Demon spell สะกดหัวใจนายปีศาจ [Yaoi]

02
 
          “เข้าสายอีกแล้วมิซารุ อากิ เทอมนี้เธอเข้าสายวิชาฉันมาหลายครั้งมากแล้ว ถ้ามีอีกเธอจะต้อง...” ยังพูดไม่จบอาจารย์ต้องชะงักเพราะสีหน้าของอากิแสดงให้เห็นได้ชัดเจนว่ารำคาญ เขารู้ดีว่าเด็กคนนี้เป็นคนอย่างไรและเขาไม่ควรที่จะพูดมากไปกว่านี้
 
            “เอ่อ...งั้นฉันจะลงโทษเธอ ไปวิ่งรอบสนาม 10 รอบ เอาล่ะส่วนคนที่เหลือตามฉันมาที่โรงยิมเล็ก วันนี้เราจะมีการฝึกแบบใหม่” อาจารย์พูดจบก็เดินนำนักเรียนจากโรงยิมใหญ่ไปที่โรงยิมเล็ก จนลืมไปเลยว่ายังมีนักเรียนที่มาสายอีกคนนั่นคือ มิยากิ
 
            อากิเดินไปที่สนามเงียบๆ โดยไม่สนใจมิยากิที่เดินตามอยู่ด้านหลัง และเขาก็เริ่มวิ่งทันที
 
 
          รอบที่ 1-3 สบายๆ ตอนนี้เขารู้สึกว่าการลงโทษของครูมันเด็กๆมากสำหรับเขา แม้แดดจะแรงแค่ไหนเขากลับไม่หวั่นเลยสักนิด
 
          รอบที่ 4-5 ชิวๆ เรื่อยๆ เขารู้สึกโชคดีที่ไม่ต้องไปทำกิจกรรมร่วมกับคนอื่นๆในห้อง
 
          รอบที่ 6-7 เริ่มเหนื่อยซะแล้วสิ มันอาจจะดีกว่านี้ถ้าหากเขารู้สึกเหมือนกับตอนที่วิ่งรอบแรก
 
          รอบที่ 8-9 อยากพักซะจริง เขาอยากจะหยุดและรีบไปดื่มน้ำให้เร็วที่สุด ไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลย ไม่ง่ายอย่างเขาคิดไว้ตั้งแต่แรก คอเริ่มแห้งแล้วต้องรีบวิ่งให้จบเร็วๆที่สุด
 
          รอบสุดท้าย อีกเพียงแค่อึดใจเดียวเท่านั้นที่เขาจะต้องอดทน
 
          เขาวิ่งครบ 10 รอบแล้ว อากิรู้สึกเหนื่อยล้าและหาที่นั่งพักอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าในขณะนั่งลงไปได้ไม่ถึง 1 นาที เขากลับเห็นคนตัวเล็กวิ่งอยู่ ทั้งช้า และก็ดูเหนื่อยอะไรอย่างนี้นะ ผิวที่ขาวซีดอยู่แล้วกลับซีดลงไปอีก สีหน้าดูไม่ค่อยดีเอาซะเลย
 
          “หมอนั่นเป็นผู้ชายแน่เหรอ” อากิพึมพำอยู่คนเดียว เพราะเขามองไปที่ร่างเล็กนั่นรู้สึกว่าไม่เหมือนเด็กผู้ชายเอาซะเลย ทั้งดูอ่อนแอแล้วก็หน้าตาที่น่ารักไม่รับกับการที่เป็นผู้ชายสักนิด
 
          เขาจ้องมองร่างเล็กที่ดูเหมือนจะวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วตรงไปยังมิยากิที่ตอนนี้สภาพล่อแล่เต็มที
 
          “อย่าฝืนสิ ไม่ไหวก็ออกไปพัก ถ้าเป็นลมขึ้นมาฉันจะเดือดร้อนนะ” คำพูดของอากิอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่ที่จริงแล้วเขาก็แอบห่วงมิยากิเหมือนกันเพราะด้วยความที่เป็นคนพูดดีไม่ค่อยเป็นจึงไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดอย่างไร
 
          “แฮ่กๆ...แฮ่กๆ...ไม่...เป็นไรครับ...เหลือ...แค่...แฮ่กๆ...รอบเดียวเอง” มิยากิตอบทั้งๆที่หอบหายใจอย่างหนักและดูเหมือนว่าเขาแทบจะไม่ไหวอยู่แล้วแต่ก็ยังฝืนตัวเอง
 
          “พอเถอะ ก็บอกแล้วว่านายจะทำให้ฉันเดือนร้อน” อากิที่เอือมละอากับความหัวแข็งของมิยากิเขาพูดพร้อมกับดึงข้อมือของมิยากิให้ออกจากสนามแต่ทว่าคนที่ถูกดึงนั้นกลับล้มทรุดลงจนทำให้อากิหันกลับไปมอง
 
          ร่างเล็กที่หลับไม่ได้สติถูกอากิอุ้มพาไปที่ห้องพยาบาล อากิรู้สึกหงุดหงิดที่มิยากิดื้อรั้นทำอะไรไม่ดูสังขารตัวเอง เขาเป็นห่วงมิยากิมากจนทำอะไรไม่ถูก ความรู้สึกนี้ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะคุยกับมิยากิเพียงไม่ถึงวันด้วยซ้ำ
 
          “โถ่เว้ย ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะ” อากิบ่นทั้งๆที่รีบพามิยากิไปที่ห้องพยาบาล
 
          เมื่อมาถึงห้องพยาบาลอากิก็พบกับอาจารย์ที่ประจำอยู่ที่ห้องพยาบาล เป็นอาจารย์ที่หล่อมาก ดูหนุ่มเกินกว่าจะเป็นอาจารย์ด้วยซ้ำ
 
 
          “เอ่อ...คือ...หมอนี่” อากิไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี ทั้งเขินทั้งอาย เขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ไม่เคยมีเพื่อน ไม่เคยมีครอบครัว ไม่เคยดูแลใคร เขารู้สึกว่าเขาไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย
 
          “พาเขาไปที่เตียงสิ” อาจารย์เห็นท่าทางของอากิก็พอจะเดาออกว่าเขาคิดอะไรอยู่จึงตอบอากิด้วยสีหน้าอดขำไม่ได้
 
          อากิพามิยากิมานอนที่เตียงก่อนจะหันไปมองอาจารย์ที่ยังเอาแต่อมยิ้ม ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
 
          “คุณยิ้มทำไม” อากิถามด้วยประโยคที่ดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ทำให้อาจารย์ยิ่งหลุดขำออกมากว่าเดิม
 
          “นายน่ะเป็นพวกปากไม่ตรงกับใจล่ะสิ แล้วก็พูดดีไม่เป็นซะด้วย ทั้งที่มีนิสัยอ่อนโยนแต่กลับแสดงกิริยาก้าวร้าวออกมา” อาจารย์พูดไปยิ้มทำให้อากิหน้าแดงขึ้นมาจนต้องรีบกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง
 
          “พูดเรื่องอะไร” อากิแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่อง
 
          “รีบดูอาการหมอนี่สิ” เขาบอกอาจารย์ให้สนใจมิยากิ
 
          อาจารย์จับชีพจรและตรวจดูร่างกายหลายๆอย่างแล้วก็หันมาพูดกับอากิ
 
          “เลือดจางน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเขาไม่ได้อาการหนักขนาดที่ต้องตกใจ ให้พักไปเถอะฟื้นแล้วก็ดีขึ้นเองแหละ” อาจารย์ยิ้มให้กับอากิเพื่อคลายความเครียดให้เขาก่อนที่จะเดินไปหยิบอะไรบางอย่างที่โต๊ะ
 
          “ไปล้างหน้าซะ จะได้สดชื่นแล้วรีบไปเรียนต่อได้แล้ว” อาจารย์ส่งผ้าเช็ดหน้าให้อากิพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน
 
 
          ทำไมกันนะ ทำไมอาจารย์คนนี้ถึงได้ใจดีนักล่ะ กับคนอื่นก็เป็นแบบนี้รึเปล่านะ อากิคิดในใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป
 
 
          ได้เวลากลับบ้าน อากิรีบแวะไปที่ห้องพยาบาลทันทีเพื่อไปดูมิยากิ แต่พอเข้าไปก็พบว่านอกจากอาจารย์แล้วก็ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย
 
          “เขากลับไปแล้วล่ะ พอดีพี่ชายที่อยู่ปี 3 มารับเขาน่ะ” อาจารย์พูดในขณะที่ในมือกำลังเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมจะกลับเช่นกัน
 
          อากิได้ฟังก็รู้สึกโล่งใจจึงเดินออกจากห้องไป
 
          “ให้ฉันไปส่งไหม” อาจารย์ถามอากิด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
 
          “ไม่ล่ะ” อากิตอบสั้นๆแล้วรีบเดินหนีไป เพราะรู้สึกว่าอาจารย์คนนี้กำลังคิดอะไรแปลกๆกับเขาอยู่แน่
 
          อากิรีบกลับมาหาเจ้าลูกหมาที่อยู่ที่เดิม แต่ทว่าเขากลับไม่เจอมันเลย ในใจก็ได้แต่คิดว่ามันคงไปเล่นซนที่ไหนแน่
 
 
          หรือว่าจะมีคนเก็บไปเลี้ยง เขาคิดในใจ
 
          “อ้าว พ่อหนุ่ม คงจะมองหาลูกหมาที่อยู่ตรงนี้ประจำสินะ” หญิงชราคนหนึ่งพูดกับอากิเหมือนกับรู้ว่าอากิสงสัยเรื่องอะไร
 
          อากิไม่ได้ตอบอะไรแต่แสดงออกผ่านสีหน้าแทนว่าอยากรู้
 
          “มัน...ตาย...ไป...แล้ว...” หญิงชราพูดอย่างเนิบช้าแปลกๆ ก่อนจะค่อยๆกลายร่างเป็นตัวประหลาด ทำให้อากิตกใจอยู่ไม่น้อย
 
          กายกรรมเหรอ!?
 
           อากิแอบตั้งข้อสงสัยก่อนที่จะยืนมองอย่างไม่ได้กลัวอะไร ทั้งๆที่เมื่อกี้ตกใจเพราะคิดว่าเจออะไรแปลกๆ แต่พอนึกๆดูอีกทีก็คิดขึ้นได้ว่าความสมเหตุสมผลของเหตุการณ์นี้ก็คงจะได้ข้อสรุปว่า คุณยายกำลังเล่นกายกรรมอยู่แน่
 
          แต่เวลาแบบนี้ เส้นทางเปลี่ยวๆแบบนี้น่ะเหรอ ไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียว
 
          อากิเริ่มรู้สึกแปลกๆอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมเขาถึงรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว
 
          “ขอ...พลังวิญญาณของเจ้ามาให้ข้า...” อากิเริ่มคิดได้ว่านี่คงไม่ใช่รายการอำกันเล่นแน่ๆ ก็เพราะเจ้าตัวประหลาดที่อยู่ข้างหน้านี้แขนมาเริ่มยาวขึ้นผิดปกติ  หรือนี่จะเป็น ‘ปีศาจ’ ชั่ววูบความคิดของอากิเริ่มเขว เขาชักไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาเห็นมันคือสิ่งที่เขาไม่เชื่อมาโดยตลอด มันคือปีศาจจริงๆน่ะหรือ
 
          พลั่ก!
 
          อากิถูกแขนของเจ้าตัวประหลาดฟาดจนเขารู้สึกได้ถึงแรงมหาศาลที่ประทะเข้ากลับหน้าท้องอย่างแรงจนจุกแทบหายใจไม่ออก เขาพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่สามารถจะทำได้ก็เพราะตอนนี้เขาไม่มีแรงที่จะหนีเลยสักนิด
 
          สมองเริ่มคิดอะไรไม่ออก มันขาวโพลน อากิเริ่มรู้แล้วว่านี่คือปีศาจ ไม่ผิดแน่ ทั้งน่ากลัวทั้งมีกำลังมหาศาล เขาไม่มีอะไรจะไปสู้กับมันได้เลย แม้แต่แรงที่ใช้วิ่งหนียังไม่มี
 
          เอาสิ เอาเลย ฆ่าฉันเลย ดีเหมือนกัน ไม่มีอะไรที่ต้องห่วง ตายไปก็ดีแล้ว
 
           อากิคิดในใจ ก่อนที่จะยอมรับกับความจริงแล้วหลับตาลงยอมให้เจ้าปีศาจมันกลืนกินตัวเขาไป
 
          แต่ทว่าเขาสัมผัสได้ว่ากำลังมีบางอย่างเกิดขึ้น เขาลืมตาขึ้นช้าๆแต่ก็พล่ามัวไปหมด เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งผมยาวสีทองประกายแต่เห็นหน้าไม่ชัด ชายคนนั้นดูมีอำนาจอะไรบางอย่างจนน่าเกรงขาม แล้วปีศาจนั่นล่ะ มันหายไปแล้ว หายไป...