ปิ๊งรัก...บริษัทกำกับการ

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเพื่อจะบอกว่าตื่นได้แล้วแต่เสียใจด้วยฉันตื่นก่อนที่มันจะดังซะอีก ฉันเดินออกจากห้องนอนของฉันเพื่อเดินไปเข้าห้องน้ำ ฉันเดินผ่านห้องสามห้องที่ไม่มีคนใช้แล้ว และเปิดประตูห้องน้ำออก พอเวลาผ่านไปซักพักฉันก็คิดขึ้นมาได้ว่า 'วันนี้วันจันทร์นี่นา' ฉันรีบวิ่งออกมาหน้าบริษัทเพื่อนำรถจักรยานคู่ใจของฉันปั่นไปที่โรงเรียนอย่างเร่งรีบ เพราะฉันรีบมากเลยมัวแต่มองข้างหน้า จากนั้นก็เกิดอุบัติเหตุจนได้ มีเด็กคนหนึ่งวิ่งออกมาจากทางเดินทางซ้ายมือ ฉันหักหน้าจักรยานไปทางขวาทันที โครม เสียงของจักรยานที่กระทบกับกำแพงอย่างจัง เมื่อฉันเรียกสติกลับมาได้ฉันก็รีบวิ่งไปหาเด็กคนนั้นทันที พร้อมถามด้วยความเป็นห่วง "เป็นอะไรหรือเปล่า" เด็กคนนั้นยิ้มให้ฉันและตอบกลับมาว่า "ขอบคุณฮะ" แล้วก็วิ่งไปทันที ฉันทำหน้างงอยู่ซักพักแต่ไม่มีเวลามาคิดแล้ว ฉันรีบยกจักรยานขึ้นแล้วขี่ไปที่โรงเรียน อาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนเห็นฉันจึงถามฉันมาว่า "ไปโดนอะไรมาน่ะ" ฉันมองหน้าอาจารย์แล้วคิดขึ้นมาได้ว่า 'เราขี่จักรยานชนกำแพงนี่นา' จู่ๆฉันก็เริ่มรู้สึกหน้ามืดและล้มลงไปกองกับพื้น พอรู้สึกตัวอีกทีฉันก็นอนอยู่ที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนซะแล้ว ฉันพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลแล้วมองไปรอบๆก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาของเธอดูน่ารัก ใบหน้าที่สวยจนได้รูป พร้อมทั้งรูปร่างที่ผอมเพรียวสวยงาม ผมยาวสลวยคดงอเล็กน้อยทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากขึ้น 'นางฟ้าหรอ นี่ฉันคงตายไปแล้วสินะ' "ตื่นแล้วหรอจ๊ะ รู้สึกยังไงบ้างล่ะ" เสียงที่อ่อนโยนจนทำให้ฉันอยากนอนต่อไปตลอดชีวิตนี่มันอะไรกันนะ 'เดี๋ยวนะ...นี่มันอาจารย์ซอนฮวานี่นา' ฉันเรียกสติกลับคืนมาแล้วตอบกลับไปว่า "สบายดีค่ะ" อาจารย์ซอนฮวาหัวเราะเล็กน้อยแล้วพูดออกมาว่า "นอนพักก่อนเถอะจ่ะ แผลยังไม่หายดีเลยนะจ๊ะ" "แผล ?" ฉันยกมือขึ้นจับที่ศรีษะของตัวเอง 'ตะ ตอนไหนเนี่ย ?!' "ดูจากแผลแล้วน่าจะไปชนกับอะไรที่แข็งมากเลยนะจ๊ะ" 'ก็กำแพงนี่คะ มันต้องแข็งอยู่แล้วล่ะ' "แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอกจ่ะ ไม่ต้องกังวลไปหรอก" ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยฉันก็ยังสติดีอยู่สินะ ฉันนอนลงไปและหลับตาลงอย่างช้าๆ เสียงกริ่งเลิกเรียนดังจนทำให้ฉันตื่นทันที รู้สึกค่อยยังชั่วกว่าก่อนหน้านี้แล้วล่ะ "ขอบคุณนะคะอาจารย์ซอนฮวา" เธอหันมามองฉันพร้อมกับรอยยิ้มแล้วตอบว่า "จ่ะ ระวังตัวด้วยนะจ๊ะ" ฉันเดินมาถึงที่รานจอดรถและดูเหมือนฉันจะลืมอะไรที่สำคัญมากไป "จริงสิ วันนี้ฉันนัดนายหน้าหวานมาที่บริษัทตอนเช้านี่นา" ฉันรีบปั่นจักรยานไปที่บริษัทอย่างเร่งรีบ พอไปถึงก็พบมีนายหน้าหวานยืนทำหน้าบึ้งรอฉันอยู่ "นี่เธอ นัดคนอื่นออกมาโดยที่ตัวเองต้องไปที่อื่นเนี่ยนะ" เขาพูดด้วยแบบไม่สบอารมณ์ "ขอโทษนะ ฉันลืมไปเลยว่าต้องไปเรียนน่ะ" เขามองไปที่ศรีษะของฉัน "ไปโดนอะไรมาน่ะ" ฉันกำลังจะตอบกลับไปแต่เขาพูดดักทางซะก่อน "ช่างเถอะ ฉันกลับก่อนล่ะวันหยุดสุดสัปดาห์ฉันจะมาใหม่" "ฉันขอเบอร์ติดต่อนายหน่อยสิ" "ฉันไม่ใช้โทรศัพท์" แล้วเขาก็เดินกลับไป ฉันคงต้องจัดการอะไรเยอะเลยล่ะ
To Be Continued