รุ่นพี่สุดเกรียนกับนายรุ่นน้องน่ารัก[markbam got7]

 
"นี่ยองแจ ยูคกลับหอกันได้รึยัง"ผมถามพร้อมกับมองเพื่อน2คนที่กำลังเตะบอลเล่นกันอยู่ในสนามตั้งแต่เลิกเรียนจนนี่ก็ปาไป5โมงเย็นแล้ว วันนี้สภาเลิกช้าน่ะครับเลยกลับช้าพอจะกลับพวกที่ห้องก็มาชวนไปเล่นบอล ผมอยู่สภานักเรียนมา3เดือนแล้วครับสิ้นเดือนนี้ผมก็เป็นอิสระแล้ว
"ยังอ่ะ ถ้าแบมจะกลับก่อนก็ได้นะ"ไอ้ยูคพูดพร้อมกับหันมามองผม
"ใช่ กลับก่อนเลยวันนี้เล่นอีกนาน"ยองแจเสริมแล้ววิ่งกลับเข้าสนามไปเล่นบอลต่อกับพวกเพื่อนใหม่ที่ห้อง
"งั้นฉันกลับก่อนนะ"ผมตะโกนบอกยองแจและยูคที่อยู่กลางสนามก่อนที่มันทั้ง2จะยกมือเป็นเชิงว่าโอเค ผมเลยคว้ากระเป๋าและเดินกลับหอ ดีนะที่หอผมอยู่ใกล้โรงเรียนและไม่เปลี่ยวมากเท่าไหร่เลยพอมีคนเดินผ่านไปผ่านมาบ้าง แต่ผมก็ยังกลัวอยู่ดีผมมันหล่อนี่ครับต้องกลัวคนฉุดเป็นธรรมดา
ปิ๊นนนน!
เสียงแตรรถดังมาจากด้านหลังทำให้ผมรีบหันไปดู
"แบมแบมจะกลับแล้วเหรอ เดี๋ยวพี่ไปส่งมั้ย"พี่มาร์คยื่นหน้าออกมามองนอกหน้าต่างพร้อมกับส่งยิ้มให้ผม ไหนใครบอกว่าไอ้รุ่นพี่เป็นประธานนักเรียนผมนึกว่าคนบ้ารึไม่ก็เด็ก6ขวบมากกว่าไม่เห็นเหมือนประธานเลย ผมคิดในใจ
"ไม่ล่ะครับ"ผมตอบและพยายามเดินหนี
"เอ๋! เดี๋ยวสิแบมพี่ไปส่งได้นะ"พี่มาร์คพูดเมื่อเห็นผมเดินหนีก็รีบขี่รถตาม 
ผมทำท่าไม่สนใจและรีบเดินหนีเดินลัดไปอีกทาง ที่ไม่ค่อยมีผู้คนมากนัก แต่ก็เป็นทางลัดไปหอผมเหมือนกัน ผ่านไป5นาทีผมไม่ได้ยินเสียงรถขับตามแล้วเลยหยุดเดินก่อนจะหันไปดู ก็ไม่เห็นรถไอ้พี่มาร์คแล้ว
"โธ่นักว่าแน่"ผมพูดก่อนจะรีบเดินกลับหออย่างสบายใจ
ตุ๊บๆ
จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงคนเดินตาม เลยหันไปดูแต่ก็ไม่เจอใคร แล้วตะกี้มันเสียงใครเดินตามอ่ะ ผมคิดในใจพร้อมกับลองเดิน1ก้าวแต่เสียงเดินก็เดินตาม1ก้าวเช่นกัน ผมเลยเดินเพิ่มอีกก้าวผลลัพธ์จึงเป็นเช่นเดิม ผมว่าไม่คนก็ผีแต่ถ้าจะให้ผมหันไปดูล่ะก็ไม่เอานะ ผมกลัวอ่ะ คิดได้เช่นนั้นผมเลยออกแรงวิ่งสุดชีวิต
เสียงฝีเท้าปริศนาวิ่งตามผมมาเรื่อยๆจนแทบจะเข้าถึงตัว 
ฮืออออ ผมกลัวผีอ่าาา T_T
ตุ๊บ หน้าของผมปะทะเข้ากับอกกว้างของใครก็ไม่รู้ ผมตกใจเลยรีบเงยหน้าขึ้นไปดู
"พี่มาร์ค!"ผมอุทานออกมาด้วยความดีใจก่อนจะหันหลังไปมองเสียงฝีเท้าปริศนาแต่มันหายไปแล้ว
"พี่เอง เป็นอะไรหน่ะหะ"พี่มาร์คถามก่อนจะฉุดตัวผมลุกขึ้นจากพื้น พร้อมกับมองหน้าผมแบบงง
"อือ เปล่า"ผมส่ายหน้าให้พี่มาร์คเบาๆ โกหกออกไปคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
"เมื่อกี้พี่เห็นคนวิ่งตามเรามาไม่มีอะไรจริงๆเหรอ"พี่มาร์คถามพร้อมทำหน้ากังวล
"อือ จริงๆ"ผมตอบ"แล้วพี่หายไปไหนมาอ่ะ ไหนบอกจะไปส่งไง"
"ก็เราไม่ให้พี่ไปส่งแถมยังเดินหนีมาตรงทางเปลี่ยวๆอีก พี่ก็เลยมาดักรออีกทางไง"พี่มาร์คอธิบาย
"งั้นไปส่งหน่อยเร็วด้วยวันนี้ผมมีการบ้านเดี๋ยวเลี้ยงข้าว"ผมพูดออกไปด้วยความกลัว กลัวว่าถ้าเดินกลับคนเดียวจะเจอแบบตะกี้อีก
"เออ เอาสิ ปะไปขึ้นรถกัน"พี่มาร์คยิ้มร่าให้ผมพร้อมกับลากผมไปขึ้นรถคันหรู อ่อผมลืมบอกไปผมกับพี่มาร์คอยู่หอเดียวกันครับ แต่ไม่ค่อยอยากกลับกับพี่มาร์คเท่าไหร่ไม่รู้ทำไมอยู่ใกล้พี่เขาแล้วใจเต้นทุกทีเลย ผมคงบ้าไปแล้วแน่ๆเลย
.....................................................................................