Love forever สุดรักจับใจ ล๊อกเป้าหมายเอาไว้ที่เธอ

  หลังจากผ่านเมื่อวานมาได้ชีวิตฉันก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไป นอกจากการเข้ามาวนเวียนรอบตัวกับพวกผ้าขี้ริ้ว!?! ทำไมพวกผ้าขี้ริ้วถึงมาวนเวียนรอบตัวเเบบนี้เนี่ย (ที่บอกนี่หมายถึงพวก นายทาคุชิ นะ) เเฮะๆฉันอาจจะเรียกพวกเขาเเปลกๆอะนะเเต่ทำไงได้ล่ะ =..= ฉันเป็นพวกไม่ชอบของเปียกๆน่ะ เเต่เรื่องกลิ่นไม่ต้องเป็นห่วงฉันเป็นพวกเข้ากับทุกกลิ่น!

   "นี่เเอลม่อนจังอยากกินอะไรล่ะ"(เต๋อ)

   "เอาไอติมไหมเเอลม่อนจัง" (คิด)

   "หรือจะเอาไอเคียวล่ะ!" (เมล)

   "นี่!นายเมล เเล้วจะเอาส้นตึกฉันไหมล่ะ"

   "โหดร้ายอ่าาาT^T"(เมล)

  เต๋อกับคิดหัวเราะคิกคักกันอยู่ กับนายทาคุชิที่โดนเเอบนินทาโดยนายเมล อยู่กับพวกนี้ดูเเปลกๆเเฮะ! เเล้วตอนนี้ยัยเลม่อนหายหัวไปไหนเเล้วเนี่ย ทำไมยามนี้ถึงหายหน้าไปเลยล่ะ ทั้งที่ไม่ว่าวันไหนก็ไม่เคยปล่อยฉันไว้เเบบเนี่ย=*= รู้ไหมว่าตอนนี้ฉันถูกสายตาอาฆาตมองฉันอยู่! จะไปอย่างสงบสุขไหมเนี่ย หรือจะโดนจับมัดมือเเล้วตบๆๆอ่ะT^Tไม่เอานะเเบบนั้นน่ะ

    "นี่เเอลม่อน เธอช่วยอย่าเหม่อจะได้ไหม"

    "นายน่ะ ต้องหันไปบอกเเฟนคลับนาย ฉันถูกอาฆาตเเล้ว!!"

   "จะสนทำไมล่ะ ฉันบอกพวกนั้นได้นะ...."

  ในขณะนั้นนายทาคุชิก็หันไปเเหกปากลั่น

   "นี่เเฟนฉัน!!! เลิกยุ่งกับฉันได้เเล้วนะ!! เเฟนหึง...."

  ฉันที่ทำตัวไม่ถูก ขาเเข็งไปหมด ขยับไม่ได้เเล้ว.... ตัวก็เเข็งไปหมด อ๊าาาา>0<นายทำบ้าอะไรเนี่ย รู้ไหมว่าทำอะไรลงไปน่ะ!!!! ฉันจะโดนเเบนเพราะนายนั่นเเหละ ไม่เอานะ!!ไม่อยากโดนเเบน คุณหนูเเอลม่อนไม่เห็นเเก่ตัวนะ ออกจะเป็นเด็กดีไม่เคยดื้อด้วย!

   ตอนนี้หน้าทุกคนในโรงอาหารถึงกับเหวอไปเลย ฉันรู้ว่าเรื่องนี้ใครๆก็ต้องตกตะลึงเพราะฉันคนเดียวในโรงเรียนที่ได้ชื่อว่า"คุณหนูเอลม่อน" ส่วนนายทาคุชิน่ะเป็นคนเดียวที่ติดท๊อปทุกวิชาเเถมเก่งกีฬา น่าตาก็หล่อ โอ๊ย!ดีซะทุกอย่าง เเถมป๊อปในหมู่สาวอีกถ้าฉันไม่ตายนายนี่ก็ไม่รอดเเล้วหล่ะ!!

    "นายรู้ไหมว่าทำอะไรลงไปน่ะ!"

   "รู้สิก็ประกาศเป็นเเฟนกับเธอไง"

   "ปัญญาอ่อนรึเปล่า ตาบ้า!!"

 หลังจากที่ฉันยืนโวกเวกโวยวายอยู่กับตาบ้าทาคุชิ พวกเพื่อนของตานี่ก็เข้ามาห้ามไว้ ถ้าไม่ห้ามหล่ะ หูนายทาคุชิคงชาไปถึงชาติหน้าเเน่ๆ ไม่มีใครเถียงชนะฉันได้หรอกนะ บอกไว้เลย นะจุดๆนี้

  หลังเลิกเรียน

 หลังจากเลิกเรียนฉันก็มานั่งหน้าบูดอยู่ตรงสนามบอล เพราะเเอบหนีมานั่งเหมือนเดิมพร้อมกับนั่งมองพวกนั้นเล่นบอลกันอย่างสนุกสนาน เฮ้อ~~จะว่าไปตั้งเเต่ประถมฉันไม่เคยเล่นอะไรสนุกๆเหมือนคนอื่นเลยเเฮะ! ฉันเอาเเต่นั่งอยู่ในห้องมองเด็กคนอื่นเล่นกัน ฉัน....มีปัญหาทางสมองรึเปล่านะ ถึงไม่นึกจะออกไปเล่นกับคนอื่นทั้งที่เป็นถึงคุณหนูเเอลม่อนเเท้ๆ

   "นี่! เหม่อหรอ"

 นายทาคุชิเดินเข้ามาทัก ทำให้ฉันเลิกคิดเรื่องนั้นไป

  "มีอะไร"

  "มันเเค่จะมาขอโทษเธอน่ะ"(เต๋อ)

 "เรื่องเมื่อตอนกลางวันน่ะ"(คิด)

  "ตั้งเเต่ตอนนั้นเธอดูไม่ร่าเริงเอาซะเลย"(เมล)

 "นั่นเเหละ....ฉันขอโทษ"

 ฉันมองพวกเขาเเล้วนายทาคุชิก็เอาถุงอะไรซักอย่างยื่นเข้ามาให้พร้อมยิ้มเเบบอ่อนๆให้ฉัน .........ทำไมกันนะ ทั้งที่ตลอดมาไม่เคยมีใครเข้าใจความรู้สึกของคนอย่างฉัน ไม่เคย..มีสักคน เเต่..ฮึกๆ...ฮึก..ฮือ! ทำไมตอนนี้ถึงได้มีน้ำหลั่งไหลมาจากตานะ ฉัน...ไม่รู้จริงๆ

   "เฮ้ๆอย่าร้องสิ"(คิด)

   "ฉันเเพ้น้ำตาผู้หญิงนะ"(เมล)

  "เอ่อ..เอ่อ อย่าร้องสิ "(เต๋อ)

  "ก็พวกนายน่ะ เป็นคนกลุ่มเเรกที่เข้าใจ...ฮึกๆ ฉัน"

  "ก็พวกเราน่ะ.....เป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอไง"

 "เพื่อน"คำๆนี้....มีความหมายว่ายังไงนะ ตั้งเเต่เกิดมา ไม่เคยจะได้ยินคำนี้มาจากใครเลย ไม่เคยเเม้เเต่จะรู้จัก....ไม่เคย ฉันน่ะเป็นเพื่อนกับพวกนายจริงๆหรอ นึกว่าในโลกนี้จะมีเเค่เลม่อนซะอีกที่เป็นเพื่อนกับฉันเเต่...เม้เเต่เลม่อนก็ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกฉัน มีเเต่ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว เพราะเข้าใจว่าฉันอยากอยู่คนเดียว

   "ฉันจะหนีออกจากบ้านน่ะ พวกนายคิดว่ายังไงล่ะ"

 หลังจากที่ฉันเลิกร้องไห้เเล้วคิดอยากจะหนีออกจากบ้าน ฉันเลยถามพวกนายทาคุชิว่าถ้าฉันจะทำอย่างนี้น่ะ มันจะดีไหม หรือฉันจะต้องทรทรมานอยู่ในบ้านหลังนั้นต่อไป ตอนเเรกพวกนายก็ตกใจอยู่นะ เเต่เเล้วก็เริ่มตอบขึ้น....

   "ฉันว่าเธอน่ะคิดถูกเเล้วล่ะ"(เต๋อ)

  "เเต่เธอไม่ควรให้เเม่เลี้ยงรู้นะ"(คิด)

  "ก็ดีนะ เเล้วไอเคียวอะ ว่าไง"(เมล)

  นายทาคุชิที่ทำถ้าครุ่นคิด เเต่ก็ดูเครียดๆเหมือนจะไม่ยอมให้ฉันหนีน่ะ=..=

  "เเล้วเเต่เถอะ เเต่อย่าลืมเอาที่อยู่ของเธอมาด้วยล่ะ"

  "นี่นายคิดเรื่องนี้หรอเนี่ย!!"

  "เเล้วเธอจะไปอยู่ไหนล่ะ"

  "ก็น่าจะเป็นโรงเเรมที่ไกลจากบ้านมากๆอะ"

  "งั้นก็ตามนั้นละกัน"

  "นี่ๆไปเที่ยวกันไหม"(เมล)

  "ไปสิ ไปๆ"(เต๋อ)

   "ได้ดิ"(คิด)

 ไปเที่ยวอย่างนั้นหรอ เอ๊ะ!!!!!!จะได้ไปเที่ยวอย่างนั้นหรอจริงหรอเนี่ย จะได้ออกไปเที่ยวเเล้ว!!!!

  "งั้นไปกันวันพรุ่งนี้นะ วันนี้เย็นเเล้วให้เอลม่อนกลับบ้านได้เเล้ว"(เคียว)

 หลังจากนั้นฉันกับพวกเขาก็บอกลาเเล้วนั่งเเท๊กซี่กลับบ้านเหมือนเดิม เมื่อเวลาผ่านไปฉันก็ต้องล็อกห้องเเล้วไปอาบน้ำนอน ถามว่าทำไมต้องล็อกน่ะหรอเพราะเดี๊ยวจะต้องมีใครเข้ามาในห้องฉันเเล้วทำโทษหรือด่ายังไงล่ะ คิคิๆ ฉันคิดไว้ตลอดน่ะเรื่องนี้^^

                              "ฉันจะต้องได้ไปเที่ยวกับพวกเขา"

***************************************************

 ถ้ามีอะไรผิดพลาดหรือต้องการให้เเก้ตรงไหนก็สามารถบอกได้นะคะ เพราะเเต่ละตอนจะลงทุกวันเสาร์เเต่บางครั้งอาจจะช้าไปบ้าง เเต่ก็จะพยายามอัพค่ะ^^