HOT PLAYBOY ร้อนรัก ร้ายลึก

 

CHAPTER 1

 

 

          [The Special Talk : Poster]

          สามวันก่อนเกิดเหตุ...

          Chill Chill Café

          "วันนี้แกเข้าเรียนสายนะโปสเตอร์ เพราะงั้นไปซื้อน้ำมาเลี้ยงฉันกับไอ้เอมซะดีๆ"

          ทันทีที่วางสมุดเลคเชอร์กับ iPhone ลงบนโต๊ะกระจกของร้านคาเฟ่หน้ามหาวิทยาลัย ลาวาก็เปิดปากบอกผมให้เดินไปสั่งเมนูกับพนักงานของร้านโดยไม่คิดจะเอ่ยทักทายกันเลยสักนิด ผมแกล้งทำเป็นหูทวนลมแล้วกำลังจะหย่อนตัวลงนั่งกับโซฟากำมะหยี่สีครีมตัวถัดจากเฌอเอม ทว่ายัยปากหมากลับเอากระเป๋าถือของตัวเองมาวางทับไว้ไม่ให้ผมนั่งหน้าตาเฉย

 ยัยนี่มันกวนโอ๊ยชะมัด!

          "ทำไมฉันต้องเป็นคนไปสั่งด้วยวะ อยากกินก็ไปสั่งเองดิ" ผมเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าใบนั้นออกก่อนจะย่อตัวลงนั่งอีกครั้ง แต่ดูยัยปากหมาพูดตอกกลับมาสิ...

          "อย่าให้พูดซ้ำ คนกระหายน้ำไม่ใช่คนอารมณ์ดี"

          สรุปว่าไม่ว่ายังไงผมก็ต้องเป็นคนไปสั่งเครื่องดื่มให้ยัยบ้านี่ใช่ไหม รู้สึกว่าตั้งแต่คบหาดูใจอยู่กับไอ้แม็กม่าเลเวลความโหดและร้ายกาจจะเพิ่มมากขึ้นนะ...เชื้อ (ความโหด) มันแรงดีจริงๆ เลยว่ะ

          "เออๆ ไปสั่งให้ก็ได้ เอะอะจะลงไม้ลงมือตลอด ไอ้พวกบ้าพลัง!"

          พูดจบก็รีบเดินจ้ำอ้าวออกมาจากตรงนั้นทันทีเพราะสายตาเหลือบไปเห็นว่าเมียไอ้หน้าโหดกำลังฉีกกระดาษจากสมุดเลคเชอร์แล้วขยำเป็นก้อนหมายจะปาใส่ผม แต่ก็ยังช้าไปอยู่ดีเพราะผมอาศัยช่วงขายาวๆ พาตัวเองมาหยุดยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์เรียบร้อยแล้ว

          "ชาเขียวเย็น นมคาราเมลเย็น และคาปูชิโนเย็นอย่างละหนึ่งครับ" ผมสั่งเครื่องดื่มโดยไม่ต้องดูเมนูให้ยุ่งยาก ไม่ใช่ว่าผมจดจำรสนิยมการกินของเพื่อนได้หรอกนะ แต่เพราะยัยสองคนนั้นกินแต่ของเดิมๆ มันเลยง่ายต่อการสั่งเมนูยังไงล่ะ

          "เดี๋ยวไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะนะคะ"

          "ไม่เป็นไรครับ ผมรอรับไปเลยดีกว่า" ยกยิ้มมุมปากแบบเท่ๆ พลางขยิบตาข้างหนึ่งส่งไปให้พนักงานสาวสวยตรงหน้าจนเธออายม้วน มีปฏิกิริยาตอบกลับมาแบบนี้แสดงว่ากำลังตกหลุมพรางสินะ ฮี่ฮี่

          "งั้นรอสักครู่นะคะ"

          ผมพยักหน้าช้าๆ แทนคำตอบในขณะที่สายตาจับจ้องไปยังพนักงานสาวซึ่งไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน และด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมจึงไม่ลังเลที่จะเริ่มทำความรู้จักกับเธอ

          "เพิ่งมาทำงานใหม่ใช่ไหม ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อนเลย"

          "ใช่ค่ะ แสดงว่าคุณมาที่นี่บ่อยถึงจำหน้าพนักงานร้านนี้ได้" ทำออเดอร์ไปด้วยพูดคุยด้วยท่าทางเขินอายไปด้วย ส่วนผมก็เอาแต่จ้องมองใบหน้าขาวเนียนอมชมพูของเธออย่างไม่วางตา

          ทำไมถึงน่ารัดน่าฟัดแบบนี้วะ!

          "ก็ไม่บ่อยหรอกครับ แต่ผมจดจำผู้คนได้ดีเท่านั้นเอง ยิ่งคนที่ผมสนใจยิ่งจดจำได้เป็นพิเศษ"

          "งั้นเหรอคะ...แต่คุณมากับสาวสวยตั้งสองคนเชียวนะ" เธอพยักพเยิดหน้าไปทางลาวากับเฌอเอมที่นั่งเล่น iPhone อยู่คนละมุม ผมจึงลากสายตาไปมองก่อนจะหันกลับมาเพียงเสี้ยววินาทีแล้วรีบบอกความจริงก่อนเธอจะเข้าใจผิด

          และผมอาจจะทำ 'เหยื่อ' หลุดมือไปก็ได้...

          "ผู้หญิงสองคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทผมเอง ไม่ได้คิดเกินเลยมากกว่านั้นแน่นอน"

          "อ๋อค่ะ"

          "ว่าแต่ผมจะสามารถติดต่อกับคุณได้ทางไหนบ้าง...หมายถึงเบอร์โทร หรือไอดีไลน์" พูดพร่ำกันมาเยอะงั้นผมขอเข้าประเด็นเลยแล้วกันนะ จริงๆ ถ้าผมเปิดปากขอตั้งแต่แรกคิดว่าเธอก็ไม่น่าจะเล่นตัวมากมายอะไรหรอก

เชื่อหรือเปล่าว่าผมเห็นประกายวิบวับในแววตาของเธอด้วยนะ...เธอกำลังสนใจผมอยู่แน่ๆ

          "ถ้าคุณอยากได้ฉันก็..."

          "ไอ้เพลย์บอยโว้ยยยย เลิกหลีหญิงแล้วรีบกลับมารับโทรศัพท์ให้ไวเลย แม่ของลูกแกโทรมา!"

          เหมือนความฝันอันแสนหวานถูกปลุกด้วยน้ำเสียงเล็กแหลมของยัยแม่มดใจร้าย แต่ที่แย่กว่านั้นคือยัยปากหมาดันพูดว่า 'แม่ของลูก' เสียงดังลั่นร้านจนคนอื่นๆ หันมามอง แล้วไม่ต้องสืบนะว่าคนตรงหน้าผมตอนนี้มีปฏิกิริยาอย่างไร...

          "เมนูที่สั่งเรียบร้อยแล้วนะคะ" พูดจบเธอก็เดินเข้าไปในครัวเล็กๆ ด้านหลังร้านทันทีโดยไม่คิดจะเหลียวหลังกลับมามองผมเลยสักนิด

          เวรเอ๊ย! ยัยบ้าลาวาทำเสียแผนหมดเลย เหยื่อกำลังจะติดกับอยู่แล้วเชียว!

          เมื่อเหยื่ออันโอชะหลุดมือไปต่อหน้าต่อตา ผมจึงจำต้องถือถาดเครื่องดื่มกลับมายังโต๊ะมุมในสุดของร้านอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเอื้อมมือไปรับ iPhone จากลาวาขึ้นมาดูหน้าจอว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา แต่แล้วก็รู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นเบอร์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย

          ผมว่าเบอร์นี้ไม่ใช่เบอร์ในประเทศนะ จำนวนตัวเลขมากกว่าสิบหลักแบบนี้ต้องเป็นเบอร์ที่โทรมาจากต่างประเทศแน่นอน แต่คำถามก็คือ...เจ้าของเบอร์นี้เป็นใครกัน?

          "ฮัล..."

          [มัวทำอะไรอยู่ ทำไมถึงรับช้านัก!] น้ำเสียงฉุนๆ ของผู้หญิงดังแทรกเข้ามาในสายทำให้ผมต้องเลิกคิ้วขึ้นอย่างนึกสงสัยเพราะรู้สึกคุ้นหูมาก แต่ทำไมผมถึงนึกไม่ออกก็ไม่รู้ว่ะ

          "ขอโทษนะครับ...ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครครับ" ผมกรอกเสียงถามปลายสายอย่างนอบน้อมเพราะฟังจากน้ำเสียงแล้วคงไม่ใช่รุ่นราวคราวเดียวกันหรือน้อยกว่าผมแน่นอน

          [อะไรกัน! แค่นี้ก็จำไม่ได้งั้นเรอะ!] เหมือนปลายสายจะไม่พอใจที่ได้ยินผมถามแบบนั้น ก็มันจำไม่ได้นี่หว่า...แต่ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าน้ำเสียงนั้นคุ้นหูผมมากจริงๆ กระทั่งได้ยินประโยคถัดมาผมถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ [ฉันเลี้ยงแกมากับมือนะเจ้าโปส!]

        น้ำเสียงแบบนี้หรือว่าจะเป็น...

          "คะ...คุณย่า!"

          [กว่าจะจำได้นะเจ้าหลานตัวแสบ ใช่ซี้~...ย่าไม่ใช่สาวๆ สวยๆ พวกนั้นของแกนี่]

          "โอ๋ๆ ไม่งอนนะคนสวย เค้ารักตัวเองที่สุด~" ผมรีบพูดง้องอนทันทีเมื่อได้ยินประโยคตัดพ้อจากปลายสาย ผมรู้ว่าคุณย่าแกล้งพูดไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้งอนจริงจังอะไรหรอก "ว่าแต่ที่นั่นดึกแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะครับ"

          ผมถามหลังจากก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่าตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว ซึ่งถ้าเทียบกับเวลาที่นั่นก็น่าจะเกือบๆ เที่ยงคืนเห็นจะได้ ผมว่าเวลามันค่อนข้างดึกสำหรับคนสูงอายุนะ...

          อ้อ! ลืมบอกไปว่าคุณปู่กับคุณย่าสุดสวยของผมย้ายไปอยู่นิวซีแลนด์พร้อมกับครอบครัวของคุณอาเมื่อประมาณสิบปีก่อน ตอนแรกท่านตั้งใจจะพาผมไปอยู่ด้วยแต่ผมก็ค้านหัวชนฝาและขออยู่เมืองไทยจนเติบใหญ่ขึ้นมาเป็นคนหล่อและเสน่ห์แรงอย่างทุกวันนี้แหละครับ ฮี่ฮี่

          [ย่าก็แค่อยากจะรู้ว่าตอนนี้แกขลุกอยู่กับผู้หญิงหรือเปล่าน่ะสิ บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าแกยังอยากใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองไทยอย่างสงบสุขก็เลิกทำตัวเหลวไหลได้แล้ว ถ้าไม่เชื่อฟังก็เตรียมเก็บเสื้อผ้ามาอยู่กับย่าที่นี่ได้เลย!]

          "ไม่นะครับ! ผมไม่อยากไปอยู่ที่นั่น ไม่เอาๆๆๆ" ผมดีดดิ้นประหนึ่งเด็กสามขวบร้องไห้งอแงเมื่อไม่ได้ของเล่นจนลาวากับเฌอเอมต้องเงยหน้าขึ้นจากจอ iPhone มามองผมด้วยใบหน้าและท่าทางเหมือนหมางง แต่ผมไม่สนใจและยังคงดีดดิ้นอยู่อย่างนั้น

          ถ้าต้องให้ย้ายไปอยู่ที่นั่นผมยอมตายซะยังดีกว่า!

          ผมว่าการไปอาศัยอยู่ต่างประเทศน่าจะเป็นความใฝ่ฝันของใครหลายคน ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ถ้าต้องไปอยู่กับคุณย่าจอมเฮี้ยวและเจ้าระเบียบผมขอบายดีกว่า อยู่เมืองไทยกับพ่อแม่สบายสุดๆ แล้วแถมยังมีสาวสวยเนื้อนมไข่ให้ 'กิน' แบบไม่รู้จักอิ่มอีกต่างหาก ถึงสาวแหม่มจะเร้าใจไม่แพ้กัน แต่ผมชอบสาวเอเชียมากกว่านะ

          สรุปง่ายๆ ว่าผมจะไม่มีวันไปอยู่นิวซีแลนด์กับคุณย่าเด็ดขาด ไม่มีวัน!

          [ถ้าไม่อยากมาก็เลิกไอ้นิสัยเจ้าชู้ของแกได้แล้ว รู้หรือเปล่าว่าพ่อกับแม่แกเขาเอือมกับลูกชายอย่างแกแค่ไหน!] จู่ๆ น้ำเสียงคุณย่าก็โหดขึ้นมาเฉยเลย นี่ผมเริ่มจะกลัวขึ้นมาแล้วนะ [เจ้าหลานไม่รักดี ไม่เอาตามอย่างพี่ๆ แกบ้างเลย]

          "โธ่...คุณย่าครับ โปสเตอร์สุดที่รักของคุณย่าไม่ใช่คนแบบนั้นแล้วนะ ผมเลิกเจ้าชู้แล้ว"

          "เหรออออออออออ"

          "แถมยังมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วด้วย"

          "กล้าพูดดดดดดดด"

          ถ้าไม่ติดว่ากำลังคุยอยู่กับคุณย่าล่ะก็...ผมจะพุ่งตัวเข้าไปจัดการกับยัยสองคนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย บ้าเอ๊ย! พร้อมใจกันส่งเสียงล้อเลียนมาแบบนั้นถ้าเกิดคุณย่าได้ยินขึ้นมาจะทำไงวะ ไอ้คนที่ซวยคือโปสเตอร์คนนี้นะครับ!

          ผมส่งสายตาจิกๆ ไปให้ลาวากับเฌอเอมก่อนสะบัดหน้าไปอีกทางด้วยท่าทางแรดๆ คือผมไม่ได้โกรธอะไรพวกเธอหรอก ก็แค่ไม่อยากให้แผนแตกเท่านั้นเอง

          "คุณย่าต้องเชื่อหลานชายคนนี้นะครับ ผมเลิกเจ้าชู้แล้วจริงๆ" ผมอ้อนวอนสุดพลังพร้อมกับเอานิ้วชี้กับนิ้วกลางไขว้กันไว้เพราะที่บอกไปมันไม่ใช่เรื่องจริงน่ะเซ่!

          คืออย่างนี้...คุณย่าท่านไม่ชอบคนเจ้าชู้ ทำตัวเหลวไหล เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เกเรไม่เอาไหนทำนองนั้น แล้วไอ้ผมก็ดันเป็นอย่างที่ท่านไม่ชอบทุกประการเลยไงล่ะ ขณะที่ลูกหลานในตระกูลพากันเป็นคนดีศรีสยามกันหมด ส่วนผมก็พวกผ่าเหล่าผ่ากอ ไม่เคยทำอะไรให้สบายใจ ดีแต่สร้างปัญหา (เรื่องผู้หญิง) ให้ครอบครัวปวดหัวไม่หยุดหย่อน…

          แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อคนมันหน้าตาดี มีเสน่ห์ล้นเหลือจนสาวๆ พากันเข้าหาและถวายตัวจนรับไม่หวาดไม่ไหว!

          [แกจะเลิกเจ้าชู้ได้หรือเปล่า มีแฟนเป็นตัวเป็นตนจริงหรือไม่...เดี๋ยวได้รู้กัน!]

          "หมายความว่ายังไงครับ คุณย่าจะมาไทยเหรอ"

          [ไม่รู้ไม่ชี้ ง่วงแล้วย่าไปนอนดีกว่า] แหม...ตีมึนใส่หลานชายไปอีกนะครับคุณย่า

          แต่ถ้าคุณย่าตอบกลับมาแบบนี้ก็ชัวร์เลย! ท่านต้องกลับมาไทยแน่ๆ เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่เท่านั้นเอง!

          "จะกลับมาไทยก็ส่งข่าวบอกหลานชายคุณย่าบ้างนะครับ ผมจะได้เตรียมตัวทัน"

          [ว่ายังไงนะเจ้าโปส!]

          "เปล่าครับไม่มีอะไร ฝันดีนะคร้าบคนสวย จุ๊บๆ" จรดริมฝีปากลงกับ iPhone เพื่อประกอบคำพูดก่อนจะกดวางสายพร้อมๆ กับเอนหลังพิงกับพนังโซฟาอย่างหมดแรง

          ไม่ได้การแล้วว่ะ! ผมว่าควรเตรียมรับมือคุณย่าเอาไว้น่าจะดีกว่า เกิดท่านกลับมาไทยโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้าแล้วบังเอิญมาเจอฉาก 'สยิวกิ้ว' ของผมกับผู้หญิงคนใดคนหนึ่งจะทำไง...ผมไม่ต้องหอบเสื้อผ้าไปอยู่นิวซีแลนด์ตามคำประกาศิตของท่านหรือไงเล่า!

          ไม่เอาด้วยหรอกนะ ผมไม่อยากอยู่ในกรอบของคุณย่าจอมเฮี้ยวอ่ะ!

          ขณะกำลังคิดหาหนทางรับมือกับคุณย่า สายตาของผมก็เหลือบไปมองเฌอเอมซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกันอย่างไม่รู้ตัว พลัน 'แผนการชั่วร้าย' ก็ผุดขึ้นในความคิด ทว่ายัยนั่นที่กำลังจดจ่ออยู่กับเกมไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกดึงเข้าสู่แผนการอันน่าตื่นเต้นของผม

          "เป็นอะไรของแกวะโปสเตอร์ นั่งมองไอ้เอมแล้วยิ้มบ้ายิ้มบออะไร" ลาวาที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอเอ่ยถามพลางขมวดคิ้วเข้าหากัน ทำให้เฌอเอมพลอยเงยหน้าขึ้นมองตามไปด้วยหลังจากได้ยินชื่อตัวเอง

          "คิดเรื่องสารเลวอะไรอยู่ล่ะ"

          "เปล่านี่~ ไม่ได้คิดอะไรเลย"

          ผมยักคิ้วกวนๆ ส่งกลับไปให้แล้วเอื้อมมือไปหยิบแก้วคาปูชิโนเย็นขึ้นมาดื่มอย่างอารมณ์ดี นั่นยิ่งทำให้ลาวากับเฌอเอมรู้สึกงงงวยเข้าไปใหญ่ แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้ถามอะไรกลับมาอีกและพากันก้มหน้ากลับไปเล่นเกมตามเดิม

          ก็แหม...ถ้าไม่เก็บไว้เป็นความลับแล้วเลือกบอกออกไป เดี๋ยว ‘ไก่ตื่น’ ก็แย่กันพอดีสิครับ...จริงไหม?

                  

          วันเกิดเหตุ...

          "อื้อ~"

          ผมส่งเสียงครางในลำคอขณะดันร่างบางทว่าเซ็กซี่ให้นอนราบไปกับเตียงขนาดคิงไซส์ มือข้างหนึ่งกำลังลูบไล้เรียวขาขาวเนียนไปมาเบาๆ ส่วนมืออีกข้างก็ประคองใบหน้าของหญิงใต้อาณัติขณะใช้ลิ้นสอดเข้าไปในโพรงปากของเธอ

          ช่างหอมหวานอะไรอย่างนี้นะแม่คุณ!

          "อาบน้ำก่อนดีกว่าไหม..." เธอถามหลังจากผมผละริมฝีปากออกเล็กน้อยเพื่อให้เธอหายใจได้สะดวก "แล้วค่อยกลับมาต่อนะ"

          "ถ้าจะให้ดีไปต่อในห้องน้ำกันดีกว่า น่าเร้าใจไปอีกแบบ..." พูดจบผมก็ลากริมฝีปากลงมายังบริเวณซอกคอของเธอแล้วซุกไซ้ไปมาอย่างเสน่หาก่อนจะผละตัวออกจากร่างบางมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองทีละเม็ดอย่างช้าๆ

          ยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมไม่อาจละสายตาไปจากแม่สาวหุ่นน่าฟัดคนนี้ได้แม้แต่วินาทีเดียว ในขณะที่เธอเองก็จ้องมองผมพร้อมๆ กับยันตัวขึ้นมาช่วยปลดกระดุมเสื้ออย่างแผ่วเบาเช่นกัน

          อ้อ! กำลังนึกสงสัยอยู่ใช่ไหมว่าผู้หญิงคนที่กำลังจะถูกผมรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวคนนี้เป็นใคร บอกให้ก็ได้...ก็แม่พนักงานสาวสวยในร้านคาเฟ่หน้ามหาวิทยาลัยคนนั้นไงล่ะ สุดท้ายผมก็ได้ 'กิน' เธอสมความปรารถนา ฮี่ฮี่

          พอดีว่าผมเป็นพวกไม่ย่อท้อต่อความ 'อยาก' ของตัวเองไง ก็เลยต้องย้อนกลับไปสอยเธอมาตอบสนองความอยากสักหน่อย ลองคนอย่างโปสเตอร์อยากได้อะไรแล้ว...ผมไม่มีวันปล่อยให้สิ่งนั้นหรือคนๆ นั้นหลุดมือไปง่ายๆ หรอก!

         "ฉันถอดให้เอาไหม..." เธอถามหลังจากเลื่อนฝ่ามือลงมาหยุดอยู่บริเวณหัวเข็มขัด ผมยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจก่อนจะดึงเธอให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากัน

"ผลัดกันถอดทีละชิ้นไม่ดีกว่าเหรอ..."

          ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายตอบรับหรือปฏิเสธผมก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนของเธอออกทีละเม็ดเผยให้เห็นเนินเนื้อส่วนที่พ้นบราเซียร์ดูอวบอิ่ม ช่วยปลุกเร้าอารมณ์ของผมให้รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่สามารถหักห้ามได้

          "อ๊ะ!" ร่างบางเผลอร้องออกมาเมื่อผมซุกหน้าลงกับร่องอกของเธอก่อนใช้ปลายลิ้นร้อนๆ ลากไล้ไปมาเบาๆ

          "ไม่อาบน้ำแล้วได้ไหม เริ่มตอนนี้เลยนะ"

          "ไหนบอกให้ไปต่อในห้องน้ำไง" พอเธอพูดออกมาแบบนั้นผมก็เลยผละหน้าออกมามองสบตากับเธอพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม โธ่เอ๊ย! ที่แท้ก็อยากเร้าใจในห้องน้ำนี่เอง

          ขอมาแบบนี้...โปสเตอร์ก็ต้องจัดให้สิครับ!

          ผมค่อยๆ ช้อนตัวเธอขึ้นมาไว้ในวงแขนแล้วเดินตรงไปยังประตูห้องน้ำ ขณะเดียวกันสาวสวยในวงแขนก็รั้งท้ายทอยของผมให้ก้มลงไปประกบริมฝีปากกับเธออย่างเร่าร้อนจนผมอยากจะจับเธอฟัดซะตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด!

          ยั่วยวนกันขนาดนี้เดี๋ยวพ่อจัดให้ร้องลั่นห้องน้ำเลยเป็นไง!

          เมื่อก้าวเข้ามาในห้องน้ำผมก็ปล่อยเธอลงแล้วจัดการดันร่างบางให้ไปชิดกับอ่างล้างหน้าก่อนจะเริ่มซุกซนกับร่างกายของเธอ ริมฝีปากร้อนๆ ลากวนไปมาอยู่บริเวณซอกคอขาวเนียนในขณะที่ฝ่ามือหนาก็ทาบทับลงบนหน้าอกแล้วออกแรงบีบเค้นแผ่วเบาเป็นการอุ่นเครื่อง

         "อะ...อื้อ~"

         "อารมณ์มายัง?" ผมแกล้งถามหลังผละใบหน้าออกจากซอกคอของเธอ คนถูกถามลากสายตามามองพลางพยักหน้าช้าๆ พร้อมกันนั้นฝ่ามือเล็กๆ ก็กำลังจัดการกับเข็มขัดและกางเกงยีนส์ของผมจนมันเกือบจะร่วงลงไปกองอยู่กับพื้นแล้วถ้าผมไม่คว้ามันขึ้นมาไว้ตามเดิมเสียก่อน

         และสาเหตุที่ผมต้องทำเช่นนั้นทั้งที่อยากปล่อยให้มันดำเนินต่อไปก็เพราะ...

         Rrrrrr

 

 

TO BE CONTINUED...

 

ภาพประกอบจาก : www.tumblr.com , www.siamzone.com ฯลฯ

 

The-Daziie's Talk

[09/01/2016] เย้! มาอัพโปสเตอร์ดึกไปสักหน่อย มาแบบ 50% ก่อนค่ะ แล้วเดี๋ยวจะมาอัพให้ครบ 100% นะ ยังไงเดย์ฝากหนุ่มเพลย์บอยไว้กับนักอ่านชาวขีดเขียนด้วยน๊า คอมเม้นท์ให้ด้วยน๊า ขอบคุณค้าบบบ

[12/01/2016] หืมมม อีเพลย์บอย...ชาร์ปแรกก็นัวเนียสาวแล้วค่ะ ร้ายมาก! ลามกมากอีกต่างหาก 55555 พาสาวมาเล่นจ้ำจี้ไม่กลัวคุณย่าเลยสินะ ถ้ายังทำตัวแบบนี้ต่อไปเดี๋ยวได้รู้กันแน่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฮิๆๆๆ 

 

นักอ่านคนไหนสนใจสั่งซื้อนิยาย สอบถามได้ที่แฟนเพจ The-Daziie นะคะ โดยการเสิร์ชหาชื่อนี้ใน Facebook ได้เลย (จริงๆ ทำลิ้งค์ไว้แต่มันกดไม่ได้ ยังไงใครสนใจเสิร์ชหาชื่อแล้วกันเนอะ)

 

ตัวอย่างหน้าปกนิยายค่ะ