ผู้พิทักษ์พื้นราตรี(ตั้งชื่อเรื่องให้ที)

ยังหลงมาอ่านอีกนะ
-
-
-เตือนแล้วนะ-
เรื่องนี้อันตราย..เพราะมันมีคำสาป-
.
.
'เจ้าคือผู้ใด แม่สาวน้อย '
'ตัวข้าเป็นเพียงเด็กสาวชาวไร้ธรรมดา ท่านล่ะคือผู้ใด'
'ข้าคือ..ตุจกี...แห่งการกำเนิดและการสูญสิ้น'
'ข้าคงฝันไป 555 ช่างเป็นฝันที่ดีที่ข้าได้เจอเทพ'
'เจ้าจะพูดว่าข้าเป็นเทพมิได้ดอก ..ข้าเป็นเพียง.. สิ่งที่มนุษย์คิดเอาเองเท่านั้น'
'ทำไมท่านถึงพูดว่าท่านเป็นเพียงสิ่งที่มนุษย์คิดกันเหล่า.. ถ้าท่านเป็นเพียงสิ่งที่มนุษย์คิดทำไมท่านถึงพูดกับข้าได้เป็นเรื่องราวเช่นนี้' 'เจ้าคงยังไม่รู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น.. เจ้านั้นได้กลายเป็นเพียงความว่างเปล่าไปแล้ว'
'555 ท่านช่างเป็นฝันของข้าที่คุยกับข้าได้เป็นเรื่องราวนัก'
'เจ้าคงจะหัวเราะไม่ออก..ห่างเจ้าได้รับรู้ถึงเรื่องราว'
.........................................................
' ทะ..ท่าน ช่างเป็นฝันที่ล้อข้าเล่นได้ตลกยิ่ง.. ขะ ข้าคงฝันซ้อนฝันสิน่ะ ข้าไม่ตลกกับฝันแบบนี้เลย'
'เจ้าหลอกตัวเองอยู่..เจ้าผู้หญิงมนุษน์ที่น่าสงสารเอ๋ย'
...และแล้วความทรงจำทั้งหลายก็เริ่มไหลเข้ามาในสมองอย่างไม่หยุดหยั้ง กลายเป็นเหมือนแผ่นฟิมม์ประติดประต่อเรื่องราวขึ้นมา.. ผู้หญิงคนนั้นคือใคร
'ถ้างั้น..ข้าก็..'
'ใช่แล้ว.. เจ้าเป็นเพียง สิ่งที่กลับหวญคืนสู่ ความว่างเปล่า'
'แล้ว ผู้หญิงคนนั้นคือใคร.. '
'นางคือคนที่ผู้ชายคนนั้นรักยังไงล่ะ'
เมื่อได้ยินเช่นนั้นอย่างกับถูก ทุกสิ่งอย่างมาบังตา หัวใจจมสู่ความมืดมนในทันที
'ข้าไม่เข้าใจ.. ทำไมมนุษน์ถึงเป็นแบบนี้กับแค่ คนที่ตนรักไปรักผู้อื่น'
ทันใดที่เสียงนั้นพูดเสร็จก็ปรากฏร่างของคนผู้หนึ่งขึ้น
ผมยาวถึงกลางหลังสีเทา ที่หูข้างซ้ายมีเขาแทรกออกมา ส่วนที่หูอีกข้างมีรอยสัญลักษณ์พระจันทร์การปรากฏตัวของคนผู้นี้ทำให้สาวชาวไร้หลุดออกจากพวังเธอมองบุคคลตรงหน้าพร้อมกับสงสัยว่าเขาผู้นี้เป็นใคร แม้จะรูปงามแต่ว่า..... ดูน่ากลัวมากๆเหมือนกันรึว่าจะเป็น เทพกันนะ
'ทะ ท่านเป็นใคร'
'ฮืม คนที่เจ้าคุยด้วยมาตลอดเมื่อกี้ไงล่ะ'
'คุย ..ท่านเป็นเทพที่คุยกับข้างั้นรึ'
'จะให้เจ้าคิดเช่นนั้นก็ได้ เจ้ามีสิ่งที่จะขอก่อนจะไปเกิดใหม่ไหม?'
'เกิดใหม่? ข้ายังไม่ต้องการ ข้าต้องการที่จะมีชีวิตต่อ'
'ทำไม?'คิ้วทั้งสองของบุรุษตรงหน้าพูกกันเป็นปรมในความไม่เข้าใจในตัวมนุษย์'ข้า...ข้าไม่รู้'คิ้วทั้งสองถูกขมวดเป็นปมเข้าไปอีกมนุษย์ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนนัก'แค่เจ้าไปเกิด เจ้าก็มีชีวิตใหม่แล้ว ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูดเลย'
'ท่านไม่เข้าใจรอกท่านเทพ เพราะท่านมีชีวิตที่ยืนยาวมาตลอดไม่มีวันตาย ท่านถึงไม่เข้าใจยังไงละ'
'งั้นเหรอ แต่ว่าข้าทำแบบนั้นไม่ได้นะสิ'บุรุษยกมือเรียวยาวของตนขึ้นมาลูบตรงคางทำเหมือนคิดอะไรบางอย่าง เขาทำแบบนี้ไปได้สักพัก ก่อนจะทำหน้าเย็นชาแล้วมองไปที่หญิงสาว
'มันไม่ตลกเลยหากข้าทำให้มนุษย์ที่ตายอย่างเจ้านั้นฟื้น'
'งั้นหรือ ก็ได้ข้าจะไปเกิด'
'ใช่เจ้าควรไปเกิด แล้วไปเกิดในขอบครัวที่ดี'
'แต่ว่า ข้า..ไม่รู้จะไปทางไหน'
'ไม่ต้องห่วง ข้าจะนำทางเจ้าเอง'
'นำทาง? ข้าจะไปเกิดในครอบครัวที่ดีใช่ไหม?'
'ใช่แล้ว..เจ้านะจะเกิดในครอบครัวที่ดี วางใจเถอะ'
บุรุษแสนสง่าว่าเสร็จก็ผายมือเชิญให้สาวชาวไร่เดินตรงไปข้างหน้าเขาทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย เมื่อหญิงสาวเดินออกห่างไปเรื่อยๆ ก่อนจะพึมพัมบางอย่างออกมาอย่างเศร้าใจ
'ข้าไม่เคยเข้าใจรอก รวมถึงเจ้าด้วย อันเดธ'
พึบ!!ทันใดนั้นก็มีร่างสูงร่างหนึ่งปรากฏกาย เขามีลักษณะใบหูยาวผมสีม่วงมีเขาคล้ายกับแพะสองข้าง ตรงใบหูมีต่างหูรูปเขาแพะ
'ทำแบบนี้จะดีเหรอ ท่านตุจกี ทั้งที่จริงแค่ท่านจะทำให้เธอคนนั้นฟื้นก็ได้นี่...หึ'
'ข้า...ไม่อยากเข้าไปยุ่งกับเธอรอก'เขาพูดเสร็จก็หายตัวไปในทันที เหลือไว้แต่ชายผมม่วงที่ยืนยิ้มน้อยๆ
'นี่ท่าน ปล่อยให้เธอตายไปเป็นหนที่2แล้วนะ'
จบๆๆๆๆๆๆจบตอน