กักหัวใจหนุ่มสุดหล่อมาไว้ที่เธอ

                                                      บทที่ 4
       เฮ้อ! ในที่สุดออดเลิกเรียนก็ดังสักที ทุกคนเลยแห่กันกลับบ้านแต่ฉันเนี้ยสิต้องมานั่งจมปักกับยัยพลอย เพื่อคิดแผนทำให้รุ่นพี่เคร์มาหลงชอบให้ได้ ซึ้งอาจจะมีโอกาสสัก0.0001%ก็เหอะ
" มามิ มามิ ฟังฉันอยู่หรือเปล่า"
" รอบเดียวก็ได้ยินแล้วน่า "
"ดี งั้นไปกันเถอะ "
"ไปไหน"
" ทำตามแผนไง" ยัยพลอยไม่พูดอย่างเดียวลากฉันเดิน มาจนถึงหน้าร.ร.
"เอาหละเธอจำแผนที่ฉันอธิบายได้หรือเปล่า"
"จำได้" อันที่จริงก็จำไม่ได้อะเพราะไม่ได้ฟังสักนิด แล้วอยู่ดีๆยัยพลอยก็ลากฉันไปหลบที่พุ่มไม้หน้าร.ร.นี่ดีนะที่เย็นแล้วไม่ค่อยมีคน ถ้ามีคนเยอะหละก็เขาต้องหาว่าบ้าแน่ๆ
"ทำไมต้องหลบอะ "
"เอาเถอะน่า รอสัก10นาที" ฉันกะจะถามต่อแต่ยัยนั้นก็หันมาทำหน้าบึ้งใส่ แทนคำพูดที่ว่าเดี่ยวก็รู้เอง ฉันเลยนั่งเงียบๆตามที่ยัยนั้นพูด
    ผ่านไป10นาที
    อยู่ๆรุ่นพี่เคร์ ก็เดินออกมากับเพื่อนอีก2คน ฉันหันไปหายัยพลอยที่ทำท่าจะลุกเดินออกไปแต่...
"โอ๊ย! " ยัยพลอยไม่ได้กะจะเดินออกไปแต่ดันถีบฉันออกมาแทนและตอนนี้ฉันก็ไม่มาอยู่ในออม้กอดของรุ่นพี่เคร์เรียบร้อยแล้ว จะชมว่าถีบแม่นดีหรือด่าดี-.-
"เธอ??" รุ่นพี่เหมือนจะงงว่าฉันออกมาจากไหน ดูเหมือนว่ารุ่นพี่เขาจำฉันไม่ได้ด้วยอะเศร้า
" เออ พอดีเพื่อนฉันลืมเอารถกับกระเป๋าตังค์มาอะค่ะ ช่วยไปส่งเพื่อนฉันหน่อยได้ไหมค่ะ" หึ เพื่อนฉันมโนเก่งจริงแล้วอีกอย่าง ฉันไม่มีรถนะ
" เออ แกก็ไปส่งน้องเขาหน่อยสิวะ น้องเขาน่าสงสารออก"เพื่อนของพี่เขาอีก2คนช่วยเสริม
" เธอชื่อไรหละ" จำไม่ได้จริงด้วย-.-
"มะ มา มิ ค่ะ" แล้วทำไมต้องพูดติดๆขัดๆหละฉันอายเขาไหมเนี้ย
"บ้านเธออยู๋ที่ไหนหละ เดียวฉันไปส่งให้" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ฉันเห็นรุ้นพี่ทำท่ารำคาญ ถ้าไม่เต็มใจก็กลับบ้านดีไหมค่ะและแน่นอนว่าฉันไม่ได้พูดออกไป
" อยู่ที่คอนโดssค่ะ"เรียบร้อยไม่ต้องเปิดปากพูดเลยยัยเพื่อนพลอยบอกซะเสร็จสรรพเลย เอาเบอร์ด้วยเลยไหมค่ะ
" ออ่ ใกล้นิตามมาเดี่ยวฉันไปส่ง" รุ่นพี่เคร์ไม่พูดอย่างเดียวเดินนำไปนูนแล้ว ส่วนยัยเพื่อนพลอยก็จัดแจงลากเพื่อนรุ่นพี่เขาไปอีกทาง เป็นเพื่อนที่ดีมากกกก
     ระหว่างทางฉันกับรุ่นพี่ก็ไม่ได้พูดอะไรจนมาถึงทางแยกที่จะเข้าคอนโด 
   "ไง! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะไอเคร์ คราวที่แล้วแกทำฉันไว้เจ็บแซบมากนะ มาคุยกันสักหน่อยดีกว่า"อยู่ๆก็มีผช.กลุ่มหนึ่งน่าจะเป็นนักเรียนม.ปลายร.ร.อื่น แต่พวกเขารู้จักกับรุ่นพี่เคร์ด้วย
" ฉันไม่มีเรื่องที่จะคุยกับแก หลีกไป"
"แหม จะรีบไปไหนออ้นั้นเป็นผญ.ของแกสินะ น่ารักไม่เบานี่หว่า" อยู่ดีๆผช.ที่คุยกับรุ่นพี่เมื่อกี้ก็เอามือมาจับที่คางของฉัน
"ปล่อย" อยู่ๆรุ่นพี่ก็เอามือไปกระชากแขนของผช.คนนั้นออกแล้วก็...
"ผัว "
"รุ่นพี่" ฉันตะโกนสุดเสียงเพราะตอนนี้รุ่นพี่ลงไปนอนกับพื้นพร้อมเลือดที่มุดปากเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
    รุ่นพี่ลุกขึ้น เอามือปาดเลือดที่มุมปากพร้อมมายืนข้างๆฉันแล้วเอามือมาจับที่ข้อมือของฉัน
" ถ้าฉันนับถึง3รีบวิ่งทันทีนะ มามิ "เป็นครั้งแรกที่รุ่นพี่เรียกชื่อฉันแต่นี่มันใช่เวลามาซาบซึ้งไหมเนี้ย
"ยัยนั้นสำคัญกับแกมากขนาดนั้นเลยหรอ"
"1"
"นี่แกคงเป็นไอไก่ออน่ไปแล้วสินะ"
"2"
"แค่ผญ.คนเดียวทำให้แกเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรอ"
"3"
"ฉันกับรุ่นพี่วิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิตและทิศทางรู้แต่ว่า ออกมาให้ห่างจากตรงนั้นมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
       พอวิ่งมาได้สักเกือบชั่วโมง ฉันก็...
 "ระ รุ่นพี่ ฉันเหนื่อยแล้วก็เจ็บแขนด้วย"พอพูดว่าเจ็บแขนก็มานึกได้ว่ารุ่นพี่ยังจับแขนฉันอยู๋
" โทษที" รุ่นพี่รีบดึงแขนที่จับฉันออกทันที ตอนแรกไม่น่าพูดเลยเนียนๆไปยังดีซะกว่ายัยโง่
" ที่นี่ ที่ไหนหละค่ะ" ฉันพึ่งมานึกได้ว่าวิ่งมากับรุ่นพี่แบบมั่วๆสั่วๆแล้วคืนนี้จะไปนอนที่ไหนเนี้ย ฮือๆ
"แถวๆนี้ใกล้คอนโดของฉัน คืนนี้เธอไปค้างที่นั้นก่อนแล้วกันเพื่อไอพวกนั้นมันตามมาอีก" ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม คอนโดรุ่นพี่หละเย้ๆในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่....
                                    
                                               
                         แล้วอย่างนี้มามิจะทำให้เคร์หลงรักได้หรือเปล่าติดตามตอนต่อไป><
 
                               โทษทีนร้า ตอนนี้ยาวไปสักหน่อย