ปิ๊งรัก...บริษัทกำกับการ

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเพื่อจะบอกว่าตื่นได้แล้วแต่เสียใจด้วยฉันตื่นก่อนที่มันจะดังซะอีก ฉันเดินออกจากห้องนอนของฉันเพื่อเดินไปเข้าห้องน้ำ ฉันเดินผ่านห้องสามห้องที่ไม่มีคนใช้แล้ว และเปิดประตูห้องน้ำออก พอเวลาผ่านไปซักพักฉันก็คิดขึ้นมาได้ว่า
'วันนี้วันจันทร์นี่นา'
ฉันรีบวิ่งออกมาหน้าบริษัทเพื่อนำรถจักรยานคู่ใจของฉันปั่นไปที่โรงเรียนอย่างเร่งรีบ เพราะฉันรีบมากเลยมัวแต่มองข้างหน้า จากนั้นก็เกิดอุบัติเหตุจนได้
มีเด็กคนหนึ่งวิ่งออกมาจากทางเดินทางซ้ายมือ ฉันหักหน้าจักรยานไปทางขวาทันที โครม เสียงของจักรยานที่กระทบกับกำแพงอย่างจัง เมื่อฉันเรียกสติกลับมาได้ฉันก็รีบวิ่งไปหาเด็กคนนั้นทันที พร้อมถามด้วยความเป็นห่วง
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
เด็กคนนั้นยิ้มให้ฉันและตอบกลับมาว่า
"ขอบคุณฮะ"
แล้วก็วิ่งไปทันที ฉันทำหน้างงอยู่ซักพักแต่ไม่มีเวลามาคิดแล้ว ฉันรีบยกจักรยานขึ้นแล้วขี่ไปที่โรงเรียน อาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนเห็นฉันจึงถามฉันมาว่า
"ไปโดนอะไรมาน่ะ"
ฉันมองหน้าอาจารย์แล้วคิดขึ้นมาได้ว่า
'เราขี่จักรยานชนกำแพงนี่นา'
จู่ๆฉันก็เริ่มรู้สึกหน้ามืดและล้มลงไปกองกับพื้น พอรู้สึกตัวอีกทีฉันก็นอนอยู่ที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนซะแล้ว ฉันพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลแล้วมองไปรอบๆก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาของเธอดูน่ารัก ใบหน้าที่สวยจนได้รูป พร้อมทั้งรูปร่างที่ผอมเพรียวสวยงาม ผมยาวสลวยคดงอเล็กน้อยทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากขึ้น
'นางฟ้าหรอ นี่ฉันคงตายไปแล้วสินะ'
"ตื่นแล้วหรอจ๊ะ รู้สึกยังไงบ้างล่ะ"
เสียงที่อ่อนโยนจนทำให้ฉันอยากนอนต่อไปตลอดชีวิตนี่มันอะไรกันนะ
'เดี๋ยวนะ...นี่มันอาจารย์ซอนฮวานี่นา'
ฉันเรียกสติกลับคืนมาแล้วตอบกลับไปว่า
"สบายดีค่ะ"
อาจารย์ซอนฮวาหัวเราะเล็กน้อยแล้วพูดออกมาว่า
"นอนพักก่อนเถอะจ่ะ แผลยังไม่หายดีเลยนะจ๊ะ"
"แผล ?"
ฉันยกมือขึ้นจับที่ศรีษะของตัวเอง
'ตะ ตอนไหนเนี่ย ?!'
"ดูจากแผลแล้วน่าจะไปชนกับอะไรที่แข็งมากเลยนะจ๊ะ"
'ก็กำแพงนี่คะ มันต้องแข็งอยู่แล้วล่ะ'
"แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอกจ่ะ ไม่ต้องกังวลไปหรอก"
ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยฉันก็ยังสติดีอยู่สินะ ฉันนอนลงไปและหลับตาลงอย่างช้าๆ เสียงกริ่งเลิกเรียนดังจนทำให้ฉันตื่นทันที รู้สึกค่อยยังชั่วกว่าก่อนหน้านี้แล้วล่ะ
"ขอบคุณนะคะอาจารย์ซอนฮวา"
เธอหันมามองฉันพร้อมกับรอยยิ้มแล้วตอบว่า
"จ่ะ ระวังตัวด้วยนะจ๊ะ"
ฉันเดินมาถึงที่รานจอดรถและดูเหมือนฉันจะลืมอะไรที่สำคัญมากไป
"จริงสิ วันนี้ฉันนัดนายหน้าหวานมาที่บริษัทตอนเช้านี่นา"
ฉันรีบปั่นจักรยานไปที่บริษัทอย่างเร่งรีบ พอไปถึงก็พบมีนายหน้าหวานยืนทำหน้าบึ้งรอฉันอยู่
"นี่เธอ นัดคนอื่นออกมาโดยที่ตัวเองต้องไปที่อื่นเนี่ยนะ"
เขาพูดด้วยแบบไม่สบอารมณ์
"ขอโทษนะ ฉันลืมไปเลยว่าต้องไปเรียนน่ะ"
เขามองไปที่ศรีษะของฉัน
"ไปโดนอะไรมาน่ะ"
ฉันกำลังจะตอบกลับไปแต่เขาพูดดักทางซะก่อน
"ช่างเถอะ ฉันกลับก่อนล่ะวันหยุดสุดสัปดาห์ฉันจะมาใหม่"
"ฉันขอเบอร์ติดต่อนายหน่อยสิ"
"ฉันไม่ใช้โทรศัพท์"
แล้วเขาก็เดินกลับไป ฉันคงต้องจัดการอะไรเยอะเลยล่ะ