แค่อยากให้รู้ว่ารักเธอ

บทที่ 14 ทวงคำตอบ

            นิ้วมือเรียวยาวกำลังพิมพ์ตอบข้อความในFacebookที่เล่นบนโทรศัพท์มือถือยี่ห้อยอดนิยม ข้อความนี้ถูกส่งมาโดย Rin rin

Rin rin > The Man_Next Door:ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ สบายดีมั้ย...คิดถึงจัง

The Man_Next Door:ใช่ เราไม่ได้คุยกันนานมาก งานยุ่งมากกก แต่ป้องสบายดี แล้วก็คิดถึงรินทร์มากกกกกเลย

ข้อความที่ถูกส่งมาแม้จะไม่ได้ยาวมากและเป็นเพียงข้อความธรรมดาที่คนอื่นเห็นแล้วก็เฉยๆ แต่สำหรับเขามันทำให้หัวใจชื่นฉ่ำและสดชื่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขามักจะมีความสุขทุกๆครั้งเมื่อได้แชทหรือส่งข้อความคุยกับเธอผ่านFacebook ชายหนุ่มรู้สึกขอบคุณโซเชียลเน็ตเวิร์คดีๆแบบนี้ ที่ทำให้คนสองคนที่อยู่ไกลกัน ไม่ได้คุยกัน ได้อยู่ใกล้กันและได้คุยกันผ่านแป้นพิมพ์เล็กๆ

แสงอรุณสดใสต้อนรับเช้าวันใหม่ในวันต่อมา สองมือน้อยถือไอแพดเครื่องมือสื่อสารประจำกาย สายตาสองคู่ไล่ดูไปตามฟิดข่าวลงมาเรื่อยๆเพื่อตรวจเช็คข้อความของลูกคาที่ติดต่อเข้ามา แต่สายตาก็หยุดชะงักเมื่อมาเจอข้อความของเธอที่ได้ส่งถึงThe Man_Next Doorและได้มีการตอบกลับโดยปกป้องแล้ว

ปากเล็กคลี่ยิ้มบางๆเมื่ออ่านข้อความตอบกลับจบ แค่ได้รู้ว่าเขายังสบายดีและยังไม่ลืมเธอ แค่นี้ก็ทำให้ใจสาวมีความสุขมากจริงๆ

Rin rin > The Man_Next Door:ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ สบายดีมั้ย...คิดถึงจัง

The Man_Next Door:ใช่ เราไม่ได้คุยกันนานมาก งานยุ่งมากกก แต่ป้องสบายดี แล้วก็คิดถึงรินทร์มากกกกกเลย

Rin rin:งานยุ่งมากก็พักบ้างก็ได้นะ เดี๋ยวไม่สบาย =D

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก “คุณรินทร์คะ มีคนมาขอพบค่ะ”

            เสียงของสาวใช้ดังมาจากหน้าประตูห้องนอนทำให้สาวน้อยที่อยู่ข้างในหยุดสนใจภาพจากจอแก้วแล้วเดินออกมาหน้าห้องเพื่อสอบถาม เมื่อได้ความแล้วจึงมุ้งหน้าไปยังจุดหมายทันที

                รูปร่างที่คุ้นตาทำให้ไอรินทร์เดาได้ไม่ยากว่าเป็นใคร “ปีเตอร์” เสียงหวานเรียกคนตรงหน้าเบาๆ

                เจ้าของชื่อหันมาหาคนเรียกช้าๆแล้วส่งยิ้มพราวเสน่ห์ให้ “ดีใจจังที่รินทร์ยังจำผมได้”

                “หาบ้านรินทร์เจอได้ยังไงเนี่ย”

                “ลืมแล้วเหรอว่าผมเป็นใคร”

                จริงสิเธอลืมไปได้ยังไงว่าเขาเป็นใครประวัตินักศึกษาและที่อยู่เรื่องแค่นี้เขาค้นหาได้สบายๆอยู่แล้ว

                “มาเที่ยวเหรอ ดีเลยเดี๋ยวรินทร์จะเป็นไกด์ให้” สาวน้อยอาสาอย่างอารมณ์ดี แต่พอเห็นชายหนุ่มส่ายหัวน้อยๆ ก็เก็บยิ้มทันใด “ไม่ได้มาเที่ยวแล้วมาทำอะไร”

                “มาหารินทร์เพื่อต้องการคำตอบไงละ” เจ้าบ้านหรี่ตาลงเพื่อต้องการให้คนถามขยายความให้มากกว่านี้ “เป็นแฟนกับผมนะ”

                ดวงหน้าหวานสลดลงเมื่อได้ฟังคำถาม  หนุ่มลูกครึ่งตรงหน้ายังรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

                “รินทร์ให้ปีเตอร์ได้แค่เพื่อนเท่านั้น” ไอรินทร์ย้ำ แต่จะมีเหรอที่คนอย่างปีเตอร์ แอนเดอสันล้มเลิกความต้องการง่ายๆ สองมือหนาจับมือบางขึ้นมากุมไว้แน่นเผื่ออาจจะทำให้เธออ่อนใจ

                “ขอเถอะ ให้โอกาสผมสักครั้ง” น้ำเสียงและแววตาขอร้องส่งมาหาหญิงสาวชัดเจน หากเป็นหญิงคนอื่นที่เจอคงจะยอมตั้งแต่คำแรกแล้ว

                “วันนี้รินทร์เพลียมากเลยขอขึ้นไปพักก่อน ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ออกไปส่ง” ไอรินทร์รีบตัดบทเพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด เพราะรู้ถ้าต่อไปก็คงเท่านั้น เธอยังไม่อยากมีใจให้ใครยกเว้นแค่คนคนหนึ่ง

                นัยต์ตาสีฟ้าที่เคยสดใสบัดนี้ถูกแทนที่ด้วยความโกรธและเจ็บมองไปทางร่างบางที่เดินหายไปแล้ว ในหัวสมองตอนนี้มีแต่ความขุ่นเคืองที่ถูกปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เขาไม่ยอมแพ้แค่นี้แน่ยังไงซะเธอต้องเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น

                ‘ไม่เคย ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธฉัน...ทุกคนพร้อมที่จะเข้ามาหาฉัน มีแต่เธอคนเดียวที่ทำแบบนี้ หึในเมื่อขอดีๆไม่ให้ ฉันจะทำให้เธอปฏิเสธฉันไม่ลง...’

                “เรื่องที่ฉันให้จัดการเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย...อืม ขอบใจมาก” ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไรแต่ดูจากสีหน้าของชายหนุ่มพึงพอใจกับคำตอบมาก

ตื่อดึ้ง!... ตื่อดึ้ง!... ตื่อดึ้ง!... ตื่อดึ้ง!... ตื่อดึ้ง!... ตื่อดึ้ง!

ข้อความแล้วข้อความเล่าส่งมาหาไอรินทร์ซึ่งเธอเปิดอ่านแล้วครั้งแรกและไม่ตอบกลับไป เมื่อผู้รับข้อความไม่ตอบกลับผู้ส่งจึงขยันส่งมาทุกๆห้านาที ไอรินทร์แทบอยากจะปิดไอแพดเสียให้พ้นแต่เกรงว่าจะมีคนติดต่อธุระจึงจำยอมนั่งฟังเสียงเตือนข้อความที่ดังเป็นเพื่อนในห้องที่เงียบๆ แต่ความอดของคนเรามีจำกัดมือบางเอื้อมไปหยิบเครื่องมือไอทีมาเพื่อจะตอบกลับข้อความของเขาเผื่อบางทีคนส่งจะหยุดเสียที แต่สายตาก็ไปเจอกับข้อความหนึ่ง

Anderson Peter>Rin rin: I will go back to England on this Saturday. Will you have dinner with me on this Friday? (แปล: ผมจะกลับอังกฤษเสาร์นี้ วันศุกร์นี้มาทานอาหารเย็นกับผมนะ)

มือบางลังเลเล็กน้อยว่าจะพิมพ์ว่าอะไรแต่ในที่สุดก็ตอบไป

Anderson Peter>Rin rin: I will go back to England on this Saturday. Will you have dinner with me on this Friday?

Rin rin: Sure I will go

ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มบางๆเมื่อได้อ่านข้อความตอบกลับ นัยต์ตาประกายวาววับราวว่าจะชัยชนะกำลังจะมาหาในเร็วๆนี้

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีใครกำหนด เย็นวันศุกร์วันนี้ปีเตอร์อาสาเป็นสารถีพาไอรินทร์ไปทานข้าวเย็นเพื่ออยากจะบอกลา

ดวงตาสีฟ้ายังคงจับจ้องหญิงสาวในชุดเดรสเปิดไหล่ข้างเดียวสีชมพูหวานมาตั้งแต่ไปรับเธอมากจากบ้านจนมาถึงร้านอาหาร

 “วันนี้รินทร์สวยจัง” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมนั่งเท้าคางมองสาวสวยตรงหน้าอย่างไม่วางตา

ใบหน้าหวานยิ้มรับแทนคำตอบ “สั่งอาหารดีกว่า” อยากกลับเร็วๆแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงเล่นเนียนๆไปก่อน

“ชอบกินอะไรก็สั่งเถอะผมทานได้ทั้งนั้น”

“มื้อนี้รินทร์เลี้ยงเอง”

“ให้ผู้หญิงเลี้ยงข้าวใครรู้อายเค้าตาย ไม่ผมจะเลี้ยง”

เกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมาจนในที่สุดก็ได้บทสรุปว่าปีเตอร์เป็นเจ้าภาพและให้อำนาจการตัดสินใจสั่งอาหารอยู่ในมือของไอรินทร์ เธอจึงเริ่มสั่งทันทีแต่ก็ไม่ลืมถามเจ้าภาพว่าทานเผ็ดได้หรือไม่ ซึ่งเจ้าภาพก็ตอบว่าทานได้

“ซีสสสสสสส รินทร์อันนี้อะไรครับทำไมเผ็ดจัง” เจ้าภาพพูพลางชี้นิ้วไปที่จานรองอาหารชนิดหนึ่ง น้ำหูน้ำตาที่ไหลออกมา ปาก จมูกและหูที่แดงสามารถบ่งบอกอาการของเขาให้รู้ได้อย่างชัดเจน

“คั่วกลิ้งหมูสับ” หญิงสาวพูดพลางอมยิ้มน้อยๆกับอาการเผ็ดจัดของหนุ่มตรงหน้า “ซดน้ำแกงเลียงหน่อยนะจะได้หายเผ็ด” ไอรินทร์พูดพลางส่งถ้วยแกงเลียงผักรวมให้ชายหนุ่ม สำหรับเธอรสชาติแบบนี้เป็นรสชาติธรรมดาแต่สำหรับชาวตะวันตกคงยังไม่คุ้นเคยกับอาหารรสจัดจ้านของปักษ์ใต้

                ความหวานของน้ำแกงเลียงทำให้เจ้าภาพรู้สึกดีขึ้นมากจากคั่วกลิ้งรสจัด “ผมนึกว่าผมกำลังจะตายแล้วนะเนี่ยมันเหมือนจะระเบิดปากผมได้เลย” ความเข็ดหลาบทำให้เขาไม่กล้าแตะเมนูนี้อีกเลย ไม่น่าทำปากเก่งจริงๆ แล้วชายหนุ่มขอตัวไปเข้าห้องน้ำ สักพักจึงกลับมาพร้อมภาชนะทรงกระบอกใสบรรจุเครื่องดื่มสีเหลือง

                “น้ำสัปปะรสครับ ดื่มแล้วสวย” ไอรินทร์มองแก้วบรรจุเครื่องดื่มสีเหลืองสดพลางย่นคิ้วเรียวนิดๆด้วยความไม่ค่อยอยากเชื่อแต่ยกขึ้นดื่มตามคำโฆษณา ดื่มได้แค่ครึ่งแก้วก็วางลง

“ดื่มให้หมดสิ” กลัวคนให้จะเสียใจเธอจึงดื่มจนหมดแก้วตามคำขอ

                “กลับบ้านเถอะ”

ร่างบางยกตัวเองขึ้นจากเก้าอี้แต่ยังยืนได้ไม่เต็มที่ความรู้สึกเหมือนว่าโลกกำลังหมุนเร็วขึ้นมือข้างหนึ่งพยายามประคองศีรษะส่วนอีกข้างค้ำโต๊ะเพื่อประคองตัวเองไม่ให้เสียการทรงตัว ชายหนุ่มเห็นอาการเธอไม่ดีจึงรีบเข้ามาประคองร่างเธอไว้

‘ใช่ได้’ ริมฝีปากหนาแอบหยักยิ้มกับอาการไม่สู้ดีของเธอ

“เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านนะ” ศีรษะเล็กพยักเบาๆแทนคำตอบ ร่างบางแนบพิงกับร่างสูงอย่างไร้เรี่ยวแรง เจ้าภาพเลือกที่จะประคองเธอไปแทนเพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตามากเกินไปของ ‘คนทั้งร้าน’

ปีเตอร์วางร่างบอบบางลงบนเตียงกว้างอย่างแผ่วเบา แล้วโน้มตัวลงไปเคียงข้างเธอนิ้วใหญ่เกลี่ยเส้นผมสีดำขลับที่ปรกใบหน้าสวย “ขอดีๆแล้วแต่คุณปฏิเสธ ผมเลยจำเป็นต้องทำแบบนี้”

ดวงตากลมโตได้แต่จ้องมองเจ้าของประโยคภาพของชายหนุ่มที่กำลังขึ้นคร่อมร่างของเธอพร่ามัว แขนและขาไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เนื่องจากฤทธิ์ยาชนิดหนึ่งและทำให้เธอมีอาการร้อนรุ่มไปทั้งตัว นิ้วมือใหญ่ไล่สัมผัสไปตรงส่วนไหนของร่างกายราวว่าเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่าน จมูกโด่งก้มลงสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆบนลาดไหล่เรียบเนียน กลิ่นละมุนทำให้ความปรารถนาของกายชายพลุ่งพล่านใบหน้าคมสันเลื่อนลงไปชายกระโปรงผ้าไหมผสมผ้าตาข่าย จมูกโด่งยังคงทำหน้าที่อย่างดีพร้อมกับมือใหญ่ที่กำลังเลิกชายกระโปรงให้สูงขึ้นจนเผยให้เห็นขาอ่อน มืออุ่นปลดเข็มขัดบนชุดของเธอและเอื้อมมือไปปลดซิปข้างหลังพร้อมทั้งจัดการเครื่องนุ่งห่มของตนเองเช่นกัน

‘อย่า อย่าทำแบบนี้...’ น้ำตาอุ่นเม็ดโตไหลลงทางหางตาความกลัวและความเสียใจเข้าเกาะกินไปทั่วทั้งสมอง อยากจะอ้าปากร้องขอแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงอย่างน่าประหลาด ‘ฉันคงต้อง...จำยอมค่ำคืนนี้แล้วสินะ’ ดวงตากลมโตค่อยๆปิดลงช้าๆพร้อมกับภาพพร่ามัวเบื้องหน้า