Far Away ไกลแค่ไหนยังรู้สึกรัก

 
ตอนที่2:ภารกิจพิชิตรักนายกับเขา(ต่อ)

 
 
ฉันควรจะทำยังไงต่อเนี่ย ฉันควรนั่งอยู่โต๊ะนี้ต่อรึป่าว?
"ที่รัก ลองทานนี่ดูสิ"โอเชี่ยนตักกับข้าวขึ้นมาและเขากำลังจะป้อนฉัน ฉันกับเบอรีนหันมามองหน้ากันโดยมิได้นัดหมาย 
เพ้ง!!!เบอรีนวางช้อนจานชามถ้วยถังกะละมังลงบนโต๊ะอย่างแรง 
"ไหนเธอบอกจะช่วยฉัน ไหนเธอบอกไม่ได้ชอบเขา แล้วนี่คืออะไร"เบอรีนยืนขึ้นพูดด้วยความโมโห จนทุกคนในโรงอาหารหันมามองกันหมดเลย 
ฉันได้แต่นั่งก้มหน้า(ฉันไม่ได้กลัวนะ แต่ฉันรู้สึกว่ามันไม่แฟร์กับเบอรีนเพราะฉันรับปากกับนางไว้แล้วว่าจะช่วย)
"ต่อให้ซินเดียช่วยเธอให้ตายเนี่ย ฉันก็ไม่ชอบเธอหรอกยัยแบ๊วเอ้ย"โอเชี่ยนตอบเบอรีนแทนฉัน
ฉันลุกจากโต๊ะแล้วเดินออกจากโรงอาหารตรงไปยังหลังโรงเรียนที่ที่โอเชี่ยนเขาจูบฉันเมื่อสักครู่
"คิดถึงจูบของฉันอยู่เหรอ"โอเชี่ยนเดินตามมาห่างๆ 
"เบอรีนอ่ะ"
"กฎข้อที่สอง เวลาอยู่กับฉันอย่าพูดถึงคนอื่น"โอเชี่ยนชูนิ้วขึ้น2นิ้วพร้อมกับบอกกฎบ้าๆนั่น แล้วค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน เขาค่อยๆก้มหน้าลงเล็กน้อย จนตอนนี้ปลายจมูกเราชนกันอีกแล้ว ไม่นะฉันจะไม่มีวันโดนนายจูบอีกเป็นครั้งที่2แน่...ว่าแต่...แล้วกฎข้อ1นี่คืออะไรเหรอ?
"กฎบ้าอะไรของนาย"ฉันผลักร่างเขาออกอย่างแรงแต่เขากับตั้งตัวได้ โอเชี่ยนดึงฉันเข้าไปกอดแล้วจูบฉันทันที ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งที่แล้วก็ตรงที่ครั้งที่แล้วโอเชี่ยนจูบฉันอย่างนิ่มนวลแต่ครั้งนี้ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง โอเชี่ยนตูบฉันอย่างเร่าร้อนมาก ฉันตั้งตัวไม่ติดได้แต่ยืนให้เขาจูบนิ่งๆอยู่อย่างนั้น
"กฎข้อที่หนึ่งอยู่ห่างฉันอย่างน้อยหนึ่งเมตร เมื่อกี้เธอทำผิดกฎ ฉันเลยลงโทษเธอ"หะ..ลงโทษโดยการจูบเนี่ยนะ ฉันขอเปลี่ยนกฎจาก1เมตรเป็น1กิโลเมตรได้มั้ยเนี่ย
"งั้นฉันขอออกกฎบ้างนะ"ฉันยื่นข้อต่อรอง
"No!!!"โอเชี่ยนปฏิเสธแล้วเดินจากไป
ฉันนั่งเล่นอยู่หลังโรงเรียนสักพักหนึ่งก็ได้เวลาเรียน ฉันเดินออกมาจากหลังโรงเรียนเพื่อจะขึ้นเรียนในช่วงบ่าย
แต่จู่ๆก็มีกลุ่มนักเรียนหญิงเดินเข้ามาล้อมฉันไว้ ซึ่งคนที่อยู่ตรงหน้าคือเบอรีน
"เธอคิดว่าฉันโง่มากรึไง เธอคิดเหรอว่าฉันไม่รู้ว่าเธอกับโอเชี่ยนมีอะไรกันถึงไหน"เบอรีนพูดตะคอกใส่ฉัน ฉันก็เดาไม่ออกเหมือนกันว่าเขาจะทำอะไรต่อไป
"เอ่อ มันถึงเวลาเรียนแล้ว เราไปเรียนกันเถอะ"ฉันทำใจดีสู้เสือชวนเบอรีนเข้าเรียน
"เธอเลิกทำตัวใสซื่อได้แล้ว เธอมันไม่บริสุทธิ์"เบอรีนผลักฉันล้มลงไปที่พื้น 
ฉันคิดว่าคนที่ทำตัวใสซื่อเนี่ยน่าจะเป็นเธอมากกว่านะเบอรีน หึๆ...ใส่แว่นหนาๆเนี่ย เอาไว้มองผู้ชายชัดๆใช่มั้ย555+++
ตื้ด!!!"เอ๊ะใครโทรมาตอนนี้นะ"ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เฮ้ย!!!นี่มันเบอร์พ่อนี่ ฉันกดรับทันที แต่ยังไม่ทันได้คุยกับพ่อสักคำโทรศัพท์ฉันก็โดนปัดซะแล้ว
เพี๊ยะ!!!ผัวะ!!!เบอรีนตบฉันทั้งๆที่ฉันยังกองอยู่ที่พื้น ใครจะไปสู้ได้ละ นี่มันเอาเปรียบกันชัดๆเลย
"เนี่ยแค่ค่าหมั่นไส้นะ ยังไม่ใช่ประเด็นหลัก"
หลังจากนั้นเบอรีนและพวกก็ช่วยกันถอดชุดนักเรียนฉันออก ฉันพยายามขัดขืนอย่างสุดแรงแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะคนของนางเยอะมาก(เยอะทั้งจำนวนและแรงควาย ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหน เห็นแบ๊วๆแบบนี้แรงควายกันทุกคน นี่มันควายชมพูชัดๆ)
"แรดนักใช่มั้ย"หลังจากพวกนางถอดชุดให้ฉันเสร็จ นางก็ถ่ายรูป ฉันได้แต่เอามือขึ้นมาบังหน้าไว้ เพราะไม่ว่าพวกนางจะถ่ายรูปไปทำไมก็ตาม มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
"ฮือ ฮือ พวกเธอต้องการอะไรกันแน่"ฉันมิอาจกลั้นน้ำตาไว้ได้จริงๆ ทั้งเจ็บจากการโดนตบ ทั้งอายจากการโดนถอดเสื้อผ้า
"ฉันอยากได้อะไรฉันต้องได้"เบอรีนตอบพร้อมกับโยนชุดนักเรียนคืนให้ฉัน ฉันได้แต่นั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่าอยู่อย่างนั้น
"ยกเว้นฉัน ที่เธอจะไม่มีวันได้เด็ดขาด"โอเชี่ยนเดินเข้ามาพยุงร่างที่ปราศจากชุดนักเรียนขึ้นจากพื้น พวกของเบอรีนต่างพากันมองหน้ากันไปมองหน้ากันมา ฉันรีบยัดชุดยับๆนั่นใส่เข้าไปในร่างเยินๆของฉัน
"ฉันไม่ชอบพวกหมาหมู่ ฉันไม่ชอบพวกที่ทำตัวแบ๊ว ไร้เดียงสา แต่จริงๆแล้วคิดและทำแต่เรื่องทุเรศ น่าขยะแขยงสิ้นดี"โอเชี่ยนพูดแรงและยาวมาก (นี่ยาวกว่าประโยคที่ยกยอปอปั้นตัวเองอีกนะเนี่ย)
โอเชี่ยนค่อยๆพยุงร่างยับเยินๆของฉันออกมาจากตรงนั้น แล้วพาฉันไปหาพ่อที่จอดรออยู่หน้าโรงเรียน โดยที่เขาก็ขึ้นรถมากับฉันและพ่อด้วย แต่พ่อฉันก็ขับรถตามปกติไม่มีท่าทีสงสัยอะไรสักอย่าง จะมีก็แต่ฉันนี่แหระที่สงสัยและสงสัยหนักมาก
ตื้ด!!!
ตืด!!!
ตืด!!!
โอเชี่ยนหยิบโทรศัพท์จากมือฉันไปแล้วกดรับสายทันที ถ้าฉันเดาไม่ผิดก็น่าจะเป็นเบอรีนแหระ ก็มีแค่ไม่กี่คนที่มีเบอร์ฉันนี่นา
"ซินเดียฉันขอโทษนะ เธอต้องช่วยฉันนะ"โอเชี่ยนไม่ตอบอะไรยัยเบอรีนนั่นแถมยังตัดสายทิ้งอีกต่างหาก
เบอรีน...ฉันเองก็ไม่รู้จะช่วยเธอยังไงเหมือนกัน เธอทำกับฉันขนาดนี้ เขาพูดกับเธอขนาดนั้น เฮ้อ สุดท้ายฉันก็ทำภารกิจไม่สำเร็จ
 
 
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนร้าาาา