~รักป่วนคุณชายเจ้าเล่ห์~

ฉันยังคิดเรื่องตอนเช้าอยู่จนมาถึงตอนกลับบ้านแล้ว เอาไงต่อดีนะ  แย่รึเปล่านะ
ฉันทำไรลงไปแน่ =0+ ฉันตายแน่ ทำไม่บอกความจริงไปนะ มีใครจะช่วยเราไหมเนี่ยอ่อรู้แล้ว  นาชาต้องพึ่งเธอซะแล้ว โทรหาแปป
“ตื้อ........ตื้อ.........ฮัลโหลว่าไงยัยซื้อบื้อ”
‘ฮัลโหล นาชาฮือ.........ฮือ T T’
“มีไรเล่าให้ฉันฟังหน่อย”
‘มันก็มีอยู่ว่า บลาๆ บลาๆ’
“เธอมีมันหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว!!!”
‘น้าถ้าเธอช่วยฉัน เธอก็เจอกับโชจังนะ!! ไม่ดีหรอ’
“แหม่~ แน่นอนอยู่แล้ว”
ในใจฉัน แบบ นาชาเธอไม่เบาเลยนะแหม่~ จะไปได้ไหมเนี่ย ขอให้ได้ด้วยเถอะ
‘ฉันว่าพรุ้งนี้เจอกันนะ’
“เธอรู้จักเขาแต่เด็กแล้วทำไมไม่บอกความจริงไป”
‘มันอาจไม่ใช่ฉัน แค่นี้นะ’
ฉันวางสายลง ไม่อยากพูดแบบนี้ ฉันเป็นคนไม่แน่นอนหรอก จริงๆ ฉันทำถูกยังน้าช่างมันเถอะ นอนดีกว่า........................
“คุณซากุโกะ ครับ”
‘ค่ะ มีไรหรอค่ะ’//คำตอบเช่นเคยที่เขาถาม
“คุณเป็นเด็กในตอนนั้นใช่ไหม?”
‘ฉัน.........มะ.................ไ-ม่............รู้’
ฉันฝันหรอ!!  ฉันสะดุกตื่นเลย  เช้าพอดีเลย เตรียมตัว ฉันพร้อมแล้ว ><