วุ่นรัก TJ sole

 “ตอนนี้คนไข้รอหมดน้ำเกลือถุงนี้ก็กลับบ้านได้แล้วล่ะครับ เธอหลับไปแล้วพรุ่งนี้เค้ากลับบ้านได้ครับ" คุณหมอหนุ่มบอกสี่หนุ่มTJ sole ที่บุกมาโรงพยาบาลทำไห้ทั้งพยาบาลและคนไข้กรี้ดแตกเป็นแถว พวกเขามากันครบเพื่อพาแม่บ้านที่สภาพโดนใครทำร้ายมามาที่รพ.พอตรวจและทำแผลให้หล่อนเสร็จก็ยังมาบอกให้แอดมิดห้องพิเศษให้แม่บ้านคนนั้นอีก!! ไอดอลวงนี้นี่ใจดีจริงๆ.. คุณหมอคิด
“เอ่อ ไม่ทราบว่าใครสามารถไปเซ็นเอกสารค่าใช้จ่ายผู้ป่วยได้ครับ?"
“ผมครับx4 !!!!" สี่หนุ่มตอบพร้อมกันแล้วหันมาเถียงกันเอง..
“ผมน่าจะห้ามเธอออกไปข้างนอก::ผมรับผิดชอบเองครับ!" ปาร์คจินพูด
“ผมเป็นคนขอให้เธอทำอาหารเย็นทุกวันนะ! ถ้าผมไม่ขอพี่ฮานึลก็ไม่ต้องออกไปซื้อของ" จีมินน้องเล็กเถียง
“ชั้นควรจะกลับให้เร็วกว่านี้ จะได้ออกไปกับเธอ..." แทยองว่า
“ไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้นแหละ ยังไงฮานึลก็จะเป็นครอบครัวเดียวกับพี่แล้ว ชั้นรับผิดชอบเอง!" เทียร์สบอกเมมเบอร์แล้วเดินตามคุณหมอไป
“พี่แทยอง มันเกิดอะไรขึ้นหรอฮะ?แล้วพี่เทียร์สไปช่วยฮานึลไว้ทันได้ไง?"
จีมินถามขึ้นหลังจากพากันไปนั่งรอในห้องพยาบาลของฮานึล จีมินพึ่งเลิกงานก็มาที่นี่เลยเขาจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“เทียร์สมันออกไปเดินเล่นข้างนอกพอกลับเข้ามาเห็นฮานึลออกจากคอนโดไปเลยไปยืนรอนอกบ้าน"
“แล้วทำไมพี่เค้าไม่มารอในบ้านละฮะ?"
“เข้ามาก็เจอโจทย์รัก มันเลยไม่อยากเข้ามั้ง!" แทยองพูดพลางชำเลืองมองปาร์คจิน
“ห้ะ! โจทย์อะไรนะ?" จีมินทำหน้างง
“แล้วสรุปวันนี้ประธานเค้าเรียกมึงกะพี่เทียร์สเข้าบริษัทไปทำไมวะ“?" ปาร์คจินเปลี่ยนเรื่องคุย ทิ้งไห้จีมินยังนั่งงงอยู่คนเดียว..
“มีโปรเจ็คให้ชั้นไปอัดรายการที่จีนน่ะเค้าเชิญไปเป็นราดารับเชิญ ต่อด้วยไปถ่ายแบบนิดหน่อย"
“ไปเมื่อไหร่หรอครับ แล้วไปนานไม๊?" จีมินถาม
“อีกสองอาทิตย์บิน ไปแค่อาทิตย์เดียว"
“พี่เทียร์สไปด้วยหรอ?" ปาร์คจินถามบ้าง คนที่ถูกถามหันไปมองอย่างจับผิด
“รู้สึกว่ามึงนี่เอะอะอะไรก็ถามถึงแต่ไอเทียร์สนะ มันไม่ได้ไปประธานเค้าเรียกมันมาคุยเรื่องมึงเนี่ยแหละ"
“เรื่องกุ! เรื่องไร??"
“ไอรีนไง..ตกลงยังคบอยู่หรือป่าวหุ้นบริษัทตกฮวบฮาบเพราะข่าวฉาวๆของมึงไงประธานเลยเรียกคุยกะหัวหน้าวงว่าจะรับมือยังไง"
แกร็ค/ เทียร์สเปิดประตูและชะโงกหน้าเข้ามา
“จีมินกลับบ้าน!พรุ่งนี้มีตารางงานไม่ใช้อ่อกลับไปพักได้แล้ว"
“หูยพี่อ่ะ ขี้เกียจนั่งรถกลับอะเปิดห้องนอนที่นี่ไม่ได้หรอ" น้องเล็กงอแง
“รพ.นะเว้ยไม่ใช่โรงแรม ถ้ายังไม่ลุกเดี๋ยวได้แอดมิดนอนที่นี่สมใจแน่!"
“กูไม่กลับนะเทียร์ส เดี๋ยวเฝ้าฮานึลเองยังไงกูก็ไม่มีตารางงานทำกะเค้า" แทยองพูด
“เออๆ จีมินลุก กลับบ้าน!" เทียร์สเอื้อมมือมาจูงแขนเล็กให้ออกจากห้อง
“มึงก็ลุกสิ นั่งรอให้เทียร์สมาจูงไปอีกคนอ่อ" แทยองหันไปถามปาร์คจินเย้ยๆ
“เออๆ กุกลับล้ะๆ รพ.เข้าปิดข่าวเรื่องที่พวกเรามาที่นี่แล้วแต่ขากลับช่วยอย่าให้ใครจำได้ล่ะ" สั่งๆไว้แล้วก็เดินออกไป
….........................................................
“ฮานึล พี่น่าจะรีบกลับมาใหเร็วกว่านี้ พี่ขอโทษนะ" ผม พูดเบาๆกับร่างเล็กที่สลบไป ผมก้มจูบที่ต้นคอของเธอที่หมอจำเป็นต้องตัดผมบางส่วนออกเพื่อเย็บแผลที่โดน ฟาดด้วยของแข็งและแผลฉีกยาวขึ้นไปจากต้นคอ เธอจะรู้สึกยังไงกันเมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าผมเธอถูกตัดจนสั้น ผมลูบไปตามแขนที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนเป็นรอยแดง ใครกันที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ ใครกันที่กล้าทำร้ายผญ.ตัวเล็กๆอย่างเธอ..มี รอยช้ำบนข้อมือทั้งสองบ่งบอกว่าถูกล็อคแขนเอาไว้ ผมจับมือเธอเบาๆแล้วเลื่อนขึ้นมากอบกุมพวงแก้มใสที่ตอนนี้กลับฟกช้ำ ริมฝีปากสวยมีแผลเล็กๆจากรอยกัดผ้าของเธอเอง ร่างสูงค่อยๆโน้มหน้าเข้าบรรจงมอบจุมพิศอย่างบางเบาที่รอยแผลบนปากก่อนที่จะ เลื่อนไปจูบที่หน้าผากแทน
“พี่ควรจะปกป้องเธอให้ได้มากกว่านี้ พี่ขอโทษนะฮานึล พี่รักฮานึลนะคะ"ร่าง สูงพูดกับร่างเล็กที่ยังคงหลับลึก แทยองขึ้นไปนอนเบียดคนไข้และจูบร่างเล็กในอ้อมแขนไปจนหลับ โดยไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังแอบดูเหตุการ์ณทั้งหมดอยู่หน้าประตูห้อง
 
“เอ่อ ขอโทษนะคะคือตอนนี้ก็ดึกคนไข้คงหลับไปแล้วแต่คุณจะเข้าไปเยี่ยมไหมคะ?” พยาบาลสาวเดินเข้ามาถามชายหนุ่มที่ดูมีอายุยืนอยู่หน้าห้องคนไข้มาพักใหญ่
“อ่อไม่หรอกครับเธอหลับไปแล้วล่ะผมก็จะกลับแล้วล่ะครับ..เอ่อว่าแต่ใครเซ็นชื่อออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดของเธอหรอครับ?"
“เอ่อไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้คะ? ทางเราไม่สามารถบอกได้ถ้าไม่ได้รู้จักกับคนไข้น่ะคะ"
“ผมชื่อ คิมฮยอนจุง เป็นพ่อของคนไข้คิมฮานึลครับ"
…..................................................
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
“ฮ ฮานึล ฮานึล เธอเป็นอะไร!!"ผมตาลีตาเหลือกตกใจตื่นแต่ไม่ทันที่จะได้สติดีผมก็
“ตุ้บบ/ โอ้ยยยย" ผมก็ถูกถีบตกเตียงเจ็บก้นกบจนตาสว่างเลยครับ
“พี่มานอนเบียดชั้นทำไม!!" ฮานึลยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“โอ้ยยยย" ความเจ็บช้ำตามแขนและที่หน้าท้องแสดงอาการออกมาทันทีที่เธอพยายามนั่ง สองมือกุมหน้าท้องที่โดนต่อยเมื่อวาน
“ฮานึล เป็นอะไร!!" เท่าความเร็วแสง ชายหนุ่มพุ่งตัวไปหาฮานึลและพยายามถกเสื้อเธอขึ้น
“พ พี่จะทำอะไร เอามือออกไปนะ!!"
“เจ็บท้องหรอ มากไม๊? ให้พี่ดูหน่อย!"ร่างสูงยังคงแงะมือเล็กที่กอดท้องตัวเองแน่น
“จะบ้าหรอพี่แทยอง ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องดูเลย!"
แกร็ค แอ้ดด/ ทันใดนั้นเองประตูห้องก็เปิดออก
“ฮานึล แกเป็นยังไงบ้างงงอ้าง...." เพื่อนสาวที่พึ่งรู้ข่าวจากจองกุกและจองกุกรู้มาจากเทียร์สอีกทีรีบมาหาเพื่อนรักทันทีแต่เปิดประตูมาดันไปเห็นอะไรดีๆเข้า
“ซ ซูอา ม ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ!!" พูดพลางรีบผลักแทยองออกจากท้องของเธอ
“อ อ่าาฮ่าฮ่า ไว้ชั้นค่อยมาอีกทีละกัน ขอโทษที่ขัดนะคะพี่แทยอง" ซูอายิ้มเก้อๆแล้วโค้งๆหัวให้แทยองที่ยืนงงไม่เข้าใจสถานการ์ณ /แกร็ก ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง
“เพื่อนเธอพูดอะไรอะ? พี่ไม่เข้า..." คำถามถูกยุติลงเมื่อหันมามองร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงอีกครั้ง ฮานึลค่อยๆจับที่ๆเย็บจากเกือบกลางหัวยาวลงมาถึงต้นคอ
“เอ่อ พี่ยังไม่ได้บอกเธอ...ผมของเธอ...”
“ฮึก ฮึก.... "ไร้ คำถามมากมายไร้เสียงหวีดร้องโวยวายอย่างที่ควรจะเป็นแต่เธอกลับก้มหน้า ร้องไห้แทน ร่างเล็กก้มมองรอยช้ำบนข้อมือและรอยขีดข่วนตามแขนพลันความทรงจำช่วงเวลาที่ น่ากลัวเหล่านั้นก็หวนกลับมาพร้อมๆกับความกลัว เธอยิ่งร้องหนักขึ้นไปอีกเมื่อแทยองนั่งลงบนเตียงและกอดเธอไว้
“อย่าร้องเลยนะฮานึล มันยิ่งทำให้พี่เจ็บไปด้วยนะ" ไร้เสียงตอบรับผมเลยหยิบมือเธอขึ้นมาทั้งสองข้างของเธอมาโชวต่อหน้า
“เดี๋ยวรอยพวกนี้ก็จะหายไปภายในไม่กี่วิ!!!" ได้ผลเธอหยุดร้องแล้วมองหน้าผมงงๆ
“จุ้บ!!/ จุ้บเบาๆที่ข้อมือของเธอ
“พี่แทยองทำไรเนี่ย!" ฮานึลทำเสียงเอือมๆกับสิ่งที่ผมทำ อะไรวะไม่ขงไม่เขินเลยไง๊???
“ยังเจ็บอยู่หรอ?" คราวนี้ผมเลื่อนมือไปนาบที่หน้าท้องของเธอแทน
“คะ ก็ยังจุกๆอยู่" ไม่ทันตั้งตัว ผมหน้านาบลงไปที่ท้องของเธอทันที
“พ พี่แทยอง!!"ฮานึลตกใจพอตัวแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
“ฮานึลคะ.."ผมพูดทั้งๆที่หน้ายังแนบไว้กับท้องเธอ
“คะ?”
“เธอต้องดูแลท้องเธอดีๆนะ..ถ้าลูกของเรา /พลักก โอ้ยย!!!" ผมโดนผลักออกทันใด
“พี่พูดอะไร ลูกใคร! ชั้นไปท้องกับพี่ตอนไหน!" ฮานึลแว้ดใส่ผมใหญ่แต่ใบหน้ากลับแดงก่ำ
“ฮ่าๆๆๆ พี่พูดเผื่อไว้เฉยๆ" ผมลูบหัวเธอเบาๆ
“ฮานึลรู้ไม๊ ไม่ว่าเธอจะมีรอยแผลเป็นพวกนี้" จิ้มไปที่แขน
“รอยช้ำพวกนี้" จิ้มไปที่ข้อมือ
“หรือผมที่สั้นลง" ลูบไปตามต้นคอขาว
“...ยังไงเธอก็สวยที่สุดสำหรับพี่นะ" ตามคาด ฮานึลเขินยิ่งกว่าเดิมอีก แกล้งเธอสนุกดีแฮะ ไม่รอช้าจังหวะกำลังดี!อย่าปล่อยให้โอกาศนี่หลุดมือไปเด็ดขาด!!
“พี่รักเธอนะ ฮานึล" ริม ฝีปากเราสองบรรจบกันและหนักหน่วงขึ้น ผมโน้มตัวดันเธอให้นอนลงกับเตียงคนไข้ช้าๆโดยที่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร แต่ก่อนที่มันจะเกินเลยไปมากกว่านั้นร่างเล็กก็ดันตัวผมออก
“พอแค่นี้เถอะคะ พี่แทยอง" ฮานึลหลบตาลงต่ำเพราะเขินใบหน้าที่หล่อเหลาที่มองเธอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมขึ้นคร่อมร่างเล็กที่นอนหน้าแดงก่ำกันนะ (นี่ไม่รู้เลยหรออ-ไรท์)
“เอ่อ พ พี่ขอโทษ" ผม รีบลุกจากตัวเธอ แต่มันสายเกินไปสำหรับคนที่เปิดประตูเข้ามาเยี่ยมคนไข้ผู้มาใหม่เห็นแทยอง ที่คร่อมร่างเล็กเอาไว้พอดีทั้งสองจะสองจะหันหน้ามาสบตากันอย่างตกใจ!!!
“ไอ้เ_ ย!! มึงคิดจะทำอะไรฮานึล" หมับ/ แทยองถูกคว้าตัวลากลงมาจากเตียงผู้ป่วยทันที ไม่ทันที่จะได้อธิบายอะไร ../พลักกก ร่างสูงล้มไปกับพื้นตามแรงต่อย
“พี่แทยอง!! พี่เทียร์สหยุดนะ!"