รักได้ไหมถ้าหัวใจบ้านนอก

“ เออ ” ผมบอกสมหวังผ่านประตู แล้วทำไมผมต้องอธิบายด้วยล่ะนิ

< ขอบคุณครับที่บอก > แล้วจะพิมพ์ในไลน์ทำมะเขือพวงรึไงว้ะเห้ย

ติ๊งดิ่ง!! อะไรอีกว้ะ อ่าวน้องสมายนี่เอง

< จะนอนรึยังคะ >

< ใกล้แล้ว พรุ่งนี้พี่ต้องตื่นแต่เช้า >

< งั้น...ราตรีสวัสดิ์นะคะ >

< ครับ > ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเตรียมเดิน

ออกไปจากหน้าห้องของสมหวัง

ติ๊งดิ่ง!!! สงสัยน้องสมายลืมบอกให้ฝันเห็นเห็นเลขเด็ด

< นอนได้แล้วจ้า พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า > ( ชื่อไลน์ ไอ้เด็กบ้านนอก)

“ อยู่แค่นี้จะส่งมาเพื่ออะไรว้ะ!! ” อีกครั้งที่ผมตะโกนหน้าห้องมัน ไอ้นี่บ้ารึเปล่าว้ะ

ตี๊ดี๊ดิดๆๆๆ!!!! เสียงนาฬิกาปลุกบนหัวเสียงขอผมดังขึ้น

ตี๊ดิ่ง!! ตามด้วยเสียงไลน์ ผมหยิบไอโฟนห้าไม่มีเอสที่อยู่ข้างๆนาฬิกาปลุก

< อรุณสวัสดิ์คะ >

< พี่ตื่นพอดีเลย รู้ได้ไงว่าพี่ตื่นเวลานี้ หรือเดาเอา >< เห็นโพสในไลน์ว่าต้องตื่นเวลานี้ประจำ > โห จริงจังมากไปรึเปล่านะ< ออ ครับ พี่ไปก่อนนะ >< คะ > ผมเปิดประตูห้องก็เจอสมหวังยืนอยู่

“ กะจะปลุกพอดี มีคนคอยปลุกแล้วนิ ”

“ ไม่ใช่คน นาฬิกาปลุกต่างหาก ”

“ ครับๆ ” เดี๋ยวนี้(ตั้งแต่เมื่อวาน)ชอบพูดถึงเรื่องส่วนตัวในโทรศัพท์จัง

“ ว่าแต่นายน่ะ ทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยหรอ ”

“ ครับ จะมาปลุกพี่เรนพอดี ” ว่าฉันตื่นสายว่างั้น

“ เออ ฉันไม่เข้าห้องน้ำแปป เดี๋ยวทำกับข้าวให้กิน ”

“ ครับบบบ”

//สมหวัง//

พี่เรนหยิบเสื้อผ้าและผ้าขนหนูแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ พี่เรนเค้าดูเป็นคนที่ดี

กว่ารูปลักษณ์ที่เราเห็นนะครับ บางครั้งพี่เค้าดูน่ากลัว ดูขี้บ่น

แต่ลึกๆพี่เค้าเป็นคนที่อ่อนโยนมากเลย ผมสัมผัสได้จากการกระทำที่เค้า

ต้องการจะปลอบใจผมเรื่องเมื่อเช้า ผมนับถือเค้าเหมือนพี่(รึเปล่า)คนหนึ่งเลย

ถามว่าทำไมผมถึงชอบกวนพี่เรนนัก คำตอบก็คือ ผมไม่ค่อยพูดมากกับคนอื่นๆสักเท่าไหร่

เพราะ เดี๋ยวเค้าจะว่าคนบ้านนอกเสล่อ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยู่ในเมืองเป็นปีแล้วนะ

แม้ว่าอาจจะไม่ทันสมัย แต่ก็ผมตามๆเค้าได้ แม่ผมท่านสอนว่าเราควรเป็นตัวของตัวเอง

เพราะไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนเราจะอยู่ง่าย โดยไม่ต้องคอยเสแสร้ง

พอผมได้พูดคุยกับพี่เรน มันทำให้ผมรู้ว่า แม้ผมจะบ้านนอกก็ยังมีใครๆ

สนใจผม ถึงจะโดนพี่เรนด่าว่าไอ้บ้านนอกก็เถอะ ถ้าเป็นคนอื่นที่มาด่าผม

ว่าไอ้บ้านนอกป่านนี้ผมคงฉุนไปแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมพี่เรนพูดถึงไม่รู้สึกอะไร

อาจป็นเพราะ พี่เรนเป็นคนจริงใจเวลาพูดเลยดูเป็นคำพูดที่ธรรมดาสำหรับผม

//สมหวัง.จบ//

ผมจัดการกับธุระของตัวเองเสร็จก็เดินเข้าไปในครัว

“ พี่เรน... ” สมหวังเดินเข้ามา

“ มีอะไร ”

“ ขอบคุณครับ ที่ให้กำลังใจผม ”

“ มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาขอบคุณหรอก ถ้ามันช่วยให้นายดีขึ้นก็ดีแล้ว ”

“ และขอโทษครับที่ผมเอาแต่กวนประสาทพี่เรน ทั้งที่งานพี่ก็เยอะ ”

อารมณ์ไหนของมันฟร้ะ

“ ถ้ารู้ตัวก็เพราๆหน่อยสิวะ ”

“ ผมก็อยากทำอย่างนั้นเหมือนกันแต่... ”

“... ”

“ มันทำไม่ได้ฮ่า ฮ่า ” ที่มาขอโทษเพราะแกจะกวนประสาทฉัน

หนักกว่าเดิมใช่มั้ยห๊าาาาาาา!!!!

“ หึหึ...นายอยากโดนฉันต่อยอีกใช่มั้ย ” ผมเอามีดชี้หน้ามัน

“ แหมมมม เล่นของมีคมไม่ดีนะครับ ”

RRRRR...!!! เสียงโทรศัพท์ของสมหวังดังขึ้น

“ ... ” สมหวังเพียงหยิบขึ้นมามองเบอร์ต้นทางแล้วไม่กดรับ

ทำเพียงแค่ปิดเสียงแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกง

“ เอ้อ ได้ข่าวว่าบ้านที่บ้านนอกของนายเป็นเจ้าของไร่ หลายร้อยไร่เลยหรอ

รวยไม่เบานะ ” เมื่อผมเห็นสมหวังนั่งเงียบผมจึงชวนคุย

ยังไงผมก็ต้องดูแลลูกชายเค้าตามที่พ่อฝากฝังมา จะปล่อยให้

ผู้หญิงใจดำมาทำลูกเค้าเสียผู้เสียคนได้ยังไง

“ ครับ แล้วก็รีสอร์ทอีกมากมาย 555 รูปหล่อพ่อรวย ”

“ อ้วกได้มั้ย ส่วนฉันนอกจากพ่อที่ทำงานอยู่ต่างประเทศและก็มีร้านของ

คุณตาคุณยายแค่นี้แหละ ต้องกู้เค้าเรียนเอา ”