Who are you รักนี้คือใครกัน

ระหว่างเดินทางกลับบ้านในหัวสมองฉันตอนนี้มีแต่หมอนั้นคนเดียว บังอาจมากที่มาปั่นหัวคนอย่างฉัน  นายเป็นใครกันแน่นะ ดวงตาคู่นั้น ดูน่ารักจัง ไม่สิ อย่าหวั่นไหวกับใครก็ไม่รู้นะยัยข้าวหอม
"ข้าวหอมกลับมาแล้วเหรอลูก" ทันที่ฉันเปิดประตูเข้าไปก็มีแม่ปีศาจที่กลายมาเป็นนางฟ้าจนผิดสังเกต
"นี่หนูเข้าบ้านผิดหลังหรือป่าวคะ"
"พูดอะไรนะ  วันนี้มีแขกมาบ้านเราด้วยนะจ๊ะ อย่าทำตัวเสียมารยาทกับแขกนะลูก"
"หนูคิดว่าหนูมีธุระด่วน"
"ธุระอะไรจะไปสำคัญกว่านี้ละจ๊ะลูกรัก  ขอโทษนะคะที่ให้รอนาน"แม่ฉันที่ดันตัวฉันเข้าไปในห้องรับแขกเพื่อให้ไปพบกับแขกคนสำคัญของแม่ แล้วไอแขกที่ว่านั้นก็
"นาย นี่นายอีกแล้วเหรอ"
"อ่าว ลูกสองคนรู้จักกันแล้วเหรอ"
"ไม่คะ ไม่รู้จัก"ฉันกอดอก เชิดหน้าเพราะนึกขึ้นได้ว่าฉันไม่จำเป็นต้องไปทำควาามสนิทสนมชิดเชื้ออะไรกับหมอนี้
"เธอคือคนเมื่อเช้าสินะ"คนเมื่อเช้าอะไรกัน พึ่งจะห่างกันเมื่อกี้ แล้วทำไมฉันต้องพูดเหมือนรู้จักหมอนี้ด้วยนี่
"อะไรกัน  อย่างนั้นเหรอ นั้นแม่แนะนำให้รู้จักแล้วกันนะ นี่ไมอาลูกชายบริษัทยักษ์ใหญ่ เอ็มๆกรุ๊ป  ส่วนนี้ข้าวหอมลูกของน้าเองจ๊ะ"
"หวัดดี"น้ำเสียงไม่ยินดียินร้ายของไมอา ทั้งทายฉัน
"ชิ!!"
"เจ้าเด็กนี่ ขอโทษทีนะที่ข้าวหอมทำเสียมารยาท"
"ไม่เป็นไรครับ"ไอท่าทางสุภาพเรียบร้อยของไมอามันขัดหูขัดตาฉันชะมัด
"นี่มันอะไรกันคะ แม่ไปรู้จักหมอนี่ได้ไง"
"อ้าว ก็ไมอาเป็นลูกชายของคุณลุงเอ็มเอ็มไงละ"
"ไม่ยักกะรู้ว่าคุณลุงเอ็มเอ็มจะมีลูก"
"พูดอะไรนะ เดี๋ยวเถอะ"
"ถ้าหมดธุระแล้วนั้นหนูขอตัวนะคะ"
"นี่ นี่!! เจ้าลูกคนนี้เนี้ย  ขอโทษจริงๆนะคะ"แม่เลิกสนใจฉันแล้วไปขอโพยขอพายจากไมอา  ลูกของคุณลุงเอ็มเอ็มเหรอ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย  เมื่อก่อนฉันยังไปเล่นกับคุณลุงเอ็มๆอยู่บ่อยๆนะ แต่พอเวลาผ่านไปอะไรๆก็เปลี่ยนนินะ
"ยัยข้าวหอม" ส่งสัยหมอนั้นจะกลับไปแล้ว แม่ที่เปิดประตูไม่สิ  แม่ที่กระชากประตูเข้ามาในห้องฉัน ตอนนี้แทบจะพ่นไฟใส่ได้เลย
"แกกล้ามากเลยนะ นังตัวแสบ"
"กรี๊ดดดด มนุษย์ป้าเข้าสิงแล้ว"
"แกว่าใครเป็นมนุษย์ป้ากันหาาา  อยากตายนักหรือไง"
"กรี๊ดดดดด"แม่ที่ปกติจะเงื้อมือฟาดบนหัวฉัน สัญชาตญาณบอกให้ฉันหลับตา
"ไปแต่งตัวได้แล้ว เอานี่ชุดแก"แต่ผลลัพท์ที่ได้ฉันไม่เจ็บอะไรร่างกายยังครบเหมือนเดิม ฉันค่อยๆลืมตาดูก็พบชุดสวยดูดีอยู่ตรงหน้าฉัน  
"นี่อะไรนะ"
"ไปแต่งตัวแล้วลงไปข้างล่าง  แล้วไม่ต้องถามมากถ้าไม่อยากให้ฉันอธิบายด้วยไม้ด้วยมือ"ฉันที่ไม่อยากไปเปิดศึกจึงทำตามที่แม่บอก  ฉันจัดการชุดนั้นใส่ลงบนตัวฉันเรียบร้อยแล้ว แล้วไปสำรวจตัวเองที่หน้ากระจก
"อุต๊ะ นั้นใครนะ นั้นฉันเหรอ ฉันจริงๆเหรอ บ้างน่า ยังก็คุณหนู หุหุ เลอค่ามากค๊าาาา"
"ยัยข้าว แกยังไม่เสร็จอีกเหรอ"
"เสร็จแล้วคะ"ฉันรีบวิ่งโดยสัญชาตญาณ จะว่าไปสัญชาตญาณฉันคงมีมากเกินมนุษย์แล้วนะ  ฉันลงมาจากชั้นสองด้วยชุดแสนวิเศษที่สามารถอัพเวลให้ตันได้  "สวยละสิ โอ๊ะ!! ช่วยไม่ได้ สายตาแม่มันฟ้องอะนะ"
"ยอมรับชุดนี้เหมาะกับแกจริงๆ  ไมอานี่ชั่งมีระดับจริงๆ"
"ไมอา อย่าบอกนะ"
"ต่อให้ฉันบอกแกยังไงแกก็ต้องใส่ ฉันจะรวยไปทั้งชาติแล้ว"
"ทำไม แม่จะพาหนูไปขายเหรอ"
"พูดอะไรบ้าๆ  ไมอา จะมาเป็นคู่หมั่นของลูกในอนาคต วะฮะฮาฮา"