In The End

9.7

เขียนโดย OldDoll

วันที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2559 เวลา 16.35 น.

  2 Time
  3 วิจารณ์
  3,922 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 มกราคม พ.ศ. 2559 10.21 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) ln The and : หนูทดลอง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
   สหรัฐอเมริกา เวลา 6:23 AM.
 
   เสียงเหล็กกระทบกันเสียงดังไปทั่วเมือง ตอนนี้ทุกอย่างถูกสตัฟเอาไว้ ทหารลงตรวจแอเรียต่างๆทั่ว
ทุกพื้นที่ แต่ยังคงไม่แน่ใจว่าที่นี่ยังเหลือคนอยู่อีกหรือไม่ ฮอริคอปเตอร์ ลงจอดที่ถนนกลางเมือง แล้ว
ทหารตรวจพื้นที่ค่อยเดินลงมา เรื่อยๆ และเเยกไปคนละทางตามที่หัวหน้าสั่ง
 
   "เร็วๆๆๆ เรามีเวลาไม่มากนะพลทหาร!!"
 
     เสียงตะโกนรัวๆของผู้สั่งการสั่งมาเป็นระยะๆ วันนี้เป็นที่5 แล้วที่รัฐบาลเริ่มสั่งมาตราการ GATTAI
กวาดล้างคนทั้งอเมริกามารวมกันที่ แอเรีย - 609 ที่เป็นโดมขนาดใหญ่ มีห้องทั้งหมด 2,000,009 ห้อง
และสามารถรองรับประชากรได้อีกมากมาย แต่ที่ทุกอย่างนั้นย่ำแย่ไม่ใช่เพราะสิ่งที่มนุษย์บางคนทำแต่
เป็นเพราะรัฐบาลเรียงตามรายชื่อ และจะบอกนักวิทยาศาสตร์ทดลองคนตามรายชื่อได้เลย เเละการทดลองนี้
 
   พวกเขาบอกด้วยเสียงตรงกันว่า มันคือ "สิ่งที่จะเปลี่ยนโลกทั้งใบ" นั่นมันไม่มีใครคิดว่ามันสำคัญ
ซักเท่าไหร่ พวกเขาจะถูกตั้งชื่อว่า ' lab Rast - 000 'หลังจากการทดลองนั้นสำเร็จแล้วและจะเรียงเลข
ที่ไปเรื่อยๆจนกว่าจะครบภายใน 7 ปี ให้หลัง และถ้าเกิดการทดลองผิดพลาด พวกเขาจะจัดการศพด้วย
การเอาศพไปเเช่ในน้ำกรดเพื่อไม่ให้ส่งกลิ่นเหม็นและไปแช่ฟลอมาลีนอีกที แล้วค่อยโยนศพลงเครื่องบด
มันเป็นวิธีที่ทำให้หนูทดลองที่ถูกเข้าใจผิดว่าตายแล้ว กลัวแต่สุดท้ายก็ตายอยู่ดี ....
 
   - Area - 216 -
 
   ร่างหนึ่งนอนอยู่บนเตียงสลบไม่ได้สติ หลังจากที่เขาถูกจับมาที่นี่ก็สลบจากเข็มฉีดยาสลบ
เขาจำอะไรไม่ได้ และพวกนักวิทยาศาสตร์ ยังล็อกเเขนทั้งสองข้างของเขาเหมือนคนไข้โรคจิต 
มันทำให้รู้สึกไม่ปรกติเลย เขาเกลียจการถูกขังเป็นที่สุด มันทำให้อึดอัด และที่นี่เขาไม่สามารถออกไป.
ได้เลย เพราะประตูมันต้องใช้คีย์การ์ดในการเปิด เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมา เขาถูกทดลองมากว่าสองวัน
ได้เเล้ว เท่าที่จำได้ ... เขาลุกขึ้นมา และเเขนทั้งสองข้างก็ยังถูกล็อกไขว้ข้างหลังอยู่เช่นเดิม แต่แปลก
ตรงที่ว่า ห้องมันเปลี่ยนไป มันดูใหญ่ขึ้นเล็กน้อย และรอบตัวไม่มีสิ่งของหรืออะไรวางอยู่เลยนอกจาก
เก้าอี้หนึ่งตัว พื้น เพดาน ผนัง เป็นเหมือนนวมสีขาวทั้งหมด มีไฟอยู่เเค่หลอดเดียว ข้างซ้ายมีกระจกเเข็ง
ที่ถูกสั่งทำมาเป็นพิเศษ ไม่สามารถใช้อะไรตีให้แตกได้ ข้างในถ้ามองเข้าไปมันเป็นห้องขนาดเล็ก ที่มี
คอมพิวเตอร์หนึ่งตัว แผงควบคุมที่ติดอยู่กับกระจกและมีไมล์ตั้งอยู่ สุดท้ายคือเก้าอี้ สายตา
ของชายหนุ่มยังคงผล่ามัว มันมองไม่ค่อยชัด ก่อนจะปรับสายตารับแสงได้อย่างคงที่ ก่อนจะมี
ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องส่ง แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วบอกว่า
 
  "lab Rate - 606 เชิญมานั่งลงเก้าอี้"
 
  "จะสัมพาษณ์ผมอีกรึไง...น่าเบื่อชมัด...!"
  
  "ขอประทานอภัยนะครับ ที่เราคงจะสัมพาษณ์แต่เรื่องเดิมๆ แต่ว่าวันนี้จะสัมพาษณ์เรื่องอื่นครับ"
 
  "เหรอ..."
 
   เขาลุกขึ้นเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ ที่มีไมล์ยื่นลงมา ชายคนนี้มีลักษณะใส่กางเกงยีนส์ สวมชุดแลป
และทับเสื้อกาวน์ใส่อีกที ผมสีฟ้าชี้โด่เด่เหมือนวัยรุ่นอายุ 18-19 ปี 
 
  "อะไรล่ะ...ที่จะสัมพาษณ์ผมน่ะ"
 
  "เรื่องความเป็นมาของคุณครับ"
  
  "อ้อ!...นั่นมันง่ายมากเลยล่ะ..."
 
  "เริ่มจาก?"
 
  "พวกคุณจับผมมาแล้วมาทดลอง มันมีแค่นี้แหละ"
 
  "เอาดีๆครับ"
 
  "เหอะ ก็ได้ ผมเป็นนักฆ่า ที่รับจ้างฆ่าคนที่นายจ้างส่งเควสให้"
 
   "อืม..."
 
  เขาก้มลงจดข้อมูลลงในกระดาษแผ่นหนึ่ง...
 
  "หลังจากที่ผมดูมาคุณชื่อ ลิค อายุ 19 ปี ข้อมูลไม่แน่ชัด สิ่งที่ชอบหรืออะไรไม่ปรากฏ..."
 
  "เออ แล้วจบการสัมพาษณ์รึยังล่ะ"
 
   "ยังครับ คุณชอบสีอะไร ?"
 
    "ดำ เทา แดง "
 
    "แล้วอาวุธที่พกติดตัวตลอด?'
 
    "มีด ปืนไรเฟิล "
 
    "สิ่งที่ชอบทำยามว่าง"
 
    "ฆ่าคน"
 
    'ว่าแล้วทำไม...ประชากรลดลงหายไปทีละคน...'
 
    "เอาล่ะ ขอบคุณนะครับ จบการสัมพาษณ์ เจอกันอีกสองวันครับ"
 
    เขาเดินออกไปพร้อมปิดไฟในห้องส่ง  เขาลุกขึ้นก่อนจะกลับไปที่มุมห้องแล้วนั่งลง ทีนี้ความเงียบ
ก็เข้าครอบงำทันทีที่เสร็จการสัมพาษณ์ ..
 
   ตุบ...
 
  กระดาษที่ห่อของอยู่ภายใน ถูกส่งออกมาที่ช่องประตูสำหรับส่งของให้ เขาเดินไปก่อนจะเดินไป
ขยับให้พลิกไปอีกด้านจนกระดาษคลี่ออกมา ...
 
   'มีด...กับปืนสั้น...?"
 
  เขาลองจับขอบเหล็กแล้วค่อยๆแกะออกอย่างทุลักทุเล จนแขนทั้งสองข้างหลุดออกจากกัน
และจำได้ว่า ....
 
   ทหารสองคนที่คุมตัวเขามาเกี่ยงกันเรื่องล็อกแขนของเขา พวกนี้เป็นพวกมือใหม่ จึงเอาแต่พูดปัดๆ
ข้ามหัวเขาไปเรื่อยๆ 
 
   'นายก็ล็อกสิ เดี๋ยวถ้ามันมีอาวุธซ่อนมาล่ะซวย ยิ่งเขาเป็นนักฆ่าด้วย '
   "ไม่เว้ย! นายทำสิวะ ฉันจะเปิดประตู!"
 
  ประมาณนั้น อย่างน้อยมันก็ดีอยู่หรอกที่มันเป็นมือใหม่ และยังขี้ขลาดกลัวตายอยู่ เขาเดินไปหยิบมีด
และปืนขึ้นมา ก่อนจะมีกล่องสี่เหลี่ยมแบนส่งมาทางช่องส่งของแต่มันมีโน๊ตแปะมาด้วย
 
    'ถึงเวลาแล้วที่คุณจะทำสิ่งนี้ ฝากด้วยล่ะ มันจะดีมากถ้าคุณไม่ตายก่อน ในกล่องนี้มีวิทยุหูฟังอยู่
และผมจะส่งเรื่องที่คุณควรทำมาให้ หลังจากที่คุณเตรียมตัวเสร็จแล้ว...'
 
   " Welcome To Area - 216"
 
 
   To Be Continue
 
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา