The Nemesis รักครั้งแรกของยัยตัวซวย

               สวัสดีฉันชื่อ 'ขนมปัง' อายุ17 ฉันมักถูกเพื่อน รุ่นพี่และรุ่นน้องแกล้งเสมอเลย
แม้กระทั่งอาจารย์!!!  ขนาดโชคชะตายังแกล้งฉันเลย แงงง~T^T ที่พวกเขาพากัน
แกล้งและรังเกียจฉันก็เพราะว่า 'ฉันมันตัวซวย' ใครที่เข้าใกล้ฉันมักเกิดเรื่องร้ายๆขึ้น
จนทุกคนพากันรังเกียจ ฮือออ~ขนาดคนในครอบครัวยังสนับสนุนกัน ไล่ให้ฉันไปอยู่
หอตัวคนเดียวเลยยยย~T^T 
 
 
          วันนี้เปิดเทอมวันแรกของฉันเอง ตอนนี้อาจารย์และทุกคนกำลังจัดที่นั่งในห้อง
ห้องฉันมี 35 คน อาจารย์จัดที่นั่งแบบคู่ ทำให้มีเศษหนึ่งคนที่ต้องนั่งคนเดียว ผู้โชค
ร้ายคนนั้นต้องเป็นฉันแน่นอน! T-T
 
 
" ดี..พิซซ่า! ^∆^)/ "ฉันทักเพื่อนสาวที่อยู่ร่วมห้อง พิซซ่าเธอเป็นคนใจดีน่ารักและ
เรียนเก่งเรียกว่าเพอร์เฟ็กจะดีกว่า ฉันตั้งใจทักเธอเพื่อชวนเธอมานั่งด้วยกัน
 
 
"ดีจ้ะ ม..มีอะไรหรือเปล่า?" พิซซ่ายิ้มให้ฉัน แต่เธอก็ก้าวขาห่างฉัน คงไม่มีใคร
อยากคบฉันจริงๆน่ะหล่ะ (  . .)
 
 
"ไม่มีอะไรหรอก ขอตัวก่อนนะ^^ " ฉันบอกพิซซ่าแล้วหันหลังเดินออกจากเธอ
 
 
"เดี๋ยว..! ฉันไม่ได้เกียจเธอหรืออะไรเธอนะ ฉ..ฉันแค่....."พิซซ่าพูด 
 
 
"ฉันเข้าใจ ฉันมันตัวซวย คงไม่มีใครอยากเข้าใกล้หรอกเนอะ^-^) " ฉันยิ้มบางๆให้เธอ
ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเดี่ยว.. และกำลังจะนั่งลง..
 
 
กร๊อบ~
 
 
               เสียงไม้ที่ไหนสักที่กำลังหัก แต่กว่าจะรู้ว่าคือที่ไหนฉันก็ร่วงไปกองกับเก้าอี้
ของฉันแล้ว โอย.. เจ็บๆๆ แง~ มาโรงเรียนวันแรกก็ออกลายแห่งความซวยแล้วT^T  
 
 
"เอาแล้วๆ ยัยตัวซวยเริ่มแพร่เชื้อซวยๆของเธอแล้ว"
 
"เขยิบโต๊ะออกมาห่างๆหล่อนเร็ว"
 
"อย่าไปเข้าใกล้ยัยนั่น"
 
 
               ตอนนี้เพื่อนๆกำลังซุบซิบเรื่องฉัน และความสามารถพิเศษของฉัน.. คือความ
ซวยนั่นเอง :(
 
 
"ขนมปัง เธอพังเก้าอี้ของโรงเรียน เธอถูกลงโทษทำความสะอาดห้องเรียนอาทิตย์นี้ 1
อาทิตย์" อาจารย์พูดพร้อมยิ้มตลก เขาคงกำลังกลั่นแกล้งฉัน  ส่วนเพื่อนในห้องก็พา
กันสมน้ำหน้าฉัน T^T หนูผิดอารายยยยย~ แค่เกิดมาซวยเพิ่มเติมคือสวยมาก~ ฮิฮิ
 
 
 
 
 
 
พักกลางวัน
 
 
"เอาข้าวหมูทอดกระเทียมที่หนึ่งค่ะ^-^" กว่าจะพักเที่ยง กว่าจะต่อคิวมาสั่งอาหาร เล่น
เอาท้องฉันร้องเพลงไปหลายเพลงเลย ออด~ อ๊อด~
 
 
"ข้าวหมดนะหนู"ว่าไงนะ!!!  ข้าวหมดงั้นเรอะ!!!!! O[]O
 
 
"อ่า...ค่ะ" ความซวยปรากฎอีกแล้ว เห้อออ~ ช่วยไม่ได้ฉันเลยเดินไปหาซื้อน้ำมาดื่มแทน ฉัน
ชอบดื่มน้ำแดงนะ แต่ผู้หญิงหลายคนเหมือนจะไม่ปลื้มที่ฉันชอบน้ำแดง ไม่รู้เพราะอะไร
 
 
พลั่กกก!?!?!?
 
 
"ข..ขอโทษค่ะๆ! "มัวแต่เดินคิดอะไรเพลินจนเผลอสะดุดขอบโต๊ะไปโดน 'นีน่า'  น้ำแดงหกเลอะ
เปลื้อนเสื้อนีน่า ดูเหมือนนีน่าไม่ปลื้ม
 
 
"ซุ่มซ่ามจริงๆ-*-" ก็ฉันมันตัวซวยนี่! >:(
 
 
"ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ"
 
 
"เธอจะชดใช้ยังไง!*- -)"อย่าทำหน้าโกรธสินีน่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ แงงง~
 
 
"ล..แลกเสื้อกันไหม?" ถ้าแลกเสื้อเธอก็จะไม่เปียก แต่ฉันเปียกแทน..? ความคิดดีปะล่ะ(?)
 
 
"แบบนี้ดีกว่า"ยัยนีน่า หยิบแก้วน้ำส้มที่อยู่บนโต๊ะข้างๆเธอ ยกน้ำราดใส่หัวฉัน นี่มันจะมากไป
แล้วนะยัยนีเน่าา!!
 
 
"นี่เธอบ้าไปแล้วรึไง! ฉ..ฉันเปียกหมดแล้วนะ!!  T^T "ทั้งเปียกทั้งเหนียวทั้งเหม็น ฉันเกียจ
น้ำส้ม!!!
 
 
"เธอนั่นแหละที่บ้า!! ฉันไม่ยอมแลกเสื้อกับตัวซวยอย่างเธอหรอก เสียชื่อฉันหมด!"ยัยนีเน่าพูด
แล้วเดินกระแทกไหล่ฉันไปจากตรงนั้น ปล่อยให้ฉันยืนค้างอยู่คนเดียว ซวยอีกแล้ว...
 
 
 
 
หอพัก
 
 
               แฮ่กๆ กว่าจะวิ่งมาอยู่หน้าห้องเนี่ยเหนื่อยแทบตาย-..-) เพราะอะไรน่ะหรอ(?) โดน
หมาควบหน้าหอ แง~ ToT เอ..ว่าแต่กระเป๋าเก็บกุณแจกับเศษตัง เอ้ย! กับเงินฉันหายไปไหน
เนี่ยยยย~!!!/(0[]0)\
 
 
"เฮ้~ กระเป๋าจ๋าา อยู่ไหน~" ตอนนี้ฉันกำลังเดินไล่หากระเป๋าเก็บของที่ฉันทำตกไว้ที่ไหนสักที่
 
 
"ฮ่ะๆๆ"นี่ฉันยังมีอารมณ์มาหัวเราะอีกรึเนี่ยY-Y แต่เดี๋ยวนี่ไม่ใช่เสียงฉัน! แล้วเสียงใคร?
(   ' ')...(^^  )
 
 
"เธอนี่ตลกจัง ฮ่าๆ ว่าแต่กำลังหากระเป๋าใบนี้อยู่รึเปล่า?" มีผู้ชายคนหนึ่งที่ขาว ที่หล่อ ที่สูง และ
ที่หัวเราะฉันอยู่- -) ยื่นกระเป๋าใบสีครีมมาทางฉัน นั้นกระเป๋าฉันหนิ กระเป๋าจ๋าาา~ >3<
 
 
"ใช่! เอาของฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! -3-" หมับบบ~ ฉันคว้ากระเป๋าโปรดมาจากมือขาวๆของตานั่น
แล้วรีบเขยิบห่างก่อนตานั้นจะซวย -[]-
 
 
"ขอโทษนะที่แอบดูของในกระเป๋านะ" ว่าไงนะ! เสียมารยาทที่สุด หน้าตาดี๊ดี แต่ทำไมมารยาท
เสียแบบนี้! ในกระเป๋าใบนั้นยิ่งมีของสำคัญอยู่ด้วย 
 
 
"เสียมารยาท! แต่ก็ขอบใจนะที่เอามาคืนน่ะ ฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะ"
 
 
"เดี๋ยว ฉันชื่อเคคิง เธอชื่ออะไร?"เขาดึงมือฉันไว้
 
 
"อย่าเขามาใกล้ฉัน! เดี๋ยวนายก็ซวยหรอก ฉันมันตัวซวย!!"ฉันสะบัดมือออกจากเขาแล้วเขยิบ
ออกมาห่าง1เมตร
 
 
"ฮ่ะๆ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอซวย"เขาพูดพร้อมกับเดินมาทางฉัน ฉันเตือนนายแล้วนะ T-T
 
 
พลั่กกก???
 
 
ตุ้บบบบ!!!
 
 
"โอ้ย! รู้สึกเหมือนฉันจะขาพลิก"ไงล่ะ? ไม่เชื่อ! ตอนนี้มาล้มทับขาฉันทำมายยย แงงง เจ็บ
 
 
"บอกแล้วก็ไม่เชื่อ>:( ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลย!" ตาบ้าค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นช้าๆ ส่วนฉันเองก็รีบลุกตาม
 
 
"เธอยังไม่บอกฉันเลยนะ เธอชื่ออะไร? อายุเท่าไร? เรียนที่ไหน"ตอนแรกนายถามชื่ออย่างเดียว
ไม่ใช่เรอะ! น่าแปลกที่เขาอยากรู้จักตัวซวยอย่างฉัน
 
 
"ฉันชื่อ ขนมปังเรียกปังก็ได้ อายุ17 เรียนที่xxx"แล้วเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องบอกนายด้วยเนี่ย- -^
 
 
"ไว้เจอกันสาวน้อย^^"เขายกมือตบหัวฉันเบาแล้วลูบหัวด้วยความเอ็นดู(มั้ง) คนนะย่ะ ไม่ใช่หมา
หรือแมว-*-
 
 
"อืม.. ฉันไปละนะ"
 
 
"เดี๋ยว?!?!?!"บอกครบหมดแล้วจะถามอะไรอีกเนี่ยยยย!!
 
 
"อะไรอีกหาาา=[]=" ฉันมองเขาด้วยความสงสัยและ 'รำคาญ'#หนักมาก
 
 
"มีคนขาพลิกทั้งคน ไม่คิดจะช่วยพยุงไปส่งหน่อยหรอ?" สุดท้ายฉันก็ช่วยพยุงเขาไปส่งที่ห้องจน
ได้อย่างน้อยก็ล้มไปหลายตลบ=..= กว่าจะถึงห้องพักก็ได้หลายแผลอยู่นะ ว่าแต่ตาบ้านั่น..ชื่อ
อะไรนะ? แล้วจะมาเป็นเพื่อนกับตัวซวยอย่าฉันหรือเปล่า
 
 
 

 
ขอบคุณที่แวะเข้ามา ติ ชม ได้น่าาา~  #ขนมปังงง