รักหมดใจ นายจอมโหด

  พี่เวตั้งแต่กลับมาเขาก็เอาแต่เงียบ พอฉันถามก็เดินหนีเข้าห้องไป เป็นอะไรของเขาเนียอยู่ๆก็ทำตัวเย็นชาใส่

  "พี่เวค่ะตะวันทำอาหารเสร็จแล้วค่ะ" ฉันตะโกนเรียกให้คนที่อยู่ในห้องออกมากินข้าวแต่ก็เงียบฉันเลยนั่งกินข้าวต่อ

  "..." พี่เวเดินออกมาแต่ไม่พูดอะไรเลย แถมนั่งเงียบอีกต่างหาก

  "พี่เวเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ" ฉันถามเพราะเห็นพี่เวไม่กินเลย

  "..." และก็ได้คำตอบแบบเดิม นี่ฉันไม่ได้คุยกับหุ่นยนต์ใช่ไหม

  "เอ่อ พี่เวค่ะพรุ่งนี้พี่ไม่ต้องไปรับตะวันก็ได้น่ะค่ะ ตะวันนัดกับมินณ์ว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน"

  "ไม่ได้!!" อยู่ๆพี่เวก็ตะคอกขึ้นมา อะไร หลายวันมานี่พี่เวไม่เคยตะคอกฉันเลยน่ะทำไมอยู่ๆวันนี้ถึงได้ตะคอกใส่ฉันล่ะ

  "ทำไมล่ะค่ะพี่เว มินณ์เป็นเพื่อนตะวันน่ะ" ฉันว่า

  "เลิกยุ่งกับมัน และห้ามเข้าใกล้ไอ้แมน"

  "พี่รู้จักพี่แมนได้ไง" ฉันถาม

  "เธอไม่ต้องรู้ว่าพี่รู้ได้ไง พี่ห้ามก็คือห้าม" คนเอาแต่ใจ

  "นี่เขาไม่เรียกว่าห้ามค่ะเขาเรียกว่าสั่งมากกว่า" ฉันเถียงกลับแล้วกำลังจะลุกหนีเข้าห้องแต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนที่นั่งอยู่นั้นจับที่แขนฉันแล้วลุกขึ้น

  "เธอกว่าเถียงฉันงั้นหรอ" ทำไมถึงได้ดูน่ากลัวขึ้นมาล่ะ

  "แล้วทำไมตะวันถึง อุ๊บ" O x O พี่เวจูบฉัน จูบนี้มันดูร้อนแรงไม่ออนโยนเลย พอฉันดิ้นพี่เวก็ยิ่งมาจับที่หลังคอฉันไม่ให้ขยับไปไหนได้แล้วยังมากอดหลั้งเอวไม่ให้ฉันดิ้นได้อีก

  "อื้ออออ" ปึก ฉันทุบที่อกพี่เวแรงๆเพราะฉันหายใจไม่ออก เขาเป็นบ้าอะไรของเขาเนีย จูบฉันทำไมกัน

  "ห้ามเถียงฉันอีก ไม่งั้นไม่ได้เจอแค่จูบแน่" กึก ฉันถึงกับหยุดนิ่ง อยู่ๆก็รู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลออกมา

เพรีย

  "คนโหดร้าย!!" ฉันตบหน้าพี่เวแล้วรีบวิ่งเข้าห้องทันทีโดยไม่รอให้คนตรงหน้าได้พูดอะไร พี่เวก็ดูอึ้งๆไป แต่จะทำไงได้ ฉันไม่เคยให้ใครจูบเลย แม้กระทั่งมินณ์ จูบแรกของฉันกับคนโหดร้ายแบบนั้น

2ชั่วโมงต่อมา

  ตอนนี้เป็นเวลา3ทุ่มแล้ว ฉันไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหนเหมือนกันคงเป้นเพราะร้องไห้จนหลับไป 

แอดดดด

  พี่เวไม่อยู่แล้วรีบไปเข้าห้องน้ำแล้วมานอนดีกว่าฉันไม่อยากเจอพี่เวตอนนี้หรอก นึกถึงเมื่อตอนเย็นแล้วฉันอดไม่ได้จริงๆที่จะโกรธ

  ประตูห้องน้ำล็อคใครเข้าห้องน้ำเนีย

  "ห้องน้ำนั้นเสีย" เฮือก พี่เว ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ

  "..." ฉันไม่ตอบแล้วกำลังจะเดินหนีแต่ก็ต้อง

หมับ

  "จะไปไหน จะมาเข้าห้องน้ำไม่ใช่หรอไปเข้าห้องพี่ล่ะกัน" ห้องของพี่เวมีห้องน้ำส่วนตัวแต่ห้องของฉันไม่มี

  "ไม่เป็นไรค่ะ"ฉันว่าแล้วกำลังจะเดินไปแต่ก็ต้องหยุดเพราะพี่เวจับแขนฉันไม่ยอมปล่อย

  "ไปเข้าห้องน้ำ" เฮ้อ เข้าก็เข้า

  "ค่ะ"  พอฉันเดินเข้ามาในห้องพี่เว นี่ห้องนอนพี่เวหรอเนียตกแต่งเรียบๆแต่แท่จัง ขนาดฉันทำความสะอาดยังไม่เคยเข้ามาเลยพี่เวสั่งห้ามตลอด แต่ทำไมวันนี้ถึงให้เข้ามาได้ก็ไม่รู้

  พอฉันเข้าห้องน้ำเสร็จเดินออกมาก็เห็นคนตัวโตขี้โวยวายนอนอยู่ฉันเลยเดินย่องๆออกจากห้องแต่ก็ต้อง

หมับ พรึบ

 โอ๊ยเจ็บ อะไรเนีย คิดว่าหลับทำไมถึงยังไม่นอนอีกเนีย

  "จะไปไหน" พี่เวพี่ดึงฉันทำให้ฉันล้มลงมานอนบนเตียงพี่เวแล้วพี่เวก็กอดฉันไว้ ใกล้ ใกล้เกินไปแล้ว ทำไมหัวใจฉันต้องเต้นแรงด้วยเนีย 

  "กลับห้องค่ะ ตะวันจะไปนอน" ฉันว่าแล้วดันคนตัวสูงออกแต่ก็ไม่ออก ยิ่งดันยิ่งกอดแน่น 

  "นอนนี่แหละ" อะไรของเขา เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย

  "ไม่เอาค่ะ ตะวันจะไปนอนที่ห้อง" ฉันว่า ถึงจะมืดแต่ก็พอเห็นหน้าพี่เวอยู่ แต่ทำไมหน้าเราใกล้กันขนาดนี้เนีย-///-

  "นี่คือคำสั่ง ตะวันต้องนอนนี่" พี่เวว่าจบก็เอาคางเกยหัวฉัน ขอโทษน่ะที่ฉันมันเตี้ยเนีย ทำไมหัวใจเจ้ากรรมมันต้องเต้นแรงด้วยเนีย

  "..." แต่ฉันเนียสิ นอนไม่หลับเลย

  "ใจเต้นแรงจังเป็นอะไรรึเปล่า" พี่ถามแต่ก็ไม่ได้เอาคางออกจากหัวฉันเลย

  "ปะ...เปล่าค่ะ ตัวนง่วงแล้วฝันดีน่ะค่ะ" ฉันว่าแล้วหลับตาลงเพื่อให้หลับ แต่ก็ต้องลืมตาตื่นเพราะคนที่กอดฉันนั้น

จุ๊บ

  "ฝันดีครับ" พี่เวจุ๊บที่หน้าผากฉันแล้วก็นอนกอดฉันแน่น อะไรของเขาเนีย อยู่ๆก็ออนโยนขึ้นมาแล้วยังมาทำให้ใจฉันเต้นแรงอีก T  T ฉันถูกแกล้งชัดๆเลย