พลิกรักจากหลังไมค์

 
 
        แต่เค้าก็ไม่แน่ใจว่าใช่รินแน่รึเปล่า เพราะเธอดูสวยแปลกตาไปมากจากตอนที่พบกันวันแรก แต่พอเค้าขับรถเข้าไปจอดตรงที่จอดรถแถวนั้นแล้วหันกลับไปมองเธออีกที เค้าก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นคือยัยรินจริง ๆ ด้วย เพราะเธอกำลังลุกเดินมาหาเค้าที่รถ
 
 
        ภัทรจึงรีบเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้เธอขึ้นมานั่งที่เบาะข้างคนขับ
 
พอรินกล่าวทักและสวัสดีภัทรเสร็จ เธอก็ชูถุงที่ใส่ขนมวุ้นคุณเอ๊ะเป็นกล่อง ๆ ขึ้นมาแล้วก็ถามเค้าว่า
 
“วางไว้ที่เบาะหลังรถจะได้มั้ยอ่ะคะ เพราะรินว่าถ้าใส่ไว้ท้ายรถเดี๋ยววุ้นมันอาจจะเสียได้ เพราะมันเป็นวุ้นกะทิน่ะค่ะ”
 
“ขนมอะไรหรอครับ” ภัทรถามอย่างแปลกใจ
 
“ของฝากเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้คุณพ่อคุณแม่ของคุณน่ะ” รินตอบ
 
“ขอบคุณมากนะครับ แต่จริง ๆ คุณไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะ” ภัทรแอบรู้สึกเกรงใจเธอที่เธอมาช่วยเค้าแท้ ๆ แล้วยังอุตส่าห์ซื้อขนมมาฝากพ่อกับแม่ของเค้าอีก
 
“ไม่เป็นไรหรอกคุณ แค่นี้เล็กน้อยน่า จะได้ดูเนียน ๆ ด้วยไง ไปหาผู้ใหญ่ทั้งที ถ้าฉันไม่มีอะไรติดไม้ติดมือไป ฉันแอบรู้สึกแปลก ๆ น่ะค่ะ” รินหันมายิ้มให้อย่างเป็นมิตร
 
ภัทรก็เลยยิ้มตอบเธอ ก่อนจะเริ่มสตาร์ตและออกรถเพื่อเดินทางไปยังบ้านเกิดของเค้า
 
 
จู่ ๆ ระหว่างที่นั่งรถไปอยุธยาด้วยกัน เธอก็ถามเค้าขึ้นมาอย่างหาเรื่องคุยปนแอบสงสัยเป็นการส่วนตัวว่า
 
“คุณ แล้วป่านนี้พวกทหารในกองคุณ เค้ารู้กันหมดรึยังว่าคุณเป็นใคร”
 
“หลาย ๆ คนก็เริ่มรู้ตั้งแต่ช่วงกระทู้ภาค 2 ออกมาแล้วหล่ะคุณ แถมยังไม่ทันครบ 2 ปี เวลาที่พวกนั้นบางคนกลับไปเยี่ยมบ้านกัน พอญาติพี่น้องเอามาเล่าให้ฟัง แล้วมันลองไปเปิดกระทู้กันดูปึ้ป ก็พอจะเดาออกกันได้อ่ะนะว่าผมเป็นใคร 555” ภัทรตอบแบบขำ ๆ
 
“เฮ้ย จริงหรอ แล้วบัดดี้คุณล่ะ ขนาดตอนนั้นฉันอยู่เมืองนอกนะคุณ ฉันยังได้อ่านกระทู้ของคุณเลย ฉันว่านะ ไอ้บัดดี้หน้าพี่เผือกของคุณก็คงได้ข่าวเหมือนกันใช่ป่ะ” รินยังซักต่ออยากอยากรู้อยากเห็น
 
“จะเหลือหรอคุณ มันมาถามผมใน inbox ของ facebook แบบดู surprise มาก มันคงเงิบอ่ะ 555” ภัทรนึกแล้วก็ขำเรื่องที่เคยนอนหนุนตักมัน
 
ตอนแรกนึกว่ามันไม่มี faceboek ด้วยซ้ำ ที่ไหนได้ก็แอบมี เพียงแต่ไม่ค่อยได้เล่น แถม add ไว้แค่ญาติสนิท มิตรสหายไม่กี่คน แต่พอเรื่องเค้าดังออกไปเท่านั้นแหละ มันหา fb เค้าจนเจอเพื่อมาถามให้แน่ใจอ่ะ โคตรจะมีความพยายามไปนะ
 
“เป็นฉันก็คงเงิบเหมือนกันนะคุณ ก็ภายนอกคุณดูเรียบร้อยขนาดเนี้ย ใครจะไปนึกล่ะว่าภายในจะ I will survive ขนาดนั้นอ่ะ 555+” รินนั่งขำไม่หยุด
 
“แหม ว่าแต่คนอื่น คุณเองก็พูดค่ะ ไพเราะเพราะพริ้งขนาดนี้ แถมวันนี้ใส่กระโปรง แต่งหน้ามาซะอย่างกับคนละคนกับที่เจอวันแรกเลย คุณเองก็ยังชอบผู้หญิงเลย” ภัทรแซวกลับ
 
“ก็แม่สอนมางี้อ่ะคุณ มันก็ติด ชินที่จะพูดแบบนี้แล้วอ่ะคุณ แล้วก็ถ้าไม่แต่งแบบนี้ มันจะเนียนมั้ยเล่า ถ้ามาแบบเสื้อหนัง ขี่บิ๊กไบค์แบบวันนั้น แม่คุณคงลมจับตั้งแต่แรกเห็นอ่ะ” รินตอบแบบขำ ๆ ปนเขิน
 
“เออ ว่าแต่ผมถามคุณอย่างดิ อย่าด่าผมว่าทะลึ่งเลยนะ ทุกวันนี้คุณยังคง concept เก็บตึ๊ดไว้ชิงโชคอยู่ป่ะ” ภัทรถามอย่างอยากรู้อยากเห็นบ้าง (writer ช่วยแปลให้ ตึ้ดแปลว่าการร้องเพลงเป็นภาษาอังกฤษหรือคำว่า sing นั่นเอง)
 
“นี่ถามตรงไปมั้ย” เธอโวยวายขึ้นมาแบบอาย ๆ หน้าแดง
 
ไอ้บ้านี่ ก็กล้าถามเนอะ ถ้าเป็นตอนที่เคยคุยกันทางหลังไมค์ผ่านตัวหนังสือโดยไม่รู้จักหน้าค่าตากัน ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้เจอกันแน่ ๆ ก็ว่าไปอย่าง แต่นี่มันตัวเป็น ๆ นะโว้ย