Love Me Lome My รักของนาย รักของเรา

      มาต่อแล้วน้าาาา
     ถ้าหากวันหนึ่งสิ่งที่ผมกำลังปกปิดมันได้พังทลายลงต่อหน้าต่อตาของผม ผมจะทำยังไงดี ผมจะต้องไปปรึกษาใคร..
     กริ๊ก..
     เสียงขวดบาคาดี้กระทบกับโต๊ะในบริษัทของผม ตอนที่ผมขับรถออกมาด้วยอารมณ์ที่ยังคุกรุ่นผมคิดอยู่กับตัวเองเสมอว่า "หรือผมควรจะพูดความจริง" แต่ถ้าคุณรักเขามากๆ คุณจะทำยังไงให้คนที่คุณรักไม่เจอกับเรื่องที่มันอันตราย..
     "เอ่อ..คุณโซตะค่ะ..มีคนมาขอพบค่ะ" เสียงเลขาหน้าห้องของผมเดินเข้ามาบอก เฮ้อออ ตลอดเวลาทำงานของผมหรือตั้งแต่วันที่ผมได้รับตำแหน่งผมทำอะไรโดยที่ผมไม่ลังเลเลยแต่พอมาเป็นเรื่องเด็กดื้อนั่นทำไมผมถึงตัดสินใจไม่ได้..
     "ให้เขาเข้ามาสิ" ผมเอ่ยออกไปเรียบ ๆ 
     "ไง" เสียงนุ่มนวลเอ่ยทักผมก่อนจะเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วเอ่ยเสียงทะเล้น จะเป็นใครไม่ได้ไอ้ "โชดะ" ลูกพี่ลูกน้องผมเองแหละ..
     "ไงห่าไรล่ะ มึงมีธุระอะไรกับกูครับ..หรือว่าพีสุเมะเขาเขี่ยมึงทิ้ง หึๆ
     "ไอ้พี่เวร! ปากดีเดี๋ยวกูก็ต่อยปากแตก..ไอ่เฒ่านั่นน่ะเกี่ยวไรกับกูว่ะ -_-!!" สงสัยจะเดือดจริงแฮะ ทะเลาะกันมาชัว
     "แล้วมึงมาที่นี่ทำไม..ใครอัณเชิญไม่ทราบ -_^" ผมยกคิ้วถามไอ้น้องเวรนี่ เฮ้อออ ป่านนี้กระต่ายน้อยของผมจะเป็นยังไงนะ ...
     "เรื่องเดิม!" มันเอ่ยเสียงเรียบ จริงจังสินะ
     "ไม่คุย ไม่ต้องมาหลอกถามกูเลยนะ มึงเป็นน้องกูนะไอ้โชดะ มึงต้องเข้าใจในสิ่งที่กูทำไม่ใช่มาเจรจาเพื่อให้เพื่อนมึงมา 'เจอ' ถ้ามึงรู้เรื่องก็ออกไปเหอะกูมีงานเยอะแยะ.." ผมบอกแค่นั้นและไม่มองหน้ามันเพราะถ้าได้สบตาคู่นี้แล้วผมใจอ่อนแน่นอนเลย..
     "แล้วพี่จะให้ผมทำยังไงว่ะ ไอ้บ้านั่นนะตื้อแถมยังเกาะไม่ปล่อยจนผมอยากจะหนีไปเกาะอันดามันแล้วเนี้ย โว้ยยย!!" เหอะ อารมณ์ดีแล้วสิน่ะพูดดีด้วยเชียว ก็ว่าทำไมช่วงนี้ไม่เจอที่บ้านเลย ผมคง ต้องจัดการอะไรให้เด็ดขาดแล้วล่ะ..
     "เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงกลับบ้านด้วยละช่วงนี้ไอ้เวรนั่นยิ่งขี้หงุดหงิดอยู่ มันจะกินหัวกูอยู่แล้ว :)" ผมพูดกวนประสาทคนตรงหน้าเล็กน้อยก่อนที่มันจะเงยหน้ามามองผมแบบอาฆาตและทุบโต๊ะเสียงดัง หึ เด็กน้อย
     ปึกกก !!!!
     "ผมจะกลับไม่กลัยไอ้เฒ่านั่นไม่ควรมายุ่งกับผม พี่เป็นพี่ผมน่ะจัดการให้ผมด้วยล่ะ!!" เรื่องอะไรล่ะ แบบนี้สนุกกว่าไหนๆ ฮ่าาาาา ผมสบายใจแล้วแฮะต้องขอบใจไอ้น้องเวรที่เข้ามาน่ะเนี้ย
     "ถ้าไม่กลับมันคงเอาสาวๆสวยๆเข้าบ้านแน่เลยว่ะ ;)"
     "พะ พี่ อย่ามา อย่ามาขู่ผมน่ะเว้ย!!" มันตะกุกตะกักตกใจที่ผมพูดแบบนั้น แต่นั่นมันความจริงเด็กน้อย ^^ "ยังไงผมก็ไม่กลับ!! ผมขอตัว!!!" 
     "ก็แล้วแต่นะ แต่กูเตือนเพราะเป็นห่วงอย่าหลงมันล่ะ ไม่งั้นคนที่เจ็บไม่ใช่แค่เด็กนั่นแต่เป็นครอบครัวของพวกเรา!!"
     ผมตะโกนบอกมันไป มันชะงักอย่างเห็นได้ชัดแล้วก้อหันกลับมามองผมด้วยแววตาสั่นระริกเหมือนจะร้องไห้ ถ้ามึงผ่านช่วงนี้ไปได้ "เราทุกคน" จะต้องมีความสุข มึงต้องเชื่อใจกูน่ะไอ้โชดะ..
     1 ชั่วโมงต่อมา..
     ผมก้าวขาเรียวยาวของผมมาที่ห้องสี่เหลี่ยมมืดมิดเพราะผมไม่อยากจะเจอคนที่ทำร้ายครอบครัวผมได้..
     "หวัดดี" ผมเอ่ยทักไปให้กับความมืดนั่นที่ไม่ว่ายังไงก็เหมือนผมพูดคนเดียวอยู่ดี "ผมมาเยี่ยนคุณน่ะ"
     "ออก ไป.." เสียงทุ้มแหบที่เหมือนขาดสารอาหารตอบผมกลับมาเช่นนี้ทุกครั้ง หึ ถ้าคุณคิดว่าเจ๋งคุณต้องทำให้ได้เหมือนเมื่อก่อนสิครับสุดที่รักของผม..