ชีวิตฉันน่ะหรอ

     "อ่า มาอีกแล้วสินะ "
เด็กสาวปริศนา นอนอยู่บนเตียงภายในห้องมือสนิท
"นี่มัน ก็กลับมาอีกครั้งแล้ว "
เขาบ่นกับตัวเอง เหมือนตัวเองผิด
"หลับซักหน่อยดีกว่า" 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เหตุการณ์เมือ 3 ปีก่อน
 
ฉัน ยังจำเรื่องราวได้ทั้งหมด ตอนนั้นฉันอยู่กับคุณแม่และคุณพ่อ ฉันและครอบครัวกำลังไปเที่ยวกัน มันเป็นวันที่มีความสุขแท้ๆ แต่ว่ามันดันเป็นวันที่ฉันไม่อยากเจอ เมือฉันกลับถึงบ้าน ฉันก็ได้เข้านอนปกติ ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงทะเลาะกัน ระหว่างคุณพ่อแหละคุณแม่ ฉึก เสียงเหมือนเอามีกมาแทงท้อง
"กรี็ด!!!!"
นั้นมันเสียงคุณแม่นิ ไม่ได้ฉันต้องรีบลุกขึ้น ขะ...ขยับตัวไม่ได้
"ยะ..อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ฉัน...." 
หลังจากคำนั้นฉันก็ รีบวิ่งไปหาที่ซ่อนตัวเพราะตอนนั้นฉันกลัวมาก 
ตึก ตึก เสียงฝีเท้า กำลังเดินมาทางห้องของฉัน 
"ไอ้เด็กนั้นอยู่ไหน"
หืมตามหาฉันงั้นหรอ หรือว่าเขาต้องการจะฆ่ายกครัว ฉันพยายามแอบมองเข้าโดยไม่ให้เขารู้
หลังจากนั้นฉันก็หลับไปและรู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว  
"เด็กสบายดี ไม่กี่วันก็กลับได้"
เอ๋ นี่ ฉันโดนอะไรงั้นหรอ แล้วฆาตกรนั้นละ?
"หมอคะ แล้วฆาตกรคนนั้นละ"
ฉันถามหมอ แต่หมอกลับมองไปที่ตาข้างซ้ายของฉัน
"ฆาตกรคนนั้นหนีรอดไปได้"
ฉันไม่ค่อยสบายใจกลับคำพูดนัก 
"้กลับได้ยังคะ"
ฉันถามหมอเพราะว่าฉันเริ่มเบื่อกับการที่ต้องมานอนนิ่งเฉยๆ
"นอนอีกไม่กี่วันก็กลับได้แล้ว ตอนนี้รอดูอาการอยู่เลยกลับไม่ได้น่ะ"