[S]eason [O]f Thanato[s]_ฤดูแห่งความตาย

[S]eason [O]f Thanato[S]
A r E S 1.
 
ตึก...ตึก...
 
     "เคนจัง มาทางนี้หน่อยสิ"เสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้นพร้อมเสียงเดินที่สะท้อนตามพื้นด้วยรองเท้าส้นสูงทำให้เด็กน้อยวัยที่กำลังเรียนรู้ที่จะทำตามบุคคลใกล้ชิดรีบหันหลังกลับไปมอง
 
     "แม่ครับ ผมทำช่อดอกไม้ให้แม่ครับสวยไหม?"เด็กน้อยรีบยิ้มแป้นทันทีเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นคนที่ตนรักมาก เด็กน้อยที่นั่งย่อกับพื้นใช้มือข้างหนึ่งยื่นดอกทานตะวันสามดอกไปทางหญิงที่เป็นแม่และใช้มืออีกข้างที่เปื้อนดินเช็ดหน้าที่ไม่ได้เปื้อนคราบอะไร คนเป็นแม่เมื่อเห็นแบบนั้นก็กลั้นขำไม่ได้แล้วหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะเดินไปนั่งย่อข้างๆลูกชายตัวน้อย เธอใช้มือนิ้วโป้งเช็ดคราบดินออกจากแก้มเด็กน้อยอย่างทนุถนอมแล้วค่อยรับดอกไม้จากมือน้อยๆของลูกเธอ
 
     "สวยมากเลยจ๊ะ"เธอมองดอกไม้ในมือเธอสลับกับรอยยิ้มกว้างๆบนใบหน้าเจ้าตัวน้อย
 
     "แม่ครับผมหิว"
 
     "งั้นไปหาอะไรกินกันไหม เคนจังอยากกินอะไรล่ะเดี๋ยวป๋าคนนี้เลี้ยงเอง"เธอพูดติดตลกนิดๆ เด็กน้อยหัวเราะออกมา มีความสุขจริงๆ...
 
     "ผมอยากกินเทมปุระ เอาคุณกุ้งตัวโตๆเลย!"
 
     "งั้น...ไปซื้อคุณกุ้งกัน! ก่อนอื่นต้องลุกขึ้นแล้วเตรียมตัวออกไปข้างนอกก่อนโอเคไหมครับ"
 
          "โอเคครับ!"เด็กน้อยรีบลุกขึ้นพร้อมทำมือเป็นเชิงรับทราบก่อนจะรีบวิ่งถอดรองเท้าเข้าบ้าน การได้ออกไปข้างนอกกับคุณแม่น่ะ เป็นอะไรที่เคนโด คาวาชิชอบที่สุดเลย
 
          วันนี้มีเมฆพอควรทำให้ท้องฟ้าดูครึ้มๆ เพราะงั้นจึงไม่ได้ร้อนมาก เคนโดกับแม่ของเขาพากันเดินไปตลาดที่อยู่ใกล้ๆอย่างสบายๆ เคนโดค่อนข้างตื่นเต้นจึงเดินไปพลางวิ่งไปพลาง เด็กน้อยกระโดดข้ามเส้นสีขาวข้างทางไปอย่างสนุกสนาน คนเป็นแม่ที่เดินตามก็เดินดูลูกชายอยู่ห่างๆพลางอมยิ้มไป
 
ปริ้นนน!!!
 
          "เคนจัง!!"
          แต่พอถึงสามแยกถนนใหญ่เคนโดที่กำลังจะกระโดดไปมาระหว่างเส้นสีขาวก็มีเสียงบีบแตรรถดังขึ้น คนเป็นแม่ที่ได้ยินแบบนั้นด้วยสัญชาตญาณความเป็นแม่ก็รีบวิ่งไปโอบลูกชายขึ้นทันที แสงสีขาวที่แวบเข้าดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ก่อนที่จะคิดอะไรออกมือของเธอก็ผลักเด็กน้อยออกไปยังจุดที่ปลอดภัย
 
ตึง!!!!
 
          "กร๊ดดดดด!! มีคนโดนรถชนช่วยด้วยค่ะ"
          "อะไรน่ะ มีเด็กบาดเจ็บอยู่ด้วย!"
          "ผู้หญิงคนนั้นน่าจะเป็นแม่นะ อาการหนักมาก โทรหาโรงพยาบาลเร็วเข้า!!"
 
          เด็กน้อยที่กำลังตกใจ มองใบหน้าสุดท้ายของแม่ตัวเองที่กำลังหลับตาลงช้าๆ รอยยิ้มที่อ่อนโยนกำลังอ่อนแรงลงเรื่อยๆ
 
 
 
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
 
          เสียงเครื่องช่วยหายใจยังคงดังต่อเนื่องแบบนี้เป็นเวลามากกว่าสัปดาห์แล้ว เด็กน้อยยังคงนั่งเก้าอี้ตัวสูงกุมมือแม่ของตนไว้ เด็กน้อยที่ร่าเริงในวันนั้นบัดดี้ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้า และยังคงเหลือร่องรอยของการร้องไห้ตลอดทั้งคืนไว้บนดวงตาที่แดงก่ำ
 
          "!"เคนโดสะดุ้งเล็กน้อยเพราะมือที่ตนกุมอยู่ขยับเล็กน้อย
 
          "อือ...ห..."
 
          "แม่ครับ!! แม่ครับผมคิดถึงแม่ แม่ตื่นแล้วแม่ครับ"เด็กน้อยโผกอดที่นอนนิ่งมาตลอดสัปดาห์ทันที
 
          "หิว...น้ำ"แม่ของเด็กน้อยขยับปากที่แห้งผาก เธอยังไม่ได้สติมากนัก สายตาที่เหม่อลอยมองไปรอบๆเพดานก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง เคนโดที่เห็นแบบนั้น รีบวิ่งไปตามพยาบาลเข้ามาดูอาการของแม่ตนทันที เป็นเด็กน้อยที่เก่งจริงๆ
 
          พยาบาลถอดเครื่องช่วยหายใจออกก่อนจะป้อนน้ำให้แม่ของเคนโด สายตาที่ดูอ่อนแรงของเธอค่อยๆหันไปมองที่เด็กน้อย ประกายตาของเธอเริ่มกลับมาเล็กน้อย เธอพยายามยิ้มให้ลูกน้อยของเธฮ เคนโดร้องไห้อีกแล้วแต่ก็พยายามยิ้มให้แม่ไป เขาจะไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วเขาจะยังคงมีแม่อยู่ในชีวิตของเขา
 
 
 
พรึบ
 
          ภายในห้องที่มืดสนิทหลังจากที่สวิซต์ไฟถูกปิดลง แสงไฟจากเทียนบนเค้กค่อยๆทำให้ห้องสว่างขึ้น
 
         "สุขสันต์วันเกิดปีที่แปดนะลูก"เคนโดยิ้มให้กับหญิงวัยกลางคนตรงหน้าก่อนจะหลับตาอธิษฐาน
 
ขอให้แม่อยู่กับเขาตลอดไป