ผมเป็นได้แค่ตัวประกอบA
7.0
เขียนโดย 
9nampakka
วันที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 20.44 น.
20 ตอน
0 วิจารณ์
16.56K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 00.36 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
15) กวนใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ตึง!" เสียงปิดประตูอย่างดัง
"ฟุบ.." ไดกิทิ้งตัวลงที่นอนทั้งๆที่ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่
แล้วนึกถึงเรื่องเมื่อตอนเย็นมันกวนใจเขาอย่างมาก
"หมอนั้นเป็นแฟนริกะป่าวน่ะ.."
"ไม่ๆคนอย่างริกะเนี้ยน่ะมีแฟน"
"แล้วถ้าเกิดเป็นแฟนกันจริงๆละ.."
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี้เราก็ชอบมิยูริอยู่แล้ว"
"แต่มันกวนใจแหะ.." เมื่อพูดคนเดียวจบไดกิเอามือทั้งสองมือขย่ำที่หน้าอกแล้วก็หลับไป
"จิ๊บๆ" เสียงนกน้อยยามเช้าได้ร้องออกมาเบาๆฟังแล้วสบายหู อากาศเย็นกำลังดี ไดกิยืนรอมิยูริที่รอรถบัส
"คุณมิยูริเมื่อไหร่จะมาหว่า.." ไดกิยืนมองนาฬิกา
"ขอโทษไดกิคุงที่มาช้า!" มิยูริโบกมือพร้อมพูดไปวิ่งไป
"ไม่เป็นไรนี้ครับ อ่ะนี้น้ำ" ไดกิยื่นน้ำเปล่าให้มิยูริ
"ขอบคุณน่ะ.." มิยูริตอบขอบคุณแล้วก็หยิบน้ำจากไดกิแล้วค่อยๆดื่ม
"ว่าแต่เราจะไปไหนเหลอ?" ไดกิถาม
"อ...เอ่อ..จะไปในเมืองน่ะ!!" มิยูริตอบอย่างรุกรี้รุกรน
"อ..อื้มๆแล้วจะไปทำไมล่ะ?" ไดกิตกใจท่าทีมิยูริ
"ก็จะ...จะสอบแล้วไงล่ะว่าจะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุด" มิยูริตอบท่าทีเช่นเดิม
"อ..เอางั้นก็ได้" ไดกิตอบแบบไม่ได้คิดอะไร
"ถึงสักที!" ไดกิยืดตัวหลังจากนั่งรถบัสเสร็จ
"นี้คุณมิยูริไปหาอะไรกินไหมนี้ก็จะเที่ยงแล้ว" ไดกิหันไปถามมิยูริ
"ก็ดีน่ะฉันก็..." มิยูริพูดค้างเหมือนเห็นอะไรเข้า
ไดกิหันมองว่าเห็นอะไร ภาพที่ปรากตคืออาราตะกำลังเดินกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ท่าทางสวยมากกำลังเดินกันเข้าไปในร้านคาเฟ่
"ไปกินที่ร้านคาเฟ่กัน!" เมื่อเห็นดังนั้นมิยูริรีบถามไดกิอย่างไว
"ค..ครับ!!" ไดกิตอบตกลงเนื่องจากตกใจที่มิยูริจู่ๆก็ถาม
"อ่าา..อร่อยจังเลยน่ะครับ" เมื่อกินเสร็จไดกิก็ถามมิยูริ
"อื้มก็อร่อยด--"
"นี้~อาราตะคุงไปดูหนังกัน" มิยูริยังพูดไม่จบผู้หญิงที่อยู่กับอาราตะคุงก็พูดตัด
"ไดกิคุงไปดูหนังกัน!" มิยูริหันไปถามไดกิทันทีเช่นเดิม
"ค..ครับ!!"
หลังจากนั้นไดกิกับมิยูริก็ตามอาราตะกับผู้หญิงไปเรื่อยๆจนตกค่ำ อากาศก็เริ่มหนาวจนทำให้ไดกิคุงกวนใจอย่างหนัก
ไดกิกับมิยูรินั่งพักที่ม้านั่งในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งในยามค่ำคืน
"งั้นผมไปกดเครื่องดื่มก่อนน่ะครับเริ่มหนาวล่ะ"
"อื้ม" มิยูริยิ้มตอบแล้วนั่งรอที่ม้านั่ง
[เห้อออ..วันนี้มันยังไงกันเนี้ย..] ไดกิพูดกับตัวเองเบาๆขณะกำลังกดตู้กดน้ำ
[ทำไมคุณมิยูริตามแต่อาราตะหล่ะ..]
[หึงเหลอ?"]
[ไม่สบายใจเลย ลองพิสูจน์หน่อยล่ะกัน] เมื่อไดกิคิดอะไรเสร็จก็รีบกลับไปหามิยูริที่ม้านั่ง
"นี้ครับคุณมิยูริ" ไดกิยื่นน้ำผลไม้กระป๋องที่กำลังอุ่นให้
"ขอบคุณมากน่ะ" มิยูริตอบขอบคุณแล้วหยิบมาค่อยๆดื่ม
ไดกินั่งมองแล้วในมือถือกระป๋องกาแฟดำที่อุ่นๆอยู่
"นี้คุณมิยูริ" ไดกิได้พูดขึ้น
"หืม?" มิยูริเอียงคอด้วยความสงสัย
"ฮึบ.." ไดกิลุกขึ้นแล้วไปยืนตรงหน้ามิยูริ
"ม..มีอะไรเหลอ?"
"คุณมิยูริครับ!!ผ..ผมชอบคุณครับ!!" ไดกิตะโกนพูดออกมาอย่างดังจนทำให้มิยูริสะดุ้ง
"อ..อึก" มิยูริเมื่อได้ยินดังนั้นก็ก้มหน้าลง
"ข..ขอโทษน่ะฉันเป็นแฟนให้ไดกิคุงไม่ได้หลอก" มิยูริพูดแล้วก้มหน้ายังกับรับผิดอะไรอยู่
"เฮือก.." ไดกิหน้าซีดอย่างมากเมื่อไดยินดังนั้น
"ขอโทษน่ะ!!" มิยูริก้มหัวขอโทษ
"ฮ..."
"ฮาฮาฮา..ว่าแล้วเชียว..แต่ผมรู้อะไรอย่างหนึ่ง" ไดกิหัวเราะเบาๆแฝงไปด้วยความเศร้าที่มีมากมาย
"อ..อะไรเหลอ?" มิยูริค่อยๆเงยหน้าขึ้น
"จริงๆแล้วคุณมิยูริชอบอาราตะใช้ไหม?"
"อื้ม"
"กวนใจที่อาราตะไปกับผู้หญิงคนนั้นเลยตามไปตลอดใช้ไหม?"
"อื้ม"
"ที่ให้ผมมาด้วยก็แค่อยากให้อาราตะเห็นแล้วหึงใช้ไหม?"
"อ..อื้ม" เมื่อได้ยินดังนั้นมิยูริทำหน้าซีดเหมือนกำลังรู้สึกผิด
"งั้นเหลอ.." ไดกิก้มหน้า
"คุณมิยูริรีบไปเถอะครับ..รีบไปหาเจ้าอาราตะแล้วตบหน้าสักทีหนึ่ง"
"ก่อนที่อะไรจะสายไปน่ะครับ.."
"แต่ไดกิคุงไม่เป็นอะไรเหลอ" มิยูริเดินไปหาไดกิที่ก้มหน้า
"ไม่เป็นอะไรหลอกครับโดนจนชินแล้วหล่ะ55" ไดกิเงยหน้าไปตอบมิยูริด้วยรอยยิ้มเพื่อทำให้เธอสบายใจ
"แต่.."
"รีบไปเถอะคร้าบ เดี๋ยวรถบัสสายต่อไปไม่ออกแล้วก็เดี๋ยวเจ้าอาราตะได้เป็นแฟนผู้หญิงคนนั้นจริงๆน่ะเออ" ไดกิยิ้มแล้วจับมิยูริหันหลังแล้วพลักเบาๆ
"อ..อื้มขอบคุณน่ะไดกิคุง" มิยูริก็ค่อยๆวิ่งแล้วหันไปโบกมือลาไดกิ
"แล้วก็นี้ครับให้เจ้าอาราตะด้วยน่ะสร้างความโรแมนติกไง" ไดกิโยนกระป๋องกาแฟที่กดจากตู้ให้มิยูริ
"ขอบคุณน่ะ!!" มิยูริหันไปรับแล้ววิ่งต่อ
"แล้วก็อย่าลืมถอดแว่นน่าาคุณมิยูริตอนถอดแว่นน่ารักมากเลยย!!" ไดกิตะโกนพูดหลังจากนั้นมิยูริก็วิ่งหายลับไปจากสายตา
หิมะค่อยๆตกลงมา อากาศก็เริ่มเย็นเรื่อยๆ ไดกิยืนท่ามกลางหิมะที่กำลังตกยามดึก
"แปะ แปะ แปะ" เสียงน้ำเม็ดเล็กๆค่อยๆตกลงบนพื้น
"แห่..เราร้องไห้เหลอ.." ไดกิก้มไปมอง
"ห..เหอะๆแหง่ล่ะเราก็เป็นแค่ตัวประกอบจะไปสมหวังอะไรแบบตัวเอกได้ไง" ไดกิสุดตัวลงนั่งแล้วก็เช็ดน้ำตาที่ค่อยไหล..ไม่ว่าเช็ดยังไงก็ไม่หยุด
"ทำไมๆเราเป็นได้แค่ตัวประกอบล่ะ" ไดกินั่งกอดเข่าทั้งๆที่ร้องไห้อยู่
"เป็นตัวประกอบแล้วจะไม่สมหวังเหลอ? เป็นตัวประกอบแล้วมีแต่คนทิ้งไปเหลอ?"
"ทำไม"
"ทำไม"
"ทำไม"
"ทำไม!!" ไดกิตะโกนด้วยความเจ็บปวดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาที่มากไหลขึ้นมากขึ้น.."
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
