I'm sorry! ขอโทษครับ สามีผมโหด

 
 
 
Chapter 3
 
 
ตี๋
 
 
@คอนโดดิน
 
 
หลังจากคืนนั้นที่ผมไปนั่งกินข้าวต้มมือดึกกับฟาง ดินกลับมาก็เป็นไข้หนึ่งวันเต็มๆ ผมเช็ดตัวให้เพื่อนเห็นรอยแดงเป็นจ้ำมองก็รู้ว่าเป็นรอยดูด นิสัยดินจะไม่ค่อยเอากับคนแปลกหน้า แล้วนี่มันยอมให้ใครทำมาวะ
 
"ตื่นขึ้นมากินยา" ผมปลุกดินที่นอนหน้าซีดตัวสั่น ดินประคองตัวเองลุกขึ้นนั่งตบยาเข้าปากตามด้วยน้ำ
 
"มึงเห็นใช่ไหม โกรธกูไหมวะ" ดินถามเสียงแหบ
 
"โกรธ โกรธที่มึงไม่บอกกูเนี่ยแหละว่ามันเป็นใคร"
 
"บอกไปก็เท่านั้น กูไม่ได้จริงจังอะไร" ดินตอบส่งๆ เขาเปลี่ยนคู่นอนเป็นว่าเล่นอยู่แล้ว ตี๋รู้ข้อนี้ดี
 
"แต่มึงไม่ชอบให้ใครทำรอย"
 
"ก็ตอนนั้นใครมันจะมานั่งดูวะ"
 
"ไอ้ดิน มึงกำลังชอบมันใช่ไหม ถ้ามันทำมึงเจ็บกูฆ่ามันแน่" ดินพลิกตัวหันหลังให้ก่อนตอบ
 
"อืม กูรู้สึกชอบตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้ว แต่ผู้ชายมักมากอย่างกูคงไม่มีใครพร้อมจะมาหยุดอยู่ด้วยหรอก" ตี๋ทึ้งหัวตัวเอง แปลว่าต้องเจอกันมาก่อนหน้านี้? คนรู้จัก? ใครวะ?
 
"มึงชอบมัน มึงก็ต้องบอกมัน ผลจะเป็นอะไรก็ช่างแม่ง แต่ดีกว่ามึงมาดูถูกตัวเองแบบนี้"
 
"เพื่อนคนที่มึงเล็ง" ดินเอ่ยสั้นๆ ตี๋คิดตามก่อนจะรู้ว่าเป็นใคร ไอ้เด็กที่ชื่อติ้ว
 
"กันมาแดกเด็กนะสัส เออ กูมองออกว่ามันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร นอนซะ อย่าคิดมาก"
 
"ตอนแรกกูก็กะจะปล่อยผ่าน แต่ถ้ามึงบอกมันดีกูก็จะลองดู" ตี๋ลูบหัวเพื่อน ยกกะละมังที่เช็ดตัวเดินออกจากห้อง
 
ตี๋เห็นของใช้ภายในห้องดินหมด บวกกับอาการที่นอนไม่หลับจึงหยิบกุญแจรถเดินลงมาข้างล่าง ขับรถบิ๊กไบท์ไปจอดหน้าร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ แล้วดันใกล้ผับพอดีอยากจะแวะเข้ามานั่งดื่มแต่เพื่อนก็ไม่สบายอยู่
 
"โอ๊ย! มึงเพ้ออะไรของมึงวะติ้ว กูหนักเว้ย ช่วยเดินดีๆหน่อย" ฟางหิ้วปีกติ้วลากมาที่ลานจอดรถ
 
"มึงว่าแม่งเหี้ยป่ะ เอากูไม่ทันกี่วันเสือกหายไปเลย กูไปหาก็เข้าไม่ได้อีก เอิ้ก~ "
 
"มึงเอาคนไหนช่วยบอกกูด้วย ไอ้เชี้ยติ้ว! เห้อ" ฟางทิ้งร่างติ้วให้นั่งกองกับพื้นถนนเพื่อหยุดพัก ระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆเลยนะ วันหลังจะจอดรถมันหน้าผับเลย
 
ตี๋หยิบกระป๋องเบียร์ใส่ตะกร้ารวมกับของอย่างอื่น เมื่อคิดเงินเสร็จก็เดินหิ้วถุงกลับมาที่รถ เห็นเงาไหวๆของผู้ชายสองคนกำลังจูบกันอยู่ ร่างสูงกำลังจะก้าวขึ้นรถถ้าไม่เห็นหน้าของอีกคนซะก่อน
 
ไอ้เด็กเปรตนั่น!!
 
 
 
ฟาง
 
 
"ไอ้สัสติ้ว มึงอาการหนักแล้วกูว่า อี๋ๆๆมาจูบกูทำม้ายย~" เสียงโหยหวนของฟางกับมือบางที่ถูริมฝีปากทำหน้าพะอืดพะอม
 
ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เสียจูบให้เพื่อนรัก
 
ตึก ตึก ตึก
 
เสียงฝีเท้าคืบคลานเข้ามาใกล้ ฟางตบหน้าติ้วเรียกสติที่เหลือน้อยนิด เงาคนเดินมาทาบทับผนังเห็นเป็นรูปร่าง ตี๋พ่นลมหายใจร้อนออกมารินรดหัวทั้งสองคน
 
"ไง ที่ไม่ยอมกูเพราะกำลังคั่วกับเพื่อนมึงอยู่งั้นสิ" เสียงถากถางแสนคุ้นหูเอ่ยขึ้น ฟางชะงักมือเงยหน้าแหงนมองเบิกตากว้าง
 
ไอ้เชี้ยตี๋!
 
"พูดเหี้ยอะไร มาก็ดี ช่วยแบกมันขึ้นรถกูหน่อย" ผมใช้แรงงานมันทันที ร่างติ้วใหญ่กว่าตัวเองมากนักลำพังจากลากให้ถึงรถคงรุ่งสางพระอาทิตย์แยงหัว
 
"ฮัลโหล...เออดี...มึงยังไม่นอนใช่ไหม...มารับหมาตัวหนึ่งไปส่งห้องไอ้ดินหน่อย...เดี๋ยวกูโทรบอกเอง...อืม มาเลยนะ ที่ xxx ...กูติดหมาอีกตัวอยู่ หึ รู้ดีไอ้สัส" ตี๋วางสายเพื่อนที่ไว้ใจได้อีกคนไป ฟางประคองติ้วให้ลุกขึ้นยืนจนสำเร็จ
 
หมับ
 
"เหี้ย! เพื่อนกูล้มเลยไอ้สัส!!" ผมตะโกน มือชกอกแกร่งที่กอดรัดเอวเขาพลางยกตัวลอย ติ้วล้มนอนกองกับพื้น เสียงเครื่องยนต์ขับเข้ามาใกล้
 
"มึงเอามันไปไว้ที่โซฟา ไม่ต้องปลุกไอ้ดินนะมันไม่สบายอยู่"เพื่อนมันพยักหน้ารับมองผมยิ้มๆ
               
"เล่นน้องฟางด้วยนะมึง ไงครับ น้องดังนะในสิ่งแวดล้อมน่ะ"
 
"สัส!! กูจำมึงได้ ไอ้พวกปากหมา แล้วจะเอาเพื่อนกูไปไหน" ตี๋ล็อคคอฟางพาขึ้นรถ ติ้วถูกหิ้วขึ้นรถอีกคัน
 
เพี้ยะ! ตุบตับๆ
 
ฟางระดมหมัดปล่อยออกไปบนร่างกายที่พันธนาการเขาไว้แน่น ตี๋โยนร่างที่เล็กกว่าใส่เบาะหลังรีบอ้อมมานั่งที่คนขับ ฟางเปิดประตูลงมาก้าวเท้ายาววิ่งหนี ตี๋ลงจากรถวิ่งตามมากระชากคอเสื้อไว้ได้ทัน
 
"จะไปไหน!!"  เสียงทรงพลังตะวาดดังลั่น ฟางตัวสั่นยังไงซะก็ต้องหลุดจากตรงนี้ให้ได้
 
"ปล่อยกู!! ไอ้สัส อยากลองดีกับกูใช่ไหม!!" ฟางสะบัดตัวแต่ไม่หลุด ยื่นมือไปแกะมือตี๋ออก
 
"กูเพิ่งรู้นะว่ามึงชอบแย่งผัวคนอื่นเขา ไงวะ เพื่อนมึงไม่ได้บอกหรอกว่ามันไปฟันใครมา"
 
"เรื่องของพวกกู! หมาอย่าเสือก"
 
"ถ้ากูหมา มึงก็กำลังกลายเป็นเมียหมา มานี่! ฤทธิ์เยอะนักนะ"
 
ผมกำลังจะโดนมันกระชากกลับไปที่รถ แววตาดุดันจ้องมองผมพร้อมจะเขมือบได้ทุกเมื่อ มันน่ากลัว แล้วอะไรที่ไอ้ตี๋กำลังสื่อกันแน่ ผมไปแย่งของใคร ไอ้ติ้ว? เรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับมันไม่ผิดแน่
 
ตุบ!
 
"ถ้ามึงหนีลงอีกกูจะเอาให้หนักเลย" ใบหน้าตี๋ขาวแววตาคมส่งผ่านมาว่าเอาจริง แต่มีเหรอผมจะกลัว
 
"โอ๊ยยย!! กูเจ็บ" ผมกุมเส้นผมที่โดนกระชากอย่างแรง คิดว่าทันแล้วเชียว ตี๋หายใจฟึดฟัดเริ่มเหนื่อยกับไอ้เด็กเปรตจอมดื้อด้าน ตั้งใจจะปล่อยเพราะไม่ชอบตามตื้อใครนานๆ แต่พอเห็นฉากจูบเมื่อกี้ไฟลุกท่วมตัวมันกำลังแย่งผัวไอ้ดิน
 
ไม่รู้ว่าที่ทำเพราะโมโหฟาง หรือเพราะโมโหที่ฟางมายุ่งกับติ้วกันแน่
 
 
Rrrrrr
 
"พี่ฟิน! ช่วยฟางด้วย ฟางอยู่ที่ xxx" ฟางรีบกดรับรัวคำพูดที่สำคัญให้พี่ชายรับรู้ ฟินเป็นรุ่นพี่ปีสามสาขาโยธาเหมือนต้นน้ำแต่คนละกลุ่ม พี่ชายคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องความโหดและเลือดเย็น
 
"มึงอย่าคิดว่าจะรอด พี่มึงกูไม่กลัวหรอก!!" ฟางหน้าเสียใจภาวนาให้พี่ชายมารับไวๆ
 
Rrrrrr
 
"สัส! ใครแม่งโทรมาอีกวะ" ตี๋พึมพำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดู ไอ้ดิน
 
"ว่าไง...แม่ง! เมาแล้วเสือกหื่นอีก...เออๆกูจะรีบไป...มึงอย่าเพิ่งยอมมันล่ะ...หึ ถ้ามีแรงมันคงเสร็จมึง...เออ สันดานมึงกูหลับตายังรู้...เออ!" ตี๋เก็บโทรศัพท์ผลักฟางติดรถ ริมฝีปากร้อนทาบทับลงมาที่ซอกคอขาวกัดลงบนเนื้อนิ่มดูดดึงให้เกิดเป็นรอย
 
"เจ็บ!! ไอ้เหี้ยตี๋" ฟางยิ่งดิ้นตี๋ยิ่งกัดลึกลงไปจนรู้สึกมีน้ำเหนียวๆซึมออกมา ตี๋ผละหน้าออก
 
"ถ้าเพื่อนกันกูไม่ว่า แต่มึงรู้ไว้ซะ ไอ้ติ้วมันเป็นผัวเพื่อนกู และมึง! ถ้ายังขัดคำสั่งกูอีกไม่ใช้แค่คอที่กูจะกัด แต่..." มือใหญ่ไล่ลงมากอบกุมกลางกายของอีกฝ่าย"ตรงนี้กูจะเอาให้เจ็บเลย ระวังข้างหลังมึงไว้ให้ดี"
 
ฟางร้องโอยเมื่อตี๋ผลักตัวเองถลาไปกับพื้นถนน ขาขาวเป็นรอยถลอกยาวมีเลือดซิบซึมออกมา ไอ้ติ้วแม่งเล่นของร้อน แล้วกูเกี่ยวอะไรไอ้เหี้ย!! แค่จูบกูก็ฝันร้ายไปทั้งคืน ผมคงได้แต่บ่นในใจมองรถคันหรูจนลับสายตา
 
ห้ามนักใช่ไหม กูชอบนักล่ะยิ่งห้ามยิ่งยุ
 
 
 
@มหา'ลัย
 
วันนี้มันวันอะไรวะ โทรหาใครไม่ค่อยจะติด เพทายมันก็หายหัวสงสัยกกเมียหนักไม่ยอมตื่น
 
"ทำไมวันนี้อิเพไม่มาเรียน มึงโทรหามันยัง" เสียงแตงเอ่ยถามเมื่อเราลงมาหาข้างกินที่โรงอาหาร
 
"โทรเป็นรอบที่ล้านแล้วแม่นาง" ผมยื่นโทรศัพท์ให้แตงดู
 
"แล้วมึงไปอดหลับอดนอนที่ไหนมาอิติ้ว หายหัวๆนะ" ติ้วนั่งโงนเงนจะหลับคาโต๊ะ มุมปากช้ำเป็นรอยจาง ถ้าไม่สังเกตคงไม่เห็นชัด ผมยิ้มมุมปากไม่ได้โต้ตอบกลับไปแทนเพื่อนชาย ปล่อยให้มันพูดเองเถอะ
 
"อืม ง่วงว่ะ แดกไปด้วยหลับไปด้วยได้ไหมวะ"
 
"อิบ้า คุยกับพวกมึงแล้วปวดหัว ไปออม ไปหาอะไรกินกัน"
 
"พวกกูล่ะ ซื้อเผื่อด้วยดิ เฝ้าโต๊ะให้" ฟางร้องเรียกตามหลัง แตงหันมามอง ออมยืนกดโทรศัพท์ไม่ได้สนใจโลกภายนอก
 
"มึงแม่ง เออๆ แดกอะไรคะคุณชาย"
 
"เหมือนเดิม กระเพราปลาหมึกเผ็ดๆ ส่วนไอ้ติ้วเอาข้าวหมูกรอบมาให้มันก็ได้" แตงพยักหน้ารับ ผมตบหัวทุยที่นอนฟุบโต๊ะให้ตื่น
 
 
 
ติ้ว
 
 
"ตบหัวกูทำไมวะ" ผมปรือตามองฟาง เมื่อจ้องดีๆเห็นพลาสเตอร์แปะอยู่ที่คอของเพื่อน
 
"คอมึงไปโดนอะไรมา?" ผมลืมตาตื่นหรี่ตาจับผิด
 
เมื่อคืนเรียกได้ว่าโดนทั้งตีนเมียตีนเพื่อนเมียเลย คนเมาลองได้กินยำตีนเข้าไปไม่ฟื้นก็แย่แล้วครับ เผ็ดซู่ซ่าชนิดเรียกหาน้ำแทบไม่ทัน ตีนเมียพอเข้าใจ แต่ตีนเพื่อนเมียกูงงเว้ย
 
'มึงนอกใจไอ้ดินไปจูบกับคนอื่น ไอ้ฟางเพื่อนมึงไง'
 
ผมตื่นเเต่เช้าโทรหาฟางเพื่อให้มันยืนยันความจริงข้อนี้ มันตื่นมารับสายเสียงงัวเงียจนฟังไม่ได้ศัพท์กว่าจะรู้เรื่องก็ต้องคุยกันในคาบเรียนนั่นแหละครับ มันยืนยันว่าจริง ผมทั้งอึ้งทั้งช็อคขอโทษขอโพยมันเป็นการใหญ่ แต่อีกเรื่องที่ผมไม่ได้บอกมันคือสิ่งที่มันเองก็ปกปิดซ่อนเร้นอยู่
 
เรื่องพี่ตี๋
 
'เพื่อนมึงเป็นเมียกู และมึงเป็นผัวเพื่อนกู ถ้ากูเห็นมึงสองตัวสนิทกันเกินกว่าเพื่อน มึงตายแน่ และอีกอย่างนะ ถ้ามึงไม่เชื่อก็ดูที่คอมันได้เลย กูกัดล่ามมันเอาไว้เอง'
 
"คอกู" ฟางทาบมือลงบนแผล "หึ โดนไอ้เชี้ยตี๋มันกัดมาสิวะ ฮันแน่ มาหลอกถามกูหรือไอ้น้อง กูรู้ว่ามึงคิดอะไรนะไอ้เพื่อนยาก ไงวะ เมื่อคืนกี่น้ำ" ได้ทีแซวเพื่อนกลับ
 
"ไม่ได้สักน้ำ แถมได้ตีนทั้งเมียกูและผัวมึงเป็นบุญร่างกายกูด้วย"
 
"เฮ้ย! มันไม่ใช่ผัวกูนะเว้ย" ฟางโวยวายโบกมือพัลวัน แตงกับออมเดินเข้ามานั่งที่แบมือยื่นไปหาฟาง
 
"ค่าอาหารและน้ำ ค่าเดินทางกูด้วยอิฟาง"
 
"ค่าเดินทาง มึงพูดเหมือนไปซื้อข้าวไกลมากเลยนะแม่นาง" ฟางหยิบเงินส่งให้แต่ค่าข้าว ติ้วคลำหากระเป๋าตังแต่ก็ไม่เจอ
 
"ลีลาอิติ้ว มึงอย่ามาใช้มุกลืมกระเป๋าไว้ที่รถจ่ายทีหลัง" ออมทำท่าจะออกให้ก่อน ติ้วลุกขึ้นยืน
 
"กูลืม แดกกันไปก่อนกูไปเอาเดี๋ยวเดียว"
 
"ไม่ต้องเลย กูพูดเล่น" แตงกระตุกมือเพื่อนให้นั่งลง ติ้วชักมือออกด้วยความตกใจเมื่อเห็นดินยืนมองมาจากร้านข้าว
 
"สะดีดสะดิ้งมากค่ะ" แตงจีบปากจีบคอเท้าคางมอง ฟางมองตามสายตาของติ้วไปก็เจอดินกับตี๋ยืนอยู่
 
สนุกกูล่ะ
 
เจ้าของความคิดพิเรนทร์จับมือเพื่อนรักก่อนลุกขึ้นยืนขนาบข้าง หนำซ้ำยังโอบกอดคอหันมายิ้มหวานให้ก่อนจะบังคับขืนใจลากไปที่รถของติ้ว
 
"มึงกำลังทำให้กูซวยไอ้สัส" ติ้วดันแขนที่โอบคอออกเอ่ยเสียงเครียด เมื่อกี้พี่ดินเห็นแล้ว เห็นเต็มๆตาเลยด้วย
 
"มึงอย่าไปกลัวเมียดิวะ กูว่าเรามาแกล้งอะไรพวกนั้นกันดีกว่า"
 
"ไม่เอา มึงไม่ได้เจออย่างกูเมื่อวานนี้" ติ้วส่ายหัวปฎิเสธเสียงเเข็ง ฟางจิ๊ปากเมื่อเพื่อนไม่หลงกลเล่นด้วย
 
"กูเจอเยอะกว่ามึงอีก" ฟางพึมพำ
 
"มึงว่าไงนะ"
 
"เปล่า มึงจะเอากระเป๋าตังก็รีบเอา กูยืนรอ" ไหนๆก็มาแล้วไม่อยากเดินกลับไปคนเดียว เอ๋ เดินกลับไปคนเดียว อืม ถ้ามีคนอื่นไปด้วยที่ไม่ใช่ติ้วมันจะทำหน้ายังไงนะ
 
"เปลี่ยนใจแล้ว กูกลับไปรอที่โต๊ะนะ" ติ้วโผล่หน้าออกมาจากรถ
               
"อะไรของมึงวะ เออๆ กูหากระเป๋าตังไม่เจอว่ะคงนาน"
 
ฟางเดินแกว่งแขนไปทางใต้ตึกวิศวกรรมที่อยู่ไม่ไกลมากนัก เห็นหลังไวๆของเพื่อนที่รู้จักกำลังมุ่งตรงไปโรงอาหารรีบสาวเท้าเข้าไปหา
 
"มึงจะไปกินข้าวเหรอวะ กูไปด้วยดิ ไม่อยากเดินไปคนเดียว" เพื่อนชายเอียงคอมองงงแต่ก็ปล่อยให้ฟางกอดคอเดินเคียงกันไปยังที่หมาย
 
"อิฟาง ข้าวมึงเย็นหมดแล้วอิห่า หายไปพลอดรักกันถึงไหนจ๊ะ"
 
"กูไปร้านน้ำเอาอะไรไหม" ฟางสวนถามออกไป เพื่อนที่ลากมาด้วยยืนรอฟางเมื่อเจ้าตัวขอไปด้วย
 
"หืมมม มั่นใจว่าร้านน้ำ" ออมยื่นหน้ามามองฟางกับเพื่อนชายอีกคนสลับกันไปมา
 
"เออ มึงไม่เอาอะไรใช่ไหม ไปชิน"
 
ตี๋ดุนลิ้นเขี่ยกระพุ้งแก้มมองการกระทำของฟางเก็บไว้ในสายตา ดินกินข้าวเสร็จก็หายออกไปยังลานจอดรถที่อยู่ไม่ไกล เห็นคาตาคงไม่ต้องถามว่าติ้วจะโดนอะไร
 
"วันนี้แปลก ทำไมมาเดินกับชินได้ล่ะฟาง" เหมือนจะลืมว่าชินคนนี้มันเคยชอบเรานี่หว่า ตอนนี้ฟางเพิ่งรู้ว่ากำลังเล่นผิดคน
 
"ก็ชินเคยบอกจะเลี้ยงข้าวฟางไง วันนี้ฟางก็มาให้ชินเลี้ยง"
 
"หืม แปลกจริงด้วย มาบ่อยๆก็ได้นะ ชินเลี้ยงไหว" ฟางลูบแขนตัวเองรู้สึกเสียววาบกับรอยยิ้มของชินแต่หารู้ไม่ว่าข้างหลังตัวเองนั้นมีอีกคนรออยู่
 
"ฟาง ถ้ายังไม่มีใคร...ชินขอจีบได้ไหม" วะ ว่าไงนะ
 
"จะดีเหรอชิน ฟางไม่เคย..."
 
"จริงนะฟาง ชินชอบฟางอยู่รู้ไหม ชิน..." ยังไม่ทันที่ชินจะได้เอ่ยจนจบประโยค เสียงเย็นยะเยือกของคนข้างหลังฟางก็เอ่ยขัด
 
"ขอโทษนะครับน้องที่พี่ต้องขัดจังหวะสวีทหวานของน้อง ข้าวได้แล้วครับ พี่หิวพี่ต้องสั่งต่อ"
 
"ขอโทษครับ" ชินก้มหัวเล็กน้อยให้รุ่นพี่ ฟางแตะแขนชินเมื่อเห็นในมือถือข้าวไว้สองจาน
 
"ฟางถือเองได้"
 
"ไปนั่งกับชินนะ วันนี้ฟางต้องอยู่กับชิน" ฟางกลืนน้ำลายลงคอ อะไรคือต้องอยู่วะ แหม่งๆแล้วนะ
 
ตี๋ตัวชาวาบกำหมัดแน่น ฟางกำลังท้าทายอำนาจเขา มันกำลังขัดคำสั่งเข้าอย่างจังและกล้าทำต่อหน้าเขาอีกต่างหาก กับไอ้ติ้วกูพอใจเย็นไหว แต่ไอ้เหี้ยนี่เป็นใคร!
 
ชินเดินถือจานข้าวนำไปก่อน ฟางรีบซอยเท้าออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่ก็ต้องหยุดเพราะเสียงเอ่ยเรียบๆของอีกคน
 
"มึงไป กูจะตามกระทืบมันถึงบ้าน ส่วนมึงกูว่าเมื่อคืนยังคงน้อยไปถึงไม่เข็ดสินะ"
 
"กูไม่ได้คิดกับไอ้ติ้วเกินเพื่อน มึงห้ามแค่เรื่องนี้ ซึ่งกูก็ไม่ได้ผิดอะไร" ฟางสบตาตี๋ท้าทาย
 
"อย่า ลอง ดี" ตี๋กดเสียงต่ำเอ่ยเน้นทีละคำ
 
"กูให้สามคำเลยนะ กู ไม่ กลัว" ชัดเจนมาก พอแล้วกับการล้อเล่นของเด็กชายฟาง ถึงเวลาต้องเรียนรู้วิธีเล่นขอผู้ใหญ่สักที
 
มือหนาจับแขนขาวของฟางบีบเค้นขึ้นรูปฝ่ามือ กระชากตัวออกไปยังสถานที่เงียบและลับตาคนมากกว่าโรงอาหารที่ผู้คนพลุกพล่าน สถานศึกษาคงไม่เหมาะถ้าจะมาทำอะไรให้เสื่อมเสีย แต่ถ้าในรถก็พอจะลับตาคนได้อยู่บ้าง
 
"อย่าทำเหี้ยๆกับกูในนี้นะ ไม่งั้นกูจะฟ้องพี่ฟินให้เล่นงานมึง" ฟางขู่
 
"กูบอกมึงไปแล้วนะว่ากูไม่กลัวพี่มึงสักนิด อย่าปากดี!ไอ้คนชื่อชินมันเป็นใคร!!" สองมือหนาจับมือฟางตรึงไว้กับเบาะหลังของรถ ฟางเอนตัวลงหนีหน้าที่ยืนเข้ามาใกล้จนหลังแตะที่นั่ง
 
"เป็นสามีในอนาคตตตต" คิดผิดแล้วว่าฟางจะกลัว ตี๋กัดฟันกรอดมองเห็นชินมองหาฟางอยู่นอกรถ
 
"กูว่าความฝันมึงดับแล้วว่ะ" มือหนากดกระจกให้เลื่อนลง ฟางไม่เข้าใจตะเกียดตะกายจะลุกขึ้นแต่โดนตี๋นั่งทับส่วนล่างเอาไว้ ชินมองเห็นร่างไหวของตี๋ คราแรกอยากจะเดินเข้ามาถามให้แน่ว่าเป็นอะไรกับฟาง แต่พอได้ยินเสียงฟางเล็ดลอดออกมาจึงหยุดมองดูที่หลังต้นไม้
 
"อะระ...อื้อๆๆ...ไอ้เอี้ยอี๋" ปลายลิ้นอุ่นแตะขอบปากของฟางไล้เลียรอบนอกให้รู้สึกขนลุกซู่
 
ผมกระถดตัวหนีไอ้ตี๋แต่สู้แรงทับจากด้ายล่างไม่ไหว ขายาวกดทับหนีบสะโพกผมไว้ไม่ให้ขยับตัวได้หนี ถ้ามันขืนยังเล่นกับริมฝีปากอยู่อีกสักหน่อย ผมคงอดใจไม่ไหวจับมันจูบตามใจสั่ง
 
"เมียกูอย่าริอาจแรดนะครับ ผัวขอเตือน"
 
"ไอ้ตี๋ กูบอกมึงตอนไหนว่ากูเมียมึง" ผมชักขากลับชันตั้งขึ้นกอดเข่ามองหวาด
 
"แม้ตาขาอ่อนกูมึงก็ไม่ได้เห็นหรอกเว้ย" ปากเล็กเถียงฉอดๆ ตี๋ตั้งท่าจะกระโจนเข้าใส่ฟางรีบยกเท้าชี้ขู่
 
"เคยมีใครบอกไหมว่าอย่าเอานิ้วเท้าชี้หน้าผัว มันบาปนะครับ"
 
ผมอาจจะตายได้ในไม่ช้าถ้ายังคงฟังเสียงอ่อนนุ่มแต่แฝงพิษร้ายเอาไว้ให้คิด มึงจะเอากูเพื่อฟันแล้วทิ้ง ไอ้ตี๋เอ๊ย คิดจะเขมือบฟางเด็กโยธามึงยังอ่อนไปนะ
 
"เปิดประตูให้กูลงซะดีๆ ไม่งั้นกูจะถีบและกระทืบมึงให้ได้อายตรงนี้แหละ" ฟางเอาเท้าลง เชิ่ดหน้าขู่
 
ตัวแค่นี้กูดีดทีก็ปลิวแล้ว
 
ตี๋เลิกเล่นสนุกยกข้อมือดูเวลาเข้าเรียนช่วงบ่าย วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน เจ้าของรถกดเปิดประตูก้าวลงมา ฟางคลานตามลงมาติด ชินเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อคิดไม่ผิดว่าฟางต้องอยู่ในรถด้วย มันน่าเจ็บใจนัก
 
"วันหลังจะปล้ำกูก็บอกดีๆนะเว้ย" ฟางทิ้งท้ายประโยคชวนคิดเอาไว้ก่อนร่างบางจะหายเข้าไปในโรงอาหาร ตี๋ยืนค้างนิ่งคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันพลางคิด ไอ้เด็กเปรตมันพูดเหมือนจะยอมงั้นแหละ
 
 
 
TBC.