You're my mine

     @ โรงอาหาร
     12.35 น.
      "อริส เธอย้ายมาจากโรงเรียนอะไรเหรอ ชุดนักเรียนน่ารักมากเลย ><" ยัยผู้หญิงหัวแดงๆ เอ่อ..ชื่ออะไรนะ อืมม อ้อ! เยลลี่ ยัยเยลลี่ถามฉันที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย ฉันกลืนข้าวลงคอก่อนจะตอบ
     "แมรี่ไฮสคูล"
     ที่ยัยนี่ชมว่าชุดนักเรียนฉันว่าน่ารักเพราะว่าวันนี้เป็นวันแรกที่มาเรียนที่นี่ชุดของที่นี่ที่สั่งไว้ก็ยังมาไม่ถึงฉันจึงใส่ชุดของโรงเรียนเก่ามาก่อนทำให้มันเด่นมากๆเลยล่ะ แล้วรู้สึกว่ายัยพวกนี้จะตื่นตาตื่นใจกับชุดนักเรียนของฉันมากเพราะฉันเห็นพวกหล่อนจ้องฉันตั้งแต่ชั่วโมงเรียนเหมือนต้องการจะคุยกับฉันมากแต่พอทำท่าจะมาคุยด้วยอาจารย์ก็เข้ามาสอนซะก่อนจนพอถึงเวลาพักเที่ยงยัยผู้หญิงในห้องบางส่วนก็แทบจะเข้ามารุมทึ้งฉันส่วนบางคนก็มองฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตรและเดินเชิดหน้าใส่ฉัน ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแล้วฉันก็ลงมาทานข้าวที่โรงอาหารกับเยลลี่และผองเพื่อนของหล่อนอีกเกือบสิบคน ไม่เข้าใจว่าทำไมยัยนี่ถึงมีเพื่อนเยอะแยะอะไรขนาดนี้อย่างกับแก๊งมาเฟียประจำโรงเรียนแล้วเยลลี่เป็นหัวหน้าแก๊ง ซึ่งพอฉันเดินมากับยัยพวกนี้ก็มีแต่คนมองทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆพิลึก
     "เห~ แมรี่ไฮสคูลนี่เป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดังอันดับต้นๆของประเทศไทยเลยนี่น้า" อีกคนในกลุ่ม(ซึ่งฉันจำชื่อไม่ได้เพราะพวกหล่อนมีกันหลายคนเหลือเกิน)พูดอย่างตกใจและทำตาโตแบบนี้ --> O_o!!
     "แล้วทำไมเธอถึงย้ายมาเรียนที่นี่ล่ะ ที่นั่นไม่ดีเหรอ" สาวหน้าแบ๊วๆในกลุ่มคนนึงพูด
     "ก็ดีนะ แต่มีปัญหานิดหน่อยทำให้ต้องย้ายโรงเรียนอ่ะ" ฉันตอบอย่างยิ้มๆ แล้วทำเป็นเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อไม่ให้พวกหล่อนถามว่ามีปัญหาอะไรที่โรงเรียนนั้น เพราะฉันไม่อยากตอบ "เออแล้วพวกผู้หญิงที่อยู่ห้องเดียวกับเราที่นั่งอยู่แถวๆหน้าห้องเป็นอะไรเหรอทำไมถึงมองฉันแบบนั้น"
     "อ๋อ อย่าไปถือสาเลย ยัยพวกนั้นก็แค่อิจฉาคนที่สวยกว่าอ่ะ คงกลัวโดนแย่งซีนแหละ" เยลลี่พูดพร้อมกับเบะปากด้วยสีหน้าไม่ค่อยชอบใจ
     "อ้อ อย่างนี้นี่เอง" ฉันตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วก้มหน้ากินข้าวต่อก่อนที่เยลลี่จะหันมาพูดกับฉันอีกรอบ
     "เออนี่ กินข้าวเสร็จแล้วพวกฉันจะไปนั่งเล่นกันที่สวนหย่อมไปด้วยกันมั้ย"
     "เดี๋ยวฉันตามไปทีหลัง พอดีต้องไปรายงานตัวกับผู้อำนวยการอ่ะ เมื่อเช้าเขาไม่อยู่" 
     "โอเค งั้นพวกฉันไปกันก่อนนะ ตามไปด้วยล่ะ มีเรื่องจะเม้ามอยอีกเยอะ" เยลลี่ตอบแล้วลุกออกไปจากโต๊ะและเดินจากไปโดยมีพวกลูกสมุนอีกหลายหน่อเดินตาม สรุปเยลลี่เป็นหัวหน้าแก๊งนี้ใช้มั้ย? -_-;
     ฉันคิดในใจก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปทางห้องผู้อำนวยการ อีกไม่กี่นาทีก็จะได้เวลาขึ้นเรียนคาบบ่ายแล้วคงไปเม้ามอยกับพวกเยลลี่ไม่ได้แล้วแหละ ซึ่งฉันก็รู้ว่าผู้อำนวยการโรงเรียนจะเรียกฉันไปคุยเรื่องอะไร
     @ ห้องผู้อำนวยการ
     ฉันเข้ามาในห้องผู้อำนวยการก่อนจะมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่ยักจะเห็นคนที่ต้องการเจอ ฉันมองไปมองมาก็เห็นนักเรียนชายคนนึงกำลังจัดการเอกสารอะไรสักอย่าง อ๊ะ! ถามนายคนนั้นก็ได้ คิดได้ดังนั้นฉันก็เดินไปทางเขาก่อนจะสะกิดเขาที่ยืนหันหลังอยู่
     "เอ่อคือ.." 
     "หือ?" เขาหันมาตามแรงสะกิดของฉันด้วยใบหน้าสงสัย แต่ฉันอ้าปากพูดต่อไม่ได้เพราะกำลังตกใจในความหล่อของเขา ผมสีดำธรรมชาติยาวระต้นคอจัดทรงยุ่งๆ รับกับใบหน้าขาวใส ดวงตาสีน้ำตาลออกดำกำลังจ้องมาที่ฉัน จมูกโด่งจนแทบจะทิ่มหน้าฉันบ่งบอกว่าได้ว่าไม่น่าจะใช่คนไทยแท้ๆ บวกกับริมฝีปากเรียวบางสีพีช ท่าทางเขาดูแบดๆแต่ก็ออกจะใสๆเขาทำหน้าสงสัยใส่ฉันก่อนจะพูดอะไรสักอย่างทำให้สติของฉันกลับคืนมา ฉันก้มหน้างงุดอย่างเขินอายแล้วเอ่ยถามเสียงสั่นระริก
     "อะ เอ่อ ..เอ่อคือ เห็นผู้..อำนวยการ เอ่อ..มั้ยคะ?"
     "..อ้อ ผู้อำนวยการ เห็นบอกว่าไปเจ้าห้องน้ำน่ะ เดี๋ยวก็คงมาแล้ว :)" เขาพูดแล้วส่งยิ้มให้นั่นทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าปกติ เขาเงียบไปสักพักแล้วพูดต่อ "แล้วเธอมีธุระอะไรกับผู้อำนวยการเหรอ?"
     "คือ..ฉันเป็นเด็กใหม่ ผู้อำนวยการให้ฉันมารายงานตัวกับท่าน"
     "อยู่ม.6/4 ใช่มั้ย ฉันก็อยู่ม.6 แต่อยู่ห้อง5 น่ะ ^^"
     โอ๊ยยย อย่ายิ้มมากได้มั้ยใจฉันจะละลาย >//<
     "อ้าว มาแล้วเหรอเด็กใหม่" ฉันหันไปมองตามเสียงของผู้มาใหม่นี่เหรอคือผู้อำนวยการ ที่ฉันคิดไว้คือต้อง อ้วนๆพุงพลุ้ยกับหัวล้านๆสิ แต่นี่เหมือนยังไม่แก่เท่าไหร่เลยแถมหล่อด้วย ฉันพยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบ 
     "ว่าไงซัน เอกสารที่ให้ดูถูกต้องมั้ย?" ผู้อำนวยการหันไปพูดกับหนุ่มหล่อที่คุยกับฉัน ชื่อซันเหรอ แค่ชื่อก็เปล่งประกายแล้วอ่ะ ว่าแต่คำพูดที่ผู้อำนวยการพูดกับซันฟังดูเหมือนคนสนิทกันเลย หรือว่าฉันคิดไปเอง - -;
     "ครับคุณอา ถูกต้องครบถ้วน" หา! คุณอา!? นี่ผู้อำนวยการเป็นอาของนายซันเหรอเนี่ย!? 
     "บอกแล้วไงว่าอยู่ที่โรงเรียนให้เรียกผู้อำนวยการ ถึงฉันจะเป็นน้องชายของพ่อนายก็ไม่ได้หมายความว่านายจะทำตัวสนิทกับฉันได้ตลอดเวลานะ -_-*" ใช่จริงๆด้วย น้องของพ่อเชียวล่ะ นี่เป็นถึงหลานผู้อำนวยการโรงเรียนเลยเหรอ จะเว่อร์วังอลังการไปแล้ววววว
     "ขอโทษคร้าบ ผู้อำนวยการ~" นายซันพูดอย่างกวนประสาทก่อนจะเดินไปนั่งเล่นโทรศัพท์ที่โซฟาที่ห่างออกไปไม่ไกลจากโต๊ะผู้อำนวยการอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ ดูท่าทางจะเป็นญาติที่สนิทมากๆเลยนะนั่น
     "เอ้า เธอน่ะ มานั่งคุยกันตรงนี้สิ" ผู้อำนวยการเรียกฉันไปนั่งคุยกันที่โต๊ะ ฉันนั่งตรงข้ามกับผู้อำนวยการ และท่านก็เป็นคนเปิดบทสนทนา
     "รู้ใช่มั้ยว่าฉันเรียกเธอมาคุยเรื่องอะไร" ฉันพยักหน้าหงึกๆเป็นคำตอบว่ารู้ ท่านจึงพูดต่อ "แล้วเหตุผลที่ถูกย้ายโรงเรียนที่ทางโรงเรียนเก่าเธอบอกว่าเธอเผาโรงเรียนจนวายวอดนี่คืออะไร ฉันขอแบบละเอียด"
     "เอ่อ.." ฉันเงยหน้าจะพูดแต่สายตาเหลือบไปเห็นนายซันที่มองมาทางนี้อย่างอยากรู้อยากเห็นซะก่อน แล้วทำไมอีตานี่ยังอยู่ในห้องอีกล่ะ อยากรู้มากล่ะสิท่า - -* นายซันที่เห็นว่าฉันมองก็ทำเป็นก้มเล่นโทรศัพท์ก่อนแต่ฉันรู้ว่านายซันเงี่ยหูรอฟังอยู่น่ะ หูนี่กระดิกเชียว -_-^ เป็นใครก็อยากรู้อยากเห็นแหละเพราะคงไม่มีใครที่กล้าเกินกว่าฉันที่เผาได้กระทั่งโรงเรียน แต่นั่นมันคือความเข้าใจผิดล้วนๆ ฉันหันกลับมาหาผู้อำนวยการที่รอฟังคำตอบอยู่แล้วเตรียมจะพูดแก้ไขความเข้าใจผิด "คือเรื่องทั้งหมดมันเป็นแบบนี้ค่ะ ..คือวันที่เกิดเหตุการณ์ฉันกำลังเดินไปเข้าห้องน้ำแต่ดันเห็นพวกนักเรียนชายกำลังสูบบุหรี่อยู่ที่หลังโรงเรียนฉันเลยจะเข้าไปห้ามแต่ก็ไม่กล้าเลยแอบมองอยู่ใกล้ๆแล้วโทรหาอาจารย์ที่ปรึกษาให้พาฝ่ายปกครองมาจับตัวนายพวกนั้น แล้วนายพวกนั้นก็จุดไฟที่กองใบไม้และโยนบุหรี่ลงไปในกองไฟคงจะทำลายหลักฐานอ่ะค่ะ แล้วเด็กผู้ชายกลุ่มนั้นก็เดินออกไป แต่ฝ่ายปกครองยังไม่มาฉันเลยกะจะไปดักหน้านายพวกนั้นเพื่อถ่วงเวลาแต่ไฟที่นายพวกนั้นจุดไว้กลับลามเป็นวงใหญ่ฉันเลยจะเข้าไปดับไฟแต่น้ำก็ไม่มีถังดับเพลิงก็อยู่ตั้งข้างในตึกเรียนฉันไม่รู้จะทำยังไงเพราะไฟมันเริ่มลามไปทั่วบริเวณฉันเลยโยนกองใบไม้เข้าไปในไฟหวังว่ามันจะดับได้แต่ไฟมันยิ่งลุกไปทั่ว แล้วโชคร้ายก็คือฝ่ายปกครองมาเห็นตอนที่ฉันกำลังโยนใบไม้เข้ากองไฟพอดีฉันเลยถูกจับเข้าฝ่ายปกครองข้อหาจุดไฟเผาโรงเรียนไม่ว่าฉันจะพูดยังไงพวกเขาก็ไม่เชื่อ ฉันเลยถูกไล่ออกค่ะ ..ละเอียดพอมั้ยคะ? T_T"
     ผู้อำนวยการมองฉันอย่างเหวอๆ เป็นใครฟังก็ต้อง  เหวอทั้งนั้นแหละ ใครจะโง่เท่าฉันที่ดับไฟโดยการโยนใบไม้ใส่กองไฟ ก็ตอนนั้นฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูกหนิ ถือว่าฉันไม่ผิด (เหรอออออ!?) T^T/
     "เฮ้อออ เป็นใครๆก็ต้องเข้าใจผิดทั้งนั้นแหละ แต่เท่าที่ฉันฟังดูเธอก็ไม่น่าจะพูดโกหกหรอก งั้นก็ช่างเรื่องนั้นเถอะ ไหนๆฉันก็รับเธอเข้าเรียนที่นี่แล้วนี่นา"
     ผู้อำนวยการพูดอย่างเสียไม่ได้ ฉันหันไปมองทางนายซันก็พบว่าเขากำลังนั่งหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว หัวเราะในโทรศัพท์หรือหัวเราะฉันกันแน่ยะ 
     ออดดดด!~
     เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น ผู้อำนวยการบอกให้ฉันไปเรียนตามปกติไม่ต้องคิดมากเรื่องโรงเรียนเก่าแล้ว ฉันไหว้ขอบคุณแล้วออกมาจากห้อง ฮึ่ย! อดไปเม้ามอยกับพวกเยลลี่เลยแต่ช่างเถอะ ไว้เม้าตอนอื่นก็ได้หนิ หือ?  ว่าแต่ทำไมรู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม ฉันหันไปมองก็พบว่าเป็นนายซันนั่นเองที่เดินตามหลังมา คงจะเดินไปเรียนเหมือนกันนั่นแหละ ไม่ได้เดินตามฉันหรอก ฉันคิดดังนั้นแล้วเดินสาวเท้ายาวๆ เพราะกลัวจะเข้าเรียนสาย แต่นายซันก็เดินมาดักหน้าซะก่อน 
     "มี..อะไรเหรอ?" ฉันเอ่ยถามอย่างงงๆปนเขินอาย
     "ฉันชื่อซันนะ.. เธอคงรู้แล้วล่ะเนอะ ^^ แล้วเธอชื่อไร"
     หืออ เขาถามชื่อฉันเหรอ? ฉันแอบตกใจแต่ไม่อยากแสดงอาการให้เขารู้จึงตอบไปแบบไม่ใส่ใจ
     "อริส ฉันชื่ออริส"
     "โอเค อริส..ยินดีที่ได้รู้จักนะ :)" เขาบอกก่อนจะส่งยิ้มละลายใจมาให้ฉัน 
     "อื้ม.. ยินดีที่ได้รู้จัก" ฉันตอบเขาไปแบบซ่อนสีหน้าไม่ให้เขารู้ว่าฉันกำลังเขินอยู่
     "เธอเรียนบนห้องประจำใช่มั้ย?"
     "อะ อื้ม"
     "งั้นเดินไปพร้อมกันนะ ห้องฉันกับห้องเธออยู่ติดกัน"
     "อ่า.. -//-" เขายิ้มให้ฉันอีกรอบแล้วเดินไปอย่างปกติซึ่งต่างจากฉันที่เขินอายจนแทบอยากจะวิ่งหนี แต่ก็ไม่อยากแสดงอาการอะไรมากให้เขาแปลกใจ ฉันเดินไปข้างๆเขาอย่างเงียบๆ 
     "รีบเดินเถอะ เดี๋ยวเข้าเรียนสายนะ" ฉันรีบเดินตามที่เขาบอกจนมาถึงห้องเรียน นายซันโบกมือให้ฉันแล้วส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินข้างไปห้องของเขาที่อยู่ข้างๆกัน โชคดีที่อาจารย์ยังไม่มา ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะจากนั้นเยลลี่ก็รีบลุกมาหาฉัน
     "ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปหา คือคุยกับผู้อำนวยการนานไปหน่อยอ่ะ" ฉันบอกเยลลี่
     "เรื่องนั้นน่ะ ช่างมันเถอะ แต่เมื่อกี้อ่ะเธอเดินมากับซันเหรอ ถ้าฉันตาไม่ฝาด O_o" หืม ว่าแต่ทำไมเยลลี่ต้องทำหน้าตื่นตกใจอะไรขนาดนี้ล่ะ
     "ใช่ เขาเดินมากับฉันจากห้องผู้อำนวยการอ่ะ"
     "ทำไมต้องเดินมาจากห้องผู้อำนวยการล่ะ?" เยลลี่ถามอีกรอบ
     "ฉันเจอเขาที่ห้องผู้อำนวยการอ่ะ ก็..เขาเป็นหลานผู้อำนวยการไม่ใช่เหรอ"
     "ก็ใช่ แค่งงว่าทำไมเธอถึงได้เดินมากับซัน หนุ่มฮอตของโรงเรียนน่ะสิ" เห~ หนุ่มฮอตจองโรงเรียนเหรอ ก็ไม่แปลก ก็หล่อปานนั้น
     "อืม ก็แค่เดินมาพร้อมกัน มันแปลกตรงไหน -_-*"
     "แต่เมื่อกี้มันเหมือนโมเม้นท์แฟนเดินมาส่งแฟนที่ห้องเรียนเลยนะนั่น มีโบกมือให้ด้วย!"
     "เธอก็จินตนาการเว่อร์ไปและ ไปนั่งที่เธอไป - _-*"
     "จ้าๆๆๆ แต่จะบอกไว้ให้นะ อย่าไปตกหลุมรักนายซันเชียวล่ะ อีตานั่นอ่ะแฟนคลับเยอะจะตาย ก็ทั้งหล่อ มีดีกรีเป็นนักดนตรีสุดฮอตของโรงเรียนเชียวนะ" หือ? เป็นนักดนตรีด้วยเหรอ เพอร์เฟคชะมัด
     "ฉันคงไม่ตกหลุมรักใครง่ายขนาดนั้นหรอก" ฉันบอกไปอย่างส่งๆ จะว่าตกหลุมรักมั้ยก็ไม่ใช่หรอก ก็แค่ใจเต้นแรงตอนเขายิ้มให้เท่านั้นเองงงง -///-
     "ดีแล้ว เลิกเรียนเดินกลับบ้านพร้อมกันนะ" เยลลี่เอ่ยก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง ฉันละสายตาจากเยลลี่แล้วเหลือบไปเห็นนายโต๊ะข้างๆที่ฟุบหลับอยู่กับโต๊ะ อีตานี่ทำไมขยันหลับจัง ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ย อ๊ะ! อาจารย์มาแล้ว แต่ดูอีตานี่จะไม่ตื่นง่ายๆ ฉันชั่งใจว่าจะปลุกดีมั้ย แต่ก็ต้องตัดสินใจเอื้อมมือไปสะกิดอีตาขี้เซาที่หลับจะเป็นจะตายอยู่ข้างๆ
     "นี่นาย! อาจารย์มาแล้ว" 
     "หือ? -_-" เขาเงยหน้าขึ้นมาทำสายตางงๆ
     "อาจารย์มาเลยเรียก" ฉันบอกแล้วชี้ไปหน้าห้อง
     "อ่อ ..ขอบใจนะ :)" เขายิ้มให้ฉันแล้วหยิบหนังสือเรียนออกมาจากกระเป๋า แต่ก็ยังดูง่วงๆอยู่ ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ย ..ฉันเลิกสนใจคนขี้เซาข้างๆแล้วหันไปสนใจสิ่งที่อาจารย์กำลังสอน
  
     16.10 น.
     "อริส เธอกลับบ้านยังไงเหรอ?" เยลลี่เอ่ยถามขณะที่เรากำลังเดินออกมาจากห้องเรียน
     "รถไฟฟ้าอ่ะ.." ฉันชะงักบทสนทนาแล้วหันไปเห็นซันที่กำลังเดินออกมาจากห้องเรียนกับเพื่อนๆ เขากำลังพูดคุยกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนานก่อนที่จะหันมาเห็นฉันที่มองอยู่ ฉันตกใจจะหันหน้าหนีก็เห็นว่าเขาโบกมือให้ซะก่อน แล้วเขาก็เดินไปกับเพื่อนอีกทาง 
     "อริส!" เยลลี่ตะโกนเรียกฉันที่ข้างหูจนฉันสะดุ้ง
     "จะตะโกนทำไม เรียกดีๆก็ได้ -_-"
     "ก็เรียกดีๆแล้วเธอไม่ได้ยินหนิ เหมออะไรของเธอ"
     "อ่อ ป่าว.. แล้วเธอกลับบ้านยังไง" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง
     "รถไฟฟ้าเหมือนกัน งั้นก็เดินไปที่สถานีด้วยกันนะ"
     "งั้นพวกฉันไปก่อนนะ บาย~ เยลลี่ อริส ^^" 
     เพื่อนเยลลี่อีกห้าคนโบกมือบ๊ายบายฉันกับเยลลี่ก่อนจะพากันเดินไปข้างล่าง
     "ยัยพวกนั้นกลับรถเมล์กันน่ะ บางคนก็พ่อแม่มารับ"
     "อ่อ" 
     ฉันและเยลลี่พากันเดินไปที่สถานีรถไฟฟ้าแล้วฉันก็แยกกับเยลลี่ขึ้นไปที่ชั้นสองเพราะบ้านของฉันต้องขึ้นรถไฟฟ้าอีกขบวนนึง เยลลี่ขอเบอร์กับไลน์ฉันเอาไว้เพราะบอกว่าจะเอาฉันเข้าแชทกลุ่มไลน์ ที่ชื่อว่าแก๊งมาเฟียฟรุ้งฟริ้งอะไรสักอย่างนี่แหละ -_-*
     ฉันแวะเข้าร้านหนังสือบนสถานีก่อนกลับบ้าน ว่าจะซื้อนิยายไปอ่านสักเล่ม อืมมม มีเล่มไหนสนุกๆบ้างนะ ฉันชอบแบบนางเอกเป็นคนใสๆซื่อๆ มาเจอกับพระเอกแบบเถื่อนๆ อะไรประมาณนี้แหละ โอ๊ยยย ฟิน~ >_<
     "ซัน หนังสือเอ๊กซ์มันอยู่ตรงชั้นไหนวะ?"
     หือ? ซันเหรอ ..คงไม่ใช่ซันหลานผู้อำนวยการโรงเรียนหรอกมั้ง ถ้าเจอกันตอนนี้ สถานที่นี้ก็บังเอิญเกินไปละ ว่าแต่เมื่อกี้ได้ยินคำว่าหนังสือเอ๊กซ์ หรืออะไรนะ? หรือจะฟังผิด -_-*
     "แกจะบ้าหรือไง ร้านหนังสือแบบนี้ไม่มีหนังสือเอ๊กซ์แบบที่แกอยากได้หรอกน่า" เอ๊ะ! จะว่าไปนี่ก็เสียงคุ้นๆ
     "โห่ เสียดายว่ะ ..แล้วนั่นแกดูหนังสืออะไรวะ ไอ้วิน"
     "วันพีช" 
     "โตยังวะ อ่านหนังสือการ์ตูนเป็นเด็กๆเลย" 
     ฉันรู้สึกสงสัย อยากรู้อยากเห็นเลยชะโงกหน้าเลยชั้นไปดู ด้วยความที่ตัวฉันเตี้ยกว่าชั้นหนังสือฉันจึงเขย่งแล้วเกาะชั้นหนังสือไว้ 
     "เดี๋ยวฉันไปดูฟนังสือตรงฝั่งนั้นก่อนนะ" โอ๊ะ! นายซันจริงๆด้วย กำลังเดินมาทางฉันด้วย ฉันตกใจเลยปล่อยมือจากชั้นหนังสือ แต่ฉันลืมไปว่าตัวเองเขย่งอยู่ทำให้เสียการทรงตัว ฉันที่กำลังหงายหลังจึงคว้าชั้นหนังสือไว้ แต่บรรดาหนังสือบนชั้นดันตกลงมาพร้อมตัวฉัน
     โครม!~
     "เฮ้ย! เสียงไรวะ?" คนที่เอ่ยถึงหนังสือเอ๊กซ์ตะโกนก่อนจะวิ่งมาดูพร้อมกับซัน และเพื่อนของเขาอีกหนึ่งคน
     "เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?" เพื่อนซันที่ดูท่าทางจะเป็นสุภาพบุรุษเอ่ยถามฉันแล้วช่วยพยุงฉันขึ้นมาจากกองหนังสือ 
     "อริส!" ซันที่เหมือนเพิ่งจะจำฉันได้เรียกชื้อฉันอย่างตกใจ เพื่อนซันที่ช่วยพยุงฉันสงสัยเลยถาม
     "หือ? แกนี่รู้จักผู้หญิงแทบจะทุกโรงเรียนเลยใช่มั้ย?"
     "บ้าเหรอ ยัยนี่ก็อยู่ที่โรงเรียนเรานี่แหละ แค่เป็นเด็กใหม่ที่ยังไม่มีชุดนักเรียนเลยใส่ชุดโรงเรียนเก่า เท่านั้นเอง นี่แกเห็นฉันเป็นคนยังไงวะ" 
     ซันเอ่ยพล่ามยาว แต่ดูเหมือนเพื่อนซันที่พยุงฉันอยู่จะไม่ได้สนใจซันเลย เขาหันมาถามฉันที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้น
     "นี่เธอ ลุกไหวหรือเปล่า?" 
     "อะ อื้ม ..ไหว" เขาพยุงฉันขึ้นมาจากบนพื้นส่วนเพื่อนซันอีกคนก็ช่วยเก็บหนังสือขึ้นชั้นก่อนที่พนักงานจะมาเห็นแล้วจะโดนด่ากัน
     "ไอ้วิน แกก็ปล่อยเขาได้และ -_-*" ซันบอกเพื่อนเขาที่ชื่อวินด้วยสีหน้าไม่พอใจ ทำไมล่ะ หึงฉันหรือไง -///-
     "เธอเจ็บตรงไหนเปล่า?" วินถามฉันก่อนจะปล่อยมือออกจากตัวฉัน
     "ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ" ฉันบอกขอบคุณซันและเพื่อนของซันก่อนจะบอกลาทุกคน "งั้นฉันขอตัวก่อนนะ"
     "แล้วนี่กลับรถไฟฟ้าเหรอ?" ซันถาม
     "อื้ม"
     "งั้นเดี๋ยวพวกฉันไปส่ง" ซันบอก จะไปส่งเหรอ ตกใจนะเนี่ย
     "อะ เอ่อ ไม่เป็นไร ไม่ต้องลำบากหรอก แค่นี้ฉันเดินไปเองได้"
     "ไม่ลำบากซะหน่อย อย่าปฏิเสธเลย พวกฉันอาสาจะไปส่งเอง ไปเถอะ"
     ".. ก็ได้" ฉันตอบอย่างช่วยไม่ได้แล้วเดินนำพวกนายซันออกมาก่อน ซันอาสาไปกดบัตรโดยสารให้ฉัน ฉันจึงนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ โดยมีวินและเพื่อนของเขาอีกคนที่ฉันได้ยินวินเรียกว่า 'ลูกหมี' (ผู้ชายอะไรชื่อน่ารักเป็นบ้า) ยืนคุมฉันราวกับบอดี้การ์ดที่คอยตามดูแลคุณหนู -_-^
     (-(-(- -)-)-)~
     นั่งไปได้สักแปปฉันก็รู้สึกเหมือนโดนจ้องพอหันไปดูก็พบกลุ่มเด็กนักเรียนในชุดโรงเรียนเอกชนสามคนยืนจ้องฉันอยู่ สามคนนั้นคุยอะไรกันสักอย่างแล้วมองมาที่ฉันก่อนจะเกี่ยงกันแล้วหนึ่งในนั้นก็เดินเกาหัวแกรกๆมาทางฉัน ฉันทำเป็นไม่รู้เรื่องหันไปมองทางอื่น
     หือ?
     (- -^)
     "เย้ย!" ฉันตกใจเพราะเด็กนักเรียนที่เดินมาจากกลุ่มเพื่อนกำลังยืนจ้องฉัน เขายื่นโทรศัพท์มาให้ฉันก่อนจะพูด
     "เอ่อ เราขอไลน์เธอหน่อยสิ ^_^;" 
     "อะ เอ่อ.."
     ฟึ่บ~ 
     ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไรหนุ่มตรงหน้า ก็มีคนมาคว้าข้อมือฉันให้ลุกจากตรงนั้น คนๆนั้นก็คือนายซัน
     "ขอโทษนะ เธอมากับฉัน" ซันพูดกับหนุ่มที่มาขอไลน์ฉัน แล้วดึงฉันออกมาจากตรงนั้น
     "เอ่อ.." ฉันทำท่าอึกอักจนซันต้องปล่อยมือฉัน
     "เอ่อ ขอโทษนะที่ดึงออกมาแบบนั้น ฉันเห็นท่าทางเธอไม่ค่อยชอบใจเลยถือวิสาสะ.."
     "ไม่เป็นไร ขอบคุณมากนะ กำลังจะลุกหนีพอดี ^^"
     "อ่ะ ..รถไฟฟ้ามาแล้ว รีบขึ้นสิ" ซันบอกฉัน และยื่นบัตรที่ไปกดมาให้ฉัน ฉันขอบคุณซัน วินและ เอ่อ..      ลูกหมี - -* ก่อนจะโดดขึ้นไปบนขบวนรถไฟฟ้า ทั้งสามเดินออกไปแล้วฉันมองตามจนสุดสายตา ฉันเอามือทาบอกตัวเองแล้วพบว่าหัวใจฉันเต้นแรงมาก เพราะอะไรนะ เพราะตกใจหนุ่มที่มาขอไลน์ หรือตกใจที่ซันมาช่วยฉันไว้ แต่ไม่ว่ายังไงก็รู้สึกดีมากเลยนะ -///-