เมดเหมียว~ที่รัก

"ท่านโซระจะทำอะไรหรอคะ?"คนดังในโรงเรียนไม่น่าจะทำแบบนี้เลยนะ"เปล่าคร้าบ เปล่าคร้าบ"ทำไมถึงทำหน้าเมินซ้ะขนาดนั้นอ่ะคะ เขาค่อยๆลุกจากเตียงของฉัน"เนโกะจัง เนโกะจัง เป็นไงบ้าง?!"ยูเมะผู้ที่คอยอยู่กับฉันมาตลอด วิ่งเข้ามาอย่างไว "อ...อื้ม ไม่สบายนิดหน่อย(ละมั้ง)ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ""เอ...แต่เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมโซระถึงไม่กลับไปที่ห้องล่ะ"ยูเมะพูดแล้วมำหน้าหวิวๆ(หน้าแบบแซวว่าทำไรกันรึเปล่าอ่ะนะ)ใส่โซระ"เปล่าครับๆ ผมทำหน้าที่ที่อาจารย์สั่งมาครับ"แหมคุณท่านโซระเมื่อกี๊ทำอะไรฉันย้ะ"ป...ไปกันเถอะ"ฉันอยากไปจากที่นี่แล้วนะ ฉันพยายามลุกแต่ว่ามันเจ็บตรงหัวใจกับปวดหัวมากเลยอ่ะ"ม...ไม่ไหวแล้ว ลุกไม่ขึ้น..."ฉันว่ามันไม่หนักไปหน่อยหรอ? อาการของฉันน่ะ"เนโกะจัง ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนก็ได้นะ พักผ่อนเถอะ"ยูเมะถ้าฉันอยู่ล่ะก็ จะโดนทำอะไรที่ไม่ดีแน่"ย..ยูเมะ"ฉันพูดเบาๆ ตาของฉันค่อยๆปิดลงๆ ฉันเพลียมากเลยหลับไปในความฝันของเนโกะชิ"ย...อย่านะ อย่าทำฉันเลยนะ""ไม่เป็นไรหรอกทนหน่อยนะ เจ็บนิดเดียวเอง""ก็ท่านโซระเป็นคนทำนิคะ"(ผู้แต่ง:อย่าพึ่งคิดๆ)"แค่โดนมีดแทงเข้าไป แค่โดนฉีดยา ไม่เห็นจะทรมานสักนิด 5555"เขาหัวเราะซะใจมาก มีดค่อยๆแทงเข้าที่ท้องของฉัน"จ...เจ็บ""ถ้าไม่เจ็บแล้วผมจะทำทำไมล่ะครับ คุณเมด"อยู่ดีๆหูกับหางฉันมันก็เด้งออกมา ฉันกะอักเลือดออกมาจนเลอะทั้งตัวฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา..."ห้องพยาล...หรอ..." ฉันเดินกลับไปทร่ห้องเรียน"ข...ขออนุญาตค่ะ"ฉันเปิดประตูห้องเข้าไป โซระก็หันมา ฉันหน้ามืดไปพักหนึ่ง"เข้ามาสิ วันนี้สอบนะ"ฉันเดินเข้าไปแล้วนั้งที่โต๊ะพร้อมข้อสอบ ทำไมมันง่ายแบบนี้ ฉันทำไปเรื่อยๆจนเสร็จ แต่ไม่คิดว่า... จะทำเสร็จพร้อมกับโซระแบบเนี้ย... ฉันลุกไปส่งข้อสอบแล้วรอจนหมดคาบกริ้งงงงง... พักเที่ยงแล้ว ปกติฉันก็นั่งกินข้าวคนเดียวนะ แต่วันนี้..."ขอนั่งด้วยนะ"ท่านโซระเดินมา พร้อมกับแฟนคลับทั้งหลาย"พวกเธอก็ไปกินข้าวสิ"ท่านโซระพูด แต่...ยูเมะจังหายไปไหนนะ"หลังจากที่เธอกลับมาที่ห้อง เธอดูแปลกๆนะ"ท่านโซระถามฉันทำไมเนี่ย"ก็ฝันร้ายนิดหน่อยน่ะ""ฝันหรอ...เล่าให้ฉันฟังบ้างสิ"ท่านโซระอยากรู้ไปทำไมนะ ฉันเล่าเรื่องที่ฉันฝันร้ายกับคุณหนู "แล้วเธอเลยกลัวฉันว่างั้นสินะ""ก็...น่าจะใช่นะ"ท่านโซระคิดอะไรอยู่นะ"ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว"เขามองฉันฉันแล้วยิ้มให้ เพื่อนผู้หญิงที่นั่งโต๊ะรอบข้างมองมาที่โต๊ะเรา"ฉันว่าฉันขอตัวดีกว่านะ"ฉันลุกขึ้นทันที ปวดหัวจัง...คิดว่าอาการดีขึ้นแล้วซะอีก ฉันทำสีหน้าไม่ค่อยดี แล้วเดินออกจากตรงนั้น...♪เลิกเรียนแล้วจ้า♪ฉันคงไม่ไปบ้านคุณหนูอีกแล้วล่ะ ฉันเดินออกจากโรงเรียนก็พบกับแมวตัวหนึง อ้อ!ฉันคุยกับแมวได้ล่ะคุณลุงคะ ฉันพูดกับแมวตัวนั้นน...เนโกะชิรึเปล่าค่ะโตขึ้นเยอะเลยนะ ตอนที่อยู่อีกโลกยังตัวเล็กอยู่เลย*แทรกเนื้อหา แมวทุกตัวอยู่ในโลกเทพเจ้าและเมื่อถึงเวลาจะต้องมาอยู่ที่โลกมนุษย์ แต่แม่ของฉันเป็นเทพแมวเลยมีอำนาจและพลังมากกว่าทุกตน แต่เทพที่เก่งๆจะไม่ได้มาที่โลกมนุษย์ แต่แม่ฉันทำผิดกฎเพราะลงมาที่โลกมนุษย์และผิดซำ้สองเพราะพบรักกับมนุษย์ เมื่อฉันเกิดมาจึงต้องอยู่ที่โลกเทพเจ้าตนเดียว แล้วโดนเนรเทศออกมาเพราะเป็นลูกของ ลูเนโกะคุณลุงหาที่พักดีๆให้ฉันหน่อยได้ไหมคะเดินตามมาสิ ฉันเดินตามคุณลุงไปที่สวนสาธารณขอบคุณนะคะจ่ะ ถ้ามีอะไรล่ะก็ บอกแมวตัวไหนก็ได้นะ มันรู้จักเธอทุกตัวล่ะค่า คุณลุงเดินลับตาฉันไปแล้ว คงต้องหาที่พักดีๆแถวนี้และต้องไม่ให้เพื่อนกับคนอื่นๆเห็นด้วยล่ะนะ ฉันทิ้งตัวนั่งลงไปที่เก้าอี้แล้วมองดูรอบๆ ก็ไม่เห็นมีที่ไหนดีๆเลยนี่ ฉันถอนหายใจเฮือกแล้วก็มีพวกเพื่อนผู้หญิงที่โรงเรียนเดินมาหาฉัน"นี่ เนโกะซาว่า ใช่ม๊ะ"เธอตะคอกใส่นิดๆ"ค่ะ""ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้ เพื่อนกัน"เสียงเธอเหมือนนักเลงเลยอ่ะ"ฉันไม่คุ้นกันคนที่ไม่ค่อยสนิทหรอกนะคะ""เสียงของเธอน่ารักดีนี่"เขาคิดจะหาเรื่องใช่ไหมเนี่ย"เธอน่ะแอ๊บเสียงเรอะ!"เขาเอามือจับคางของฉันอย่างแรง ฉันไม่มีแรงสู้เลย..."ม...ไม่ใช่นะ"เขาปล่อยมือแล้วกระชากเสื้อฉันไปอย่างแรง"ที่ทำหน้าตาน่ารัก พูดเสียงหวานๆเนี่ย จะให้โซระสนใจหรอ!"เขาสูงกว่าฉันเขาเลยดึงเสื้อฉันจนกับเกือบลอย"ไม่ใช่นะ"เขาเหวี่ยงฉันลงพื้นอย่างแรง แล้วเอาเท้ามาวางบนตัวฉัน"แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร"เขาแสยะยิ้มใส่ฉัน ฉันเลยไม่พูดอะไร"เป็นหัวหน้าแก๊งของพวกแฟนคลับโซระ นักเลง"เขาตะคอกใส่ฉัน และมากระซิบข้างหูฉันว่า"และแฟนคนต่อไปของโซระ"ถ้าฉันไม่สู้ก็คงจะตายตรงนี้สินะ พวกของเธอเยอะมากเลยฉันเลยตักสินใจตะโกนออกไป"คนแย่ๆแบบนี้โซระไม่เอาหรอกนะ"ฉันรีบลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งไปที่... พวกนั้นก็ตามมาเรื่อยๆ จำทางไม่ได้แล้วทำไงดี...นั่นโซระใช่ไหม เขาเดินอยู่ไม่ไกลเลยตัดสินใจวิ่งไปหา"โซระคุง"ฉันตะโกนออกไปจนสุดแรง จนท่านโซระหันมา ฉันวิ่งอ้อมไปข้างหลังเขาและก็เห็นพวกนั้นหยุดวิ่ง"นี่ พวกเธอจะมีเรื่องไปถึงไหนเนี่ยห้ะ รีบกลับไปได้ละ"โซระตะคอกใส่เพื่อนพวกนั้น เขาไม่เคยตะคอกใส่ใครเลยนะ ดูแปลกๆ"ค่ะ"พวกนั้นง๋อยไปเลย และก็เดินกลับไป(?)"เนโกะซัง เป็นอะไรรึเปล่า"คุณหนูเอามือมาจับที่หน้าของฉัน"ไม่ค่ะ""โทรมขนาดนี้เลยหรอเนี่ย"ท่านโซระจัดผมกับเสื้อให้ฉัน"ข...ขอบคุณนะคะ""เธอคงไม่อยากไปที่บ้านฉันอีกใช่ไหม"ฉันพยักหน้าเฉยๆแต่ไม่ได้พูดอะไร"งั้นไปที่อะพาร์ทเม้นที่ฉันอยู่แล้วกัน"ห้ะ! อะพาร์ทเม้น ก็อยู่คนเดียวสิ อยู่ดีๆอาการของฉันก็กำเริบขึ้นมาเลยทำให้หน้ามืด ฉันเกือบล้มแต่จับแขนเสื้อของท่านโซระไว้"เธอคงเดินไปไม่ไหวนะ ขี่หลังฉันไปแล้วกัน"พอเขานั่งลง ฉันก็ค่อยๆขึ้นอย่างระมัดระวัง"ตัวเบาจังนะเธอ""ค่ะ"เขาลุกขึ้นแล้วก็เดินไป☆หารู้ไม่พวกนักเลงดูเธอตลอดเลยนะ★
♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪=♪
เนโกะชิ:ซวยแล้วไง
To be continue