรอลูก”
“ไม่ล่ะคะ แม่คะฝากบอกไอ่แสบด้วยนะ”
“จ๊ะๆ”
“สวัสดีครับคุณแม่”นายเลโก้ยกมือไหว้แม่ฉันแล้วก็เดินตามฉันออกมาแต่ยังไม่พ้นประตูเสียงไอ่แสบก็ดังขึ้น
“พี่เมลวันนี้ให้ป๊อบไปรับไหม”ไอ่แสบยืนถามอยู่หน้าประตูพร้อมกับใส่บ๊อกเซอร์แค่ตัวเดียวซวยแล้วไง
“เอ่อ...”
“นายมาอยู่นี้ได้ไง”เลโก้ถามด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง
“แล้วนายเป็นใคร”ป๊อบคอนถามพร้อมกับแววตาที่นิ่งเฉย
“ว่าไงพี่เมล/เมล”สองคนนั้นหันมามองฉันพร้อมกัน ซวยแล้วไงคาราเมล