บ่วงรักซาตานเถื่อน


5ปีที่แล้ว...
อากาศร้อนและมีความชื้นแฉะในฤดูร้อนระหว่างกลางเดือนกรกฎาคมของเมืองใหญ่อย่างฟลอเรนซ์ ที่นับได้ว่าเป็นเมืองขึ้นชื่อที่เป็นศูนย์กลางแห่งศิลปะวัฒนธรรมและสถาปัตยกรรมของยุโรปในยุคกลาง เมื่อเลยยามเที่ยงคืน นักท่องเที่ยวเริ่มทยอยกลับที่พัก ก็เหลือเพียงเหล่าคนท้องถิ่นที่แข็งแกร่งพอที่จะเพิกเฉยต่อความร้อนอันมืดมิดน่าอึดอัด ที่พากันเข้าไปเที่ยวในร้านโปรด ที่ซึ่งการปรับอากาศอาจจะแย่หน่อย แต่ดนตรีนั้นมีมนตร์ขลังอย่างสุดซึ้ง และขวดเครื่องดื่มแช่ในน้ำแข็งก่อนจะถูกนำมาเสิร์ฟให้กับเหล่านักเที่ยวยามราตรี

ถนนที่เริ่มไร้ผู้คนกับกลุ่มนะกศึกษาแพทย์อย่างพวกเราที่นานๆจะมีเวลาพักกับเขาบ้าง เดินไปสู่จุดหมายคือบาร์ที่พวกเรามักเคยไปสังสรรค์กันประจำ จู่ๆชายหนุ่มที่เป็นเพื่อนของเจียนก็มาโอบไหล่ฉันที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นาน ก่อนจะลากตัวฉันออกจากกลุ่มเพื่อนเพื่อสร้างความสนิทชิดเชื้อ
"เห้ยนาย ปล่อยนะจะพาฉันไปไหน"
"มาเถอะน่าอลิส ไอ้เจียนมันไม่รู้หรอก ถ้ากลุ่มเพื่อนเธอไม่ปากสว่างหน่ะ"
ชายหนุ่มที่ตอนนี้หักหลังเพื่อนรักเขาเบาๆ พาแฟนสาวที่คบหากันอยู่มาหยุดที่โรงแรมแห่งหนึ่งที่สภาพภายนอกดูทรุดโทรมขาดการดูแล แต่พอเดินเข้าไปข้างในกลับสวยงามอย่างกับผ้าขี้ริ้วห่อทอง ดูจากทำเลที่ตั้งแล้วคงจะเป็นโรงแรมที่เปิดไว้สำหรับนักเที่ยวกลางคืนที่จะใช้มาต่อความสุขหรือไม่ก็คงจะเป็นโรงแรมสำหรับพวกกระจอกๆเท่านั้น
ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องกับเขาตามลำพัง ชายหนุ่มเริ่มเปิดเกมเขาถอดเสื้อผ้าของเขาออกเหลือไว้แต่เพียงบ๊อกเซอร์ ก่อนมิอจะเอื้อมมาถอดชุดจากร่างเซ็กซี่ของฉันอย่างชำนาญ จนตอนนี้ฉันไม่เหลือแม้แต่บราเซียสปิดร่างไว้ มือเขาค่อยๆลูบไล้ใบหน้าอันนวลผ่องของฉันพลางก้มมาจูบแบบฉันไม่ทันตั้งตัว ทำให้ตอนนี้ร่างบางล้มลงกับเตียงนุ่มๆ
"หยุด"
คำพูดฉันทำเอาเขาชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่นานก็ปล่อยตัวลงมาทับฉันและใช้นิ้วเข้าไปทักทายช่องรักฉันอย่างช่ำชอง ไม่รอช้าเขาใช้แกนกายที่ตอนนี้แข็งตัวเต็มที่เข้าไปในตวามเป็นหญิงของฉัน ฝ่ามือหนาไม่อยู่นิ่งเขาใช้บีบเคล้นทรวงอกเรียกอารมณ์ ฉันครางออกมาโดไม่รู้ตัว
"อ้า..."
ร่างกายเสียวซ่านตอนนี้ได้เพียงให้ความร่วมมือในเกมกามนี้ ก่อนฉันจะกระตุกเบาๆทำให้เขารู้ และคว้าแกนกายของเขาไปปล่อยสายธาราสู่ช่องท้องฉัน ทำให้ตอนนี้ทันเปียกไปด้วยน้ำสีขาวขุ่น เขาครางออกมาเมื่อถึงจุดสุดยอ
"อ้า..."
"แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ แล้วอย่ามาให้ฉันเจออีก"
"เธอบังคับฉันไม่ได้ ฉันจะสร้างเรื่องบอกไอ้เจียน ว่าเธอมีชู้หากไม่ยอมฟังฉัน"
"นี่นาย ไอ้สารเลว"
ฝ่ามืออันน้อยๆของฉันเข้ากระทบหน้าเขาทันทีเมื่อพูดจบ ฉันรีบใส่เสื้อผ้าและเดินออกไปอย่างไม่รอรี
"เธอหนีฉันไปไม่พ้นหรอก จำไว้อลิส"
ตอนนี้ฉันเดินข้ามมายังถนนอีกฝั่งก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนๆในบาร์ ฉันกระดกเหล้าเข้าปากไปหลายแก้วเพื่อลบล้างเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่นานภาพก็เริ่มตัดก่อนอนวูบลงไปกับพื้น
แสงอรุณสาดส่องลอดผ่านตา ฉันกระพริบตาปริบๆก่อนจะพบว่าอยู่ในห้องที่คุ้นเคยกับชายหนุ่มชุดนักศึกษาแพทย์ทีตอนนี้นั่งทำหน้าบึ้งตึงบนโซฟาตัวโปรด
"เมื่อคืนไปทำอะไรมา"
"ฉันก็ไปสังสรรค์กับเพื่อนๆมาไง โน๊ตไว้แล้วไม่ใช่หรอ"
"สังสรรค์บ้าบออะไร เพื่อนเธอบอกว่าเห็นไอ้ควินน์ลากตัวเธอไป มีฉันทั้งคนยังไม่พอหรอ แพสยา"
"นี่นาย หนุดว่าฉันนะ ก็วันๆนายเอาแต่สนใจการเรียนไม่ค่อยสนใจฉันเนี่ยนะ"
"เมื่อเธอพูดออกมาแบบนี้ละก็คงรู้ตัวเองดีนะ"
"นายหมายความว่าไง เจียน"
"เลิกกันเถอะอลิส ขอให้เธอมีความสุขกับมันนะ"
พูดจบเจียนก็เดินออกจากบ้านฉันไปพร้อมคาบน้ำตา เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้ฉัน ยอมให้ฉันทุกอย่างแต่ฉันกับทรยศเขา มันสมควรแล้วสินะ
"ฉันไม่เลิก กลับมา กรี้ด!!!"
"เห้ยแก เป็นอะไร ใจเย็นๆ"
"ออกไป"
ฉันไล่ตะเพิดของขวัญเพื่อนสาวคนสนิททันทีที่เขาเข้ามา


เหตุการณ์ฝังใจที่เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตของผม ผมไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนทั้งที่อีกปีเดียวก็จะเรียนจบก่อนตัดสินใจปรึกษากับครอบครัวและลาออก ซึ่งตอนนั้นผมคิดได้แค่นี้จริงๆ สภาพจิตใจผมย่ำแย่ไปช่วงหนึ่งจนแม่ต้องหาหมอบำบัดมารักษาสภาพทางจิต ก่อนจะไดรับกำลังใจจากพี่ชายคนเดียวของผมที่กำลังเรียนจบจากสวิสเซอร์แลนด์ พวกเราสนิทกันตั้งแต่เด็กมันจึงทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น ผมจึงต้องหาทางกำจัดทางแก้แค้นเสี้ยนหนามพวกนี้ก่อนจะตัดสินเดินทางไปร่วมงานแต่งของเธอที่ประเทศไทย