HOT PLAYBOY ร้อนรัก ร้ายลึก

CHAPTER 2

         เสียงเรียกเข้ามือถือที่ดังสนั่นหวั่นไหวอยู่นอกห้องน้ำยังไงล่ะ บ้าเอ๊ย! กำลังจะพาสาวขึ้นสวรรค์ก็ดันมาขัดจังหวะซะได้ หงุดหงิดว่ะ...โปสจูเนียร์กำลังจะได้ผงาดอยู่แล้วเชียว ถูกขัดจนหดตัวหมดแล้วเนี่ย!

         "ไม่ต้องรับหรอก...มาต่อกันดีกว่า" เธอร้องท้วงเมื่อผมทำท่าจะหันหลังเดินกลับไปยังประตูห้องน้ำ และผมก็เกือบจะคล้อยตามเธอโดยการปล่อยมือออกจากกางเกงยีนส์อยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าเสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้นมาอีกระลอก

         ไม่ไหวว่ะ! ถ้าต้องได้ยินเสียงเรียกเข้าดังขัดอารมณ์อยู่แบบนี้ผมคงมันไม่สุดได้หยุดกลางคันแน่ๆ อ่ะ

         "เดี๋ยวฉันมา" ผมบอกเสียงเรียบแล้วยื่นหน้าเข้าไปกดจูบหนักๆ ก่อนผละเดินออกจากห้องน้ำไป ทว่าเธอกลับลุกเดินตามหลังผมมาด้วยกระทั่งมาหยุดอยู่บริเวณโต๊ะเล็กๆ ข้างหัวเตียง ผมจึงเอื้อมมือไปหยิบ iPhone ขึ้นมากดรับสายก่อนเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงหนานุ่มโดยมีสาวสวยหุ่นโคตรยั่วตามมาขึ้นคร่อมบนตักด้วย "ใครวะ! ขัดจังหวะฉิบหาย!"

         ผมกระชากเสียงใส่เพื่อบ่งบอกให้ปลายสายรู้ว่าตอนนี้ผมกำลังอยู่ในอารมณ์หงุดหงิดแค่ไหน แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนเป็นใจเต้นแรงด้วยความหวาดกลัวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงฉุนๆ ที่ดังลอดมาตามสาย

         [เดี๋ยวนี้หัดขึ้นวะขึ้นเว้ยกับย่าเหรอเจ้าโปส!...แล้วขัดจังวงจังหวะอะไรกัน!]

         ผมเผลอกำ iPhone แน่นอย่างรู้สึกหวาดหวั่นเมื่อรู้แล้วว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา เวรแล้วไงไอ้โปส! ดันไปขึ้นเสียงใส่คุณย่าแบบนั้นจะโดนเทศอะไรบ้างวะเนี่ย!

         "ปละ...เปล่าครับ ผมแค่กำลังเล่นเกมอยู่แล้วคิดว่าเพื่อนโทรมาขัดจังหวะก็เลยหงุดหงิด ขอโทษนะคนสวย" พูดแก้ตัวจนลิ้นพันกันมั่วไปหมด ตอนนี้หัวใจดวงน้อยๆ ของโปสเตอร์ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วครับ

         สารภาพอย่างไม่อายเลยว่าผมโคตรกลัวคุณย่าเลย เพราะท่านเป็นคนเด็ดขาดมาก คำไหนคำนั้น และถ้าหากผมทำให้คุณย่าท่านไม่พอใจหายนะก็อาจจะมาเยือนผมได้อย่างไม่ยากเย็น

         เมื่อกี้นี้ถือเป็นความผิดเพียงน้อยนิด...ได้โปรดอภัยให้หลานชายสุดหล่อและเต็มไปด้วยเสน่ห์มัดใจสาวอย่างโปสเตอร์ด้วยเถอะครับคุณย่า

         [งั้นเหรอ...] คนในสายลากเสียงยาวขณะที่ผมเริ่มดันตัวสาวบนตักให้ลุกออกไป แต่เธอกลับขืนตัวเอาไว้พร้อมกับจรดริมฝีปากลงบนไหปลาร้าหมายจะปลุกปั่นอารมณ์สัตว์ป่าของผมให้ลุกโหมเหมือนก่อนหน้านี้

         แต่ขอโทษทีเพราะตอนนี้อารมณ์วาบหวามกลับถูกแทนที่ด้วยความกลัวจนอะไรต่อมิอะไรหดตัวไปหมดแล้ว!

         "จริงๆ นะครับ เชื่อผมนะ" ผมพูดออดอ้อนหวังให้ปลายสายเชื่อคำพูด (โกหก) เมื่อครู่ จนแทบจะลืมสนใจผู้หญิงบนตักที่กำลังชักสีหน้าไม่พอใจส่งมาให้อย่างเห็นได้ชัดไปเสียสนิท

         "อื้อ~"

         ผมกดจูบหนักๆ ลงบนริมฝีปากบางเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการดราม่าก่อนดันตัวเธอให้ลุกออกไปอีกครั้ง เพราะไม่อยากให้คุณย่าจับได้ว่าตอนนี้ผมกำลังขลุกอยู่กับผู้หญิง หากแต่สาวร่างบางกลับไม่ยอมให้ทำอย่างนั้น เธอตวัดท่อนแขนมาโอบรัดรอบคอของผมก่อนจะเริ่มจัดการถอดเสื้อเชิ้ตออกให้แล้วใช้ฝ่ามือเล็กๆ ลูบไล้แผงอกเปลือยเปล่าแผ่วเบา

         ถ้าเป็นตอนก่อนที่คุณย่าจะโทรเข้ามาผมคงไม่พลาดรีบกดร่างเธอจมลงกับเตียงนอนก่อนมอบประสบการณ์อันเร่าร้อนให้อย่างหนำใจไปแล้ว แต่เพราะชีวิตผมตอนนี้แม่งเสี่ยงจะถูกจับได้ไงเลยอารมณ์สยิวไม่ขึ้น

         ยังจำคำขู่ของคุณย่าที่ต่อสายตรงจากนิวซีแลนด์เมื่ออาทิตย์ก่อนได้ไหม...พวกคุณอย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่นนะครับ คุณย่าของผมพูดจริงทำจริงเสมอ และไอ้โปสเตอร์คนนี้ก็กลัวอำนาจของท่านจนขี้หดตดหายหมดแล้วเนี่ย!

         "ว่าแต่ที่โน่นเช้าแล้วใช่ไหมครับ" ผมถามหลังจากเหลือบสายตาไปมองนาฬิกาข้างหัวเตียงแล้วพบว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว ซึ่งถ้าคำนวณเวลาไม่ผิดที่โน่นก็น่าจะประมาณหกโมงเช้าได้มั้ง

         ทว่าพอได้ยินคำตอบจากปลายสาย จู่ๆ มือไม้ก็สั่นแถมหัวใจยังเต้นแรงขึ้นมาอีกทั้งที่เพิ่งจะสงบลงไปเมื่อครู่นี้เอง

         [ถ้าที่โน่นเช้าน่ะใช่ แต่ตอนนี้ย่าไม่ได้อยู่นิวซีแลนด์นะหลานรัก] ทำไมน้ำเสียงคุณย่าฟังดูไม่น่าไว้ใจยังไงไม่รู้... [แต่ย่าอยู่ไทยแล้วต่างหาก]

         “...!!!” มะ...เมื่อกี้คุณย่าว่ายังไงนะ! ไม่จริงใช่ไหมครับทุกคน...

         [ย่ากะมาเซอไพรส์พวกแก แต่พอโทรไปที่บ้าน...วิมลบอกย่าว่าพ่อกับแม่แกดันไปดูงานต่างประเทศ แล้วยังบอกอีกว่าแกก็ไม่ค่อยกลับบ้านด้วย]

         "..."

         ที่เงียบไปนี่ไม่ใช่อะไร...แต่เพราะสตั๊นไปหลายวินาทีต่างหาก ไม่ได้คาดคิดมาก่อนล่วงหน้าว่าจะเจอกับ ‘เซอร์ไพรส์’ ของคุณย่าเร็วขนาดนี้ คือมันยิ่งกว่าการรู้ข่าวว่าอาโออิประกาศแขวนเต้าขอลาออกจากวงการหนัง AV อีกนะเว้ย! ใจสั่นประหนึ่งคนอยากเหล้าแต่ถูกสั่งห้ามเด็ดขาดยังไงยังงั้นเลยว่ะ

         [นี่! ฟังย่าอยู่หรือเปล่าโปสเตอร์!]

         "คะ...ครับ ฟังอยู่ครับ" ผมลุกพรวดขึ้นจากเตียงนอนโดยไม่สนใจว่าผู้หญิงที่เคยนั่งอยู่บนตักเมื่อครู่และตอนนี้ลงไปนั่งกองกับพื้นเรียบร้อยแล้วจะแสดงสีหน้าไม่พอใจมากแค่ไหน ผมสนใจแค่ว่าตอนนี้คุณย่าอยู่ไทยแล้วมากกว่า! "ละ...แล้วตอนนี้อยู่บ้านหรือเปล่าครับ หรือมาที่คอนโดฯ ผม"

         [ย่าอยู่ที่...]

         "นี่! นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงกัน!"

         [นั่นเสียงผู้หญิงใช่ไหม! อย่าบอกนะว่าแกขลุกอยู่กับผู้หญิงอีกแล้ว!]

         "มะ...ไม่ใช่นะครับ ผู้ไม่ได้อยู่กับผู้หญิงเลยสักคนเดียว เมื่อกี้เสียงห้องข้างๆ ต่างหาก"

         "อะไรนะ! แล้วฉัน...อุ๊บ"

         ผมรีบพุ่งตัวไปปิดปากเธอก่อนที่ประโยคถัดมาจะดังลอดเข้าไปในสายจนทำให้คุณย่าระแคะระคายมากกว่าเดิม เวรเอ๊ย! จะส่งเสียงขึ้นมาทำไมวะ ถ้าผมซวยขึ้นมานะ...ยัยนี่ได้ถูกผมไล่ตะเพิดออกจากห้องแน่ๆ

         "อยู่เงียบๆ ถ้าไม่อยากให้คุณย่าฉันตามมาเด็ดหัวเธอ!" ก็รู้นะว่ามันเป็นการพูดขู่ที่ดูโหดไปนิด แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะครับ ขืนปล่อยให้เธอส่งเสียงแวดๆ เหมือนเมื่อกี้มีหวังได้ถูกเด็ดหัวทั้งคู่แน่นอนอ่ะ

       คุณย่าผมเนี่ยเป็นขาโหดประจำตระกูลเลยนะขอบอก! 

         [แน่ใจนะว่าเสียงห้องข้างๆ]

         "แน่ใจสิครับ...ว่าแต่คุณย่าอยู่ที่ไหนครับเนี่ย" ยังไม่เลิกล้มความอยากรู้พิกัดของคุณย่า ไม่ใช่อะไรหรอกนะ...ถ้าอยู่ในรัศมีอันตรายผมจะได้คิดหาหนทางหลบหลีกได้ทันไงล่ะ

         [ย่าอยู่สนามบิน เพิ่งลงจากเครื่องเมื่อกี้...มารับย่าหน่อยสิ]

         "ตอนนี้เลยเหรอครับ?" ผมถามพลางเหลือบสายตาไปมองผู้หญิงอีกคนด้วย ถ้าหากคุณย่าให้ไปรับตอนนี้ภารกิจขึ้นสวรรค์ของผมก็คงต้องยกเลิกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ (เสียดายนะบอกเลย)

         [ก็ตอนนี้เลยน่ะสิ หรือจะให้ย่านอนรอแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยมารับล่ะ]

         "โอเคๆ ครับ...เดี๋ยวผมไปรับตอนนี้เลย"

         ผมกดวางสายแล้วรีบเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนชุด ตอนนี้คงต้องรีบทำเวลาเพื่อไปรับคุณย่าให้เร็วที่สุด และเชื่อเถอะว่าผมจะไม่พาผู้หญิงข้างๆ ไปด้วยแน่นอน ขืนพาไปก็คงได้นอนตายคาสนามบินทั้งคู่!

         "สรุปว่านายจะไปใช่ไหม?" เธอเดินตามมาคุยกับผมด้วยท่าทางเอาเรื่อง

         "ใช่"

         "แล้วเรื่องที่เราทำค้างเอาไว้ล่ะ"

         "ฉันหมดอารมณ์เล่นผีผ้าห่มกับเธอแล้ว วันนี้กลับไปก่อนเถอะ" พูดโดยไม่หันไปมองหน้าคู่สนทนาเพราะกำลังอยู่ในช่วงเร่งรีบ ทำให้เธอออกแรงทุบท่อนแขนผมด้วยความกรุ่นโกรธ (ที่ไม่ได้โดนผมฟัน)

         "นายพูดง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง ฉันอุตส่าห์..."      

         "อุตส่าห์ตามมาให้ท่าฉันถึงห้อง?" ผมหันไปมองพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง และเมื่อเธอไม่ตอบผมจึงพูดต่อ "โอเคว่าถ้าไม่ใช่เพราะคุณย่าโทรมา...เธอได้ถูกฉันแทงไม่ยั้งไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันหมดอารมณ์จริงๆ เธอกลับไปเถอะ"

         "ไม่! ฉันไม่กลับ"

         "จะเดินออกไปดีๆ หรือจะให้ฉันโยนเธอออกไป"

         "โปสเตอร์!" เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกชื่อผม ซึ่งผมควรจะเรียกชื่อคนตรงหน้ากลับไปด้วยเหมือนกันใช่ไหม...แต่สารภาพว่าผมไม่รู้จักชื่อเธอว่ะ และไม่เคยถามเลยด้วยว่าเธอชื่ออะไร...

         ผมไม่ค่อยซีเรียสเรื่องชื่อเสียงเรียงนามของคู่นอนชั่วคราวหรอก เร่าร้อนกันทั้งคืนแต่พอรุ่งเช้าก็ทางใครทางมัน แล้วแบบนี้จะให้ผมรู้จักชื่อพวกเธอไปทำไมกัน

         "ออกไปได้แล้ว"

         "ไม่!"

         "ฉันบอกให้ออกไป...เดี๋ยวนี้!" ผมขึ้นเสียงใส่ผู้หญิงตรงหน้าจนเธอสะดุ้งด้วยความตกใจ และสิ่งแรกที่เธอทำหลังจากตั้งสติได้ก็คือ...

         "ไอ้บ้า! กรี๊ดดดดดดด!"

         ปัง!

         กรี๊ดใส่หน้าผมเสร็จก็ตรงไปกระชากประตูห้องแล้ววิ่งออกไปก่อนตามด้วยเสียงปิดประตูดังสนั่น ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมหันกลับไปหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าเงินบนโต๊ะข้างหัวเตียงรวมถึง iPhone มาถือไว้ จากนั้นก็พุ่งตัวไปยังประตูห้องอย่างเร่งรีบพร้อมกับกดโทรหาใครคนหนึ่งไปด้วย

[ฮัล...โหล] รอสายอยู่เพียงครู่น้ำเสียงงัวเงียของปลายสายก็ดังขึ้น ผมจึงบอกจุดประสงค์ของตัวเองออกไปทันที

         "ไปสนามบินกับฉันหน่อย"

         [นั่นใครอ่ะ เสียงเหมือนไอ้เพลย์บอยเลย]

         "ก็ฉันน่ะสิโว้ย ตอนรับโทรศัพท์ไม่ได้แหกตาดูเลยหรือไง" พูดพลางเปิดประตูรถ BMW สีดำวาววับแล้วยัดตัวเองเข้าไปประจำตำแหน่งคนขับ จุดหมายปลายทางก็คือบ้านของคนที่ผมกำลังต่อปากต่อคำด้วยตอนนี้ไงล่ะ

         [อ้าวเฮ้ย! ทำไมพูดจาน่าเอาตีนลูบปากแบบนี้ล่ะ] ปลายสายส่งเสียงฉุนๆ มาให้ น้ำเสียงชัดแจ๋วแบบนี้แสดงว่าตื่นเต็มตาแล้วสินะ ก็แหม...งานยั่วโมโหคนมันงานถนัดของโปสเตอร์อยู่แล้วนี่ครับ ฮี่ฮี่ [อย่ามากวนตีนได้ไหมอีโปส!]

         "ถ้าไม่อยากให้กวนตีนก็ตอบตกลงดิว่าจะไปสนามบินกับฉัน"

         [ทำไมฉันต้องไปกับแกด้วย! ไม่ไปหรอก...ฉันจะนอน]

         "ต้องไป! ยังไงแกก็ต้องไปสนามบินกับฉัน" บ้าเอ๊ย! ทำไมถึงมันพูดยากพูดเย็นแบบนี้วะ

         [ก็บอกว่าไม่ไปไงเล่า!]

         "ฉันให้เวลาแกลุกขึ้นไปแต่งตัวแล้วลงมารอฉันหน้าบ้านแค่สิบห้านาที ถ้าฉันไปถึงแล้วยังไม่เห็นแกลงมาล่ะก็..."

         [แกจะทำอะไรฉันฮะไอ้เพลย์บอย!]

         "ฉันก็จะบุกขึ้นไปหาแกถึงบนห้องแล้วจับแกเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยตัวเองยังไงเล่า!" ผมพูดกดดันให้อีกฝ่ายยอมตอบตกลง ซึ่งพอฟังจากน้ำเสียงสั่นๆ ของยัยนั่นก็รู้แล้วว่ากำลังหวาดหวั่นกับคำพูดของผมอยู่ไม่มากก็น้อย

         [กะ...แกกล้าเหรอ]

         "ลองดูไหมล่ะ" เฌอเอมเงียบไปหลังจากได้ยินประโยคท้าทายของผม ไม่กี่อึดใจเธอก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเซ็งสุดขีด

         [เออๆ ไปด้วยก็ได้ น่ารำคาญจริงๆ เลย]

          "มันต้องแบบนี้สิเฌอเอมเพื่อนรัก"

          [วางสายไปสักทีฉันจะได้ลุกไปแต่งตัว]

          "โอเค! อีกสิบห้านาทีเจอกัน"

          ผมกดวางสายแล้วเร่งเครื่องยนต์จนตัวรถพุ่งทะยานไปข้างหน้า รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเมื่อแน่ใจแล้วว่าจะมีผู้หญิงอีกคนไปเผชิญหน้ากับคุณย่าที่สนามบินด้วยกันกับผม

          เมื่อกี้ผมให้คุณย่าทำเรื่องเซอร์ไพรส์ผมแล้วนะครับ คราวนี้คุณย่าต้องเจอผม 'เซอร์ไพรส์' กลับบ้างแล้วล่ะ...

          ยะฮู้! โปสเตอร์รู้สึกดีจุงเบย ฮี่ฮี่

          [The End Special Talk : Poster] 

TO BE CONTINUED...

ภาพประกอบจาก : www.tumblr.com , www.siamzone.com ฯลฯ

The-Daziie's Talk

[14/01/2016] อีเพลย์บอยกำลังขย้ำเหยื่อแต่ถูกคุณย่าขัดจังหวะซะได้ เจอขาโหดประจำตระกูลเข้าไปหงอเลยจ้า 555555 คนเจ้าเล่ห์และกะล่อนแบบนี้จะมีใครมาปราบได้อีกน้ออออ นอกจากคุณย่าและยัยลาวาปากหมา กร๊ากกกกก

[18/01/2016] นอกจากจะไม่ได้เล่นผีผ้าห่มกับสาวแล้ว ยังโดนคุณย่าเรียกตัวอีก โถ่วววว น่าเสียดายจุง ถ้าเสียงผู้หญิงเล็ดลอดเข้าไปในสาย อีเพลย์บอยโดนเฉ่งแน่ๆ กร๊ากก แต่คนที่ซวยกลายเป็นเฌอเอมแทน โดนโปสเตอร์ลากไปสนามบินซะงั้น และหลังจากนี้ความซวยเต็มรูปแบบกำลังมาเยือนนางเอกของเราค่ะ เอาใจช่วยเฌอเอมด้วยน๊า...คอมเม้นท์ให้กันบ้างนะคะ

นักอ่านคนไหนสนใจสั่งซื้อนิยาย สอบถามได้ที่แฟนเพจ The-Daziie นะคะ โดยการเสิร์ชหาชื่อนี้ใน Facebook ได้เลย (จริงๆ ทำลิ้งค์ไว้แต่มันกดไม่ได้ ยังไงใครสนใจเสิร์ชหาชื่อแล้วกันเนอะ)

ตัวอย่างหน้าปกนิยายค่ะ